Verhalen van Ome Willem

Al uw reisverhalen, fotoverslagen die niets met Polen te maken hebben, maar die u wel graag wil delen, mogen hier geplaatst worden
admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di okt 04, 2011 7:03 pm

Dit is een bericht van ons lid WillemdeSchaker, vrachtwagenchauffeur die ook in Polen komt. Doordat hij nu in het buitenland zit heeft hij mij het per mail gestuurd voor plaatsing.


Al vroeg vertrok ik, naar de eerste klant, een stuk voorbij München, maar de route zal merkwaardig overkomen.

De meningen omtrent eenheid zijn tamelijk verdeeld en oorzaak ook van de niet erg logisch gekozen route. Misschien is alle narigheid wel begonnen mét die eenheid.

Maastricht lag reeds een paar uur achter me toen ik weemoedig de N-3 van Luxemburg naar de grens Frisange-Evrange reed; wie kent die route nog? T' is al zo lang geleden dat het de hoofdweg was. Langs de weg bij een boerderij waren kalabassen te koop en in enkele van de vruchten waren gezichten uit gesneden. Lugubere, grimmige gezichten.

Zonovergoten was de dag, zomerswarm en eigenaardig windstil, merkwaardig voor deze tijd van het jaar. Maar het zomerzonnelicht scheen anders dan zomers, onder een lagere hoek, waardoor de atmosfeer onheilspellend terugstraalde. Het groen van de bomen kreeg daardoor een anders groene kleur en zelfs het asfaltzwart zag anderszwart. Het is een kalabassenzomer.

Eenheid kwam er, in Duitsland, en vandaag staat men daar, in Duitsland, bij stil, voor sommigen een feestdag, maar voor anderen allerminst, voor mij, bijvoorbeeld, want ik mocht met mijn truck dat land niet binnen en vandaar die merkwaardig gekozen route.

In de middag volgde ik de weg, de "nationaal", naar Saint-Alvold en vandaar naar Sarrequemines langs dorpjes met de meest wonderlijke namen: Diepling en Ippling, om er maar een paar te noemen.

Na Bitche door heimweebossen naar Lembach, de Col du Pigeonnier over en even later kwam ik tot stilstand in het oude Weissenburg, thans Wissembourg, niet ver van Karlsruhe.

Kalabassenzomer, ze lijkt zwanger van onheil en de geldcrisis lijkt niet meer te stuiten, een zomer met een spookachtig uiterlijk. Het beklemt mij, dat vreemde, grimmige weer. Is het een stilte voor een vreselijke storm? Eenheid in Duitsland, waartoe, en Euro-eenheid in Europa, waarom? Maar het laatste staat onder hoge druk! De eurocrisis ligt in de greep van vernietigende machten die duizend maal groter zijn dan alle voorgaande crisi; het zal de wereld splijten.

Regeringsleiders proberen van alles, met machteloze macht, want niets helpt.

Met het evangelie van de euro hebben we destijds een dubieuze streep getrokken en met voorbedachte rade gaan we nu de catastrofe tegemoet. De terug weg lijkt afgesneden, de bruggen vernietigd, en Duitsland kan ik ook al niet in. Hoezo eenheid? Reeds wordt de plaats van de zelfexecutie betreden.

De euro zal de leugen van onze beschaving ontmaskeren; t' wordt een dodenrit. In de zwoele avondschemer zie ik langs de troosteloze hemel twee zwarte kraaien vliegen: waartoe? waarom? T' is een kalabassenzomer.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: T' is een kalabassenzomer

Bericht door admin » do okt 06, 2011 4:59 am

deel 2

4 oktober

Een lang, recht traject, en ook voor een groot deel nog in duisternis, was vandaag de reis waar ik mee begon.

Wissembourg-Lauterbourg, even door het Biënwalt en toen recht toe recht aan naar München, een kleine 300 kilometers, een traject trouwens dat ik in de loop der tijd bijna geheel tot soms twee keer toe heb zien veranderen. Van twee keer twee rijstroken zonder, naar twee keer twee met vluchtstrook, en daarna vervangen door drie keer drie rijstroken. Hij hield er veel van, had er erg veel respect voor, Thomas.

Eerst Karlsruhe-Stuttgart, met steile hellingen, op en af, en dan, na een lang vlak stuk, tussen Stuttgart en Ulm de Aichelberg die grondig werd vernieuwd, maar nog steeds één van de weinige stukken waar de snelweg om een berg uiteen wijkt zodat je een kilometer of twintig geen tegenliggers meer ziet. Het is al lang geleden, maar kennelijk heeft de devotie van Thomas wel zoden aan de dijk gezet, alleen weten de meesten niet dat Thomas er mee is begonnen.

Na de geboortestad van Albert Einstein te hebben gepasseerd volgde al spoedig Augsburg, de plek waarvan men verteld dat daar nog vóór het jaar 100 vanuit Jerusalem Joden naartoe waren gekomen die op de vlucht waren voor de Romeinen die daar rigoureus aan het huishouden waren.

Op vier oktober, als ik het wel heb, liet hij het leven, de dierenvriend, Thomas van Asissi, en daarom werd deze datum gekozen. Niet lang daarna rondde ik de geboortestad van Heinrich H. en Eva B., die beide in april 1945 zichzelf vernietigden, waarna ik via Haag bij mijn eerste klant in Waldkraiburg aan kwam.

Het duurde echter vele, vele eeuwen dat men waardering kreeg voor de faunaliefdekant van Thomas van Asissie, want pas op 4 oktober 1930 was de eerste officiele werelddierendag een feit. Na het lossen snorde ik via Rosenheim naar Kufstein waar ik een ruime pauze nam en bij de wereldberoemde wijnglazenfabriek, "glashütte" Riedel, een paar wijnglazen voor iemand ophaalde.

De laatste drie uren waren bestemd voor de oversteek van de Alpen, de brennerpas, en daarna nog een stuk door een vervelende snorreman aan Italië weggegeven stuk Oostenrijk in, tot Bozen, waarna ik er met het rijwiel op uit trok.

