Eri aan de zuidhemel, maar ook een halfwas afnemende maan leek onverzettelijk te staan, toen ik vanmorgen langs het in de volksmond genoemde Meer van Genéve in het duister verder snorde, Martigny voorbij en allengs de hoogte in waar bij het eerste krieken licht tegen de onderkant van de sluierwolken begon te schijnen.
Koude en sneeuw waren mijn metgezel toen ik met veertig ton de Alp op kroop, daarnaast was het aldenaars stil, slechts een enkel voertuig passeerde mij of kwam ik tegen terwijl het licht de sterren reeds had opgeslokt en alleen de maan nog hardvochtig stand hield: het duisterlicht hield vooralsnog stand tegen het daglicht. Zo bereikte ik de acht kilometer lange pijp die tevens de grens is tussen Zwitserland en Italië en tijdens de afzink naar Aosta scheen de zon reeds weldadig achter gindse bergen, verlichtte van het daarachter de nog hogere toppen, zo zag ik in de spiegel, achter mij en deed de maan verbleken.
Het werd koud, steeds kouder zelfs, min zes, min zeven, ja, even raakte het, bij Ivrea, de -9 aan terwijl er rondom overal een dik pak sneeuw aanwezig was: was ik wel in het juiste land beland? Nog in de morgen in Tofarello, aan de zuidkant van de stad waar, toen hij zag hoe een koetsier zijn mager rijdier mishandelde, Nietzsche zichzelf in de waanzin stortte, Turijn dus, de eerste klant gelost waarna ik verder ging, eerst naar Asti en vandaar binnendoor richting Casale Montferrato over onitaliaans doende dik besneeuwde heuvels, langs wijngaarden die ik nog nimmer, hier, zo wit zag om vandaar langs Vercelli en Novara naar de tweede klant, eentje in Buscate, te rijden.
De vlakte van de Po, de Povlakte, deed denken aan een poolvlakte en alleen aan de karakteristieke pittoreske kerktorentjes kon ik zien dat ik niet fout was gereden, dat ik in Italië was!! Onderweg kwam ik bij Galliate langs een grote vijver waar op een beijsde stenen eiland twee reigers elkaar meewaardig aankijken, alsof ze tegen elkaar zeiden: "Zijn we eigenlijk wel goed gevlogen?", ik deed het raam open en schreeuwde ze "Italië!" toe in de hoop ze van juiste informatie te hebben voorzien.
Van Buscate snorde ik naar Besnate, vlak bij Varese en inmiddels kwam de temperatuur boven de nul uit. Nog één adres hier in de omgeving van Milaan, de laatste, in Monza en daar kwam ik om even voor vieren aan en leverde er de spullen af.
Ouderwest reisje Italië, tot nog toe, want er rest mij nog een laatste klant, niet hier naast de deur, maar in een land verder. Tot Brescia kwam ik nog, vanavond, en ik zie wederom de eri boven mij, de stier, ram en de voerman, daarnaast begint van al dat turen de slaap op mij in te werken.
Geeuwend trek ik de gordijnen toe. "Zou de reiger mij begrepen hebben?", denk ik nog.
Aldus schreef ome Willem.
Verhalen van Ome Willem
Re: Verhalen van Ome Willem
De eerste stralen van de zon lieten zich reeds zien toen ik weg reed, en de weg was vól, vol voortrazend verkeer in beide richtingen. "Haast" had ik niet vandaag, en eigenlijk zorg ik er, zo mogelijk, altijd voor geen haast te hebben door de stelregel in acht te nemen: "Haast u als u tijd hebt, dan heeft u tijd indien u haast hebt"
Maar juist over tijd zijn de meningen verdeeld Trouwens, overal, bijna overal is een mening over, en over verdeeld!: "Er zijn atomen en lege ruimten" schreef Democritus ooit in een ver verleden, "Al het andere is mening", besloot deze lachende filosoof.
Een lange, bijna kaarsrechte snelweg lag voor mij, snelweg ja, want Italianen begonnen ze al vroeg te bouwen waardoor er nauwelijks alternatieven zijn, dus raasde ook ik dit keer door, Verona, Vicenza, Padova, Venetië, Portegruaro, Palmanova en Gorizia, toen, toen pas, na bijna vier uur, was ik het land uit, maar nog niet op de eindbestemming, dat kostte nog meer tijd.
In de loop der tijd is alles wat er in mij omgaat iets anders waar ik niets van weet, net zomin als iemand maar ook iets van tijd weet, want we weten wel wat zij doet, -en ook dat nog maar deels- maar niet wat zij is. Na nog eens honderd kilometers, toen ik op de borden Beljac en Zagreb zag staan, was ik het zat en in Ljubljana nam ik de afslag Šentvid waarna ik via Škofja Loka naar Kranj snorde, het eindpunt van deze reis.
De terugvracht moet ik laden rond Videm, het Sloweens voor het Italiaanse Udine en aangezien er genoeg tijd in voorraad was, besloot ik het er met de wagen op te wagen.
Nauwkeurige bestudering van de wegenkaart vertelde mij dat er een alternatief was, misschien een alternatief, want deze alto-route was ook voor mij onbekend en rezen er vragen. Was het voor vrachtverkeer toegestaan? En hoe zou de wegtoestand zijn? Want om mij heen was alles wit van sneeuw. En mocht het onverhoopt nog op het einde, vlak voor de grens, mis gaan, dan zou ik vele uren, veel tijd, verspelen, dus goede raad was duur.
Maar vanwege mijn snelwegschuwte en het feit dat ik al de hele morgen noodzakelijkerwijs snelwegjunk moest zijn, deed mij het waagstuk wagen en scheurde ik vanaf Kranj pardoes de Sloweense heuvels in.
Een prachtige, magnifieke kronkelweg ontrolde zich voor mij als een zwarte draad door glinsterwitte wol en ik reed door spraakloos mooie dorpjes waarvan Idrija met een fantastisch op en in de bergen gebouwd slot en na een dik uur rijden naderde ik het stadje Tolmin, niet ver meer van de Italiaanse grens af, maar nog steeds onzeker of de doorgang mij niet door borden zou worden belet.
Onderweg niet één truck tegengekomen, maar niets wees er, tot nog toe, op, dat ik straks niet verder zou kunnen, dus nam ik de weg naar Bovec waarvan ik weet dat het daar naar toe dermate slingerend is dat ik daar met mijn truck vermoedelijk niet kan komen, maar in het dorpje Kobarid bevond zich een zijweg naar het westen en nog steeds geen hinderpaal.
Zonder problemen snorde ik Italië weer binnen waardoor ik in luid gejuich uitbarstte, want nu was wel duidelijk dat ik het waagstuk succesvol had afgerond; ik hoefde niet op mijn schreden terug, al is hier het woord schreden hier niet geheel op zijn plaats.
De tijd, de rijtijd, daar had ik nog een kleine voorraad van over en met die tijd kwam ik tot Cividale, in tweetalige Italiaanse gebied, want in deze streek wonen bijna één miljoen mensen waarvan hun taal het Friuliaans is en wat te zien is aan de plaatsnaamborden die allen twee-talig zijn.
En nu, voor vandaag, is het gedaan met de tijd, ze verdwijnt in het gepasseerde, en mijn denken glijdt langzaam weg in het gedachte, ik sluit de ogen en zie nog één keer de dag, het bord met Zagreb er op, die geheimzinnige naam die ik voor het eerst in mijn jeugd hoorde noemen en nog altijd heeft deze naam voor mij een mystieke klank. Nog zie ik de dorpjes, de snelstromende rivier, de onzekerheid of het allemaal wel ging, want één te lage viaduct, één te haakse bocht, één verbodsbord en het spel was uit, en tenslotte, de euforie toen ik de grens over kwam.
