‘Mijn vader vond zichzelf geen held, maar hij was het wel’

Lech
Berichten: 4933
Lid geworden op: vr aug 19, 2011 12:30 pm

‘Mijn vader vond zichzelf geen held, maar hij was het wel’

Bericht door Lech » vr jan 10, 2020 6:43 am

‘Mijn vader vond zichzelf geen held, maar hij was het wel’
75 jaar bevrijding Eddy de Wind overleeft als jonge arts het kamp in Auschwitz door „slim en op de juiste momenten moedig” te zijn. Hij beschreef zijn ervaringen in het boek Eindstation Auschwitz, dat nu opnieuw verschijnt. Zoon Melcher de Wind reist naar Polen in het voetspoor van zijn vader.
Afbeelding
Melcher op zoek naar het Jodenperron, de aankomstplek voor gevangen (tot 1944), nabij Birkenau. Foto Roger Cremers

Januari 1945

Om drie uur in de nacht begint de gong te luiden en na een paar seconden is het hele kamp in rep en roer. Eddy de Wind, een jonge arts, bijna 29, en sinds september 1943 dwangarbeider in Auschwitz vanwege zijn Joodse achtergrond, trekt snel zijn kleren aan en haast zich naar buiten. Het vriest. Het sneeuwt. Uit alle Blocks ziet hij mannen naar de appèlplaats strompelen, de een nog uitgemergelder dan de ander. Hij denkt: het wordt dus toch evacuatie. Hij draait zich om en loopt terug naar de Krankenbau, de ziekenzaal, waar hij te werk is gesteld en houdt zich koest.

Aan het front in het oosten donderen de kanonnen, het Rode Leger is vlakbij, en al dagen discussiëren de gevangenen over hun lot. Gaan de Duitsers hen versneld uitroeien? Aan de Russen overdragen? Op transport stellen naar concentratiekampen in het westen? In het laatste geval zal Eddy er alles aan doen om niet mee te hoeven, want hij kan zo wel bedenken dat het God weet hoe lang marcheren wordt, door de barre kou, zonder eten, zonder schoenen. Dan is hij vrijwel zeker dood.

Om vijf uur in de ochtend ziet hij de eerste groepen gevangenen op pad gaan, bewaakt door SS’ers met machinegeweren. Beschermd door de chaos die is uitgebroken loopt hij naar het Block waar zijn vrouw gevangen zit, Friedel. Zij is 21 en verpleegster. Ze hebben elkaar in 1942 leren kennen in Westerbork. Daar zijn ze getrouwd. In Auschwitz zit ze tussen de vrouwen op wie medische experimenten worden uitgevoerd, door Doktor Mengele en Doktor Clauberg. „Friedel”, fluistert hij bij het openstaande raam. „Friedel, blijf zolang je kunt.”

Maar Friedel durft niet. „Nee, jongen, dat is veel te gevaarlijk.” Ze denkt dat iedereen die blijft zal worden afgemaakt.

„Luister naar me, Friedel.”


Lees het gehele artikel: https://www.nrc.nl/nieuws/2020/01/09/mi ... l-a3986277

Plaats reactie