Wilhelmus Johannes schreef:Met Polen hebben de meeste reisjes van Ome Willem in ieder geval niets te maken,ik zit er dan ook niet op te wachten op al die "wijsheden" van Willem.
Juist leuk dat er ook een plekje is voor dit soort verhalen
Verhalen van Ome Willem
Re: Verhalen van Ome Willem
Juist leuk dat er ook een plekje is voor dit soort verhalen
-
pietje Bell
- Berichten: 516
- Lid geworden op: do okt 13, 2011 8:52 am
Re: Verhalen van Ome Willem
Laat Ome Willem maar lekker rijden,alleen, houdt hij zich wel aan zijn rijtijden?
Voor het andere komt hij op veel plaatsen waar ik ook zo al heb gezworven,Trieste,Verona,Villach,Wenen,Ljublijana,Spitall,Taravisio en noem maar op.
Alleen bij Trieste moest je Trieste industriale aan houden anders belande je in het centrum.
Voor het andere komt hij op veel plaatsen waar ik ook zo al heb gezworven,Trieste,Verona,Villach,Wenen,Ljublijana,Spitall,Taravisio en noem maar op.
Alleen bij Trieste moest je Trieste industriale aan houden anders belande je in het centrum.
Re: Verhalen van Ome Willem
Stelt u zich een weg voor, tweebaans, zonder zijkanten, doorgaans bermen geheten, niet al te breed, ongeveer zeven meter en dat lijkt mij niet een al te grote opgave.
Aan de weg links of rechts, afhankelijk van welke kant men komt, een toerit naar een grote fabriek. Achter de slagboom van de fabriek een parkeerplaats waar wel twintig wegreuzen, vrachtwagens, kunnen staan. Het zal vermoedelijk niet onoverkomelijk zijn dit tafereel met uw gedachten in te kleuren. Maar eerst, net voor de spits, kachelde ik, na de Mingio, Oglio en Adda te zijn overgestoken, Milaan binnen, de noordring, tangenziale nord, op om bijna aan het einde rechts af te slaan, richting Palazzolo Milanese en omdat ik toch wel erg vroeg was, stopte ik bij de koffiestop "Sirenella" om tussen divers gepluimeerd italiaans kakelend werkvolk een cappucino met een kleine versnapering tot mij te nemen.
Daarna lossen, eerst dus in Palazzolo, daarna voorbij Varese, in Besnate en nog in de morgen Buscate, niet ver van Novara waarna ik verder reisde, de grensrivier Ticino (spreek uit titsino en niet tikino. Dat laatste staat zo dom) over, rechts van mij verleidelijk hoge bergen met witte toppen in een doorzichtige nevel gehuld en links van mij een bijna hete januarizon, op weg naar het laatste losadresje deze week, in Settimo Torinese, vlak bij Turijn dus, aan een niet al te brede, de zonet door u ingekleurde, tweebaansweg met de toerit links van mij.
Even na enen kwam ik er aan en bleef op de rijstrook staan omdat de fabriek de regel stelt dat onder etenstijd, dus dat was tot twee uur, niemand door de portier mocht worden binnengelaten, net ook op het moment dat het eerste blok van vier en een half uur door mij werd gereden en ik hoogstens nog een twee minuten verder mocht en kon rijden.
Natuurlijk stond ik voor de overige tweebaansweggebruikers aardig in de weg, maar ja, het zei zo en na verloop van enige minuten stopte er een politie die mij vroeg waarom ik toch zo bleef staan. Mijn uitleg volgde, en knikkend begrip van de agent die het ook evenzo zot vond, waarna hij vertrok. Na weer een paar minuten parkeerde een nogal patserige meneer, en, wat al gauw bleek, een schreeuwerd, die mij sommeerde het DAFje te verplaatsen, maar ik bleef doorlezen in mijn boek. Na veel geschreeuw, in woorden die ik niet wilde verstaan, dreigde hij de politie te bellen en even later gaf hij gehoor aan zijn dreigement.
Kwart voor twee arriveerde de politie, maar nu twee andere agenten die mij wederom vroegen naar de rede van mijn bestaan waarna weer uitleg van mij volgde en ik bovendien aangaf dat twee collega's het blijven staan goed hadden gekeurd. De agenten informeerden en wilden schouderophalend vertrekken, maar de schreeuwerd naast zijn lelijke voorwieldrijf ging compleet uit zijn dak met schelden en dreigen, dusdanig, dat de hermandad besloot hem in te rekenen en hem af te voeren, terwijl zijn verhikel op de rijbaan, net voor mijn truck, zielloos achterbleef
Om twee uur reed ik de poort binnen terwijl ik rond vieren pas het ene palletje wat ik voor hen had, kwijt was terwijl ik vanaf het fabrieksterrein zicht had op de betreffende tweebaansweg waar ik terloops zag hoe de achtergebleven auto door een kraanwagentje werd weggesleept.
Glimlachend om het weinig verheffende tafereel reed ik vanuit de toerit de tweebaansweg op terwijl in de CD-speler nog een schijfje zat die ik graag had willen beluisteren, maar omdat de radio defect is, moest ik de klanken er maar zelf bij bedenken terwijl ik voort ging, op weg naar mijn eerste teruglaadadres, nog onder Mondovi en dat als het waren tegen de Franse grens aan ligt.
Onderweg kwam ik langs de stad die ik altijd in verband breng met de kleinzoon van Venus, Alba, en bedacht mij hoe het mogelijk was dat een vijftien-jarig jochie in slechts een paar weken tijd voor de bruiloft van Maria Theresia en, naar ik meen, Frederik de Grote, een opera kon schrijven dewelke tegenwoordig drie compactdisquen beslaat en daarbij dat alle muziek ook nog voordien werd ingestudeerd!
Zonder radio-Cd-speler, maar met de zo nauwkeurig mogelijk geschilderde muziek tussen mijn oren bereikte ik in het donker het minuscule dorpje Lurisia aan een doodlopende en tegen de bergen vastlopende weg, het dorpje waar ik morgen wat ga ophalen voor Nederland en zowaar, in het dorpje zelf Amadeus, een geriefelijk en idyllisch klein restaurantje waar ik mij tegen geringe betaling wat lekkers toeëigende, maar Asciano in Alba en de stem van Silvia hoorde ik er niet.
Inmiddels weer terug bij het mobiele hotel voor de nacht, het is donker, aardedonker en zie bijna boven mij de stier en de Orion, en verder naar het oosten meen ik Saturnus te zien terwijl de beide Ursussen onbewegelijk naast de pleiaden van boven af op mij neerzien
En onder het schilderen van allerlei roerselen trek ik de gordijnen maar eens dicht. Een mens maakt wat mee op een dag, en dan heb ik nog lang niet alles verteld!
Aldus schreef ome Willem.
Aan de weg links of rechts, afhankelijk van welke kant men komt, een toerit naar een grote fabriek. Achter de slagboom van de fabriek een parkeerplaats waar wel twintig wegreuzen, vrachtwagens, kunnen staan. Het zal vermoedelijk niet onoverkomelijk zijn dit tafereel met uw gedachten in te kleuren. Maar eerst, net voor de spits, kachelde ik, na de Mingio, Oglio en Adda te zijn overgestoken, Milaan binnen, de noordring, tangenziale nord, op om bijna aan het einde rechts af te slaan, richting Palazzolo Milanese en omdat ik toch wel erg vroeg was, stopte ik bij de koffiestop "Sirenella" om tussen divers gepluimeerd italiaans kakelend werkvolk een cappucino met een kleine versnapering tot mij te nemen.
Daarna lossen, eerst dus in Palazzolo, daarna voorbij Varese, in Besnate en nog in de morgen Buscate, niet ver van Novara waarna ik verder reisde, de grensrivier Ticino (spreek uit titsino en niet tikino. Dat laatste staat zo dom) over, rechts van mij verleidelijk hoge bergen met witte toppen in een doorzichtige nevel gehuld en links van mij een bijna hete januarizon, op weg naar het laatste losadresje deze week, in Settimo Torinese, vlak bij Turijn dus, aan een niet al te brede, de zonet door u ingekleurde, tweebaansweg met de toerit links van mij.
Even na enen kwam ik er aan en bleef op de rijstrook staan omdat de fabriek de regel stelt dat onder etenstijd, dus dat was tot twee uur, niemand door de portier mocht worden binnengelaten, net ook op het moment dat het eerste blok van vier en een half uur door mij werd gereden en ik hoogstens nog een twee minuten verder mocht en kon rijden.
Natuurlijk stond ik voor de overige tweebaansweggebruikers aardig in de weg, maar ja, het zei zo en na verloop van enige minuten stopte er een politie die mij vroeg waarom ik toch zo bleef staan. Mijn uitleg volgde, en knikkend begrip van de agent die het ook evenzo zot vond, waarna hij vertrok. Na weer een paar minuten parkeerde een nogal patserige meneer, en, wat al gauw bleek, een schreeuwerd, die mij sommeerde het DAFje te verplaatsen, maar ik bleef doorlezen in mijn boek. Na veel geschreeuw, in woorden die ik niet wilde verstaan, dreigde hij de politie te bellen en even later gaf hij gehoor aan zijn dreigement.
Kwart voor twee arriveerde de politie, maar nu twee andere agenten die mij wederom vroegen naar de rede van mijn bestaan waarna weer uitleg van mij volgde en ik bovendien aangaf dat twee collega's het blijven staan goed hadden gekeurd. De agenten informeerden en wilden schouderophalend vertrekken, maar de schreeuwerd naast zijn lelijke voorwieldrijf ging compleet uit zijn dak met schelden en dreigen, dusdanig, dat de hermandad besloot hem in te rekenen en hem af te voeren, terwijl zijn verhikel op de rijbaan, net voor mijn truck, zielloos achterbleef
Om twee uur reed ik de poort binnen terwijl ik rond vieren pas het ene palletje wat ik voor hen had, kwijt was terwijl ik vanaf het fabrieksterrein zicht had op de betreffende tweebaansweg waar ik terloops zag hoe de achtergebleven auto door een kraanwagentje werd weggesleept.
Glimlachend om het weinig verheffende tafereel reed ik vanuit de toerit de tweebaansweg op terwijl in de CD-speler nog een schijfje zat die ik graag had willen beluisteren, maar omdat de radio defect is, moest ik de klanken er maar zelf bij bedenken terwijl ik voort ging, op weg naar mijn eerste teruglaadadres, nog onder Mondovi en dat als het waren tegen de Franse grens aan ligt.
Onderweg kwam ik langs de stad die ik altijd in verband breng met de kleinzoon van Venus, Alba, en bedacht mij hoe het mogelijk was dat een vijftien-jarig jochie in slechts een paar weken tijd voor de bruiloft van Maria Theresia en, naar ik meen, Frederik de Grote, een opera kon schrijven dewelke tegenwoordig drie compactdisquen beslaat en daarbij dat alle muziek ook nog voordien werd ingestudeerd!
Zonder radio-Cd-speler, maar met de zo nauwkeurig mogelijk geschilderde muziek tussen mijn oren bereikte ik in het donker het minuscule dorpje Lurisia aan een doodlopende en tegen de bergen vastlopende weg, het dorpje waar ik morgen wat ga ophalen voor Nederland en zowaar, in het dorpje zelf Amadeus, een geriefelijk en idyllisch klein restaurantje waar ik mij tegen geringe betaling wat lekkers toeëigende, maar Asciano in Alba en de stem van Silvia hoorde ik er niet.