Had ik het waagstuk soms niet moeten wagen?
Daar zijn de meningen over verdeeld.
Aldus schreef ome Willem.
Maar juist over tijd zijn de meningen verdeeld Trouwens, overal, bijna overal is een mening over, en over verdeeld!: "Er zijn atomen en lege ruimten" schreef Democritus ooit in een ver verleden, "Al het andere is mening", besloot deze lachende filosoof.
Een lange, bijna kaarsrechte snelweg lag voor mij, snelweg ja, want Italianen begonnen ze al vroeg te bouwen waardoor er nauwelijks alternatieven zijn, dus raasde ook ik dit keer door, Verona, Vicenza, Padova, Venetië, Portegruaro, Palmanova en Gorizia, toen, toen pas, na bijna vier uur, was ik het land uit, maar nog niet op de eindbestemming, dat kostte nog meer tijd.
In de loop der tijd is alles wat er in mij omgaat iets anders waar ik niets van weet, net zomin als iemand maar ook iets van tijd weet, want we weten wel wat zij doet, -en ook dat nog maar deels- maar niet wat zij is. Na nog eens honderd kilometers, toen ik op de borden Beljac en Zagreb zag staan, was ik het zat en in Ljubljana nam ik de afslag Šentvid waarna ik via Škofja Loka naar Kranj snorde, het eindpunt van deze reis.
De terugvracht moet ik laden rond Videm, het Sloweens voor het Italiaanse Udine en aangezien er genoeg tijd in voorraad was, besloot ik het er met de wagen op te wagen.
Nauwkeurige bestudering van de wegenkaart vertelde mij dat er een alternatief was, misschien een alternatief, want deze alto-route was ook voor mij onbekend en rezen er vragen. Was het voor vrachtverkeer toegestaan? En hoe zou de wegtoestand zijn? Want om mij heen was alles wit van sneeuw. En mocht het onverhoopt nog op het einde, vlak voor de grens, mis gaan, dan zou ik vele uren, veel tijd, verspelen, dus goede raad was duur.
Maar vanwege mijn snelwegschuwte en het feit dat ik al de hele morgen noodzakelijkerwijs snelwegjunk moest zijn, deed mij het waagstuk wagen en scheurde ik vanaf Kranj pardoes de Sloweense heuvels in.
Een prachtige, magnifieke kronkelweg ontrolde zich voor mij als een zwarte draad door glinsterwitte wol en ik reed door spraakloos mooie dorpjes waarvan Idrija met een fantastisch op en in de bergen gebouwd slot en na een dik uur rijden naderde ik het stadje Tolmin, niet ver meer van de Italiaanse grens af, maar nog steeds onzeker of de doorgang mij niet door borden zou worden belet.
Onderweg niet één truck tegengekomen, maar niets wees er, tot nog toe, op, dat ik straks niet verder zou kunnen, dus nam ik de weg naar Bovec waarvan ik weet dat het daar naar toe dermate slingerend is dat ik daar met mijn truck vermoedelijk niet kan komen, maar in het dorpje Kobarid bevond zich een zijweg naar het westen en nog steeds geen hinderpaal.
Zonder problemen snorde ik Italië weer binnen waardoor ik in luid gejuich uitbarstte, want nu was wel duidelijk dat ik het waagstuk succesvol had afgerond; ik hoefde niet op mijn schreden terug, al is hier het woord schreden hier niet geheel op zijn plaats.
De tijd, de rijtijd, daar had ik nog een kleine voorraad van over en met die tijd kwam ik tot Cividale, in tweetalige Italiaanse gebied, want in deze streek wonen bijna één miljoen mensen waarvan hun taal het Friuliaans is en wat te zien is aan de plaatsnaamborden die allen twee-talig zijn.
En nu, voor vandaag, is het gedaan met de tijd, ze verdwijnt in het gepasseerde, en mijn denken glijdt langzaam weg in het gedachte, ik sluit de ogen en zie nog één keer de dag, het bord met Zagreb er op, die geheimzinnige naam die ik voor het eerst in mijn jeugd hoorde noemen en nog altijd heeft deze naam voor mij een mystieke klank. Nog zie ik de dorpjes, de snelstromende rivier, de onzekerheid of het allemaal wel ging, want één te lage viaduct, één te haakse bocht, één verbodsbord en het spel was uit, en tenslotte, de euforie toen ik de grens over kwam.
Had ik het waagstuk soms niet moeten wagen?
Daar zijn de meningen over verdeeld.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
"Ik kan mij niet herinneren dat ik u geïnformeerd had naar de toestand van het weer" sprak de vorstin afgemeten tegen de burgemeester van IJmuiden toen hij koningin Wilhelmina ongevraagd had verteld dat het buiten stormde.
Udine ligt in een enorme vlakte, in het noorden begrensd door enorme reuzen, reuzen die majestueus op de stad neerkijken en de vlakte strekt zich uit over Pordenone, Treviso, Venetië en Monfalcone met daartussen de Tagliamento, een rivier die door een enorme brede grindvlakte stroomt en voor de afwatering zorgt.
In die vlakte, vlak bij Spilimbergo, een graf, een graf van een Nederlander, een spraakmakende Nederlander, die op lafhartige wijze werd vermoord en dat geeft aan deze omgeving nog een extra, welhaast klaagmoedige, dimensie.
Om negen uur had ik in San Giovani al Natisone het eerste adres er in waarna ik aan de noordkant van Udine, in Buja, een tweede adres zou ophalen, meubeltjes, maar die waren nog niet klaar. Sterker nog, voor 25 stoelen moesten nog wat onderdelen worden aangeleverd waarna ze daarna nog in elkaar gezet moesten worden, dus dat betekende wachten.
Een voorname, een koning of koningin geef je geen ongevraagd advies. En bedanken of prijzen is ook een vorm van Blasphemie, want indien men iemand prijst en complimenten geeft, meent men, dat men kan beoordelen wat, aan wie en waarvoor men een compliment geeft.
De lucht was kobalt en slechts drie, vier zeer kleine flardenwolkjes hingen verlaten aan het oneindige blauw, zoals de Kerguelen eenzaam liggen in de Indische Oceaan en vanaf het laadadres trokken de onherbergzame bergen als een magneet mijn ogen, een huivering ging even door mij heen. Nee! Mooi weer, negen graden, en rond enen zaten de spullen er in wat mij nog allerzins mee viel. De bergen, de vreselijke bergen, het leek, of ze me riepen, maar ik wilde niet, eigenlijk niet, maar het was moeilijk ze te weerstaan.
Terug naar huis kon ik op verschillende manieten, meteen via Oostenrijk, Salzburg, of over Pordenone, of, of de reuzachtige reuzen, maar die probeerde ik te weerstaan, en weer keek ik naar de lucht: geen vuiltje.
Weg reed ik, voornemens niet toe te geven, maar de roep, de lokroep van giganten was sterk, te sterk, en als een verslaafde gaf ik er aan toe, kon met weerstand niet meer winnen, en toen ook nog het Dafje bij Tolmezzo met het stuur richting bergen begon te trekken was ik verkocht.
Door de cabine klonken toepasselijke klanken, die Geschöpfte des Prometheus van Beethoven, het gat een extra tintje aan het meerkleurige palet waar ik in terecht was gekomen.
Alpenreuzen zijn zo voornaam, daar vraag je niet naar het waarom, en ik onderging, met eerbied keek ik tegen hen op, de allerhoogste toppen roepen "Weg van hier" en "Raak mij niet aan"; slechts een enkeling wordt daar geduld, ik was verrukt en bevreesd tegelijk, ik liet mij fascineren, zalfde mijn ogen met vergezichten, de duizend jaar oude vergezichten, ik zag slechts een fractie, een ogenblik, een ogen-blik, hoe zou het gaan? Hoe aflopen?
