Spiegels bedekken, kaarsen aansteken, een varkensbak omgooien - dit zijn slechts enkele van de oude Poolse begrafenispraktijken. Het in stand houden van deze tradities en gebruiken was om de gemoedsrust van de overledene te verzekeren en geesten en geesten te verdrijven die de nabestaanden zouden kunnen kwellen.
Dance of Death - zulke beelden herinnerden onze voorouders eraan dat de dood iedereen zal bereiken
- De overledene moest binnen drie dagen na overlijden uit huis worden gehaald en begraven. Anders zou hij andere leden van het huishouden met zich mee kunnen slepen. Om dit te voorkomen, werd een hele reeks bijgelovige praktijken gebruikt
- De traditie beval om niet te onderhandelen over de prijs van de kist, omdat dit het de overledene moeilijk maakte om naar het hiernamaals te reizen. De kist mocht geen knopen hebben die eruit zouden kunnen vallen, omdat daardoor de overledene verdere doden zou kunnen veroorzaken
- Bij het regelen van een begrafenis kun je het beste alle persoonlijke bezittingen van de overledene weggooien, en bij het uit huis halen van de kist meerdere keren omdraaien zodat de overledene verdwaalt en niet bij het huis kan komen waar het zou kunnen schrikken
- Bij uitbundige begrafenissen werd een acteur ingehuurd om tijdens de ceremonie te doen alsof hij dood was en van een paard te vallen
Tijdens de rouw veranderde ook de omgeving van de woning van de overledene. In de dorpen werden de troggen ondersteboven gekeerd en voor de hut werd een kerkvlag geplakt.
Het hele dorp vierde de "lege nacht"
Onze voorouders geloofden dat een lichaam dat lang in huis blijft een bedreiging vormt. Begrafenissen werden zo snel mogelijk georganiseerd, vóór zondag. Hoe langer de overledene thuis bleef, hoe meer mensen hij met zich mee kon 'slepen'. Vandaar het volkse exorcisme, een brandende kaars in de handen van de overledene leggen. Zijn licht moest beschermen tegen wat gevaarlijk en mysterieus is. De gewoonte is geëvolueerd. Uiteindelijk nam het de vorm aan van brandende kaarsen. Deze traditie was bijzonder belangrijk, aangezien de overledene pas drie dagen later het huis uit werd gehaald.
" Tenzij het plotseling was, werd de doodsstrijd bijgewoond door het huishouden en de buren. De voorbereiding van het lichaam, de opslag ervan en de dagelijkse diensten voor de overledene vonden plaats in het rouwhuis" - herinnert Fr. prof. Jan Perszon.
Maar hoe zag deze "thuisvoorbereiding" er in de praktijk uit? Wodka en brood werden door het lichaam geplaatst. Iedereen die binnenkwam, knielde bij de kist en sprak een gebed uit. Pas daarna begroette hij de leden van het huishouden, die de nieuwkomers vertelden over de details van de ziekte en de omstandigheden van overlijden. Op de avond voor de begrafenis kwamen de dorpelingen naar de kamer waar het lichaam lag, baden samen en zongen devotionele liederen voor de overledene. De laatste, zgn Op een lege nacht zetten de huisbewoners een glas gevuld met alcohol, een stuk cake en een braadstuk op tafel zodat de ziel van de overledene tevreden kon zijn.
Een belangrijke zaak was de keuze van de kist en de kleding van de overledene. Over de prijs van de kist kon niet worden onderhandeld met de timmerman, omdat deze "de ziel belast" van de overledene. Er mogen geen knopen op het hoofd van de overledene zitten die eruit kunnen vallen. Men geloofde dat de overledene door zo'n gat naar de wereld kon kijken en iemand mee kon nemen.
"In de buurt van Kłobuck naaien ze een doodshemd genaamd Czycheł, waarbij ze ervoor zorgen niet te huilen, omdat een traan die op het linnen valt een onmetelijke last voor de overledene zou worden" - merkt de 19e-eeuwse etnograaf Oskar Kolberg op in het boek "Lud. His gewoonten , manier van leven."
Dood met wodka in de hand
De begrafenis begon met de kist die het lichaam het huis uit droeg. Bij het vertrek moest de kist drie keer op de drempel worden geklopt en meerdere keren worden omgedraaid, zodat de overledene niet zou weten waar hij was en niet terug zou kunnen keren voor de huishouding.
De angst om te haastig begraven te worden was een van de grootste angsten in de oudheid
Het was ook belangrijk wie de kist droeg. In Podkarpacie was het een lange gewoonte dat de bruid werd gedragen door de vrijgezellen en de overleden echtgenoot door de vrouw. Al die tijd zongen de rouwenden ook liedjes om de overledene gerust te stellen dat hij zijn huis verliet, maar waar hij heen ging, zou hij veel beter af zijn.
"In Przemyśl is het gebruikelijk om van binnenuit een zelfkant (een lint met patroon - redacteursnotitie) aan het deksel van de kist te binden, zodat de overledene deze gemakkelijk kan optillen wanneer hij opstaat voor het laatste oordeel" - schreef Kolberg.
Zoals opgemerkt door de onderzoeker, werd in Podlasie een stuk linnen met twee of drie groszy, een tak van alsem en een fles wodka in de hand van de overledene gelegd en werd een brood op de kist gelegd, die, na afloop van de riten, in de handen van de priester werd gelegd.
De tot nu toe gepresenteerde gewoonten hadden betrekking op de armere inwoners, voornamelijk dorpen. Aan de andere kant trok een uitbundige begrafenis niet alleen de aandacht van familieleden en vrienden, maar ook massa's nieuwsgierigen, toeschouwers, bedelaars en bedelaars die rekenden op de vrijgevigheid van de rouwenden: aalmoezen, alcohol of een warme maaltijd.
De acteur deed alsof hij dood was op zijn begrafenis
In het moderne Polen had de begrafenis ook een heel seculiere en alledaagse betekenis. De meeste rituelen en gebruiken waren bedoeld om de macht van de overledene en zijn familie te tonen. Zoals de kroniekschrijvers schreven, duurden de rouwplechtigheden van Anna Radziwiłłowa née Sanguszko, de Litouwse kanselier, die op 23 december 1746 in Biała stierf, een half jaar, en de reis van het lichaam naar het mausoleum in Niewierz duurde maanden, omdat een dienst werd gehouden in elke kerk langs de route van het lijk.
Doodskistportretten werden aan de zijkant van het hoofd van de overledene bevestigd zodat hij "deel kon nemen" aan de ceremonie
Zoals de portal histmag.org.pl eraan herinnert, werd tijdens zulke uitbundige begrafenissen een speciale acteur in dienst genomen, die op het hoogtepunt van de ceremonie te paard de kerk binnenkwam. Hij viel van het paard voor de katafalk, die de dood moest symboliseren . Toen bedankte de "held" degenen die waren gekomen voor de herinnering. Bij begrafenissen van soldaten werden de armen van de overledene ceremonieel vernietigd.
"Kijk niet achterom"
Ook het einde van de ceremonie en het vertrek van de deelnemers nam vaak een vorm aan die ons vandaag verraste. In de buurt van Łęczyca was er een traditie om een begrafenis te beëindigen met de woorden "ga nu naar huis en onthoud: kijk niet achterom".
Dit is hoe mensen de doden wilden vermijden die hen 's nachts zouden kunnen laten schrikken.
https://wiadomosci.onet.pl/kraj/cala-wi ... we/1vqp6r0