Inmiddels weer terug bij het mobiele hotel voor de nacht, het is donker, aardedonker en zie bijna boven mij de stier en de Orion, en verder naar het oosten meen ik Saturnus te zien terwijl de beide Ursussen onbewegelijk naast de pleiaden van boven af op mij neerzien
En onder het schilderen van allerlei roerselen trek ik de gordijnen maar eens dicht. Een mens maakt wat mee op een dag, en dan heb ik nog lang niet alles verteld!
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Schrijven wij eenzelfde zin, met zwarte inkt, een regel van ongeveer tien woorden, de eerste in blokletters, de tweede in sierlijke schuine schrijfletters, en vervolgens dezelfde woorden met rode inkt.
Koud was het wel, vanmorgen, maar de lucht was kraakhelder en vanwaar ik had geslapen was het misschien twee minuten rijden geweest toen in bij de laadbron aankwam.
Bron, want het product wat ik hier ging laden was water, bronwater, dozen met én dozen zonder prik, twee pallets en zo op de vroege morgen zaten die er rap in en op weg ging ik weer, via Mondovi richting Fossano waar de weg tot twee keer door een diepe kloof, een gescheurde aarde, loopt, een fascinerend gezicht waarvan ik telkens weer onder diepe indruk kom, die enorme kloven, alsof de aarde hier aan buikscheur leed.
Mensen kunnen lezen, anderen weer niet, of lezen half. We leggen het papier met de daarop geschreven zinnen aan een paar van hen voor, die kunnen lezen en die niet kunnen lezen.
Het tweede adres was in Piobesi, een laadadres waar ik wel meer kom en waar de kar vervolgens weer af werd geladen en zo, voor de middag, vertrok ik naar Aosta om aldaar een document te laten maken om dan Zwitserland te kunnen doorkruisen.
Er blijkt verschil tussen de lezers en diegenen die niet lezen. De lezers zien vier keer dezelfde zin en verder zal hen niet onmiddellijk iets zijn opgevallen, maar de niet-lezenden, die niet weten wat er staat, zien direct dat er met twee kleuren werd geschreven én dat de twee zwarte en twee rode zinnen ook nog eens onderling in vorm verschillen, althans, dát heeft voor hen betekenis.
Het was moeilijk voor te stellen dat het nog geen half januari was, want de zon scheen overdadig en als ik niet beter wist zou ik verwachten dat elk ogenblik de bomen zouden uitbotten, voorjaar, maar ook ik weet; de winter moet nog beginnen!
Wie niet lezen kan, merkt alleen de verschillen op. Degene, die lezen kan, vindt de verschillende kleuren en lettertypen gelijk, want de zin is immers dezelfde. Nadat het document gereed was, trok ik het hooggebergte in waar pas halverwege de eerste echte sneeuw te vinden was, maar dat was even anders toen ik aan gene zijde, de Zwitserse zijde, kwam, dat meer in de schaduw ligt. Daar was de sneeuw talrijk aanwezig, tot aan Martigny aan toe, maar daarna, toen ik de weg naar Lausanne reed, niets meer, maar toen ik het dal van de Valais uit reed en ik bij het Meer van Geneve kwam ondervond ik mist op mijn weg.
De hoge bergen aan de overzijde waren niet meer te zien, terwijl het laatste zonlicht van vandaag er voor zorgde dat de grijze mist en daaronder het grijzere water melancholiek terugschitterde, alsof de lucht verrukt was van blijdschap, van majesteit en van zulke voorname aanblik werd ik in mijn radio-stille cabine diep ontroerd.
Wie heeft ervaren de dingen zo te zien als de lezers van die ene zin, ervaart alle dingen en gebeurtenissen, hoe mooi of hoe vreselijk ook, altijd als uitstraling van hetzelfde, het tedere, het eindeloze, als schoonheid. Niet lang daarna snorde ik door donker Frankrijk en reed nog via Pontarlier naar Lure, maar toen zat het er weer op voor vandaag.
Bij een in rood geschreven zin zien zowel de lezer als de niet-lezer de rode kleur, maar de tint heeft niet voor beide dezelfde betekenis, of met andere woorden: een niet-lezer ziet en ervaart een diepe kloof, een aardscheur, tussen de kleuren vrolijkheid en droefenis, vreugde en verdriet. Een lezer ziet die kleurverschillen ook, maar leest ze als dezelfde zin, dezelfde oorsprong.
Aldus schreef ome Willem.
Koud was het wel, vanmorgen, maar de lucht was kraakhelder en vanwaar ik had geslapen was het misschien twee minuten rijden geweest toen in bij de laadbron aankwam.
Bron, want het product wat ik hier ging laden was water, bronwater, dozen met én dozen zonder prik, twee pallets en zo op de vroege morgen zaten die er rap in en op weg ging ik weer, via Mondovi richting Fossano waar de weg tot twee keer door een diepe kloof, een gescheurde aarde, loopt, een fascinerend gezicht waarvan ik telkens weer onder diepe indruk kom, die enorme kloven, alsof de aarde hier aan buikscheur leed.
Mensen kunnen lezen, anderen weer niet, of lezen half. We leggen het papier met de daarop geschreven zinnen aan een paar van hen voor, die kunnen lezen en die niet kunnen lezen.
Het tweede adres was in Piobesi, een laadadres waar ik wel meer kom en waar de kar vervolgens weer af werd geladen en zo, voor de middag, vertrok ik naar Aosta om aldaar een document te laten maken om dan Zwitserland te kunnen doorkruisen.
Er blijkt verschil tussen de lezers en diegenen die niet lezen. De lezers zien vier keer dezelfde zin en verder zal hen niet onmiddellijk iets zijn opgevallen, maar de niet-lezenden, die niet weten wat er staat, zien direct dat er met twee kleuren werd geschreven én dat de twee zwarte en twee rode zinnen ook nog eens onderling in vorm verschillen, althans, dát heeft voor hen betekenis.
Het was moeilijk voor te stellen dat het nog geen half januari was, want de zon scheen overdadig en als ik niet beter wist zou ik verwachten dat elk ogenblik de bomen zouden uitbotten, voorjaar, maar ook ik weet; de winter moet nog beginnen!
Wie niet lezen kan, merkt alleen de verschillen op. Degene, die lezen kan, vindt de verschillende kleuren en lettertypen gelijk, want de zin is immers dezelfde. Nadat het document gereed was, trok ik het hooggebergte in waar pas halverwege de eerste echte sneeuw te vinden was, maar dat was even anders toen ik aan gene zijde, de Zwitserse zijde, kwam, dat meer in de schaduw ligt. Daar was de sneeuw talrijk aanwezig, tot aan Martigny aan toe, maar daarna, toen ik de weg naar Lausanne reed, niets meer, maar toen ik het dal van de Valais uit reed en ik bij het Meer van Geneve kwam ondervond ik mist op mijn weg.
De hoge bergen aan de overzijde waren niet meer te zien, terwijl het laatste zonlicht van vandaag er voor zorgde dat de grijze mist en daaronder het grijzere water melancholiek terugschitterde, alsof de lucht verrukt was van blijdschap, van majesteit en van zulke voorname aanblik werd ik in mijn radio-stille cabine diep ontroerd.
Wie heeft ervaren de dingen zo te zien als de lezers van die ene zin, ervaart alle dingen en gebeurtenissen, hoe mooi of hoe vreselijk ook, altijd als uitstraling van hetzelfde, het tedere, het eindeloze, als schoonheid. Niet lang daarna snorde ik door donker Frankrijk en reed nog via Pontarlier naar Lure, maar toen zat het er weer op voor vandaag.
Bij een in rood geschreven zin zien zowel de lezer als de niet-lezer de rode kleur, maar de tint heeft niet voor beide dezelfde betekenis, of met andere woorden: een niet-lezer ziet en ervaart een diepe kloof, een aardscheur, tussen de kleuren vrolijkheid en droefenis, vreugde en verdriet. Een lezer ziet die kleurverschillen ook, maar leest ze als dezelfde zin, dezelfde oorsprong.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Wie koffie wil drinken en daar eerst suiker in doet, merkt, dat de deze laatste oplost in de eerste, een louter natuurkundig verschijnsel.
Eindelijk een eerste krieken vanmorgen, toen ik vertrok vanuit Limburg an der Lahn, naar de stad waar de onder de pseudoniem ludwig Pfeuffer dichtende Yehudi Amachai het levenslicht zag, Würzburg, waar ik bij de multinational BASF mijn eerste klant had vandaag.
Op de fabriek moeten "sicherheidsshuhe" worden gedragen en ik loop doorgaans op klompen, ook TNO-goedgekeurd veiligheidsschoeisel, maar de portier dacht hier wat anders over.
Toen ik echter het TNO-certificaat tevoorschijn toverde en ik op mijn klompen bleef staan, trok een heel "Sigerheidscommando" van de firma uit om de bezien of ze dit wel konden toestaan, maar toen ik een test doorstond door op een ijzeren plaat te staan waarna men mij oplaadde met induktiestroom en constateerden dat de electrodelen gewoon door de klompzolen via de grond werden afgevoerd en ik dus vonkvrij werd verklaard, kon ik het terrein betreden en achteraf herinnerde ik mij dat ook Alfred Jodl hier in Würzburg geboren werd.
Duisternis kan niet zonder licht en licht niet zonder duisternis, want het licht van elke dag lost dagelijks op in de duisternis van de avond, terwijl het nachtelijke duister op haar beurt weer oplost in het dagelijkse licht, een louter natuurlijk verschijnsel.
Na Würzburg volgde een lange weg naar Windach, vlak bij Landsberg am Lech en dit laatste stadje is van niet onbesproken historisch verleden, want op het industrieterrein bevindt zich nog steeds een werkplaats voor landbouwvoertuigen onder de naam Mengele, lange tijd eigendom van de "zoon van" en inmiddels gedreven door "de kleinzoon van". Jozef Mengele, die na de nederlaag van Duitsland aan het recht wist te ontkomen, zelfs rond 1972 één keer met een valse identiteit even in Landsberg terugkeerde, maar uiteindelijk, door Het Recht, vermoedelijk rond 1985, alsnog werd ingehaald.
Het licht impliceert dat het donker mogelijk wordt, duisternis als lichtgebrek en het wordt steeds donkerder. Het was wel even afzien, een lang stuk snelweg, maar nog een eind voor Ulm hield ik het even voor gezien en snorde onder een behaaglijke winterzon van Ellwangen en Nördlingen naar Donauwörth alwaar ik de rivier over stak, mij intussen afvragend, welke verklaring de eerste mensen, die hier ronddoolden, zouden kunnen hebben gehad voor het feit dat bijna alle rivieren in hun omgeving van oost naar west, maar alleen deze hier, van west naar oost stroomde.
Het is met name Vincent van Gogh die, intensief kijkend naar de schilderingen van zijn voorgangers, constateerde dat het met de eeuwen steeds donkerder wordt en dat is geen aantrekkelijk vooruitzicht, want albsoluut donker is uiteindelijk het niets.
Nadat ik ook onder het kasteel van Donauwörth reisde, volgde nog Augsburg, stad, vernoemd naar Keize Augsustus en waar de vader van Mozart alsook de schilder Holbein werden geboren, waarna ik via Landsber am Lech in voornoemde Windach een tweede adresje aan goederen hielp, en hop, weer verder, via Memmingen naar het even verderop gelegen Kißlegg, waar de laatste klant voor vandaag, terwijl het al weer donker was, nog zijn spullen kreeg.