De bergweg leidde mij naar Sappada, hoog in de Dolomiten en de wintersporters keken mij verwonderd en gapend aan, maar verder ging het, over smalle wegen en nauwe kloven, dorpjes waar ik net tussendoor kon, San Stefano di Cordore volgde en ik klom de volgende pas, de Passo di Monte Croce di Comelico op, een dikke sneeuwlaag aan weerszijden van de smalle weg en na een vreselijke afdaling waarbij ik als een Niky Lauda naar beneden rolde kwam ik aan in Toblach, een aansprekend historisch stadje in Zuid-Tirol.
Niets, ik heb niets met het vlakke, de vlakte, al heeft dat ook wel zijn charme, maar het vlakke is mij te gelijk.
Na een korte pauze verder, het dal uit, de Brenner over en door de Arlberg en de Pfanderberg bij Bregenz, nog even, een stuk langs de Bodensee, tot Meersburg, waar ik het voor gezien hield vandaag.
Bergen zijn ongelijk aan vlakten, steken er bovenuit, de één meer dan de ander, zoals de voornamen uitrijzen boven de burgerij. Nee, ik heb niets met de moderne gelijkheidscultuur.
Zo iemand als Koningin Wilhelmina, daar heb ik wel wat mee.
Nee, voor mij geen lokroep voor het vlakke, het gelijke.
Het einde van alle gelijk is immers het niets.
Een snel weg dus.
Aldus schreef Ome Willem.
Udine ligt in een enorme vlakte, in het noorden begrensd door enorme reuzen, reuzen die majestueus op de stad neerkijken en de vlakte strekt zich uit over Pordenone, Treviso, Venetië en Monfalcone met daartussen de Tagliamento, een rivier die door een enorme brede grindvlakte stroomt en voor de afwatering zorgt.
In die vlakte, vlak bij Spilimbergo, een graf, een graf van een Nederlander, een spraakmakende Nederlander, die op lafhartige wijze werd vermoord en dat geeft aan deze omgeving nog een extra, welhaast klaagmoedige, dimensie.
Om negen uur had ik in San Giovani al Natisone het eerste adres er in waarna ik aan de noordkant van Udine, in Buja, een tweede adres zou ophalen, meubeltjes, maar die waren nog niet klaar. Sterker nog, voor 25 stoelen moesten nog wat onderdelen worden aangeleverd waarna ze daarna nog in elkaar gezet moesten worden, dus dat betekende wachten.
Een voorname, een koning of koningin geef je geen ongevraagd advies. En bedanken of prijzen is ook een vorm van Blasphemie, want indien men iemand prijst en complimenten geeft, meent men, dat men kan beoordelen wat, aan wie en waarvoor men een compliment geeft.
De lucht was kobalt en slechts drie, vier zeer kleine flardenwolkjes hingen verlaten aan het oneindige blauw, zoals de Kerguelen eenzaam liggen in de Indische Oceaan en vanaf het laadadres trokken de onherbergzame bergen als een magneet mijn ogen, een huivering ging even door mij heen. Nee! Mooi weer, negen graden, en rond enen zaten de spullen er in wat mij nog allerzins mee viel. De bergen, de vreselijke bergen, het leek, of ze me riepen, maar ik wilde niet, eigenlijk niet, maar het was moeilijk ze te weerstaan.
Terug naar huis kon ik op verschillende manieten, meteen via Oostenrijk, Salzburg, of over Pordenone, of, of de reuzachtige reuzen, maar die probeerde ik te weerstaan, en weer keek ik naar de lucht: geen vuiltje.
Weg reed ik, voornemens niet toe te geven, maar de roep, de lokroep van giganten was sterk, te sterk, en als een verslaafde gaf ik er aan toe, kon met weerstand niet meer winnen, en toen ook nog het Dafje bij Tolmezzo met het stuur richting bergen begon te trekken was ik verkocht.
Door de cabine klonken toepasselijke klanken, die Geschöpfte des Prometheus van Beethoven, het gat een extra tintje aan het meerkleurige palet waar ik in terecht was gekomen.
Alpenreuzen zijn zo voornaam, daar vraag je niet naar het waarom, en ik onderging, met eerbied keek ik tegen hen op, de allerhoogste toppen roepen "Weg van hier" en "Raak mij niet aan"; slechts een enkeling wordt daar geduld, ik was verrukt en bevreesd tegelijk, ik liet mij fascineren, zalfde mijn ogen met vergezichten, de duizend jaar oude vergezichten, ik zag slechts een fractie, een ogenblik, een ogen-blik, hoe zou het gaan? Hoe aflopen?
De bergweg leidde mij naar Sappada, hoog in de Dolomiten en de wintersporters keken mij verwonderd en gapend aan, maar verder ging het, over smalle wegen en nauwe kloven, dorpjes waar ik net tussendoor kon, San Stefano di Cordore volgde en ik klom de volgende pas, de Passo di Monte Croce di Comelico op, een dikke sneeuwlaag aan weerszijden van de smalle weg en na een vreselijke afdaling waarbij ik als een Niky Lauda naar beneden rolde kwam ik aan in Toblach, een aansprekend historisch stadje in Zuid-Tirol.
Niets, ik heb niets met het vlakke, de vlakte, al heeft dat ook wel zijn charme, maar het vlakke is mij te gelijk.
Na een korte pauze verder, het dal uit, de Brenner over en door de Arlberg en de Pfanderberg bij Bregenz, nog even, een stuk langs de Bodensee, tot Meersburg, waar ik het voor gezien hield vandaag.
Bergen zijn ongelijk aan vlakten, steken er bovenuit, de één meer dan de ander, zoals de voornamen uitrijzen boven de burgerij. Nee, ik heb niets met de moderne gelijkheidscultuur.
Zo iemand als Koningin Wilhelmina, daar heb ik wel wat mee.
Nee, voor mij geen lokroep voor het vlakke, het gelijke.
Het einde van alle gelijk is immers het niets.
Een snel weg dus.
Aldus schreef Ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
De handel die ik bij mij had, was voor een adres in Brabant, een adres waar ik dit keer, in verband met Carnaval, niet maandag kan lossen.
Dat resulteerde er in dat op vrijdagmorgen de telefoon al ging van hoe laat ik op het losadres te Volkel kon wezen en daar wreekte zich de wachttijd van de vorige dag, want daardoor zou het laat worden, te laat dus.
Donderdagavond, zoals ik reeds schreef, kwam ik door de Arlberg en nu ben ik aardig wat gewend, maar nooit zag ik zulke hoge sneeuwmuren aan weerskanten van de weg, ja, zelfs ook de middenberm en ik schatte de hoogte ver boven de vier meter! Helaas, het was te donker voor een foto, maar nooit zag ik het zo hoog, en zeker niet dáár!
Ook het hoge deel van het Zwarte Woud was hagelwit, bekleedt met verse sneeuw; er was hier nogal wat gevallen. Maar eenmaal Schramberg voorbij, de plek waar je afdaalt naar lagere delen, was alles vrijwel verdwenen en vandaar snorde ik over de gebruikelijke weg verder terwijl op de thuisbasis allerlei acties werden ondernomen om toch nog de spullen er uit te krijgen. In het verloop van de reis hoorde ik dat ik in Venray de hele avond terecht kon om te lossen, wat ook geschiedde, al was men daar enkele uren mee bezig.
Onderweg ook hoorde ik dat een achterkleinkind van de gisteren aangehaalde Koningin Wilhelmina in Lech door een lawine werd overvallen.
Lech bij Arlberg. En, zoals ik reeds schreef: daar lag wat!
Aldus schreef ome Willem.
