Het verzet van de Joden tegen de Duitsers
De Joden werden op verschrikkelijke wijze behandeld door de Duitsers. Er leek geen verzet mogelijk voor de Joden in de concentratiekampen, de Duitsers hadden wapens, terwijl de Joden waren uitgehongerd en uitgeput. Verzet leek kansloos, maar er was wel degelijk verzet in de concentratiekampen en daarbuiten.
Verzet was bijna onmogelijk:
Joden in getto's en werkkampen hoopten op overleven. Ze hoopten in leven te blijven totdat Hitler en Duitsland werden verslagen. Niets kon de joden redden, hard werken had geen zin, je meegaand opstellen naar de nazi’s toe had geen zin, en zelfs bekering tot het christendom had geen zin, Christenen met Joodse afkomst waren ook niet veilig. Verzet was bijna onmogelijk en er waren afschuwelijke consequenties aan verbonden. In het getto van Czestochowa op 4 januari 1943 kwamen een aantal mannen en vrouwen in opstand, ze hadden een mes en een pistool. Hun leider Mendel Fiszlewicz schoot een Duitse commandant neer, na dat schot weigerde zijn pistool, hij werd door een van de bewakers gedood. Als wraak haalden de Duitsers 25 mannen uit een rij die klaarstonden voor deportatie en schoten ze dood. Ook werden er als wraak nog eens 300 vrouwen en kinderen naar Treblinka gestuurd, zij werden daar vergast. Zo lieten de Duitsers zien dat verzet keihard werd neergeslagen.
Er was wel verzet:
Maar de Joden zaten niet stil, in ieder kamp of getto vonden verzetsdaden plaats. De Joden doken onder of sloten zich aan bij verzetsgroepen. Veel Joden probeerde te ontsnappen uit de getto’s en kampen om zich aan te sluiten bij verzetstrijders in de omliggende wouden. Zo waren er de Bielski’s; opgericht door drie broers die in 1943 aan meer dan 1200 Joodse vrouwen en kinderen bescherming boden in de bossen. In het Nalikbocka-woud hadden de Bielski’s een ondergronds kamp met o.a. een graanmolen, een bakker, een worstfabriek, een school en een ziekenhuis. Ze hadden wapens die ze hadden afgepakt van de Duitsers. Er waren overal in de bossen van dit soort partizanengroepen die Joodse vluchtelingen opvingen. De Duitsers wisten hier ook van en probeerde deze groepen hard aan te pakken, ze zetten zelfs vliegtuigen in tegen deze verzetsgroepen. In het jaar 1942 vluchtten in totaal 40.000 Joden uit de getto’s van Polen naar de bossen. Ze hadden geen wapens, nauwelijks te eten en te drinken, ze hadden te kampen met de hitte in de zomer en vooral de kou in de winter. Minder dan 1000 van hen overleefden de oorlog. Soms hielp de plaatselijke bevolking. Maar vaak werden ze ook verraden door de bevolking in ruil voor wat geld, een pond suiker of een fles wodka.
Escape from Sobibor:
De grootste ontsnapping uit een concentratiekamp vond plaats in de zomer van 1943. Er kwam een verzetsgroep in opstand in het kamp Sobibór onder leiding van Leon Feldhendler en Aleksandr Petsjerski, leden van het Sonderkommando. Deze groep organiseerde een opstand op 14 oktober 1943, waarbij twaalf Duitsers en acht Trawniki’s werden gedood. Trawniki’s waren krijgsgevangenen en vrijwilligers die in dienst van de SS in de vernietigingskampen in Oost-Polen werkten. Zo’n driehonderd gevangenen wisten het kamp te ontvluchten, maar de meesten kwamen om bij de klopjacht die daarop volgde. De meeste Joden die in het kamp waren achtergebleven werden ook vermoord. Over deze ontsnapping is de film 'Escape from Sobibor' gemaakt.
Joodse verzetsbewegingen:
In elk door de Duitsers bezet land hadden Joden verzetsbewegingen opgericht, de meesten streden in de bossen waarheen zij waren gevlucht uit de getto’s en kampen. In Frankrijk sloten verschillende Joodse verzetsgroepen zich in 1942 aaneen tot het Armee Juive (het Joodse leger). In België werd in 1942 een Joods verdedigingscomité gevormd: Het CDJ. Het CDJ liet op 19 april 1943 een deportatietrein richting Auschwitz ontsporen zodat veel joden konden ontsnappen. In Polen ontstond er de Zydowska Organizacja Bojowa (ZOB-Joodse strijdersorganisatie). Zij probeerde door middel van hun acties andere mensen aan te sporen ook in opstand te komen.
Joden in het leger:
Joodse soldaten streden aan alle fronten, zij waren ook bij de troepen die de concentratiekampen bevrijdden. De Joden vochten als soldaat, matroos en in de luchtmacht mee tegen de Duitsers. Maar er waren ook veel Joodse dokters en verpleegsters die hun werk deden aan de fronten. Er waren Poolse Joden die vanaf de eerste dag meestreden in het Poolse leger. Franse, Nederlandse, Canadese, Amerikaanse, Britse en Belgische Joden vochten mee om de Duitse opmars naar het westen af te slaan en Joden in Joegoslavische en Griekse legers tegen de Duitsers in het oosten van Europa. In 1944 werd als onderdeel van het Britse leger een Joodse brigade opgericht, die in Italië ging vechten. Deze brigade was te herkennen omdat de joden die erin zaten op hun insigne een davidster droegen. Later smokkelde deze brigade joodse vluchtelingen naar Palestina. Vanaf de eerste oorlogsdag werden Joodse krijgsgevangenen extra hard mishandeld. Onder de 400.000 gevangengenomen soldaten bij de Poolse overgave waren 61.000 Joden. Zij werden gescheiden van de andere soldaten en meegenomen naar Duitse kampen, waar hun fundamenteel recht op behandeling van krijgsgevangen werd afgenomen. Veel van hen liepen mee met de eerste dodenmarsen.
FacebookTwitterNuJijHyvesVertel verder© 2012 Marc66, gepubliceerd in Werkstuk (Educatie en School) op 27-04-2012. Het auteursrecht van dit artikel en antwoorden op reacties ligt bij de infoteur. Zonder toestemming van de infoteur is vermenigvuldiging verboden.
http://educatie-en-school.infonu.nl/wer ... tsers.html