In een winkelstraat zie ik tussen de vele andere winkels op de voorgevel in groene letters fressnapf staan en zie dat het daar erg druk is kennelijk om er iets extra's te halen voor hun huisdier. Had Thomas dit nog maar mogen meemaken.

In het donker fiets ik terug, boven mij de steenbok, vissen en de ram, de dierenriem, en ik stop even bij een pompstation waar ik een litertje extra olie haal.

Voor mijn Dafje.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: T' is een kalabassenzomer

Bericht door admin » za okt 08, 2011 8:05 am

3e bericht


Ach ja, een foutje is gauw gemaakt, maar slechts één lezer wees mij er op. Één!! Solo Uno!Hadden de anderen het dan niet in de gaten??

Alweer in het donker trok ik verder, Bolzano uit en naar het zuiden zuidwaarts, tot Affi, waar ik de via de verbindingsweg naar de snelweg Milaan ging. Al gauw en bij het krieken raakte ik achter Brescia, de stad waar vroeger de beruchte "Mille miles" begon of eindigde en waar, voor zover ik weet, ooit slechts één Nederlander aan mee deed, Carel Godin de Beaufort. Echter: vanwege de vele doden elk jaar, werd de dolzinnige autoracewedstrijd afgeschaft.

Natuurlijk, het is niet Assisi, maar Asissi, en niet Thomas, maar Fransiscus terwijl de naam Aquino weer bij tijdgenoot Thomas hoort. Mijn eerste klant vandaag was aan de oever van het Lago d' Iseo en rond negen uur reed ik daar weg, nu richting Parma en even daar voorbij, in Colecchio, was de tweede en laatste klant die ik nog net voor de middag kwijt was.

Daarna zou ik een adresje ophalen, niet naast de deur, in Gavi, net onder Serravalle, 50 kilometers boven Genova.

Onderweg, in Fidenza-salsomaggiore, stopte ik bij een delicatessezaak waar de voormalige Dikker en Thijs niet aan had kunnen tippen, haalde er Parmezaanse kaas en haastte mij verder Aangekomen in het dorpje Gavi bleek het adres, waar ik nauwelijks drie kilometer van af stond, alleen, vanwege te smalle wegen, bereikbaar door ruim 50 kilometer om te rijden. Terug naar Serravalle, via de snelweg naar Novi Ligura en dan, via Basaluzzo weer richting Gavi en na nog eens ongeveer 12 kilometer kwam ik, na een uur omsnorren, bij het adres aan. Het had allemaal nogal wat tijd gekost, dus ver kon ik niet meer en ik streek neer Quattordio, vlak bij Felizzano, op de weg Allessandria-Asti, een smikkelhut waar ik al een paar jaar niet ben geweest en waar "oma" nog steeds de baas is.

Met snijdend Italiaans weet ze haar dochter, echtgenoot en schoonzoon nog immer de meest onverstaanbare bevelen te geven terwijl ze aan haar zelf als enige functie de kassa en het afrekenen heeft toebedeeld. Als ik binnen kom, schuif ik aan aan een ronde tafel bij drie driftig discussiërende autochtonen. Uit mijn ooghoek zie ik rechts van mij aan een ander tafeltje een traag etende collega met een andrehazenhoofd zitten, grote neus, haar diep in de nek en bolle konen onder de ogen.

Even later komt een stille, oudere man binnen in een zwart T-shirt en een volledig kaal hoofd die rosbief met spinazie gaat eten en zich dat in alle stilte laat smaken. Een half uur later komt er een kleine vent, eveneens in een zwart T-shirt, maar met een olijker uiterlijk, binnen, en bril, boven de ogen op het voorhoofd terwijl ook zijn schedel weinig haar bevat. Hij kijkt wat smuilend in het rond en vindt een plekje in de andere zaal. Ik zal dus niet weten wat hij eet.

Aan de ronde tafel probeer ik het gesprek, tussen al het geroezemoes door, te volgen en ja hoor, het blijkt weer eens over rij-tijden te gaan.

Tegenover de kerel met die Andrehazenknar zit een dikke besnorde Italiaanse opafiguur, mogelijk uit het zuiden en op zeker ogenblik mengt hij zich in het gesprek. Met te veel gebaren en high-speed tongval begrijp ik er opeens niets meer van, maar wel dat hij vindt dattie gelijk heeft.

Een puike tent hier, want oma blijkt met haar in het gehele dorp verheven stem het wel voor elkaar te krijgen dat de kok zodanig kookt dat ze hier een michelinster verdienen. Na achten slenter ik naar de stuurhut, kijk nog even naar de halve maan en sterren, en zet de radio aan waar ik in de verte op 747 nog wat Nederlands geluid hoor. Het gaat weer over Jan-Kees, Griekenland en tekorten.

Een druk op de knop smoort het geluid, alles is stil om mij heen.

Na enkele minuten ga ik een memoire schrijven dat nu net klaar is.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: T' is een kalabassenzomer

Bericht door admin » di okt 11, 2011 8:28 pm

4e bericht


Het regent, het regent enorm, hier, tussen Beaume les Dames en Lure, waar ik inmiddels ben neergestreken.

Daarnet kwam ik nog langs de supermarkt waar ik enkele weken geleden een paar pakken Evian-water kocht waarvan de meeste al leeggedronken zijn en mij nog één fles rest.

Vanmorgen dronk ik eerst koffie bij opa, die tegenwoordig wat onzeker achter de toog rondschuifelt, een kleine Italiaan met een grijze snor. Ook voor hem gaan de jaren tellen en na een flinke opfrisbeurt kachelde ik weg. Gisteren was het regelmatig boven de 30 graden, maar ook vandaag liet de zon en temperatuur zich vooralsnog niet onbetuigd.

Water legt vaak vreemde en eigenaardige wegen af. We drinken het, deels wordt het ziel, bloed, en deels urine en als dat het lichaam verlaat valt het, zolang het niet verontreinigd is met chemische stoffen en hormonen, direct weer uit elkaar.

Of het water treedt de druivenstruik binnen, gaat in de druif zitten die later wordt geplukt, geperst en daarna tot wijn wordt, waarna deze alsnog wordt gedronken.