Dat resulteerde er in dat op vrijdagmorgen de telefoon al ging van hoe laat ik op het losadres te Volkel kon wezen en daar wreekte zich de wachttijd van de vorige dag, want daardoor zou het laat worden, te laat dus.
Donderdagavond, zoals ik reeds schreef, kwam ik door de Arlberg en nu ben ik aardig wat gewend, maar nooit zag ik zulke hoge sneeuwmuren aan weerskanten van de weg, ja, zelfs ook de middenberm en ik schatte de hoogte ver boven de vier meter! Helaas, het was te donker voor een foto, maar nooit zag ik het zo hoog, en zeker niet dáár!
Ook het hoge deel van het Zwarte Woud was hagelwit, bekleedt met verse sneeuw; er was hier nogal wat gevallen. Maar eenmaal Schramberg voorbij, de plek waar je afdaalt naar lagere delen, was alles vrijwel verdwenen en vandaar snorde ik over de gebruikelijke weg verder terwijl op de thuisbasis allerlei acties werden ondernomen om toch nog de spullen er uit te krijgen. In het verloop van de reis hoorde ik dat ik in Venray de hele avond terecht kon om te lossen, wat ook geschiedde, al was men daar enkele uren mee bezig.
Onderweg ook hoorde ik dat een achterkleinkind van de gisteren aangehaalde Koningin Wilhelmina in Lech door een lawine werd overvallen.
Lech bij Arlberg. En, zoals ik reeds schreef: daar lag wat!
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Vrouwen worden vanaf 1 april met 75 procent op het inkomen gekort.
Dát is pas een effectieve bezuiniging, dát zet tenminste zoden aan de dijk! Een plotselinge uitnodiging, zaterdag, maar niet onbelangrijk, want het zou over een meldpunt handelen dat een geblondeerd politicus in het leven had geroepen, een meldpunt waar je overlast van onze Poolse nieuwkomers kunt melden.
Dat was zaterdag, maar inmiddels ben ik alweer onderweg, de hele avond tot tien uur gereden, de laatste uren in aardedonker, vermoedelijk nieuwe maan, en gekomen tot tussen Laon en Soissons.
Zo'n meldpunt dient natuurlijk alleen een bepaalde partij, het gaat immers niet over waarheid dan alleen een halve waarheid, want natuurlijk veroorzaken een deel van deze nieuwkomers overlast, dat ligt voor de hand, maar het onredelijke van deze vraag is dat er een vraag wordt weggelaten en die luidt: waarom!
De reis op zich vanmiddag voltrok zich in betrekkelijke rust omdat in het zuiden carnaval werd gevierd en deswege het fileleed afwezig was. Zo snorde ik zonder moeite door Charleroi naar Couvin en vandaar langs de bierstad Chimay naar de grens te Mommignies en zo via Hirson weer verder.
Waarom die overlast? Omdat "ze" met de rug tegen de muur staan en daar is eigenlijk al alles mee gezegd. Het bleek ook meteen, toen een inferieure werkgever tijdens het debat op 2 suggereerde dat hij geen "Nederlandse chauffeurs" kon vinden. Onmiddellijk voelde ik de noodzaak om hier in te breken en zette dit recht door er op te wijzen dat hij die wel zeker zou kunnen vinden, maar dat hij dan ook wel bereid moet zijn een passend salaris te betalen. Daar wringt zich ook de schoen, want het is een vreemde, oneerlijke en absurde maatschappij aan het worden.
Een Nederlandse werknemer voor 3 euro 50 cent is nu eenmaal niet te vinden en voor dat bedrag worden thans onze Poolse medeburgers door onvoornamen provicateurs schandalig uitgebuit en afgescheept: slavernij op de Europese snelwegen.
En vrouwen 75 procent korten op het inkomen? Dat gebeurt al een paar jaar in Nederland, maar die vrouw is dan wel een Poolse chauffeur, Roemeense lasser of Tsjechische bouwvakker.
En niemand die er wat aan doet.
Wakker geworden?
Aldus schreef ome Willem.
P.S. Op het weblog plaatste ik een uittreksel van de uitzending van debatop2 van afgelopen zaterdag.
Dát is pas een effectieve bezuiniging, dát zet tenminste zoden aan de dijk! Een plotselinge uitnodiging, zaterdag, maar niet onbelangrijk, want het zou over een meldpunt handelen dat een geblondeerd politicus in het leven had geroepen, een meldpunt waar je overlast van onze Poolse nieuwkomers kunt melden.
Dat was zaterdag, maar inmiddels ben ik alweer onderweg, de hele avond tot tien uur gereden, de laatste uren in aardedonker, vermoedelijk nieuwe maan, en gekomen tot tussen Laon en Soissons.
Zo'n meldpunt dient natuurlijk alleen een bepaalde partij, het gaat immers niet over waarheid dan alleen een halve waarheid, want natuurlijk veroorzaken een deel van deze nieuwkomers overlast, dat ligt voor de hand, maar het onredelijke van deze vraag is dat er een vraag wordt weggelaten en die luidt: waarom!
De reis op zich vanmiddag voltrok zich in betrekkelijke rust omdat in het zuiden carnaval werd gevierd en deswege het fileleed afwezig was. Zo snorde ik zonder moeite door Charleroi naar Couvin en vandaar langs de bierstad Chimay naar de grens te Mommignies en zo via Hirson weer verder.
Waarom die overlast? Omdat "ze" met de rug tegen de muur staan en daar is eigenlijk al alles mee gezegd. Het bleek ook meteen, toen een inferieure werkgever tijdens het debat op 2 suggereerde dat hij geen "Nederlandse chauffeurs" kon vinden. Onmiddellijk voelde ik de noodzaak om hier in te breken en zette dit recht door er op te wijzen dat hij die wel zeker zou kunnen vinden, maar dat hij dan ook wel bereid moet zijn een passend salaris te betalen. Daar wringt zich ook de schoen, want het is een vreemde, oneerlijke en absurde maatschappij aan het worden.
Een Nederlandse werknemer voor 3 euro 50 cent is nu eenmaal niet te vinden en voor dat bedrag worden thans onze Poolse medeburgers door onvoornamen provicateurs schandalig uitgebuit en afgescheept: slavernij op de Europese snelwegen.
En vrouwen 75 procent korten op het inkomen? Dat gebeurt al een paar jaar in Nederland, maar die vrouw is dan wel een Poolse chauffeur, Roemeense lasser of Tsjechische bouwvakker.
En niemand die er wat aan doet.
Wakker geworden?
Aldus schreef ome Willem.
P.S. Op het weblog plaatste ik een uittreksel van de uitzending van debatop2 van afgelopen zaterdag.
Re: Verhalen van Ome Willem
Polen Roemenie en Bulgarije moesten van de europese leiders bij de EU. Toen is het begonnen deze 'oneerlijke' concurrentie.
Re: Verhalen van Ome Willem
Zelf had het ook gefietst, vorig jaar nog, dat stuk van het bruggetje tot de laaddokken, drie, vier kilometer schat ik, een rode auto met sirene van de Sapeurs Pompiers haalde mij in en ruim één kilometer voor mijn bestemming mocht ik, ruim een uur, niet meer verder. Na de koffie vertrokken vanmorgen, en dra was ik alweer in het stadje waar rond 1750 een boom stond waar mensen gehypnotiseerd door raakten, die van heinde en verre bezocht werd omdat er genezing tegen allerlei kwaal vanuit ging, de stad waar Pippijn de Korte, (als ik het goed heb, de pa van Karel de Grote) tot keizer werd gekroond, Soissons, waar ik links af naar Chateau Thierry sloeg en aldaar aangekomen reed ik de laatste 45 kilometer naar Melun, mijn eerste losadres vandaag.