Al denkend over het duister denk ik dat het denken ook in 't donker plaats vindt; in ieder geval kent een ieder wel de donkere krochten van zijn gedachten, de duistere uithoeken van zijn overpeinzingen en wat dat betreft vermoed ik dat een ieders duistere gedachten misdadig is, zei het dat het bij de duistere gedachte bleef en vinden het geen bezwaar dat ze niet in de greep komen van het licht, opgelucht dat het licht er niet bij kan.
In de laatste anderhalf uur kwam ik over Ravensburg, de stad bekend om zijn legpuzzlefabriek, dezelfde fabriek dat rond 1955 als eerste kwam met het zogenoemde memoriespel en ver daarvoor, net na het verschijnen van Jules Verne,s boek "Een reis om de wereld in 80 dagen, ca. 1880)" als één van de eersten met een bordspel kwam wat op genoemd boek was gebaseerd en "Die Reise um die Welt" heet, waarna ik bij Meersburg de boot op ging naar Konstanz en niet lang daarna stond ik stil, op de grens, de grens Konstanz-Kreuzlingen.
Als het donker is, wordt het licht, en daarna wordt het wederom duister.
Wat wordt, is niet, was is, is er, al is het een worden. Donkere woorden waar je licht bij nodig hebt, het zout zit opgelost in zee.
Aldus schreef ome Willem.
Eindelijk een eerste krieken vanmorgen, toen ik vertrok vanuit Limburg an der Lahn, naar de stad waar de onder de pseudoniem ludwig Pfeuffer dichtende Yehudi Amachai het levenslicht zag, Würzburg, waar ik bij de multinational BASF mijn eerste klant had vandaag.
Op de fabriek moeten "sicherheidsshuhe" worden gedragen en ik loop doorgaans op klompen, ook TNO-goedgekeurd veiligheidsschoeisel, maar de portier dacht hier wat anders over.
Toen ik echter het TNO-certificaat tevoorschijn toverde en ik op mijn klompen bleef staan, trok een heel "Sigerheidscommando" van de firma uit om de bezien of ze dit wel konden toestaan, maar toen ik een test doorstond door op een ijzeren plaat te staan waarna men mij oplaadde met induktiestroom en constateerden dat de electrodelen gewoon door de klompzolen via de grond werden afgevoerd en ik dus vonkvrij werd verklaard, kon ik het terrein betreden en achteraf herinnerde ik mij dat ook Alfred Jodl hier in Würzburg geboren werd.
Duisternis kan niet zonder licht en licht niet zonder duisternis, want het licht van elke dag lost dagelijks op in de duisternis van de avond, terwijl het nachtelijke duister op haar beurt weer oplost in het dagelijkse licht, een louter natuurlijk verschijnsel.
Na Würzburg volgde een lange weg naar Windach, vlak bij Landsberg am Lech en dit laatste stadje is van niet onbesproken historisch verleden, want op het industrieterrein bevindt zich nog steeds een werkplaats voor landbouwvoertuigen onder de naam Mengele, lange tijd eigendom van de "zoon van" en inmiddels gedreven door "de kleinzoon van". Jozef Mengele, die na de nederlaag van Duitsland aan het recht wist te ontkomen, zelfs rond 1972 één keer met een valse identiteit even in Landsberg terugkeerde, maar uiteindelijk, door Het Recht, vermoedelijk rond 1985, alsnog werd ingehaald.
Het licht impliceert dat het donker mogelijk wordt, duisternis als lichtgebrek en het wordt steeds donkerder. Het was wel even afzien, een lang stuk snelweg, maar nog een eind voor Ulm hield ik het even voor gezien en snorde onder een behaaglijke winterzon van Ellwangen en Nördlingen naar Donauwörth alwaar ik de rivier over stak, mij intussen afvragend, welke verklaring de eerste mensen, die hier ronddoolden, zouden kunnen hebben gehad voor het feit dat bijna alle rivieren in hun omgeving van oost naar west, maar alleen deze hier, van west naar oost stroomde.
Het is met name Vincent van Gogh die, intensief kijkend naar de schilderingen van zijn voorgangers, constateerde dat het met de eeuwen steeds donkerder wordt en dat is geen aantrekkelijk vooruitzicht, want albsoluut donker is uiteindelijk het niets.
Nadat ik ook onder het kasteel van Donauwörth reisde, volgde nog Augsburg, stad, vernoemd naar Keize Augsustus en waar de vader van Mozart alsook de schilder Holbein werden geboren, waarna ik via Landsber am Lech in voornoemde Windach een tweede adresje aan goederen hielp, en hop, weer verder, via Memmingen naar het even verderop gelegen Kißlegg, waar de laatste klant voor vandaag, terwijl het al weer donker was, nog zijn spullen kreeg.
Al denkend over het duister denk ik dat het denken ook in 't donker plaats vindt; in ieder geval kent een ieder wel de donkere krochten van zijn gedachten, de duistere uithoeken van zijn overpeinzingen en wat dat betreft vermoed ik dat een ieders duistere gedachten misdadig is, zei het dat het bij de duistere gedachte bleef en vinden het geen bezwaar dat ze niet in de greep komen van het licht, opgelucht dat het licht er niet bij kan.
In de laatste anderhalf uur kwam ik over Ravensburg, de stad bekend om zijn legpuzzlefabriek, dezelfde fabriek dat rond 1955 als eerste kwam met het zogenoemde memoriespel en ver daarvoor, net na het verschijnen van Jules Verne,s boek "Een reis om de wereld in 80 dagen, ca. 1880)" als één van de eersten met een bordspel kwam wat op genoemd boek was gebaseerd en "Die Reise um die Welt" heet, waarna ik bij Meersburg de boot op ging naar Konstanz en niet lang daarna stond ik stil, op de grens, de grens Konstanz-Kreuzlingen.
Als het donker is, wordt het licht, en daarna wordt het wederom duister.
Wat wordt, is niet, was is, is er, al is het een worden. Donkere woorden waar je licht bij nodig hebt, het zout zit opgelost in zee.
Aldus schreef ome Willem.
-
Wilhelmus Johannes
- Berichten: 2833
- Lid geworden op: di aug 30, 2011 7:21 pm
Re: Verhalen van Ome Willem
In de Bajes van Landsberg am Lech schreef Der Adolf Mein Kampf.
Re: Verhalen van Ome Willem
Het was een enorme chemische fabriek waar ik lading haalde, met tientallen tegelijk stonden de trucks te laden in een streek waar nauwelijks wijn vandaan komt, want het was een lading wijn, wijn van het soort waar de flessenhalzen van de kunstgrepen scheef van staan, wijn met een Franse meisjesnaam en die massaal, ook in Nederland, gedronken wordt, waar je daarna ongenietbaar en vervolgens onhebbelijk van wordt; kortom, kunstmatig verkregen wijn dus, stijf van allerlei additativen die dan tot lekker wordt gemanipuleerd.
Over smaak valt wel degelijk te twisten.
Nadat de chemicaliën waren geladen vertrok ik en reed door een prachtige omgeving, eerst door La Petite-Pierre en daarna over een bospad, nauwelijks drie meter breed, de D 113 naar Sparsbach, Ingwiller, de D 28 op en via Zinswiller naar Niederbronn-les-Bains, een schitterende route met, naast pittoreske kleine dorpjes, zeer veel groen, rust en prachtige natuur, maar dat was eigenlijk nog maar het begin, want daarna reed ik via Woerth naar Soultz s/s Forêts en daarna kwam ik aan in Wissembourg waar ik de laatste klant ophaalde.
Daarna reed ik de route over Lembach en wat ik daarna aan schoonheid zag was onbeschrijfelijk en ook in een blik te vangen noch te filmen en te knippen, zeker in deze tijd van het jaar als de meeste loofbomen er xerofitisch bij staan, de regen met windvlagen vanuit de hemelsluizen naar beneden stort en daardoor woeste, kleine ongevaarlijke beekjes vormt die hun wegen tussen de stammen door zoeken teneinde verder in stoompjes op te gaan.
Bij een meertje, net na Lembach, zag ik tussen de bomen de witte pluimen van een groep blauwe kraanvogels, schuilend onder een uitstekende rots, staan en enkele keren nam ik een havik waar, nu natuurlijk vanwege de kale boomtakken goed te zien.
Sinds de mens niet meer leeft, maar beleefd, drinken ze helemaal niet meer wat lekker is, maar wat men als lekker krijgt voorgebekerd.
Even na Lembach kwam ik langs Chateau Fleckenstein en reed bij Hirschthal de grens naar Duitsland over, vermoedelijk de kleinste grens tussen beide landen die voor vrachtvervoer toegankelijk is en ik ben altijd blij dat ik zo ongeveer de enige ben die die grens kent, want een brede tegenligger is op dat smalle stuk allerminst welkom en het blijft erg smal tot Schonau, maar daarna al snel breder.
In de middag passeerde ik Dahn en Pirmasens, ging de weg op naar Landstuhl en kwam, rijdend in een enorm noodweer waarbij het gevaarte regelmatig windstoten te verduren kreeg, via Trier in Luxemburg aan, altijd een land waar de tank vol met knalsap wordt gegooid.
Vertel het de mensen dat wijn naar hout moet smaken, manipuleer de massa, indoktrineer, roep, adverteer, laat een paar weken zakken met houtsnippers in "wijn" hangen en roep van de daken dat dát nu lekker is en zekfs de koning drinkt. Natuurlijk valt er over smaak te twisten.
Een groot wijnkenner, Helmer O., zij ooit, dat, indien wijn naar hout zou moeten smaken, God druiven dan wel een houten schil zou hebben gegeven. Inmiddels was het reeds aan het donkeren en dan zoek ik, als het even kan, de snelweg weer op, maar die was nogal uit de buurt, maar na anderhalf uur vond ik even voor Waremme een oprit, Brussel voorbij en na even zoeken vond ik het adres, te Grimbergen, waar ik morgen ga laden en lossen zonder goederen vandaar mee te nemen en zonder goederen aldaar achter te laten.
En hoe dát is zijn werk gaat, morgen weer.
Aldus schreef ome Willem.
Over smaak valt wel degelijk te twisten.
Nadat de chemicaliën waren geladen vertrok ik en reed door een prachtige omgeving, eerst door La Petite-Pierre en daarna over een bospad, nauwelijks drie meter breed, de D 113 naar Sparsbach, Ingwiller, de D 28 op en via Zinswiller naar Niederbronn-les-Bains, een schitterende route met, naast pittoreske kleine dorpjes, zeer veel groen, rust en prachtige natuur, maar dat was eigenlijk nog maar het begin, want daarna reed ik via Woerth naar Soultz s/s Forêts en daarna kwam ik aan in Wissembourg waar ik de laatste klant ophaalde.
Daarna reed ik de route over Lembach en wat ik daarna aan schoonheid zag was onbeschrijfelijk en ook in een blik te vangen noch te filmen en te knippen, zeker in deze tijd van het jaar als de meeste loofbomen er xerofitisch bij staan, de regen met windvlagen vanuit de hemelsluizen naar beneden stort en daardoor woeste, kleine ongevaarlijke beekjes vormt die hun wegen tussen de stammen door zoeken teneinde verder in stoompjes op te gaan.
Bij een meertje, net na Lembach, zag ik tussen de bomen de witte pluimen van een groep blauwe kraanvogels, schuilend onder een uitstekende rots, staan en enkele keren nam ik een havik waar, nu natuurlijk vanwege de kale boomtakken goed te zien.