Net voor openingstijd kwam ik aan bij een bedrijf in een klein dorpje in de buurt van Alba om er één palletje levensmiddelen op te pikken en daarna reed ik naar een vaste ophaalklant in Piobesi Torinese, niet zo heel ver van Alba.

Rivieren vol met water stromen naar de zee, nochtans wordt zij niet vol, want vanuit de zee stijgt het water weer op tot wolken die later hun lading weer elders lossen. Trouwens, wel eens afgevraagd hoeveel water dagelijks tot urine wordt verwerkt? Hoeveel van deze stof door de mensheid en een groot deel van de dieren dagelijks wordt uitgeplast? Ik mis hier de protesten van de millieubewegingen... In Piobesi kwam de kar helemaal vol en er was nog maar net plaats voor de fiets, dus ik vertrok, eerst naar Ivrea waar ik tegen geringe betaling bij de oer-Italiaanse super Bennet wat lekkernijen toucheerde en ik daarna verder ging naar Aosta waar ik een transitdocument liet maken en in die tijd wederom wat boodschappen ging doen. In Frankrijk hebben ze langs diverse wegen een tamelijk onzinnig bord staan met het opschrift "partage des eaux" waarmee men aangeeft dat al het water wat na dat bord valt enerzijds via de rivieren grotendeels wegvloeit naar de Middellandse zee, en anderzijds naar de Noordzee of Atlantische Oceaan waarmee men dan de weg van het water aangeeft.

Terwijl de declarant het document maakte, slenterde ik naar de Carrefour, pakte een winkelwagentje en in een vlaag van balorigheid nam ik een foto van de laadvloer van de lege kar, maar toen ik de foto zag, inspireerde dat mij deze foto aan sommige lezers toe te zenden en die te vragen of ze wisten wat het zou kunnen zijn. In de uren daarna ontving ik een vijftigtal suggesties, maar er waren slechts twee inzendingen die het bij het juiste eind hadden.

Na de boodschappen haalde ik het document op en snorde weg, naar boven, de bergen ik en na een uurtje zeilde ik aan de Zwitserse kant weer naar beneden.

Merkwaardig, als je bedenkt welke bijzondere wegen water kan afleggen. Het wordt in flessen van hot naar her gesleept en wolken doen daar met grote hoeveelheden aan mee.

Nog voor Martigny kwamen somberwolken op mij af en al snel realiseerde ik dat de zomer, nu ook voor mij, wel eens voorbij zou kunnen zijn. De eerste druppels bevochtigden reeds mijn voorraam en de temperatuur daalde aanzienlijk. Boven, hoog in de bergen, vermoed ik sneeuwval, ook zo'n eigenaardige weg van het water.

Niet veel later kwam ik langs het Lac Léman, beter bekend als het meer van Genéve en omdat ik een droge keel had pakte ik mijn laatste fles water, terwijl ik links van mij stromen van regen op de hoge bergen bij de gelijknamige stad aan gene zijde van het meer zag vallen.

Water legt, inderdaad, soms vreemde wegen af.

Aldus schreef ome Willem.

Houtstoker
Berichten: 304
Lid geworden op: ma aug 29, 2011 4:39 pm

Re: T' is een kalabassenzomer

Bericht door Houtstoker » wo okt 12, 2011 6:36 am

Afgelopen weekend leek het wel zomer. Best leuke verhalen, en als Ome Willem ook door Polen gaat rijden is het hier wel on-topic. 9qq

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: T' is een kalabassenzomer

Bericht door admin » wo okt 12, 2011 7:34 pm

Przyrodnik schreef:En wat heeft dit met Polen te maken, of gaat dit forum niet over Polen.

Ik vond een mooi reisverhaal van Ome Willem over zijn reis door Polen en heb gevraagd of hij zijn verhalen hier ook wilde plaatsen.
Een iets te ruime benadering in mijn woordkeuze, de eerste verhalen zijn wel mooi maar gaan niet direct over Polen ;) . Toch wil ik niet op mijn woorden terugkomen en heb zijn berichten geplaatst. Inmiddels heeft Ome Willem al enkele Poolse risverhalen geplaatst.

Admin

Willemdeschaker
Berichten: 13
Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm

Het ongenotene.

Bericht door Willemdeschaker » vr okt 14, 2011 9:01 pm

Niet alleen een internetstoring was 't, dat ik deze week weinig van mij liet lezen, maar ook een vrije week.

De week die inmiddels al bijna alweer was en waar ik heb getracht enige inspiratie op te doen om maar niet te vallen in een plotseling opdoemend writers block.

Daarvoor heb ik mij enige keren gewend tot de bossen, tussen veel vallend blad, genoten van schoonheid, genoten omdat ik zag, genoten omdat ik alleen maar keek, luisterde, voelde, in de stilte waar alleen het knakken van takjes onder mijn houten klompen hoorbaar waren, en soms het ruisen van een zachte stilte waarmee bomen tot elkaar en tot mij een boodschap geven. De vertelkunst van bomen is welhaast ongeëvenaard en derhalve vaak onbegrepen omdat men het niet meer verstaat, haar taal niet kent, althans, ik ken er met mijn proza's niet tegenop.

Één keer ging ik deze week naar de zee, liep, samen met mijn lief, kilometers langs de branding, genoten naar hartelust, van de zingende golven, de meeuwenjubel, van het gezicht op een standvastige duinenrij, zandwit met daarop bleekgroen kromgebogen helmgras, van tintelende najaarszonnewarmte op ons gezicht, en later, op de boulevard, van bremzoute haring en kibberling.

Met het oor, oog en de neus genieten van schoonheid, de schoonheid die er is voor ons, voor mij.

De zon ging langzaam onder en al snel kwam in het oosten een volle maan op in de Ram, haastend achter Jupiter aan die reeds de Vissen genaderd was. Alle ogen, alle mensen hadden inmiddels het strand verlaten en alleen wij tweeën bleven achter als laatste genieters van al het moois
Maar ook wij vertrokken ten leste en lieten het wonderschone achter ons.