Inmiddels was de zon, net als ik, ook op en overweldigde het duister, de eerste stralen waren rose-rood waardoor de velden en bomen even bekleed raakten met een rosebruine gloed; nog even, en alles is weer groen.
Het komt immers bij mens noch dier voor, maar alleen de flora bezit de fantastische eigenschap van strekken en daardoor kan vaak op wonderlijke wijze alles binnen een korte tijd zich dusdanig ontwikkelen dat opeens alles er anders, levendiger, uit ziet.
Na Melun zonder oponthoud onder de metropool Parijs door, nog voor de middag was ik Plaisier kwijt en ik snorde de mij alom bekende weg op naar Rambouillet, mensen lief, hoe vaak heb ik dit al gereden! De groei van het leven gaat gestaag zijn gang, nieuwe cellen vervangen de oude, of zorgen voor groei, bij dieren, mensen en planten, maar bij planten is er iets opmerkelijks. Op het moment dat alles lijkt te versterven maakt zij ontelbare cellen in de kleinst mogelijke afmetingen, maar alles is aanwezig, in het klein, in madurodamformaat.
Bij een enorme winkelketen aan de rand van Rambouillet hield ik pauze en deed er wat inkopen: vooral water, veel water, want vanwege een ernstige verkoudheid dat mij op mijn grondvesten deed trillen had ik een onbeschrijflijke dorst en daarbij: ik was loom en moe en had het, ondanks de tien graden buiten, koud.
Een laatste losklant nog, Epernon, en toe via Dreux en L' Aigle naar Argentan, recht naar het westen dus, op zoek naar de Bretonse heuvels, maar zover kwam het echter niet. Inmiddels was de omgeving aan het veranderen, de heuvels, met meer en meer weiden, grazend vee en zelfs de lucht werd "westerser", kleine en grote schapenwolken dreven vanuit gindse zee het Franse land binnen, maar vertroebelde de zon geenszins.
Uitzicht op bomen die op springen stonden, grassen die reeds hun groening prijs gaven, de strekking komt en dan is alles groen. Als alles dus aanwezig is behoeft de plant alleen nog warmte, zonlicht en daglengte, en wellicht levenswater, maar dan zet elk der cellen zich uit, ze rekken, strekken, allen tegelijk en als elke cel zich tot soms het tienvoudige heeft uitgerekt, dan is alles opeens groen, staan de velden vol bloem, de akkers vol koren en wordt het aangezicht der aarde opnieuw vorstelijk aangekleed.
Na Argentan volgde nog Falaise en miserabelig door het hoesten overbrugde ik ook die afstand, inmiddels spijt dat ik in Soissons niet even naar die boom had gezocht. Niet lang daarna reed ik langs het kleine riviertje en het zou niet lang meer duren of het laadadres naakte, tot twee kilometer er voor. Een drukte van belang, overal gele hesjes over zwarte uniformen, politie in overvloed, en later ook witte jassen. Langs de weg een groep mensen in wiellerkledij, wachtend en kijkend, droef kijkend. Op de grond één van hen, en, naar later bleek, plompverloren van de fiets gevallen. Een brandweerman trachtte door hartmassage nog het leven in de man te laten terugkeren, ruim een half uur lang, maar toen de doktoren hun koffers en slangen verwijderden, was het mij duidelijk.
Even later werd nog geen twintig meter voor mij het lichaam in een witte hoes geschoven en in een auto gelegd. En daarna "mochten" we weer verder. Een dag met een zwart randje, al zal dat de strekking van de cellen niet tegen kunnen houden.
Aldus schreef ome Willem.
Inmiddels was de zon, net als ik, ook op en overweldigde het duister, de eerste stralen waren rose-rood waardoor de velden en bomen even bekleed raakten met een rosebruine gloed; nog even, en alles is weer groen.
Het komt immers bij mens noch dier voor, maar alleen de flora bezit de fantastische eigenschap van strekken en daardoor kan vaak op wonderlijke wijze alles binnen een korte tijd zich dusdanig ontwikkelen dat opeens alles er anders, levendiger, uit ziet.
Na Melun zonder oponthoud onder de metropool Parijs door, nog voor de middag was ik Plaisier kwijt en ik snorde de mij alom bekende weg op naar Rambouillet, mensen lief, hoe vaak heb ik dit al gereden! De groei van het leven gaat gestaag zijn gang, nieuwe cellen vervangen de oude, of zorgen voor groei, bij dieren, mensen en planten, maar bij planten is er iets opmerkelijks. Op het moment dat alles lijkt te versterven maakt zij ontelbare cellen in de kleinst mogelijke afmetingen, maar alles is aanwezig, in het klein, in madurodamformaat.
Bij een enorme winkelketen aan de rand van Rambouillet hield ik pauze en deed er wat inkopen: vooral water, veel water, want vanwege een ernstige verkoudheid dat mij op mijn grondvesten deed trillen had ik een onbeschrijflijke dorst en daarbij: ik was loom en moe en had het, ondanks de tien graden buiten, koud.
Een laatste losklant nog, Epernon, en toe via Dreux en L' Aigle naar Argentan, recht naar het westen dus, op zoek naar de Bretonse heuvels, maar zover kwam het echter niet. Inmiddels was de omgeving aan het veranderen, de heuvels, met meer en meer weiden, grazend vee en zelfs de lucht werd "westerser", kleine en grote schapenwolken dreven vanuit gindse zee het Franse land binnen, maar vertroebelde de zon geenszins.
Uitzicht op bomen die op springen stonden, grassen die reeds hun groening prijs gaven, de strekking komt en dan is alles groen. Als alles dus aanwezig is behoeft de plant alleen nog warmte, zonlicht en daglengte, en wellicht levenswater, maar dan zet elk der cellen zich uit, ze rekken, strekken, allen tegelijk en als elke cel zich tot soms het tienvoudige heeft uitgerekt, dan is alles opeens groen, staan de velden vol bloem, de akkers vol koren en wordt het aangezicht der aarde opnieuw vorstelijk aangekleed.
Na Argentan volgde nog Falaise en miserabelig door het hoesten overbrugde ik ook die afstand, inmiddels spijt dat ik in Soissons niet even naar die boom had gezocht. Niet lang daarna reed ik langs het kleine riviertje en het zou niet lang meer duren of het laadadres naakte, tot twee kilometer er voor. Een drukte van belang, overal gele hesjes over zwarte uniformen, politie in overvloed, en later ook witte jassen. Langs de weg een groep mensen in wiellerkledij, wachtend en kijkend, droef kijkend. Op de grond één van hen, en, naar later bleek, plompverloren van de fiets gevallen. Een brandweerman trachtte door hartmassage nog het leven in de man te laten terugkeren, ruim een half uur lang, maar toen de doktoren hun koffers en slangen verwijderden, was het mij duidelijk.
Even later werd nog geen twintig meter voor mij het lichaam in een witte hoes geschoven en in een auto gelegd. En daarna "mochten" we weer verder. Een dag met een zwart randje, al zal dat de strekking van de cellen niet tegen kunnen houden.
Aldus schreef ome Willem.
-
pietje Bell
- Berichten: 516
- Lid geworden op: do okt 13, 2011 8:52 am
Re: Verhalen van Ome Willem
Kijk en daarom zit ik altijd in een auto,val je zeker niet op de grond als je een hart verknettering krijgt.
Lig je zo beschadigd in de kist,en als dit erg is,moet je op je buik in de kist.Dat is een lange lig partij.
Lig je zo beschadigd in de kist,en als dit erg is,moet je op je buik in de kist.Dat is een lange lig partij.
Re: Verhalen van Ome Willem
Dus jij hebt ook griep ome Willem. Ik ook sind s een dag en ik hoorde dat het heerst.