Sinds de mens niet meer leeft, maar beleefd, drinken ze helemaal niet meer wat lekker is, maar wat men als lekker krijgt voorgebekerd.
Even na Lembach kwam ik langs Chateau Fleckenstein en reed bij Hirschthal de grens naar Duitsland over, vermoedelijk de kleinste grens tussen beide landen die voor vrachtvervoer toegankelijk is en ik ben altijd blij dat ik zo ongeveer de enige ben die die grens kent, want een brede tegenligger is op dat smalle stuk allerminst welkom en het blijft erg smal tot Schonau, maar daarna al snel breder.
In de middag passeerde ik Dahn en Pirmasens, ging de weg op naar Landstuhl en kwam, rijdend in een enorm noodweer waarbij het gevaarte regelmatig windstoten te verduren kreeg, via Trier in Luxemburg aan, altijd een land waar de tank vol met knalsap wordt gegooid.
Vertel het de mensen dat wijn naar hout moet smaken, manipuleer de massa, indoktrineer, roep, adverteer, laat een paar weken zakken met houtsnippers in "wijn" hangen en roep van de daken dat dát nu lekker is en zekfs de koning drinkt. Natuurlijk valt er over smaak te twisten.
Een groot wijnkenner, Helmer O., zij ooit, dat, indien wijn naar hout zou moeten smaken, God druiven dan wel een houten schil zou hebben gegeven. Inmiddels was het reeds aan het donkeren en dan zoek ik, als het even kan, de snelweg weer op, maar die was nogal uit de buurt, maar na anderhalf uur vond ik even voor Waremme een oprit, Brussel voorbij en na even zoeken vond ik het adres, te Grimbergen, waar ik morgen ga laden en lossen zonder goederen vandaar mee te nemen en zonder goederen aldaar achter te laten.
En hoe dát is zijn werk gaat, morgen weer.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Dat er in het transport rare dingen plaatsvinden zal de trouwe lezer inmiddels wel bekend zijn en ook nu weer, mijn noodzakelijk verblijf in Grimbergen
Daarom stond ik, met de vracht chemicalische wijn, uiteindelijk bestemd voor een ernorme handelsketen die volgens mij, volledig, ma koopt rotzooi heet, in Grimbergen te wachten om een collega.
Deze vrachten worden opgehaald voor een Belgische transportopdrachtgever te Grimbergen die zelf grote op- en overslagloodsen heeft en dat is niet dezelfde als de uiteindelijke koper.
Van de handelsfirma die de goederen koopt, moeten de goederen afgeleverd worden in Puurs, ook een tranportfirma met op- en overslag.
Mijn collega en ik hebben diverse adressen opgehaald, hij in Zuid-Frankrijk, ik in de Elzas, ongeveer de helft voor Nederland en een andere helft voor Puurs, België.
U volgt het nog? We gaan verder.
Door "onze" planning werd getracht een losafspraak te maken voor twee voertuigen, want in Puurs wordt alleen gelost volgens afspraak, zoiets als bij de kapper dus.
Daar kreeg onze planner te horen dat er voor één voertuig kon worden afgesproken en twee afspraken niet mogelijk was; dat kon pas maandag weer. Vandaar. In overleg met de opdrachtgever te Grimbergen reden wij beide naar Grimbergen, ik haalde de goederen voor Puurs er uit en sloeg die over in het voertuig van mijn collega uit Zuid-Frankrijk terwijl hij zijn goederen met de bestemming Nederland aan mij overdroeg, zodat men in Puurs één voertuig ontvangt, maar wel met twee keer zoveel goederen. Zoiets als: waarom zal ik makkelijk doen als het ook lekker ingewikkeld kan.
Welnu. Ziehier hoe ik goederen loste en laadde zonder werkelijk iets te Grimbergen te hebben achtergelaten en meegenomen zoals ik gisteren meedeelde. De dag verder was een eitje, eerst van Grimbergen naar Zeewolde, daarna naar Amsterdam.
Onderweg nog een flinke hagelbui waardoor de weg in een leuke ijsbaan veranderde, en in de avonduren nog met een busje een spoedadresje weggebracht, midden in de stad, midden in Amsterdam, snorrend door uitgaand publiek heen.
Volgende week vertrek ik niet, althans niet naar een ergens buiten Nederland.
Even recuperen. Is dat wel je juist woord?
Aldus schreef ome Willem.
Daarom stond ik, met de vracht chemicalische wijn, uiteindelijk bestemd voor een ernorme handelsketen die volgens mij, volledig, ma koopt rotzooi heet, in Grimbergen te wachten om een collega.
Deze vrachten worden opgehaald voor een Belgische transportopdrachtgever te Grimbergen die zelf grote op- en overslagloodsen heeft en dat is niet dezelfde als de uiteindelijke koper.
Van de handelsfirma die de goederen koopt, moeten de goederen afgeleverd worden in Puurs, ook een tranportfirma met op- en overslag.
Mijn collega en ik hebben diverse adressen opgehaald, hij in Zuid-Frankrijk, ik in de Elzas, ongeveer de helft voor Nederland en een andere helft voor Puurs, België.
U volgt het nog? We gaan verder.
Door "onze" planning werd getracht een losafspraak te maken voor twee voertuigen, want in Puurs wordt alleen gelost volgens afspraak, zoiets als bij de kapper dus.
Daar kreeg onze planner te horen dat er voor één voertuig kon worden afgesproken en twee afspraken niet mogelijk was; dat kon pas maandag weer. Vandaar. In overleg met de opdrachtgever te Grimbergen reden wij beide naar Grimbergen, ik haalde de goederen voor Puurs er uit en sloeg die over in het voertuig van mijn collega uit Zuid-Frankrijk terwijl hij zijn goederen met de bestemming Nederland aan mij overdroeg, zodat men in Puurs één voertuig ontvangt, maar wel met twee keer zoveel goederen. Zoiets als: waarom zal ik makkelijk doen als het ook lekker ingewikkeld kan.
Welnu. Ziehier hoe ik goederen loste en laadde zonder werkelijk iets te Grimbergen te hebben achtergelaten en meegenomen zoals ik gisteren meedeelde. De dag verder was een eitje, eerst van Grimbergen naar Zeewolde, daarna naar Amsterdam.
Onderweg nog een flinke hagelbui waardoor de weg in een leuke ijsbaan veranderde, en in de avonduren nog met een busje een spoedadresje weggebracht, midden in de stad, midden in Amsterdam, snorrend door uitgaand publiek heen.
Volgende week vertrek ik niet, althans niet naar een ergens buiten Nederland.
Even recuperen. Is dat wel je juist woord?
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Het wordt steeds stiller in de winkelstraten, ja, zelfs op de markt, waar ooit de gulden een daalder waard was, is het stiller dan ooit, dan toen. Hier en daar zijn al winkels leeg, staan de lege panden te huur en ik, ik wandelde vandaag, onder een sombere bewolkte lucht door de stad. Een merkwaardige, bijna sinistere sfeer beklijft, vooral als ik langs een vishandel loop die als slaatje uit de hedendaagse crisis een verkoop van crisispaketten slaat. Waar gaat dat heen! Op het einde van de middag wandel ik nog even over de Albert Cuyp waar de handelaren verveeld achter hun kramen hangen, soms tegen hun niet verkochte handel aan. De bloemenman, de tassenverkoopster, ja, zelfs Pieterse de patattenboerr hebben weinig tot niets te doen dan alleen zorg te hebben over de, over hun, toekomst.
De markt waar gulden en daalder al ruim tien jaar terug vertrokken, waar nog even een kwijnende euro als betaalmiddel rond gaat, maar hoe lang nog, hoe lang en over niet al te lange tijd zal ook zij naar een vervlogen herinnering verdwijnen en tot slot uit zicht geraken.
Teruglopend valt mijn oog er op en plotseling keer ik terug tot de realiteit, besef hoe ernstig de situatie is, want ik zie kousen, dameskousen, vervaardigd met de helft van de textiel dan voorheen.
Dat het toch zover heeft kunnen komen! Waarlijk, de crisiskous heeft dus zijn intrede gedaan.
Aldus schreef ome Willem.
De markt waar gulden en daalder al ruim tien jaar terug vertrokken, waar nog even een kwijnende euro als betaalmiddel rond gaat, maar hoe lang nog, hoe lang en over niet al te lange tijd zal ook zij naar een vervlogen herinnering verdwijnen en tot slot uit zicht geraken.
Teruglopend valt mijn oog er op en plotseling keer ik terug tot de realiteit, besef hoe ernstig de situatie is, want ik zie kousen, dameskousen, vervaardigd met de helft van de textiel dan voorheen.
Dat het toch zover heeft kunnen komen! Waarlijk, de crisiskous heeft dus zijn intrede gedaan.
Aldus schreef ome Willem.
-
pietje Bell
- Berichten: 516
- Lid geworden op: do okt 13, 2011 8:52 am
Re: Verhalen van Ome Willem
Als dit nu straks voor de jurken ook zo is,minder stof vanwege de crisis!Maar toch zijn de mooiste jurken,van de zijkant open ,voor en achter niets. 
Re: Verhalen van Ome Willem
Een grotere tegenstelling had ik deze week niet kunnen bevroeden: hoe verschillend twee levens uiteen kunnen lopen.
De oude man kwam met de lift naar beneden terwijl ik voor de deur op hem had gewacht. Altijd, stipt om zeven uur, komt hij dan met de rollator de hoek om, loopt dan door totdat hij het geopende portier van mijn voertuig vast kan houden en op dat moment, als hij zich geheel zelfstandig in de stoel van de auto laat zakken, pak ik de rollator, vouw die op en nadat die in de achterbak ligt vertrekken we naar onze club, zo ook afgelopen dinsdagavond.
Hoe lang ken ik deze man, de Professor, al? Daarvoor moet ik diep en ver wegdenken, ja, afdalen tot aan de oevers van mijn geheugen, 46 jaar terug, toen ik nog tiener en hij de vijf en vijftig al voorbij was, onder de indruk van zijn gestengheid en zijn door je heen kijkende blik.
Onderweg, toen we langs het gerechtsgebouw richting Beethovenstraat reden, vertelde hij van zijn ontmoeting een paar dagen geleden, de ontmoeting met de president van Israël waarbij hij terloops vertelde dat ze “….. zorgvuldig politiek gevoelige zaken maar hadden vermeden”, en, gevat als altijd, had hij geantwoord op de vraag van een journalist hoe hij het vond om met de Israëlische president te hebben gesproken: “Dat was een hele eer….. voor Netanjahoe” en dat was, ja, is de Professor ten voeten uit.
We parkeerden de auto en nadat ik de Amsterdamse Gemeentekas van een fors bedrag had voorzien liepen we naar het honk, langzaam, want de oude man heeft inmiddels wel enige snelheid verloren, maar ja, hij is inmiddels toch wel op “enigszins gevorderde leeftijd” zoals hij dat zelf noemt. De jas uit, een kop koffie erbij en na enig wachten werd de indeling bekend gemaakt waarna, toen iedereen aan het schuiven was, de zaal, zoals altijd tijdens het schaken, door een overdadige rust werd overvallen.
De Professor trof die avond een ferme tegenstander en het zag er rond het middenspel niet best voor hem uit, maar met groot doorzettingsvermogen wist hij zijn verloren stand nog net remise te houden doordat na een handige afruil zijn tegenstander met slechts twee paarden, net niet genoeg om winst te behalen, bleef zitten.