Maar voor wie is dan dit schone thans, dat schone dat dán door geen sterveling wordt gehoord, aanschouwd, gevoeld, gesmaakt en gezien, die schoonheid, de door niemand genoten schoonheid?

Alsof de golven optreden en zingen voor een lege zaal.

De voortgaande golvenzang aan het menslege strand dat door niemand wordt gezien of gehoord? Voor wie?

T' is toch zonde dat dan niemand er meer van geniet?
Evenzo het mensloze bos met de zwingende bomen. Daar staan zij, fluisterende takken aan majestueushoge stammen, vorstelijk neerkijkend, een Altamont zonder iemand.

Mijn God, ik vraag me af, voor wie? Voor Wie misschien? En Wie, wie is dat dan?

Aldus schreef ome Willem.

bertvaneck
Berichten: 16423
Lid geworden op: vr aug 19, 2011 8:54 am

Re: Het ongenotene.

Bericht door bertvaneck » za okt 15, 2011 6:30 am

ome Willem prachtig 6qq

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za okt 15, 2011 11:44 am

Het regent, het regent enorm, hier, tussen Beaume les Dames en Lure, waar ik inmiddels ben neergestreken.

Daarnet kwam ik nog langs de supermarkt waar ik enkele weken geleden een paar pakken Evian-water kocht waarvan de meeste al leeggedronken zijn en mij nog één fles rest.

Vanmorgen dronk ik eerst koffie bij opa, die tegenwoordig wat onzeker achter de toog rondschuifelt, een kleine Italiaan met een grijze snor. Ook voor hem gaan de jaren tellen en na een flinke opfrisbeurt kachelde ik weg. Gisteren was het regelmatig boven de 30 graden, maar ook vandaag liet de zon en temperatuur zich vooralsnog niet onbetuigd.

Water legt vaak vreemde en eigenaardige wegen af. We drinken het, deels wordt het ziel, bloed, en deels urine en als dat het lichaam verlaat valt het, zolang het niet verontreinigd is met chemische stoffen en hormonen, direct weer uit elkaar.

Of het water treedt de druivenstruik binnen, gaat in de druif zitten die later wordt geplukt, geperst en daarna tot wijn wordt, waarna deze alsnog wordt gedronken.

Net voor openingstijd kwam ik aan bij een bedrijf in een klein dorpje in de buurt van Alba om er één palletje levensmiddelen op te pikken en daarna reed ik naar een vaste ophaalklant in Piobesi Torinese, niet zo heel ver van Alba.

Rivieren vol met water stromen naar de zee, nochtans wordt zij niet vol, want vanuit de zee stijgt het water weer op tot wolken die later hun lading weer elders lossen. Trouwens, wel eens afgevraagd hoeveel water dagelijks tot urine wordt verwerkt? Hoeveel van deze stof door de mensheid en een groot deel van de dieren dagelijks wordt uitgeplast? Ik mis hier de protesten van de millieubewegingen...

In Piobesi kwam de kar helemaal vol en er was nog maar net plaats voor de fiets, dus ik vertrok, eerst naar Ivrea waar ik tegen geringe betaling bij de oer-Italiaanse super Bennet wat lekkernijen toucheerde en ik daarna verder ging naar Aosta waar ik een transitdocument liet maken en in die tijd wederom wat boodschappen ging doen. In Frankrijk hebben ze langs diverse wegen een tamelijk onzinnig bord staan met het opschrift "partage des eaux" waarmee men aangeeft dat al het water wat na dat bord valt enerzijds via de rivieren grotendeels wegvloeit naar de Middellandse zee, en anderzijds naar de Noordzee of Atlantische Oceaan waarmee men dan de weg van het water aangeeft.

Terwijl de declarant het document maakte, slenterde ik naar de Carrefour, pakte een winkelwagentje en in een vlaag van balorigheid nam ik een foto van de laadvloer van de lege kar, maar toen ik de foto zag, inspireerde dat mij deze foto aan sommige lezers toe te zenden en die te vragen of ze wisten wat het zou kunnen zijn. In de uren daarna ontving ik een vijftigtal suggesties, maar er waren slechts twee inzendingen die het bij het juiste eind hadden.

Na de boodschappen haalde ik het document op en snorde weg, naar boven, de bergen ik en na een uurtje zeilde ik aan de Zwitserse kant weer naar beneden. Merkwaardig, als je bedenkt welke bijzondere wegen water kan afleggen. Het wordt in flessen van hot naar her gesleept en wolken doen daar met grote hoeveelheden aan mee.

Nog voor Martigny kwamen somberwolken op mij af en al snel realiseerde ik dat de zomer, nu ook voor mij, wel eens voorbij zou kunnen zijn. De eerste druppels bevochtigden reeds mijn voorraam en de temperatuur daalde aanzienlijk. Boven, hoog in de bergen, vermoed ik sneeuwval, ook zo'n eigenaardige weg van het water.

Niet veel later kwam ik langs het Lac Léman, beter bekend als het meer van Genéve en omdat ik een droge keel had pakte ik mijn laatste fles water, terwijl ik links van mij stromen van regen op de hoge bergen bij de gelijknamige stad aan gene zijde van het meer zag vallen.

Water legt, inderdaad, soms vreemde wegen af.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » do okt 20, 2011 4:53 am

Nee, vroeg reed ik niet weg, vanmorgen, de teruglading in Appenzell zou toch nog niet helemaal klaar zijn, vermoedde ik.

Ondertussen probeerde ik over de dwars door de Zürichersee liggende dijk, tussen Pfäffikon en Rapperswil te komen, maar een nare aanrijding verhinderde dat een korte wijle terwijl ik ondertussen het prachtig kabbelende meer, nu zonder zeilmasten, over keek, met rechts op de achtergrond alpenreuzen met reeds witte snuitjes.

Inmiddels vernam ik van het thuisfront dat de teruglading pas volgende week klaar zou zijn, dus toch maar niet naar Appenzell, maar vooralsnog eerst maar richting Nürnberg.

