Sobibor
Geplaatst: di dec 22, 2015 9:40 am
Bezorgdheid om overblijfselen kamp Sobibor
Wrang is het wel: eindelijk worden initiatieven ontplooid om van het voormalige vernietigingskamp Sobibor in oostelijk Polen een respectabel herinneringsoord te maken. Maar over de manier waarop is aan Nederlands-Joodse zijde de vrees ontstaan dat Sobibor het toneel zou kunnen worden van 'Holocaustontkenning'.
Door: Sander van Walsum 21 december 2015, 20:29
In een open brief aan staatssecretaris Martin van Rijn (VWS) spreken oud-bestuursleden van de Stichting Sobibor hun zorgen uit.
Vooral twee onderdelen van de Poolse plannen met Sobibor verontrusten de ondertekenaars: dat er straks geen plek meer is voor de herdenking van individuele slachtoffers en dat de restanten van het perron - die onlangs zijn gevonden - zullen verdwijnen onder een parkeerterrein voor bezoekers van Herinneringscentrum Sobibor.
Bij het overleg over de vormgeving van een nieuw herinneringscentrum - dat al zo'n zeven jaar gaande is - zijn vier landen betrokken: Polen, Slowakije, Nederland en Israël. De afgelopen jaren hebben vooral nabestaanden van Nederlandse slachtoffers hun stempel gedrukt op de vormgeving van de herinneringscultuur in het voormalige vernietigingskamp.
Naar gevoel
Als het aan Manheim en haar medestanders ligt, worden de archeologische vondsten geconserveerd
Daar zijn tussen april 1942 en november 1943 ongeveer 200 duizend Joden omgebracht, van wie 35 duizend uit Nederland. De meeste naambordjes op de stenen die de zogenoemde Gedenklaan flankeren, verwijzen naar Nederlandse slachtoffers. Jaarlijks komen hier op 19 april, de verjaardag van de opstand in het Joodse getto van Warschau (1943), nabestaanden en Poolse scholieren bijeen om aan de hand van individuele levensgeschiedenissen de gruwelen van Sobibor te herdenken.
In een uitzending van Nieuwsuur, op 28 november, liet de Poolse directeur van Herinneringscentrum Sobibor echter weten dat de slachtoffers voortaan nog slechts collectief en niet langer individueel zullen worden herdacht. Daarvan kreeg Jetje Manheim, oud-bestuurslid van de Stichting Sobibor een 'naar gevoel'. Voor haarzelf heeft de kei met de namen van haar grootouders de betekenis van een grafsteen. 'Ik vond er heel veel troost, te midden van de natuur die zich over deze gruwelijke plaats heeft ontfermd.'
Die natuur heeft al enigszins moeten wijken voor de opgraving van de schaarse residuen van het vernietigingskamp, zoals het perron en enkele fundamenten van wat waarschijnlijk de crematoria zijn geweest. Als het aan Manheim en haar medestanders ligt, worden de archeologische vondsten geconserveerd en blijft Sobibor een stille, bosrijke plaats voor individueel herdenken.
Wrang is het wel: eindelijk worden initiatieven ontplooid om van het voormalige vernietigingskamp Sobibor in oostelijk Polen een respectabel herinneringsoord te maken. Maar over de manier waarop is aan Nederlands-Joodse zijde de vrees ontstaan dat Sobibor het toneel zou kunnen worden van 'Holocaustontkenning'.
Door: Sander van Walsum 21 december 2015, 20:29
In een open brief aan staatssecretaris Martin van Rijn (VWS) spreken oud-bestuursleden van de Stichting Sobibor hun zorgen uit.
Vooral twee onderdelen van de Poolse plannen met Sobibor verontrusten de ondertekenaars: dat er straks geen plek meer is voor de herdenking van individuele slachtoffers en dat de restanten van het perron - die onlangs zijn gevonden - zullen verdwijnen onder een parkeerterrein voor bezoekers van Herinneringscentrum Sobibor.
Bij het overleg over de vormgeving van een nieuw herinneringscentrum - dat al zo'n zeven jaar gaande is - zijn vier landen betrokken: Polen, Slowakije, Nederland en Israël. De afgelopen jaren hebben vooral nabestaanden van Nederlandse slachtoffers hun stempel gedrukt op de vormgeving van de herinneringscultuur in het voormalige vernietigingskamp.
Naar gevoel
Als het aan Manheim en haar medestanders ligt, worden de archeologische vondsten geconserveerd
Daar zijn tussen april 1942 en november 1943 ongeveer 200 duizend Joden omgebracht, van wie 35 duizend uit Nederland. De meeste naambordjes op de stenen die de zogenoemde Gedenklaan flankeren, verwijzen naar Nederlandse slachtoffers. Jaarlijks komen hier op 19 april, de verjaardag van de opstand in het Joodse getto van Warschau (1943), nabestaanden en Poolse scholieren bijeen om aan de hand van individuele levensgeschiedenissen de gruwelen van Sobibor te herdenken.
In een uitzending van Nieuwsuur, op 28 november, liet de Poolse directeur van Herinneringscentrum Sobibor echter weten dat de slachtoffers voortaan nog slechts collectief en niet langer individueel zullen worden herdacht. Daarvan kreeg Jetje Manheim, oud-bestuurslid van de Stichting Sobibor een 'naar gevoel'. Voor haarzelf heeft de kei met de namen van haar grootouders de betekenis van een grafsteen. 'Ik vond er heel veel troost, te midden van de natuur die zich over deze gruwelijke plaats heeft ontfermd.'
Die natuur heeft al enigszins moeten wijken voor de opgraving van de schaarse residuen van het vernietigingskamp, zoals het perron en enkele fundamenten van wat waarschijnlijk de crematoria zijn geweest. Als het aan Manheim en haar medestanders ligt, worden de archeologische vondsten geconserveerd en blijft Sobibor een stille, bosrijke plaats voor individueel herdenken.