Niet lang daarna verlieten wij de club, de club waar ik al héél lang lid van ben en er is niemand, bijna niemand, die er zo lang lid van is, op één iemand na: de Professor, maar ja, die wordt zaterdag dan ook honderd en één. De dag ervoor, maandag, was hij al niet meer, maar pas woensdagavond kwam de mare tot mij, en de mare kwam te vroeg, té vroeg.
Veel, héél veel leerde ik van hem, nadat ik voor het eerst kennis met hem maakte op Domaine Rapatel van Gerard Eyraud in Garons, vlak bij Nimes en waar hij in eenvoudige begrijpelijke bewoording kon uitleggen hoe het nu zat met wijn, met goede en slechte wijn, drinkbare wijn en wijn voor de handel en vanaf die tijd, het zal omstreeks 1995 zijn geweest, spraken we elkaar regelmatig.
En eigenlijk altijd over wijn waarvan hij vond dat er zoveel over wijn te vertellen valt dat er nooit iemand een echte wijnkenner kon worden, maar, zo vond ik, en anderen met mij, als er dan íemand kenner was, was hij het wel! De laatste paar jaren woonde hij in Frankrijk, een tijd lang in Rians en na enkele niet geslaagde eerdere pogingen kwamen wij elkaar een keer tegen, op een koude wintermorgen, nog in het donker, bij de boulangerie van Rians waar we onder de koffie wat met elkaar kletsten. Een half jaar later verhuisde hij in noordelijke richting, twee keer belden we elkaar, maar vonden net geen tijd meer voor een rendez vouz.
Die keer in Rians blijkt nu de laatste keer te zijn geweest dat we elkaar zagen, afgelopen maandag overleed hij, Helmer Otterman, slechts 56 jaar oud. Het leven zit vol met raadsels en het knaagt aan mij. De tegenstelling is gênant, de professor leerde ik immers kennen toen hij 56 was.
Aldus schreef ome Willem.
De oude man kwam met de lift naar beneden terwijl ik voor de deur op hem had gewacht. Altijd, stipt om zeven uur, komt hij dan met de rollator de hoek om, loopt dan door totdat hij het geopende portier van mijn voertuig vast kan houden en op dat moment, als hij zich geheel zelfstandig in de stoel van de auto laat zakken, pak ik de rollator, vouw die op en nadat die in de achterbak ligt vertrekken we naar onze club, zo ook afgelopen dinsdagavond.
Hoe lang ken ik deze man, de Professor, al? Daarvoor moet ik diep en ver wegdenken, ja, afdalen tot aan de oevers van mijn geheugen, 46 jaar terug, toen ik nog tiener en hij de vijf en vijftig al voorbij was, onder de indruk van zijn gestengheid en zijn door je heen kijkende blik.
Onderweg, toen we langs het gerechtsgebouw richting Beethovenstraat reden, vertelde hij van zijn ontmoeting een paar dagen geleden, de ontmoeting met de president van Israël waarbij hij terloops vertelde dat ze “….. zorgvuldig politiek gevoelige zaken maar hadden vermeden”, en, gevat als altijd, had hij geantwoord op de vraag van een journalist hoe hij het vond om met de Israëlische president te hebben gesproken: “Dat was een hele eer….. voor Netanjahoe” en dat was, ja, is de Professor ten voeten uit.
We parkeerden de auto en nadat ik de Amsterdamse Gemeentekas van een fors bedrag had voorzien liepen we naar het honk, langzaam, want de oude man heeft inmiddels wel enige snelheid verloren, maar ja, hij is inmiddels toch wel op “enigszins gevorderde leeftijd” zoals hij dat zelf noemt. De jas uit, een kop koffie erbij en na enig wachten werd de indeling bekend gemaakt waarna, toen iedereen aan het schuiven was, de zaal, zoals altijd tijdens het schaken, door een overdadige rust werd overvallen.
De Professor trof die avond een ferme tegenstander en het zag er rond het middenspel niet best voor hem uit, maar met groot doorzettingsvermogen wist hij zijn verloren stand nog net remise te houden doordat na een handige afruil zijn tegenstander met slechts twee paarden, net niet genoeg om winst te behalen, bleef zitten.
Niet lang daarna verlieten wij de club, de club waar ik al héél lang lid van ben en er is niemand, bijna niemand, die er zo lang lid van is, op één iemand na: de Professor, maar ja, die wordt zaterdag dan ook honderd en één. De dag ervoor, maandag, was hij al niet meer, maar pas woensdagavond kwam de mare tot mij, en de mare kwam te vroeg, té vroeg.
Veel, héél veel leerde ik van hem, nadat ik voor het eerst kennis met hem maakte op Domaine Rapatel van Gerard Eyraud in Garons, vlak bij Nimes en waar hij in eenvoudige begrijpelijke bewoording kon uitleggen hoe het nu zat met wijn, met goede en slechte wijn, drinkbare wijn en wijn voor de handel en vanaf die tijd, het zal omstreeks 1995 zijn geweest, spraken we elkaar regelmatig.
En eigenlijk altijd over wijn waarvan hij vond dat er zoveel over wijn te vertellen valt dat er nooit iemand een echte wijnkenner kon worden, maar, zo vond ik, en anderen met mij, als er dan íemand kenner was, was hij het wel! De laatste paar jaren woonde hij in Frankrijk, een tijd lang in Rians en na enkele niet geslaagde eerdere pogingen kwamen wij elkaar een keer tegen, op een koude wintermorgen, nog in het donker, bij de boulangerie van Rians waar we onder de koffie wat met elkaar kletsten. Een half jaar later verhuisde hij in noordelijke richting, twee keer belden we elkaar, maar vonden net geen tijd meer voor een rendez vouz.
Die keer in Rians blijkt nu de laatste keer te zijn geweest dat we elkaar zagen, afgelopen maandag overleed hij, Helmer Otterman, slechts 56 jaar oud. Het leven zit vol met raadsels en het knaagt aan mij. De tegenstelling is gênant, de professor leerde ik immers kennen toen hij 56 was.
Aldus schreef ome Willem.
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
Re: Verhalen van Ome Willem
pietje Bell schreef:Laat Ome Willem maar lekker rijden,alleen, houdt hij zich wel aan zijn rijtijden?
Voor het andere komt hij op veel plaatsen waar ik ook zo al heb gezworven,Trieste,Verona,Villach,Wenen,Ljublijana,Spitall,Taravisio en noem maar op.
Alleen bij Trieste moest je Trieste industriale aan houden anders belande je in het centrum.
Tja, dat probeer ik in ieder geval wel, me aan die rijtijden houden.
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
Re: Verhalen van Ome Willem
Thomasz schreef:Zeer vreemd dat ene ome Willem via andere nog steeds berichten blijft plaatsen.
Ome Willem kom maar uit de kast, te gek voor woorden deze methode die U hanteert.
Open en eerlijk is toch het doel op dit Forum ?? DAAR VOLDOE U TOTAAL NIET AAN, DUS OPEN HEID, OF INPAKKEN EN WEG WEZEN !!!!!!!
Ja, en niet boos worden. Ik schrijf met de mobile telefoon en die kan dat niet rechtstreek plaatsen op dit forum. Overigens. Ik pak nu in en vertrek. Weer eens naar.... Polen!.
vr gr ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Somber was het zeker, afgelopen donderdag, het leek er op of het nimmerweer uit het oosten langzaam vat kreeg over de lage landen, maar dat verhinderde ons niet om de oudste stad van Nederland te bezoeken.
Te bezoeken, gewoon voor de gezelligheid, zonder enigerlei bijbedoeling, alleen omdat we het dat eigenlijk nooit eerder deden, ja, soms is het niet erg duidelijk waarom men het besluit neemt ergens naar toe te gaan.
Hoe het de lezer vergaat, weet ik niet, maar mij komt het voor dat langzaam alle glans uit de steden verdwijnt, al deed de regen de Nijmeegse bestrating glanzend spiegelen.
Dat roept de vraag op waar de glans van weleer zijn oorsprong had en waar zij zich thans bevind. Is zij er nog wel? Leeft ze nog? Of heeft leeft ze verscholen voort? Heeft ze zich teruggetrokken aan gene zijde? Na door enkele winkeltjes te hebben gestruind, zoekend naar een bovenmaats overhemd, dronken we koffie in een etablissement met de merkwaardige naam De Mug terwijl we er ook een origineel belegd broodje bij aten.
Ooit, eerlang, in een grijs verleden, bouwde men, bouwde men met glans, enorme kathedralen, de prachtigste stadhuizen, fonkelende paleizen, overgoten met een bijzondere glans, glans, niet zozeer door mensenhanden aangebracht werd, maar glans, die, kennelijk, van het elders, een gene zijde, zijn oorsprong had. Zo vergist men zich maar al te vaak indien met de glans van de kunst van de vroegere kunstenaars als Bach, Mozart, Michelangelo, Monteverdi, Rembrandt en vele anderen toeschrijft zoekt bij de kunstenaars zelf, maar daar is dan enige misvatting.
Wanneer men hun kunst bewonderd, kunst, die door hen werd geschreven of gemaakt, moet men er maar eens op letten: de "glans" komt van gene zijde, van een mysterieus elders, een elders dat langzaam maar zeker met zijn glans van de aarde lijkt te verdwijnen, wijkt naar gene zijde van het bestaan.
Na De Mug doolden we nog een paar uur verder door de eeuwenoude stad, de stad waar ik ooit nog met een truck door de nu ontoegankelijk gemaakte winkelstraat karde, waar ik als kind een paar keer doorheen rende en ergens met een spak tegen de grond viel waaraan ik een klein, nu nog waarneembaar, litteken aan overhield, waar een vrede werd getekend en het eerste Nederland, min of meer, ontstond, waar Romeinse soldaten hebben rondgebanjerd, het Trajanusplein herinnert daar nog aan.
Nadat met de Franse revolte de eeuw van de verlichting aanbrak en het duister over het Europa werd uitgegoten verdween langzaam de lichtglans en één van de eersten die dat waarnam was Van Gogh die dat ontdekte aan de hand van de schilderingen van zijn voorgangers, donkerder wordt het, steeds meer, zo sprak hij.
Het is herkenbaar, elke stad verliest. Verliest zijn originaliteit, wat zich uit in overal dezelfde neringdoenden, dezelfde reclame's, en ook een overdadig nep. Eigenlijk maakt het niets meer uit in welke stad je bent. Het is overal eender, hoe meer neonreclame, hoe troostelozer het wordt en de blokkers, zeemannen en kruitvaten zijn overal. Na nog een laatste winkel, een laatste koffie, verlieten we de stad weer, rijdend door de nieuwste wijken, tussen glansloos hoogbouw door, langs afgrijselijke finixwijken. De moderne mens is er niet meer toe ik staat, alle kunst blijkt verstoken van die bijzondere glans van weleer omdat die zich aan gene zijde lijkt te hebben verstopt.
Nog even kijk ik achterom en ik begreep wat ik schreef. Achter mij alleen nog wat fletse flatgebouwen, dat is het magere surrogaat waar we ternauwernood nog toe in staat zijn. Wie op zoek is naar glans zal die alleen aan gene zijde vinden.
Of van gene zijde ontvangen.
Aldus schreef ome Willem.