Dus volgde al snel Jona en Wald, waar ik richting Turbenthal, door het gelijknamige dal, ging en van plan was een trouwe lezer van mij in Zell, even voor Winterthur, te bezoeken. De lezer die mij er op attent maakte, na een vraag mijnerzijds, (in verband met de plannen van de Nederlandse Spoorwegen) dat er, inderdaad, meisjes- en jongens-plaszakken zijn en wie de moeite neemt om te goegelen op ladybag en roadbag komt daarover alles te weten. Helaas bleek de trouwe lezer met vakantie, waarna ik via Steg over de Hulfteggpas naar Wil snorde en via Affeltrangen kwam ik al snel bij de grens te Konstanz.

Hoe meer ik naar het noorden reed, hoe dikker het wolkendek werd, onstuimiger ook, en vanaf de grens voerden de wolken ook regen mee dat een serieus karakter kreeg tijdens mijn boottocht naar Meersburg.

De regen ging over in een ware stortregen, bij Ravensburg en op de weg naar Ulm, Ulm, waar ik een klein stukje snelweg nam naar Heidenheim, waarna ik via Neresheim, door een prachtige rustige streek vol herfstgroen en voorname kastelen, rond vier uur Gunzenhausen passeerde, vlak bij de Brombachsee, een prachtig oord dat bijna niemand kent.

Niet lang daarna volgde Abenberg, waarna ik bij Schwabach de snelweg weer even op kwam en via Nürnberg-west naar de stad met een nogal wat merkwaardige naam, Erlangen, snorde.

Bij Forchheim er weer af, want even voor Prezfeld had ik nog een adresje te lossen, en ja hoor, ze waren er nog, zodat ik nog snel even naar mijn eerste laadadres reed, midden in het smalle en oude deel van Bamberg, een voor grote trucks doodlopende straat waar met veel kunstwerk even gekeerd moest worden en zowaar, ik vond er ook nog een sta-plek, weliswaar op een parkeerverbod, maar wel zo dat nu niemand last van mij heeft en ik op tien meter van het laadadres af sta, tussen eeuwenoude huizen, die, als ik het goed zag, merkwaardig met hun gevelstenen aan het schudden waren, zich afvragend wat ik hier kwam doen.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » vr okt 21, 2011 4:56 am

Wel erg merkwaardig om midden in het oude centrum van Bamberg te ontwaken, terwijl de eerste Bamse jeugd onder druk gekakel naar school loopt. Op het laadadres zelf werd ik uiterst vriendelijk met egards en koffie ontvangen. Niet lang daarna reed ik de smalle straat weer uit, op weg naar nog twee andere Bambergse adressen.
Op het laatste adres kreeg ik er 10 pallets in die werden geladen door een gebrekkig duits sprekende meneer. Zo goed al kwaad kwam ik met hem in gesprek en in een paar minuten borrelde met betrekking tot hem een oude, merkwaardige geschiedenis op.

Na Bamberg nog even langs het stadje Weikersheim, gelegen vijftig kilometers recht onder Würzburg, ver verwijderd van drukke snelwegen, en vandaar reed ik terug, over Tauberbischofsheim en Wertheim naar de snelweg. Oh, ja, even, even maar, dacht ik op de Bahama's te zijn beland toen ik het dorpje Nassau op mijn weg tegenkwam. (Voor de wat minder topografisch begaafden: Nassau is de hoofdstad van die eilandengroep)

Onderweg overdacht ik de vreemde levensloop van die loodsmedewerker uit Bamberg. Hij bleek uit Kazachstan te komen, en op de vraag, hoe hij dan hier terecht kwam, vertelde hij mij dat zijn ouders van oorsprong duitsers waren. Zijn ouders woonden voor de oorlog in de Oekraïne waar hele dorpen en stadjes destijds volledig duits waren. Maar Stalin was dermate argwanend dat hij bevreesde dat nu net die duitsers wel eens mee zouden kunnen gaan doen met die toenmalige vervelende -andere- snorremans ( Stalin zelf had ook een snor, niet zo'n kleintje, maar een enorme joekel) en daarom werden ze bij miljoenen weggevoerd naar het oosten en zijn ouders kwamen in Alma Ata terecht. En deze achtergrond maakte het mogelijk dat hij zonder belemmering in Duitsland kon gaan werken. En zo ontrolde zich in een paar woorden en minuten enkele decennia fascinerende geschiedenis.

De rest van de reis was niet erg spannend meer, via Frankfurt en Keulen over de drie, een weg die ik al zoveel keer ging. De afdaling voor Asschaffenburg waar ik vroeger met 120 naar beneden zeilde, maar waar je nu slechts 60 mag. Langs Weiskirchen, wat ooit, samen met "Limburg", een Nederlandse onderwegoase voor truckers was en zo, hop, naar Nederland, nog niet naar huis, maar eerst naar Brabant waar ik morgen de handel er weer uit ga halen.

En hier, in Brabant, vraag ik me op het nachtelijke uur af: hoe heet een inwoner van Kazachstan? Een Kazachiaan? Kazacher? Kazachnees? Kazacheling? Kazachtijn?

Laten we het maar op een Kazachstanje houden.

T' was immers een boom van een kerel.

Aldus schreef ome Willem.

Przyrodnik
Berichten: 799
Lid geworden op: do aug 18, 2011 4:43 pm

Re: T' is een kalabassenzomer

Bericht door Przyrodnik » wo okt 26, 2011 10:38 pm

admin schreef:Inmiddels heeft Ome Willem al enkele Poolse risverhalen geplaatst. Admin


Kan zijn Admin, maar de relatie met Polen is dus ver te zoeken.

Thomasz
Berichten: 155
Lid geworden op: ma aug 22, 2011 1:39 pm

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door Thomasz » do okt 27, 2011 5:56 am

Ben het er wel mee eens dathetniets met Polen heeft te maken,hoe wel ik zemet veel plezier lees.
Misschien een mogelijk heid een map met reis verhalen maken die over andere landen gaat ???????
Thomasz

Przyrodnik
Berichten: 799
Lid geworden op: do aug 18, 2011 4:43 pm

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door Przyrodnik » do okt 27, 2011 12:41 pm

Deze vuist op deze vuist, deze vuist op deze vuist,
deze vuist op deze vuist en zo kom ik naar boven.