Re: Verhalen van Ome Willem
Wie was die man die zo deerniswekkend omkwam tijdens zijn fietstocht? De vraag bleef me een tijdlang bezig houden, ook tijdens het laden, nog dezelfde avond, en ik piekerde er nog over na, stelde mij de gechoqueerde familie en vrienden voor ogen tijdens het laatste uurtje dat ik nog in de avonduren reed tot Alençon.
Rillend en kuchend dook ik mijn foedraal in en liet door de kachel de stuurhuttemperatuur tot tropische waarde oplopen. Even daarvoor had ik met knoflook, pepertjes en verse uien mijn eigen medicijnen vervaardigd en in gedachten zag ik collega's vertwijfeld voorbij mijn cabine lopen, sommigen met vingers toegeknepen neus, anderen licht kokhalzend, maar niettegenstaande dat bleek het wel zijn vruchten te hebben afgeworpen; ik voelde me vanmorgen een stuk beter.
Kunstenaars, de meeste kunstenaars, of het nu schilders, dichters of schrijvers zijn, herkennen, voelen het, onderkennen het, het gevoel, het weten, het besef, het besef dat de glans waarmee hun kunstwerk bekleed wordt, niet van henzelf, maar van elders zijn herkomst heeft, van een eeuwig ander elders.
Spoedig bescheen een hele bundel stevige zonnestralen de met rijp bevroren velden, Bêlême, Mamers, Nogent, Châteaudun, Orleans en Gien, een langzaam stijgende temperatuur, in Briarre, nee, in Bonny sur Loire hield ik de tussen-de-middag pauze waarna ik weer verder snorde.
Onderweg passeerde ik de vele kastelen, buitenverblijven en heerlijkheden, ooit, meestal, door edelen gebouwd, door edelen laten bouwen, overtrokken met een bijzondere, vaak oogstrelende, gloed, een glans die zij zelf, al bezaten ze veel, niet bezaten. Inmiddels borduur ik verder en stuit op steeds diepere achtergedachten.
Het zal de zonnegloed zijn die ook de cabine lekker verwarmt, ik reed voort, langs Cosne, Nevers, over de -te- nieuwe weg langs Nevers en denk aan het uitzicht wat voormaals de oude weg op de stad bood vanaf een heuvel langs de Loire. Via Decize kwam ik bij Digoin op de drukke, doorgaande weg Moulins-Macon en niet erg lang daarna werden de laatste kilometers van vandaag, die naar Belleville, afgelegd.
Eerst pas toen de adeldom verdween, komt de behoefte aan sociaal-democratie aan het licht, verliest de samenleving haar glans, haar glorie. De gelijkheid, de égalité gaat overheersen en de vraag komt boven: "wordt het bestaan nog gerechtvaardigd?"
In de democratie vind ik, ondanks intensieve naspeuring, geen enkele glans, en nauwelijks enige verhevenheid.
Met respect denk ik, voor ik ga slapen, nog even aan de gevallen wielrenner. Vandaag was de eerste dag die hij niet vanuit hier heeft gezien.
Aldus schreef ome Willem.
Rillend en kuchend dook ik mijn foedraal in en liet door de kachel de stuurhuttemperatuur tot tropische waarde oplopen. Even daarvoor had ik met knoflook, pepertjes en verse uien mijn eigen medicijnen vervaardigd en in gedachten zag ik collega's vertwijfeld voorbij mijn cabine lopen, sommigen met vingers toegeknepen neus, anderen licht kokhalzend, maar niettegenstaande dat bleek het wel zijn vruchten te hebben afgeworpen; ik voelde me vanmorgen een stuk beter.
Kunstenaars, de meeste kunstenaars, of het nu schilders, dichters of schrijvers zijn, herkennen, voelen het, onderkennen het, het gevoel, het weten, het besef, het besef dat de glans waarmee hun kunstwerk bekleed wordt, niet van henzelf, maar van elders zijn herkomst heeft, van een eeuwig ander elders.
Spoedig bescheen een hele bundel stevige zonnestralen de met rijp bevroren velden, Bêlême, Mamers, Nogent, Châteaudun, Orleans en Gien, een langzaam stijgende temperatuur, in Briarre, nee, in Bonny sur Loire hield ik de tussen-de-middag pauze waarna ik weer verder snorde.
Onderweg passeerde ik de vele kastelen, buitenverblijven en heerlijkheden, ooit, meestal, door edelen gebouwd, door edelen laten bouwen, overtrokken met een bijzondere, vaak oogstrelende, gloed, een glans die zij zelf, al bezaten ze veel, niet bezaten. Inmiddels borduur ik verder en stuit op steeds diepere achtergedachten.
Het zal de zonnegloed zijn die ook de cabine lekker verwarmt, ik reed voort, langs Cosne, Nevers, over de -te- nieuwe weg langs Nevers en denk aan het uitzicht wat voormaals de oude weg op de stad bood vanaf een heuvel langs de Loire. Via Decize kwam ik bij Digoin op de drukke, doorgaande weg Moulins-Macon en niet erg lang daarna werden de laatste kilometers van vandaag, die naar Belleville, afgelegd.
Eerst pas toen de adeldom verdween, komt de behoefte aan sociaal-democratie aan het licht, verliest de samenleving haar glans, haar glorie. De gelijkheid, de égalité gaat overheersen en de vraag komt boven: "wordt het bestaan nog gerechtvaardigd?"
In de democratie vind ik, ondanks intensieve naspeuring, geen enkele glans, en nauwelijks enige verhevenheid.
Met respect denk ik, voor ik ga slapen, nog even aan de gevallen wielrenner. Vandaag was de eerste dag die hij niet vanuit hier heeft gezien.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
De parkeerplaats staat vol met plassen en trucks, het is een heuse modderpoel, maar het heeft dan ook de hele dag gemiezerd. Na de maaltijd in Relais 77 zoek ik tussen de vele trucks en in het duister het groene dafje en onverwachts zie ik hem tussen één van de rijen staan.
Vroeg, wel erg vroeg, vanmorgen, was ik aan het lossen, voor vijfen reeds en om kwart over vijf snorde ik alweer terug naar vanwaar ik vanmorgen vertrok, want even verder, in Romanache Thorins was het eerste voor de terugvracht en ik was er zo vroeg dat er nog niemand was.
Dat gaf mij tijd om te graven in de CD-bak om er weer eens iets uit te vissen wat ik al een tijdlang niet hoorde en zodoende kwam ik Eroica tegen waarvan de componist zei dat ze voor een groot man was geschreven, maar terwijl iedereen lange tijd meende dat die grote man dan wel Napoleon zou zijn, had hij echter met deze symfonie zijn grootvader op het oog.
Om negen uur vertrok ik met een halve vracht, de rest zou ik gaan ophalen in Pouilly sur Loire en Sancerre, toch al snel drie uur verder, dus maar meteen de sokken er in en op weg, via Macon, Digoin, enfin, eenzelfde stuk weg terug als de dag ervoor heen.
Ook bij muziek kun je constateren dat, zodra zij niet meer onder invloed staat van hogere standen, haar glans verbleekt en weldra, niet lang na Beethoven, nagenoeg geheel verdwijnt totdat zij ophoud de ziel te zalven en slechts alleen nog maar de zenuwen prikkelt en bevredigt.
Beethoven, een toch al merkwaardige persoonlijkheid, niet al te sympathiek, erg sikkeneurig, maar dat zal met zijn verregaande doofheid te maken hebben gehad, want doofheid is, al geloof ik het zelf niet, erger dan blindheid. Immers Jan Hendrik van den Berg merkt in zijn boek ZIEN op, dat met oren meer, zeer veel meer, gezien kan worden dan met ogen kan worden gehoord. (Klopt eigenlijk aardig. Blinden zijn in het algemeen erg opgewekt, doven zijn vaak wantrouwend en slecht gehumeurd).