Te bezoeken, gewoon voor de gezelligheid, zonder enigerlei bijbedoeling, alleen omdat we het dat eigenlijk nooit eerder deden, ja, soms is het niet erg duidelijk waarom men het besluit neemt ergens naar toe te gaan.
Hoe het de lezer vergaat, weet ik niet, maar mij komt het voor dat langzaam alle glans uit de steden verdwijnt, al deed de regen de Nijmeegse bestrating glanzend spiegelen.
Dat roept de vraag op waar de glans van weleer zijn oorsprong had en waar zij zich thans bevind. Is zij er nog wel? Leeft ze nog? Of heeft leeft ze verscholen voort? Heeft ze zich teruggetrokken aan gene zijde? Na door enkele winkeltjes te hebben gestruind, zoekend naar een bovenmaats overhemd, dronken we koffie in een etablissement met de merkwaardige naam De Mug terwijl we er ook een origineel belegd broodje bij aten.
Ooit, eerlang, in een grijs verleden, bouwde men, bouwde men met glans, enorme kathedralen, de prachtigste stadhuizen, fonkelende paleizen, overgoten met een bijzondere glans, glans, niet zozeer door mensenhanden aangebracht werd, maar glans, die, kennelijk, van het elders, een gene zijde, zijn oorsprong had. Zo vergist men zich maar al te vaak indien met de glans van de kunst van de vroegere kunstenaars als Bach, Mozart, Michelangelo, Monteverdi, Rembrandt en vele anderen toeschrijft zoekt bij de kunstenaars zelf, maar daar is dan enige misvatting.
Wanneer men hun kunst bewonderd, kunst, die door hen werd geschreven of gemaakt, moet men er maar eens op letten: de "glans" komt van gene zijde, van een mysterieus elders, een elders dat langzaam maar zeker met zijn glans van de aarde lijkt te verdwijnen, wijkt naar gene zijde van het bestaan.
Na De Mug doolden we nog een paar uur verder door de eeuwenoude stad, de stad waar ik ooit nog met een truck door de nu ontoegankelijk gemaakte winkelstraat karde, waar ik als kind een paar keer doorheen rende en ergens met een spak tegen de grond viel waaraan ik een klein, nu nog waarneembaar, litteken aan overhield, waar een vrede werd getekend en het eerste Nederland, min of meer, ontstond, waar Romeinse soldaten hebben rondgebanjerd, het Trajanusplein herinnert daar nog aan.
Nadat met de Franse revolte de eeuw van de verlichting aanbrak en het duister over het Europa werd uitgegoten verdween langzaam de lichtglans en één van de eersten die dat waarnam was Van Gogh die dat ontdekte aan de hand van de schilderingen van zijn voorgangers, donkerder wordt het, steeds meer, zo sprak hij.
Het is herkenbaar, elke stad verliest. Verliest zijn originaliteit, wat zich uit in overal dezelfde neringdoenden, dezelfde reclame's, en ook een overdadig nep. Eigenlijk maakt het niets meer uit in welke stad je bent. Het is overal eender, hoe meer neonreclame, hoe troostelozer het wordt en de blokkers, zeemannen en kruitvaten zijn overal. Na nog een laatste winkel, een laatste koffie, verlieten we de stad weer, rijdend door de nieuwste wijken, tussen glansloos hoogbouw door, langs afgrijselijke finixwijken. De moderne mens is er niet meer toe ik staat, alle kunst blijkt verstoken van die bijzondere glans van weleer omdat die zich aan gene zijde lijkt te hebben verstopt.
Nog even kijk ik achterom en ik begreep wat ik schreef. Achter mij alleen nog wat fletse flatgebouwen, dat is het magere surrogaat waar we ternauwernood nog toe in staat zijn. Wie op zoek is naar glans zal die alleen aan gene zijde vinden.
Of van gene zijde ontvangen.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Willemdeschaker schreef:Thomasz schreef:Zeer vreemd dat ene ome Willem via andere nog steeds berichten blijft plaatsen.
Ome Willem kom maar uit de kast, te gek voor woorden deze methode die U hanteert.
Open en eerlijk is toch het doel op dit Forum ?? DAAR VOLDOE U TOTAAL NIET AAN, DUS OPEN HEID, OF INPAKKEN EN WEG WEZEN !!!!!!!
Ja, en niet boos worden. Ik schrijf met de mobile telefoon en die kan dat niet rechtstreek plaatsen op dit forum. Overigens. Ik pak nu in en vertrek. Weer eens naar.... Polen!.
vr gr ome Willem.
Ome Willem,
Schrijf lekker door, ik lees het met aangenaam plezier.
Goede reis naar Polen.
Kees1221
Re: Verhalen van Ome Willem
Onverlicht en dus donker is de parkeerplaats, hier, in Diemelstadt, waardoor ik aan de vrijwel wolkenloze hemel de stier, tweeling, de eenhoorn en de planeet mars waarneem die net langs de haar van Bernice lijkt te scheren, maar in gedachten ben ik nog steeds in Auxerre.
De dag zelf verliep trouwens grijs, grijs en wit, en op de vroege morgen baggerend door de sneeuw op weg naar de truck, geen ideale dag, geen ideaal begin.
Op weg naar Amersfoort, de weg was glad, de strooier was nog niet langs geweest, volgeladen, gelost in Amsterdam en daarna laden op de Moerdijk. Op de Moerdijk, zo zegt bijna iedereen, terwijl te Moerdijk of in Moerdijk taalkundig logischer en consequenter lijkt.
Tijdens de reis bleef alles grijs en zo nu en dan dwarrelde een sneeuwvlok. Bovendien was het koud, en soms grijsde het zo erg dat het wel avond leek te zijn geworden. In Auxerre ìs de avond ook gevallen, gevallen over een onstuimig leven, vandaag, het afscheid van de altijd in mijn herinneringen voortlevende "Einzelganger".
Een rilling gaat door mij heen. Kou, ik vind kou maar niks, vreselijk eigenlijk, dus de komende tijd zal voor mij een ernstig afzien worden.
Inmiddels was het alweer vier uur en vertrok ik naar het oosten en na elke vijftig á honder kilometer zakte de tempertuur met één of twee graden. Auxerre, daar zal het wel niet zó koud geweest zijn, vandaag, maar wel somber, zelfs als de zon er had geschenen. Inmiddels zal alles wel voorbij zijn en ik was er slecht in gedachten bij, maar niettemin.
Het donker had het licht reeds opgeslokt toen ik boven mij de wolken steeds dunner zag en tot slot bleek ik geheel onder het grijze dek vandaan te zijn gekropen.
Op weg ben ik weer, maar zo met deze koude is het geen sinecure, zeker niet als sneeuw en gladheid met hun grimmige aanvallen de orde proberen te verstoren.
En vrolijk ben ik ook niet vandaag, de dag dat ver weg, in Auxerre, aan Helmer de laatste aardse eer, een laatste groet. werd gegeven.
Aldus schreef ome Willem.
De dag zelf verliep trouwens grijs, grijs en wit, en op de vroege morgen baggerend door de sneeuw op weg naar de truck, geen ideale dag, geen ideaal begin.
Op weg naar Amersfoort, de weg was glad, de strooier was nog niet langs geweest, volgeladen, gelost in Amsterdam en daarna laden op de Moerdijk. Op de Moerdijk, zo zegt bijna iedereen, terwijl te Moerdijk of in Moerdijk taalkundig logischer en consequenter lijkt.
Tijdens de reis bleef alles grijs en zo nu en dan dwarrelde een sneeuwvlok. Bovendien was het koud, en soms grijsde het zo erg dat het wel avond leek te zijn geworden. In Auxerre ìs de avond ook gevallen, gevallen over een onstuimig leven, vandaag, het afscheid van de altijd in mijn herinneringen voortlevende "Einzelganger".
Een rilling gaat door mij heen. Kou, ik vind kou maar niks, vreselijk eigenlijk, dus de komende tijd zal voor mij een ernstig afzien worden.
Inmiddels was het alweer vier uur en vertrok ik naar het oosten en na elke vijftig á honder kilometer zakte de tempertuur met één of twee graden. Auxerre, daar zal het wel niet zó koud geweest zijn, vandaag, maar wel somber, zelfs als de zon er had geschenen. Inmiddels zal alles wel voorbij zijn en ik was er slecht in gedachten bij, maar niettemin.
Het donker had het licht reeds opgeslokt toen ik boven mij de wolken steeds dunner zag en tot slot bleek ik geheel onder het grijze dek vandaan te zijn gekropen.
Op weg ben ik weer, maar zo met deze koude is het geen sinecure, zeker niet als sneeuw en gladheid met hun grimmige aanvallen de orde proberen te verstoren.
En vrolijk ben ik ook niet vandaag, de dag dat ver weg, in Auxerre, aan Helmer de laatste aardse eer, een laatste groet. werd gegeven.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Nee, voor de lol kwam je het voertuig niet uit vandaag, daar was het gewoon te koud voor. Dubbele vriescijfers, vanmorgen en nog met donker vertrok ik, snelde voorbij Kassel waar ik over de door een vrachtwagenrijverbod thans rustige weg naar Eisenach reed, er vanuit gaande dat oom agent het ook wel te koud zou vinden zijn auto te verlaten om voor mij met de pannenkoek te gaan staan zwaaien, een vooronderstelling die achteraf ook uitkwam.
Ondanks de grimmige koude was de omgeving bijzonder, weer anders als de laatste keer, velden en witte akkers in blinkende zon wat bijna pijn aan de ogen deed.
Nog ruim voor de middag kwam ik in Töpen aan, een regelmarig losadres waar ik een paar pallets achter liet en daarna weer verder, oostelijker, kouder en stiller. Tussen Aš en Cheb scheen niemand meer mee te willen doen, evenals tussen Karlovy Vary en Slaný, langs bierbrouwerij Krušovice in het gelijknamige dorpje, tussen roodbruin gekleurde velden door met nog hier en daar een witte onderliggende sneeuwlaag, maar vooral, waar het ongewoon stil bleef vandaag waardoor mijn innelijk zich weer leek te vullen, te vullen met vredige melancholiek en ik moest wel afdalen naar de oevers van mijn herinneringen, maar vond ze daar niet.
Bij Slaný miste ik een afslag en zo kwam ik pardoes op de snelweg naar Praag dat ik juist had willen mijden, de stad waar je vreselijk omheen moet en waar het vaak ook vast staat, dus dan maar improviseren, kijken of het wat is, en eigenwijs negeerde ik de borden transit -die om het zuiden van de stad leiden- en sloeg af bij Praha-Nord in oostelijke richting.
Maar als ik niets vond, wat zocht ik dan eigenlijk? Een profetie? Een waarheid? Een herinnering? Zijn niet alle brugleuningen in het water gevallen? Waaraan dan nog vastgrijpen?
Het viel niet mee, dat Praag door met een zware kar achter je, maar ik was er aan begonnen en dus doorgezet, geen route voor een tweede keer, maar spijt? Nee hoor, want achteraf viel het wel mee, binnen een half uur snorde ik de Vlatva over en na nog een kwartier passeerde ik reeds Černy Most en niet veel later reed ik langs Horní Počernice de weg naar het oosten op, alweer langs adembenemende natuur, kostelijke vergezichten.
Waar zijn, dat kunnen er niet veel en het allerslechtste kunnen het de geleerden die immers hun eigen gedachten wantrouwen.
De Boheemse heuvels, de dalen van de Vlatva , de prachtige bossen, in al hun kaalheid nog steeds zo schoon, de avondschemer en bij Nové Město de 611 op, langs Hradec Králové en de weg op naar Jaroměř, weer langs prachtige halfbesneeuwde akkers, ach, die prachtige natuur, zij is wat zij is.