(c) Ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » ma okt 31, 2011 5:49 pm

Het was nacht. De barensweëen waren reeds begonnen en het zou niet lang duren eer het nieuwe leven zich zou aandienen. Een vreemde, surrealistische, dag vandaag, met een desolaat tintje, want in Duitsland is rond deze tijd iets uiterst eigenaardigs aan de hand.

Een deel van het land viert vandaag het feit dat op 31 oktober 1517 een jonge monnik een epistel met daarop 95 "stellingen" op de deur van de slotkapel te Wittenburg spijkerde, stellingen, die wantoestanden binnen de Roomse kerk aan de kaak stelden en die een dermate grote invloed hebben gehad dat daaruit uiteindelijk de protestantse kerken uit voort zijn gekomen. Welnu, en daarom, omdat die Maarten Luther (want zo heette die monnik) dát gedaan heeft is er in een deel van Duitsland nu een rijverbod voor Vrachtverkeer, in onder meer Saksen, Saksen-Anhalt en Thüringen en na te zijn vertrokken uit Nederland ben ik via Dortmund en Kassel aangekomen in laatstgenoemde deelstaat. Eigenlijk met een overtreding, maar ja, je moet wat.

Afgelopen zondagmorgen, zes minuten voor drie, kondigde zich het nieuwe leven aan, een klein kereltje was geboren, maar o wee, het bleek de eerste van een tweeling te zijn!

Het idiote is namelijk, dat morgen in de andere deelstaten, onder meer Beieren, Saarland en zo, een andere feestdag, het door ene Gregorius de zoveelste rond 850 ingestelde zogenoemde allerheiligen, wordt gevierd (trouwens, pas in Nederland rond de jaren '60 afgeschaft) en nu net dáár een rijverbod is. Wil je dus niet noodgedwongen twee dagen stil staan, zul je dus moeten zorgen, dat je de deelstaat, waar het rijverbod gaat gelden, uit bent, maar dan moet je dus een nevendeelstaat inrijden waar een verbod geldt.

Inmiddels ging de wintertijd in, werd de klok van drie naar twee uur terug gezet en niet lang daarna, om zes over twee, werd de tweede van de tweeling geboren waardoor zich toch wel een uiterst merkwaardig fenomeen voordeed. Immers de laatstgeborene werd, in tijd, eerst geboren en bij de eerstgeborene werd een latere tijd genoteerd.

Gelukkig, morgen kan ik vanuit hier legaal verder, niet gehinderd door een rijverbod. Of, toch wel! Nadat ik eerst te Leipzig een adres ga lossen, volgt weer een gebied waar je morgen weer niet in mag.

De namiddag vulde ik met een fietsritje, van Uder via Heiligenstadt naar Leinefelde en weer terug, want fietsen is op zo'n dag toegestaan. Wel vreemd, dat net voor de binnengrens tussen twee deelstaten de winkels gewoon open zijn, maar in het deel waar ik nu verblijf alles stil en verlaten is terwijl alle bedrijvigheid ontbreekt. Surrealistisch, en inmiddels klimt een kleine wassende maanschil vanachter de heuvels naar boven. Het blijft allemaal wel erg gecompliceerd, die dagen zo rond de wisseling van zomer naar wintertijd. Of je nu chauffeur bent of bevalt.

Aldus schreef ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di nov 01, 2011 5:06 pm

Afbeelding

Genietend van intense herstkleuren en vergezeld van een bijna lente-achtige zon verpoosde ik mij vandaag, fietsend, en kwam ondermeer in Heilbad Heiligenstadt terecht waar zich een oud centrum bevindt, compleet met wandelpromonade. Echter lag die er uiterst verlaten bij, want alle neringdoenden hadden vanwege de feestdag de deuren toe. Één enkele horeca-instelling na, dan, en ik besloot daar een hartversterker te halen.

Binnen gekomen, nestelde ik mij aan een tafeltje en keek in het rond terwijl inmiddels de bestelde versnapering werd neergezet. Bijzonder was de achtergrondmuziek die door het etablissement klonk, zachte pianomuziek van vóór Wagner, muziek voor de ziel dus, uiterst geraffineerd gespeeld waardoor mijn geest wat spiritueel werd bijgevuld

Opeens viel mijn oog op deze grote foto aan de muur, de foto waar ik weer deze foto van maakte en bij het zien van het tafereel vroeg ik, vroeg ik mij af. Die kus, hoe lang geleden is die gegeven? Hoe lang geleden genoten? De kussenden, wie waren zij? En wat was de aanleiding om, juist dáár, te kussen? En waar is het daar?

Het is niet waarschijnlijk dat ze nog leven. Evenmin de omstanders, of wellicht nog een enkeling, maar die zal zich niets meer van die kus herinneren. Zelfs de fotograaf van de kus zal er, hoogstwaarschijnlijk, niet meer zijn. Zou de kus gevolgen hebben gehad? Of is het bij die ene kus gebleven?

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » wo nov 09, 2011 6:31 pm

Opeens maakt mijn brommer een enorme herrie en onder het rijden zie ik, dat ik het boutje waarmee de uitlaat aan de cilinder vast zit, ben verloren.

En omdat er op de weg van Memmingen naar Kempten een enorme verlatenheid heerst is de herrie die ik met mijn brommert maak kolossaal terwijl de in de weiden grazenden subiet op hol slaan als ik langs kom. Als we met al die herrie door Dietmannsried rijden, zie ik een boerenschuur waar landbouwvoertuigen in en om heen staan terwijl er twee mannen rond lopen, gekleed in blauwe werkkleding. De één een jonge, magere vent, de ander en oude met een hoedje en een geweldige bierbuik.

Zonder mij de bedenken knijp ik in de rem van mijn Mosquito Garelli en Jantje, die met zijn Malaquti achter mij rijdt, stopt eveneens en kijkt mij vragend aan.