De drie adressen rond Sancerre zaten er binnen een kleine twee uur in, dus kon ik de thuisreis aanvaarden en de eerste zestig kilometer ging over prachtige wegen door Frans boerenheuvelland dat in de miezerregen zorgde voor een unieke aanblik en ondertussen klonken de klanken van de Eroica door de luidsprekers.
De grootvader van Ludwig was een fervent wijnliefhebber en wellicht was dat ook de voornaamste reden dat hij, ook een echte liefhebber, hem een "groot man" noemde en hem een symfonie waardig achtte. Beethoven kende, en zeker niet onterecht, zelfs geneeskrachtige werking aan wijn toe en een tekort daar aan heeft, volgens Ludwig zelf, zijn leven verkort.
De terugreis liep verder, zoals gebruikelijk over de N 77, Auxerre, Troyes en niet lang daarna, even buiten Aubeterre, bevindt zich dan de haptent met de simpele naam Relais, het frans voor pleisterplaats, N 77 met net er voor een bij regen blubberige parkeerplek.
Terug in de stuurhut houd het mij bezig, het probleem van de afname van het, zeg maar, voorname en het daaruit voortvloeiende verdwijnen van glans, gelijk met het opkomen van de alom om zich heen grijpende gelijkheid en het streven daarna Steeds meer merkwaardige gelijkheidsbeginsels doemen aan de einder op en slaan lustig om zich heen alsof ze alle gelijk van de wereld hebben, maar de vraag is of die waarheid, die tendens, niet één grote vergissing is.
Hij had al enkele weken er voor een nieuwe hoeveelheid bestelt, en zelf was hij erg ziek, ten dode toe. En juist op de dag dat hij niet meer kon drinken en hij, later in de avond stierf, kwam de wijn ten huize van Beethoven aan, Beethoven, die juist de wijn had besteld om van ziekte te genezen.
"Zu Spät, zu Spät", mompelde hij toen de wijn werd binnengebracht en het waren meteen zijn laatste woorden.
En dit waren voor vanavond mijn laatste woorden.
Voor vanavond dan.
Aldus schreef ome Willem.
Vroeg, wel erg vroeg, vanmorgen, was ik aan het lossen, voor vijfen reeds en om kwart over vijf snorde ik alweer terug naar vanwaar ik vanmorgen vertrok, want even verder, in Romanache Thorins was het eerste voor de terugvracht en ik was er zo vroeg dat er nog niemand was.
Dat gaf mij tijd om te graven in de CD-bak om er weer eens iets uit te vissen wat ik al een tijdlang niet hoorde en zodoende kwam ik Eroica tegen waarvan de componist zei dat ze voor een groot man was geschreven, maar terwijl iedereen lange tijd meende dat die grote man dan wel Napoleon zou zijn, had hij echter met deze symfonie zijn grootvader op het oog.
Om negen uur vertrok ik met een halve vracht, de rest zou ik gaan ophalen in Pouilly sur Loire en Sancerre, toch al snel drie uur verder, dus maar meteen de sokken er in en op weg, via Macon, Digoin, enfin, eenzelfde stuk weg terug als de dag ervoor heen.
Ook bij muziek kun je constateren dat, zodra zij niet meer onder invloed staat van hogere standen, haar glans verbleekt en weldra, niet lang na Beethoven, nagenoeg geheel verdwijnt totdat zij ophoud de ziel te zalven en slechts alleen nog maar de zenuwen prikkelt en bevredigt.
Beethoven, een toch al merkwaardige persoonlijkheid, niet al te sympathiek, erg sikkeneurig, maar dat zal met zijn verregaande doofheid te maken hebben gehad, want doofheid is, al geloof ik het zelf niet, erger dan blindheid. Immers Jan Hendrik van den Berg merkt in zijn boek ZIEN op, dat met oren meer, zeer veel meer, gezien kan worden dan met ogen kan worden gehoord. (Klopt eigenlijk aardig. Blinden zijn in het algemeen erg opgewekt, doven zijn vaak wantrouwend en slecht gehumeurd).
De drie adressen rond Sancerre zaten er binnen een kleine twee uur in, dus kon ik de thuisreis aanvaarden en de eerste zestig kilometer ging over prachtige wegen door Frans boerenheuvelland dat in de miezerregen zorgde voor een unieke aanblik en ondertussen klonken de klanken van de Eroica door de luidsprekers.
De grootvader van Ludwig was een fervent wijnliefhebber en wellicht was dat ook de voornaamste reden dat hij, ook een echte liefhebber, hem een "groot man" noemde en hem een symfonie waardig achtte. Beethoven kende, en zeker niet onterecht, zelfs geneeskrachtige werking aan wijn toe en een tekort daar aan heeft, volgens Ludwig zelf, zijn leven verkort.
De terugreis liep verder, zoals gebruikelijk over de N 77, Auxerre, Troyes en niet lang daarna, even buiten Aubeterre, bevindt zich dan de haptent met de simpele naam Relais, het frans voor pleisterplaats, N 77 met net er voor een bij regen blubberige parkeerplek.
Terug in de stuurhut houd het mij bezig, het probleem van de afname van het, zeg maar, voorname en het daaruit voortvloeiende verdwijnen van glans, gelijk met het opkomen van de alom om zich heen grijpende gelijkheid en het streven daarna Steeds meer merkwaardige gelijkheidsbeginsels doemen aan de einder op en slaan lustig om zich heen alsof ze alle gelijk van de wereld hebben, maar de vraag is of die waarheid, die tendens, niet één grote vergissing is.
Hij had al enkele weken er voor een nieuwe hoeveelheid bestelt, en zelf was hij erg ziek, ten dode toe. En juist op de dag dat hij niet meer kon drinken en hij, later in de avond stierf, kwam de wijn ten huize van Beethoven aan, Beethoven, die juist de wijn had besteld om van ziekte te genezen.
"Zu Spät, zu Spät", mompelde hij toen de wijn werd binnengebracht en het waren meteen zijn laatste woorden.
En dit waren voor vanavond mijn laatste woorden.
Voor vanavond dan.
Aldus schreef ome Willem.
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
Re: Verhalen van Ome Willem
kees schreef:Dus jij hebt ook griep ome Willem. Ik ook sind s een dag en ik hoorde dat het heerst.
Nou, valt mee. Heb namelijk nog nooit griep gehad. kennelijk immuun voor. Maar kuchende verkoudheid heb ik wel eens meer.
Re: Verhalen van Ome Willem
Veel contact heb ik eigenlijk nooit met hem gehad en onze relatie beperkte zich als twee biljartballen die zo nu en dan even tegen elkaar aanstootten om vervolgens daarna weer afzonderlijk verder te rollen, maar hij verzuimde eigenlijk nooit!
Bijna altijd was Leo de dinsdagavonden aanwezig, en altijd even vriendelijk, gezellig, ja, er ging een ondefiniëerbare behagelijkheid van hem uit, een iemand die je, alleen al door zijn voorkomen, aardig vindt.
Lang geleden, toen we nog speelden in het Oranjehuis in de Van Ostadestraat, ging ik na afloop soms mee naar de Quibus waar hij ook vaak te vinden was, altijd observerend, minzaam lachend. In de loop der jaren "hield" ik gewoon van Leo.
Lange tijd heb ik niet eens geweten wat hij "deed" en nog weet ik het nauwelijks, maar het was iets in de journalistiek, maar verder?
Hoewel: in dertig jaar tijd wissel je een woord, maar soms ook meer dan dat en hij bleek een brede, klassieke belangstelling te hebben, benevens een fijn gevoel voor humor en daarnaast zag hij "de ander" altijd voor vol aan. Nooit was hij kwetsend.