Geleerden hebben immers de neiging eigen gedachten te verbloemen want het enige wat zij doen is het zo veel mogelijk citeren van andermans uitspraken, halen publikaties aan van derden en komen zelden met nieuwe vondsten, ze lenen het oor en horen zichzelf daarom niet.
Hoe ongewoon, hoe bijzonder, als ik stop sta ik stil naast Kafka, Kafka uit Praha, en Kafka kwam ook uit Praha. En als een Kafka probeerde ik te vinden, te vinden wat ik zocht, maar wat? Wat zocht ik dan? Moet ik soms worden wat ik ben?
In de knaagschuur naast de parkeerplaats vond ik! Vond ik de chauffeur, de chauffeur van Kafka, van Kafka transport uit Praag en met engels gebroken tsjechisch ontmoeten wij elkaar, praten over het eten, over Holland en klompen, over tsjechisch bier, de kou, maar vooral over de naam op de deuren van zijn stuurhut: Kafka.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Een venijnige ijsregen schierde over de heuvels en de velden, bijna niet te zien, zo fijn, maar ik voelde het toen ik vanmorgen bij min 26 (!) de parkeerplaats over liep om binnen mijn hoofd even onder de pomp te houden. De ragfijne ijskoude ijsflinters zorgden er voor dat ik meteen klaarwakker was, afschuwelijk allemaal.
Doorgaans zijn rouwkaarten wit, vaak met een zwarte rand, bedrukt met zwarte letters, de naam van de overledene, van en tot wanneer werd geleefd, soms een gedichtje of een bijbelvers, en tot slot wat namen van naaste familie, maar verder vaak helemaal niets dan wit.
Net voor het krieken ging ik verder en niet alleen van boven, maar ook vanuit de nevengelegen akkers stoof het ragfijne ijs de weg op en als laaghangende stofwolken werd het spul door passerend vrachtvervoer her- en derwaarts geblazen zodat er vooralsnog geen echte hinder van werd ondervonden.
Maar langzaam werd dat anders, de rommel bleef meer en meer liggen en toen ik links af naar Slaný wilde afslaan, bleek die weg reeds onbegaanbaar te zijn zodat ik de route direct wijzigde. Dan maar over Praha en daar werd ik, aan de zuidkant, door een file opgewacht, niet lang gelukkig, maar het weer was wel bar en boos. De neerslag bleef onverminderd door gaan en van de snelweg was niet meer dan een karrespoor door de sneeuw over.
Afzien dus, niet alleen vanwege de sneeuw, maar ook omdat ik de snelweg naar Brno op ging en aan gene zijde nam ik menig glijpartij en ongeluk waar. Net na Jihlava kwam ik voor de tweede keer in de file, ook door een glibberpartij, maar dat kostte me niet meer dan twintig minuten. Na Brno bleek er niets meer aan de hand, de neerslag viel niet meer en niet lang daarna snorde ik over de weg van Slavkov naar Uherské Hradiště.
Men ziet, kijkt, staart naar de kaart, naar de naam van de overledene, en al naar gelang de ziener de dode beter heeft gekend, ziet hij om de letters, in het witte om de naam, het leven van hem die hij of zij heeft gekend, alle herinneringen, de goede en kwade dagen, de gevierde feesten, het huilen en het lachen, het gedeelde verdriet, de gespeelde schaakpartijen misschien, dat alles staat in het wit.
Het duurde niet lang, of ik kwam aan in Otrokovice waar ik in werkelijk een mum weer vertrok, want in nauwelijks een half uur was het spul er uit, dus snorde ik weer verder, nu via Přerov naar Olomouc en vandaar de weg op naar Mohelnice, daar westwaarts, door de Moravische bergen naar Moravská Třebová, dwars door steeds dikker wordende witte sneeuwvelden, reusachtige bossen afgewisseld door weidse akkers. De avond viel, naast mij wit, boven mij grijs, grijs als mijn baard, benevens de hele dag gruwelijk koud, onder de tien graden vorst kwam het niet en er stak in de middag ook een behoorlijke wind op, oostenwind nog wel, waardoor het nog kouder leek.
De bries steek door de loten van aan de weg staande berken die daardoor allen naar één kant zwiepten; de loten bogen, maar braken niet door de wind: het was een prachtig gezicht, net verzetstrijders die soms wel eens buigen, maar niet breken door het geweld. Litomyšl en Vysoké Mýto kwam ik nog door, én Holice, maar vlak daarna, in Chvoljenec, dacht ik wat te hebben gevonden en stalde ik het Dafje, maar het gevondene bleek niet erg veel bijzonders.
Een vrij sjofele tent, oud, nog ruikend naar de tijden tussen Stalin en Gorbatsjow, na die tijd stil gestaan, al die tijd, en zelfs de -vermoedelijke- eigenaresse van het ongeschilderde etablissement leek zo uit de voormalige ijzeren gordijntijd te komen en ik vroeg mij af of zij wel wist of de muur al gevallen was. Ondanks dat bleek het voedsel niet te versmaden, al kun je bij dit soort tenten dat pas de volgende dag zeggen. Een eveneens uiterst slofele bediende bleek kakelziek te zijn, want in de tijd van mijn verblijf, iets meer dan een uur, kwamen er zoveel woorden voorbij dat daar een aardig Tsjechisch woordenboek mee gevuld kan worden, zoveel woorden dat welhaast geen wit meer tussen de woorden op de bladzij over blijft.
Als ik terugloop naar de stuurhut loer ik over de witte velden en in gedachten zie ik wat er was, het groene gras, het gele koren, loof van de suikerbieten, aardappelgroen met de zwarte besjes, alles nu verstorven, dood, toegedekt onder een wit laken, zoals bij een kaart van een dode.
Voor ik de auto inklim kijk ik nog even om, en plots zie ik het. Het smelten, het smelten van de witte vlakten, de maagdelijk witte velden, en daarna jong groen, over een paar weken al, paardenbloemen, gele boterbloemen, rode papavers! Speenkruid, scabiosa's, graasklare weiden, luzerne en klavers, en, natuurlijk, madeliefjes (!) en ik hoor de klanken van de Frühling van de Vierjahreszeiten van Franz Joseph Haydn, "Oh wie Glücklich ist die anblick, der gefildern jetzt..."
Opeens kijk ik met andere ogen naar de rouwkaart en zie niet alleen de herinnering, niet alleen levende herinnering, maar leven, nieuw leven, leven na de kaart. Maar misschien is daar wel geloof voor nodig, en hoop, want je kunt alleen zien wat je weet, wat je gelooft, of wat je leest, onder het wit van de sneeuw, achter het wit van de kaart.
Aldus schreef ome Willem.
Doorgaans zijn rouwkaarten wit, vaak met een zwarte rand, bedrukt met zwarte letters, de naam van de overledene, van en tot wanneer werd geleefd, soms een gedichtje of een bijbelvers, en tot slot wat namen van naaste familie, maar verder vaak helemaal niets dan wit.
Net voor het krieken ging ik verder en niet alleen van boven, maar ook vanuit de nevengelegen akkers stoof het ragfijne ijs de weg op en als laaghangende stofwolken werd het spul door passerend vrachtvervoer her- en derwaarts geblazen zodat er vooralsnog geen echte hinder van werd ondervonden.
Maar langzaam werd dat anders, de rommel bleef meer en meer liggen en toen ik links af naar Slaný wilde afslaan, bleek die weg reeds onbegaanbaar te zijn zodat ik de route direct wijzigde. Dan maar over Praha en daar werd ik, aan de zuidkant, door een file opgewacht, niet lang gelukkig, maar het weer was wel bar en boos. De neerslag bleef onverminderd door gaan en van de snelweg was niet meer dan een karrespoor door de sneeuw over.
Afzien dus, niet alleen vanwege de sneeuw, maar ook omdat ik de snelweg naar Brno op ging en aan gene zijde nam ik menig glijpartij en ongeluk waar. Net na Jihlava kwam ik voor de tweede keer in de file, ook door een glibberpartij, maar dat kostte me niet meer dan twintig minuten. Na Brno bleek er niets meer aan de hand, de neerslag viel niet meer en niet lang daarna snorde ik over de weg van Slavkov naar Uherské Hradiště.
Men ziet, kijkt, staart naar de kaart, naar de naam van de overledene, en al naar gelang de ziener de dode beter heeft gekend, ziet hij om de letters, in het witte om de naam, het leven van hem die hij of zij heeft gekend, alle herinneringen, de goede en kwade dagen, de gevierde feesten, het huilen en het lachen, het gedeelde verdriet, de gespeelde schaakpartijen misschien, dat alles staat in het wit.
Het duurde niet lang, of ik kwam aan in Otrokovice waar ik in werkelijk een mum weer vertrok, want in nauwelijks een half uur was het spul er uit, dus snorde ik weer verder, nu via Přerov naar Olomouc en vandaar de weg op naar Mohelnice, daar westwaarts, door de Moravische bergen naar Moravská Třebová, dwars door steeds dikker wordende witte sneeuwvelden, reusachtige bossen afgewisseld door weidse akkers. De avond viel, naast mij wit, boven mij grijs, grijs als mijn baard, benevens de hele dag gruwelijk koud, onder de tien graden vorst kwam het niet en er stak in de middag ook een behoorlijke wind op, oostenwind nog wel, waardoor het nog kouder leek.
De bries steek door de loten van aan de weg staande berken die daardoor allen naar één kant zwiepten; de loten bogen, maar braken niet door de wind: het was een prachtig gezicht, net verzetstrijders die soms wel eens buigen, maar niet breken door het geweld. Litomyšl en Vysoké Mýto kwam ik nog door, én Holice, maar vlak daarna, in Chvoljenec, dacht ik wat te hebben gevonden en stalde ik het Dafje, maar het gevondene bleek niet erg veel bijzonders.
Een vrij sjofele tent, oud, nog ruikend naar de tijden tussen Stalin en Gorbatsjow, na die tijd stil gestaan, al die tijd, en zelfs de -vermoedelijke- eigenaresse van het ongeschilderde etablissement leek zo uit de voormalige ijzeren gordijntijd te komen en ik vroeg mij af of zij wel wist of de muur al gevallen was. Ondanks dat bleek het voedsel niet te versmaden, al kun je bij dit soort tenten dat pas de volgende dag zeggen. Een eveneens uiterst slofele bediende bleek kakelziek te zijn, want in de tijd van mijn verblijf, iets meer dan een uur, kwamen er zoveel woorden voorbij dat daar een aardig Tsjechisch woordenboek mee gevuld kan worden, zoveel woorden dat welhaast geen wit meer tussen de woorden op de bladzij over blijft.
Als ik terugloop naar de stuurhut loer ik over de witte velden en in gedachten zie ik wat er was, het groene gras, het gele koren, loof van de suikerbieten, aardappelgroen met de zwarte besjes, alles nu verstorven, dood, toegedekt onder een wit laken, zoals bij een kaart van een dode.
Voor ik de auto inklim kijk ik nog even om, en plots zie ik het. Het smelten, het smelten van de witte vlakten, de maagdelijk witte velden, en daarna jong groen, over een paar weken al, paardenbloemen, gele boterbloemen, rode papavers! Speenkruid, scabiosa's, graasklare weiden, luzerne en klavers, en, natuurlijk, madeliefjes (!) en ik hoor de klanken van de Frühling van de Vierjahreszeiten van Franz Joseph Haydn, "Oh wie Glücklich ist die anblick, der gefildern jetzt..."