De vragende blik beantwoord ik door al zittend op de plof naar de blauwe kielen te waggelen en op mijn allerbeste duits wijs ik op het gat waar de verloren bout heeft gezeten. Na een ervaren technische blik, geworpen op het ontbrekende euvel, loopt de oudste de schuur binnen en komt even later terug met een passend boutje en een ringsleutel om de zaak vast te zetten waarna de magere kiel de opdracht krijgt het euvel te verhelpen.

"Was moes ik betsalen" vraag ik in gebrekkig duits, maar de oude baas wijst het vriendelijk maar zeer beslist en lachend van de hand en zegt dat dat helemaal niet hoeft en korte tijd later rijden Jantje en ik weer verder, op weg naar het zuiden.

Vandaag rij ik er weer, nee, niet over de toenmalige weg, dat is geen doen meer, maar over de snelweg die er toen niet was, op weg naar, weer, Wiggensbach en terwijl ik door het dal van de Iller snor, denk ik aan het hierboven geschetste tafereel, ik geloof dat het 1970 was, toen ik met een vriendje en brommer met vakantie was en uiteindelijk toen in Joegoslavië terecht zijn gekomen.

Joegoslavië, dat land bestaat al niet meer en ook Jantje ben ik geheel uit het oog verloren, maar wat blijft zijn de vele grappige herinneringen, zoals over dat verloren boutje waar ik gratis en voor niets in Dietmannsried een nieuwe kreeg terwijl Dietmannsried ook de afslag is die ik neem om bij het losadres te komen.

Nee, een erg spannende week wordt het dit keer niet want het is een reis, zogezegd, uit het boekje. Hoewel: gisteren was ik weer eens sinds lange tijd in Sassenheim en reed ik na lange tijd weer eens dwars door Voorhout. Als laatste klant kwam ik nog bij een zeer oud adres, de firma Daas te Aalsmeerderbrug, die sinds mensenheugenis bekend is om zijn rode aarden bloempotten en die daar tot ver in de jaren tachtig van de vorige eeuw nog ook daar werden geproduceerd.

Daarna vertrokken, via Venlo naar Koblenz, en zo kwam ik, uiteindelijk, hier, net voor de laatste echte buitengrens binnen Europa.

Het land wat zo verstandig is geweest niet mee te doen met de nu reddeloos verloren Euro en waar je ook met de boot kan komen als je de Rijn over steekt waar die op zijn breedst is.

In de stuurhut denk ik even terug, naar de reis die ik met Jantje maakte en ik weet nog dat we op de terugweg langs de zuidkant van de Bodensee hebben gereden.

Dan moeten we dus ook hier langs zijn gekomen. Hoe zou het met hem zijn? Met Jantje? Misschien leest tie het log wel....

Aldus schreef ome Willem.

Kees1221
Berichten: 84
Lid geworden op: wo okt 12, 2011 10:50 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door Kees1221 » do nov 10, 2011 8:24 am

Een paar foto's erbij en dan kan het zo in pocketboekvorm.
17qw

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » zo nov 13, 2011 9:38 pm

De weg was bestond nog uit twee rijstroken en ik kwam er, zeker, maandelijks en altijd op weg naar pake en beppe waarmee maar even kan worden vastgesteld dat er aardig wat Fries bloed vanuit mijn hart de aderen binnen stroomt.

Afgelopen dagen liepen mij een weinig uit de hand, maar waren desalniettemin niet minder interessant dan alle andere dagen. Als je het maar wilt zien, uiteraard.

Donderdagmorgen bijvoorbeeld, toen ik wakker werd op een grote parkeerplaats van enorme supermarkt te Strassbourg waarna ik voor de Strassbourgse file uit vertrok naar het noorden om nog wat te laden in een dorpje met de naam Mommersheim waar ik door een ongeveer dertigjarige meid met blond touwhaar werd geladen en die tegen iedereen om haar heen riep "J' arrive!", wat, "ik kom er aan" betekend. Vandaar toog ik huiswaarts, regelmatig door dichte mist waardoor van de omgeving weinig kon worden genoten.

Hoewel, om de mist wat te ontwijken besloot ik vanuit Weiswampach via Vielsalm en Trois-Ponts laag te blijven rijden en daardoor reed ik na lange tijd weer eens de weg die men reed voordat er in de wijde omgeving snelwegen waren aangebracht en ik bleef dit volhouden tot Stavelot - Francorchamps.

Aan de noordkant van de weg was een verhoogde dijk aangebracht met daarop grasland waar zomer en winter schapen liepen, altijd maar schapen, en de kudden werden gescheiden door een dwars door dat grasland van beneden naar boven, over de dijk heen, geplaatste houten afrastering, ongeveer elke 4 á 5 kilometer en boven op de dijk voorzien van een deur in dat hekwerk.

Op zekere tijden hadden alle schapen tussen twee afrasteringen in rode vlekken of stippen op de rug en ben er nooit achter gekomen hoe dat kwam of waar dat voor was, maar ik zie ze nog altijd voor me.

Gisteren, vrijdag, kwam ik er trouwens weer, toen ik voor de verandering een kort reisje Groningen kreeg toebedeeld, u weet wel, de stad waar Josef Israëls het levenslicht zag, en niet allen hij, maar ook, naar ik meen, Kamerlingh Onnes en Johan Huizinga en door deze namen is Groningen wel een stad van naam, natuurlijk.

Op twee plaatsen stond een huisje en daar stond, voor zover mij toen bekend, het eerste bordje in Nederland bij dat op die plekken gevaar bestond voor plotselinge windstoten, niet overbodig, want ik weet nog goed dat als we er met de oude Mercedes 180 D, de AD-36-93, langs reden het stuur soms uit de handen van de bestuurder werd gerukt. Aan het begin en einde stonden twee wit-blauwe "keten", houten tentjes, waar je koffie kon drinken en meestal stopten we op de heenweg even aan de Hollandse kant. Aan beide zijden stonden, en staan nog steeds, twee keer een rij grote hoge betonnen bouwwerken, enerzijds, aan de Friese kant, de Lorenzsluizen, vernoemd naar de Arnhemse natuurkundige Hendrik lorenz, anderzijds, aan de Hollandse kant, de Stevinsluizen, vernoemd naar de Bruggeling Simon Stevin, een beroemd wetenschapper ten tijde van Prins Mauritz tijdens en tachtigjarige oorlog, terwijl op twee-derde, bij het zogenaamde torentje, een standbeeld van de bedenker van deze dijk, Ir. Cor Lely te zien is.