Opeens kijk ik met andere ogen naar de rouwkaart en zie niet alleen de herinnering, niet alleen levende herinnering, maar leven, nieuw leven, leven na de kaart. Maar misschien is daar wel geloof voor nodig, en hoop, want je kunt alleen zien wat je weet, wat je gelooft, of wat je leest, onder het wit van de sneeuw, achter het wit van de kaart.
Aldus schreef ome Willem.
-
Wilhelmus Johannes
- Berichten: 2833
- Lid geworden op: di aug 30, 2011 7:21 pm
Re: Verhalen van Ome Willem
Mooi gebied ik ken het.
Slavkov( Of tewel Austerlitz) de driekeizerslag,mooie plek om de omgeving te zien.
Tsaar Alexander I en Keizer Frans II probeerden daar Napoleon in de val te lokken,maar dat ging niet goed.
Heb er meerdere foto`s van,maar nog op papier en dat knipt en plakt hier niet zo best.
Slavkov( Of tewel Austerlitz) de driekeizerslag,mooie plek om de omgeving te zien.
Tsaar Alexander I en Keizer Frans II probeerden daar Napoleon in de val te lokken,maar dat ging niet goed.
Heb er meerdere foto`s van,maar nog op papier en dat knipt en plakt hier niet zo best.
Re: Verhalen van Ome Willem
Vervelen? Nooit! Ook niet de afgelopen koude winterdag, want de streek ligt bezaait met historie van uit lang vervlogen tijden tot aan de meest recente geschiedenis, terwijl er nauwelijks iets is veranderd.
Allereerst kwam ik in koninginneburg, want dat betekend Hradec Králové, waar ik even in mijn eigen, korte herinnering dook, want hier deed ik, met familie, kinderen en eendjes, ruim tien jaar geleden, boodschappen, wandelde een korte tijd door de oude stad waar de sfeer van Oost Europa is achtergebleven, zeker afgelopen dag in de barre kou; alleen de lucht van verbrand bruinkool ontbrak.
De route die ik reed, die was er duizend jaar terug al en het enige wat zich in de loop der eeuwen wijzigde is het wegdek, nu meestal asfalt, toen aarde, stenen en soms keien. Vóór mij waren zij hier, reisden zei hier, ik stel ze mij voor, de Russische legervoertuigen, het beeld van de vele skoda's, de Hitlerhorden, de eerste auto's, de praha's, en verder terug, Franz List, Mozart, de postkoets, Graven en Gravinnen, Napoleon misschien, de vele Duitsers, Joden en Tsjechen die hier leefden. Eerst de weg naar JičÍn waar je tot voor kort nog dwars door kwam, helaas, de rondweg reisden al die voor mij reizende anderen niet en het zijn de minst aantrekkelijke stukken om de rijden omdat ze nu eenmaal die elementaire geschiedenis missen. Langs het Boheemse paradijs, de raj, via Mladá Boleslav naar de stad waar de Vltava in de Labe stroomt, het bijzondere stadje waar zo'n beetje al eeuwen de noordelijkste wijnbouw te vinden is, Mělník, maar na de vorenstaande omschrijving wist u dat natuurlijk al, evenals dat Labe de Elbe en Vltava de Moldau is.
Onderweg kwam ik onder de indruk, ze leven er en hebben er geleefd, en willen leven, hadden willen voortleven, dat vertellen mij de dorpjes, de nostalgische kerken, de huizen, vaak uiterst fijnzinnig gedecoreerd, robuust gebouwd, de woningen, die niet voor een korte levensduur, maar die, als het ware, voor eeuwig zijn gebouwd, ja, zeker toén, toen de bevolking nog een ruime schakering in diversiteit betrof, ze waren het leven goedgezind, al waren ze tegenover elkaar soms uiterst kwaadwillig.
De weg naar Slaný was glad en slecht begaanbaar, onderweg kruisde ik bij Nova Ves de foeilelijke snelweg, alle snelwegen zijn foeilelijk en een aanslag op vredige schoonheid, een vreselijke vergissing.
De Australische analyticus Roberts schreef reeds in 1937 (!) in zijn boek "het huis dat Hitler bouwde" hoe afzichtelijk snelwegen zijn en hoe funest afbrekend ze zijn voor de cultuur, maar nadien heeft men zijn analyse in de wind geslagen en zijn de bouwers, alle bouwers, van de Europese infrastructuur navolger geworden van Adolf. Jammer, maar helaas. Heerlijk, genietend scheurde ik verder, op weg naar het tachtig kilometer verderop liggende Karlovy Vary, reizen zoals het betaamt, thans nog gevrijwaard van iedere vorm van snelweg, maar voor hoelang nog? Wellicht is dát wat het hier zo aangenaam sturen maakt, het ontbreken van de A.H.-heirbanen, maar wellicht ook de betrekkelijk rust en natuurlijk het eeuwenuitademende landschap, de Boheemse heuvels, en rechts het hoge Ertsgebergte.
Jammer, maar na Karlovy Vary moest ik er even over, vanwege het ontbreken van alternatief, zo'n snelweg, vers uit de (asfalt)oven, naar Cheb, maar toen weer snel van de beschavingloze, langdradige, teerplak af, de boeiende weg op naar het Duitse Plauen, langs Františkovy Lázně, bij Vojtanov de grens over, Adorf en Oelsnitz, de weg waar ik maandag ook reed, en toen een prachtige weg op door besneeuwde heuvels naar Falkenstein. Even later, in Auerbach, kreeg ik mijn eerster zes paletten terugvracht, waarna ik via Werdau door het stadje met de typisch Saksische naam Crimmitschau kwam, tot aan Schmölln waar ik vanmorgen vroeg nog wat handel in de kar krijg.
De eerste snelweg dateert al van héél lang geleden en werd privé door Fiat aangelegd, Milaan-Turijn en daarna kwamen er, zo hier en daar, meerdere en wat Europa betreft; vóór 40-45 bijna alleen in Duitsland. Andere landen volgen later, soms erg veel later en al was er in Nederland hier en daar een stukje te vinden, veel stelde het niet voor. De gruwelijke explosie vond plaats vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw, en in Frankrijk pas vanaf de jaren negentig! Vroeger, maar ook nu nog, hoor en hoorde ik het vaak, soms bijna elke dag, door ouderen uiteraard: "Ik ben van voor de oorlog".
Met een gerust hart durf ik de stelling wel te verdedigen: "Ik ben van voor de snelweg".
Aldus schreef ome Willem.
Allereerst kwam ik in koninginneburg, want dat betekend Hradec Králové, waar ik even in mijn eigen, korte herinnering dook, want hier deed ik, met familie, kinderen en eendjes, ruim tien jaar geleden, boodschappen, wandelde een korte tijd door de oude stad waar de sfeer van Oost Europa is achtergebleven, zeker afgelopen dag in de barre kou; alleen de lucht van verbrand bruinkool ontbrak.
De route die ik reed, die was er duizend jaar terug al en het enige wat zich in de loop der eeuwen wijzigde is het wegdek, nu meestal asfalt, toen aarde, stenen en soms keien. Vóór mij waren zij hier, reisden zei hier, ik stel ze mij voor, de Russische legervoertuigen, het beeld van de vele skoda's, de Hitlerhorden, de eerste auto's, de praha's, en verder terug, Franz List, Mozart, de postkoets, Graven en Gravinnen, Napoleon misschien, de vele Duitsers, Joden en Tsjechen die hier leefden. Eerst de weg naar JičÍn waar je tot voor kort nog dwars door kwam, helaas, de rondweg reisden al die voor mij reizende anderen niet en het zijn de minst aantrekkelijke stukken om de rijden omdat ze nu eenmaal die elementaire geschiedenis missen. Langs het Boheemse paradijs, de raj, via Mladá Boleslav naar de stad waar de Vltava in de Labe stroomt, het bijzondere stadje waar zo'n beetje al eeuwen de noordelijkste wijnbouw te vinden is, Mělník, maar na de vorenstaande omschrijving wist u dat natuurlijk al, evenals dat Labe de Elbe en Vltava de Moldau is.
Onderweg kwam ik onder de indruk, ze leven er en hebben er geleefd, en willen leven, hadden willen voortleven, dat vertellen mij de dorpjes, de nostalgische kerken, de huizen, vaak uiterst fijnzinnig gedecoreerd, robuust gebouwd, de woningen, die niet voor een korte levensduur, maar die, als het ware, voor eeuwig zijn gebouwd, ja, zeker toén, toen de bevolking nog een ruime schakering in diversiteit betrof, ze waren het leven goedgezind, al waren ze tegenover elkaar soms uiterst kwaadwillig.
De weg naar Slaný was glad en slecht begaanbaar, onderweg kruisde ik bij Nova Ves de foeilelijke snelweg, alle snelwegen zijn foeilelijk en een aanslag op vredige schoonheid, een vreselijke vergissing.
De Australische analyticus Roberts schreef reeds in 1937 (!) in zijn boek "het huis dat Hitler bouwde" hoe afzichtelijk snelwegen zijn en hoe funest afbrekend ze zijn voor de cultuur, maar nadien heeft men zijn analyse in de wind geslagen en zijn de bouwers, alle bouwers, van de Europese infrastructuur navolger geworden van Adolf. Jammer, maar helaas. Heerlijk, genietend scheurde ik verder, op weg naar het tachtig kilometer verderop liggende Karlovy Vary, reizen zoals het betaamt, thans nog gevrijwaard van iedere vorm van snelweg, maar voor hoelang nog? Wellicht is dát wat het hier zo aangenaam sturen maakt, het ontbreken van de A.H.-heirbanen, maar wellicht ook de betrekkelijk rust en natuurlijk het eeuwenuitademende landschap, de Boheemse heuvels, en rechts het hoge Ertsgebergte.
Jammer, maar na Karlovy Vary moest ik er even over, vanwege het ontbreken van alternatief, zo'n snelweg, vers uit de (asfalt)oven, naar Cheb, maar toen weer snel van de beschavingloze, langdradige, teerplak af, de boeiende weg op naar het Duitse Plauen, langs Františkovy Lázně, bij Vojtanov de grens over, Adorf en Oelsnitz, de weg waar ik maandag ook reed, en toen een prachtige weg op door besneeuwde heuvels naar Falkenstein. Even later, in Auerbach, kreeg ik mijn eerster zes paletten terugvracht, waarna ik via Werdau door het stadje met de typisch Saksische naam Crimmitschau kwam, tot aan Schmölln waar ik vanmorgen vroeg nog wat handel in de kar krijg.
De eerste snelweg dateert al van héél lang geleden en werd privé door Fiat aangelegd, Milaan-Turijn en daarna kwamen er, zo hier en daar, meerdere en wat Europa betreft; vóór 40-45 bijna alleen in Duitsland. Andere landen volgen later, soms erg veel later en al was er in Nederland hier en daar een stukje te vinden, veel stelde het niet voor. De gruwelijke explosie vond plaats vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw, en in Frankrijk pas vanaf de jaren negentig! Vroeger, maar ook nu nog, hoor en hoorde ik het vaak, soms bijna elke dag, door ouderen uiteraard: "Ik ben van voor de oorlog".
Met een gerust hart durf ik de stelling wel te verdedigen: "Ik ben van voor de snelweg".
Aldus schreef ome Willem.