Een dagreisje gisteren dus, eerst Bolsward, midden in het stadje voor vier doosjes, daarna via Leek naar Haren en toen dus nog even Groningen en als laatste klant gaf ik nog een palletje in Grijpskerk af.

Daarna weer terug, net als vroeger, en de oplettende lezer zal wel begrepen hebben dat ik over de afsluitdijk aan het schrijven ben. De weg bestond destijds uit achter elkaar liggende betonplaten en de tussenruimte was gevuld met rubber kit of iets dergelijks. Als je er met de auto over heen reed, hoorde je de hele tijd een kleine dertig kilometer lang steeds twee keer achter elkaar bom-bom als je over de afscheiding van de betonnen platen reed, één keer de voorwielen en meteen daarna, één keer de achterwielen en dat inspireerde mij, toen ik een jaar of vijf was, de weg met de naam bombomweg te dopen en die is er bij ons jaren in gebleven. In of rond 1970 werd de weg verbreed tot vier rijstroken en de betonnen platen maakten plaats voor het overal opduikende zwarte asfalt. En dat betekende ook het einde van de bombomweg, maar niet voor mij.

Ook zonder dat geluid heeft deze weg voor mij nog altijd deze naam.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di dec 13, 2011 9:38 pm

Dinsdag, zes december.

Vandaag ben ik geëindigd in Jihlava en wie de naam uitspreekt zoals de bevolking het hier doet en dus de h als g uitspreekt alsmede de v zacht, bijna onverstaanbaar maakt, hoort dan Jigla-oe-a en dan herkent men al snel de naam die dit stadje lange tijd heeft gehad, Ilgau, destijds het grootst duitstalige "taaleiland" tussen de alrondom gesproken slavische taal terwijl de stad ook bekendheid heeft gekregen omdat Gustav Mahler, langs wiens componistenhuisje (Toblach) ik vorige week nog reed, hier werd geboren.

Donker is het nu, vooral donker, en wat sneeuw dwarrelt neder, dat gaat nog wat worden, deze week. Donker ook vanmorgen, bij vertrek, en pas toen ik rond half acht Eisenach passeerde reed ik het licht tegemoet.

In de ochtend via Erfurt, Saalfelt en Bad Löbenstein naar Töpen gesnord waar ik een eerste losadres had, snel er uit en niet lang daarna reed ik bij Selb de grens over, het land van de kronen in, en koerste eerst maar eens naar Cheb.

De Tsjechische kroon heeft al heel lang dezelfde waarde, ongeveer 20 in een gulden, nu 40 in een euro, ik weet niet beter, zoals een Oostenrijkse Shilling altijd 15 cent was en een Belgische frank 7. Ditmaal besloot ik een andere route te rijden, nu niet over Karlovy Vary, maar over Mariánské Lázně, het oude Mariënbad, een kuuroord waar in een zeer grijs verleden, nog voor de tweede wereldoorlog, Koningin Wilhelmina regelmatig te vinden was, naar Střibro en zo naar Plzeň, vanwaaruit ik de weg naar Písek nam.

Anders was het met de Spaanse peseta, de Italiaanse lire en de Franse frank. Als kleine guit, ik kon nog nauwelijks tellen, leerde ik dat de lire een halve cent waard was, de peseta zes cent en de (net nieuwe) Franse frank 80 cent, maar doordat deze landen altijd meer in- dan uitvoerden kwamen zij steeds opnieuw in de schuld, hetgeen men wist op te lossen door met zekere regelmaat de munt te laten devalueren waardoor in de loop van een slordige dertig, veertig jaar deze munteenheden allen 80 procent minder waard werden: de Franse frank nauwelijks nog 30 cent, de peseta 1 en de lire nog maar 0,1 cent. Hetzelfde beeld is ook terug te vinden in de koers van de Griekse drachme

Na Písek kwam weer over het "Meer van Orlik", eigenlijk gewoon de rivier de Vlatva, beter bekend als de Moldau, de rivier die Bedrich Smetana heeft geïnspireerd tot het schijven van een symfonisch gedicht, net trouwens als de stad Tàbor (beide te horen in het complete werk "Ma Vlast") waar ik niet lang daarna langs kwam.

Vandaar koerste ik naar Pelhřimov en omdat er een omgekeerd dakje op de r staat, wordt die ř uitgesproken als een zachte z, dus heet die stad, fonetisch, Pelgzimov.

En toon, ja toen kwam die vermaledijde euro waarmee we nu met z'n allen mee in de maag zitten, maar een iegelijk, die de valuta-geschiedenis van de afgelopen veertig jaar kent, kon op z'n klompen aanvoelen dat Frankrijk, Spanje, Italië en Griekenland op deze wijze, nu ze de mogelijkheid van het devaluatiemiddel niet meer hebben, bodemloze putten zouden worden en ze nu grote problemen (gaan) veroorzaken.

Ziehier de creditcrisis in een notedop en daar hoef je echt geen Hoger Algemeen Economisch Onderwijs voor hebben gevolgd of Register-Accountant voor te zijn, want die conclusie trek je gewoon met boerenverstand.

Na pelhřimov voorbij te zijn gesneld nog even een half uurtje doorgegaan naar Jihlava en daarmee zijn we dan weer aangeland bij het begin van dit verhaal.

De kennelijk enkel en alleen naar de toekomst starende euro-extremisten die zich met religieus vuur vasthouden aan de stuiptrekkende Euro beseffen niet dat zij ten dode is opgeschreven en dra ten grave wordt gedragen.

Want ach, helaas!: wie zijn geschiedenis niet kent, is waarachtig genoopt ze te herhalen.

Een plastic euro is reeds in de maak. En hier denken ze inmiddels: "ze doen maar, ze rommelen maar an. Wij hebben toch lekker de kroon!".

Aldus schreef ome Willem.

Plaats reactie