Dat kwam ooit tot uiting in een jaarvergadering, och, zo lang alweer geleden, waar er zich een discussie ontspon over het berekenen van punten in de interne competitie. Waar het eigenlijk precies over ging is reeds lange tijd uit mijn brein gedeleted, maar; op zeker moment lichtte hij iets toe, wat, weet ik niet, maar wel dat hij mij als metafoor gebruikte en in de vergadering openlijk zei: "Kijk, Grünbauer is natuurlijk de beste schaker van deze club, het enige is dat hij nogal eens de partijen verliest" en dit was meteen de eerste -en laatste- keer dat iemand mij deze eer, de beste speler, te beurt liet vallen en waar ik hem altijd dankbaar voor zal blijven.
Enkele maanden geleden kwam ik hem voor het laatst op de club tegen en vroeg hoe het ging. "Nou, eigenlijk gewoon slecht" was zijn eerlijke antwoord, en de eerlijkheid had iets nobels, zo van, "ik draai er niet om heen", Leo Oomens te voeten uit.
Leo, na zoveel jaren. Tranen wellen in mij op en woorden schieten tekort
Aldus schreef je mede-clubgenoot Willem.
Bijna altijd was Leo de dinsdagavonden aanwezig, en altijd even vriendelijk, gezellig, ja, er ging een ondefiniëerbare behagelijkheid van hem uit, een iemand die je, alleen al door zijn voorkomen, aardig vindt.
Lang geleden, toen we nog speelden in het Oranjehuis in de Van Ostadestraat, ging ik na afloop soms mee naar de Quibus waar hij ook vaak te vinden was, altijd observerend, minzaam lachend. In de loop der jaren "hield" ik gewoon van Leo.
Lange tijd heb ik niet eens geweten wat hij "deed" en nog weet ik het nauwelijks, maar het was iets in de journalistiek, maar verder?
Hoewel: in dertig jaar tijd wissel je een woord, maar soms ook meer dan dat en hij bleek een brede, klassieke belangstelling te hebben, benevens een fijn gevoel voor humor en daarnaast zag hij "de ander" altijd voor vol aan. Nooit was hij kwetsend.
Dat kwam ooit tot uiting in een jaarvergadering, och, zo lang alweer geleden, waar er zich een discussie ontspon over het berekenen van punten in de interne competitie. Waar het eigenlijk precies over ging is reeds lange tijd uit mijn brein gedeleted, maar; op zeker moment lichtte hij iets toe, wat, weet ik niet, maar wel dat hij mij als metafoor gebruikte en in de vergadering openlijk zei: "Kijk, Grünbauer is natuurlijk de beste schaker van deze club, het enige is dat hij nogal eens de partijen verliest" en dit was meteen de eerste -en laatste- keer dat iemand mij deze eer, de beste speler, te beurt liet vallen en waar ik hem altijd dankbaar voor zal blijven.
Enkele maanden geleden kwam ik hem voor het laatst op de club tegen en vroeg hoe het ging. "Nou, eigenlijk gewoon slecht" was zijn eerlijke antwoord, en de eerlijkheid had iets nobels, zo van, "ik draai er niet om heen", Leo Oomens te voeten uit.
Leo, na zoveel jaren. Tranen wellen in mij op en woorden schieten tekort
Aldus schreef je mede-clubgenoot Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
De thuisreis, vrijdag, verliep voorspoedig waarna mijn tijd, thuis, door allerlei nevenzaken werd opgeslokt en inmiddels ben ik alweer weg, onderweg.
Eerst de vrijdag geladen lading weggebracht naar Wesel, net over de grens en toen een volle kar geladen even boven Apeldoor, net buiten Vaassen, Emst, voor een stadje net ten zuiden van Lyon, dus een al te grote inspanning wordt er deze week niet van mij verwacht.
Langs de Maas tussen Maastricht en Luik stonden treurwilgen met een prachtig zilverkleur overtrokken, veroorzaakt door de net ontwikkelde katjes, de eerste echte voorjaarsboden, het voorjaar, elk jaar opnieuw, maar elk jaar anders.
Dat in tegenstelling tot het moderne gelijkheidsdenken waar ik u afgelopen week nog op wees, het onjuiste gelijke van gelijkende, zoals dat in de medische wereld wordt geventileerd.
Iedereen niet meer dan een bepaalde hoeveelheid zout, de medicus bepaald, bepaald hoeveel je mag "wegen", bepaald nagenoeg alles, maar niemand realiseert zich dat we toch wel een erg vreemde wereld zouden leven indien en niemand meer is met enig, volgens de medische normen, over- of ondergewicht.
Niet meer en niets minder, voor iedereen dezelfde gelijke hoeveelheid en zo wordt het medische tot religie verheven en een ieder die daarbuiten valt wordt, met behulp van de media, ziek gekletst.
Ziehier één van de gevolgen van gelijkheidsdenken, het gevolg van gelijkschakelen van wat ongelijk is.
Aan het einde van de dag door Luxemburg gereden, bij Weiswampach naar binnen en langs Diekirch naar de stad zelf gekacheld, maar net er voor, in Lorenzweiler, bleef ik staan op een stekje waar het uiters rustig en aangenaam is.
Gelukkig. Mijn reisjes zijn eigenlijk elke week net even anders.
Ongelijk, uniek. Want ongelijk maakt uniek.
Aldus schreef ome Willem.
Eerst de vrijdag geladen lading weggebracht naar Wesel, net over de grens en toen een volle kar geladen even boven Apeldoor, net buiten Vaassen, Emst, voor een stadje net ten zuiden van Lyon, dus een al te grote inspanning wordt er deze week niet van mij verwacht.
Langs de Maas tussen Maastricht en Luik stonden treurwilgen met een prachtig zilverkleur overtrokken, veroorzaakt door de net ontwikkelde katjes, de eerste echte voorjaarsboden, het voorjaar, elk jaar opnieuw, maar elk jaar anders.
Dat in tegenstelling tot het moderne gelijkheidsdenken waar ik u afgelopen week nog op wees, het onjuiste gelijke van gelijkende, zoals dat in de medische wereld wordt geventileerd.
Iedereen niet meer dan een bepaalde hoeveelheid zout, de medicus bepaald, bepaald hoeveel je mag "wegen", bepaald nagenoeg alles, maar niemand realiseert zich dat we toch wel een erg vreemde wereld zouden leven indien en niemand meer is met enig, volgens de medische normen, over- of ondergewicht.
Niet meer en niets minder, voor iedereen dezelfde gelijke hoeveelheid en zo wordt het medische tot religie verheven en een ieder die daarbuiten valt wordt, met behulp van de media, ziek gekletst.
Ziehier één van de gevolgen van gelijkheidsdenken, het gevolg van gelijkschakelen van wat ongelijk is.
Aan het einde van de dag door Luxemburg gereden, bij Weiswampach naar binnen en langs Diekirch naar de stad zelf gekacheld, maar net er voor, in Lorenzweiler, bleef ik staan op een stekje waar het uiters rustig en aangenaam is.
Gelukkig. Mijn reisjes zijn eigenlijk elke week net even anders.
Ongelijk, uniek. Want ongelijk maakt uniek.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Hoe nu? Moet ik dan aldoor onderweg zijn, voortgewerveld door iedere wind, opgejaagd en onbestemd? Op bijna alle plekken heb ik al gestaan, alles krijgt een eigen verhaal, een verhaal dat ik alleen ken, de plek waar ik vanmorgen stond, en daar, waar ik nu sta.
De stad door, Luxemburg, vóór zessen, dat liep gesmeerd en pas na Nancy werd het licht, vervolgde de weg, Epinal, zoals ik zo vaak doe, en vlak bij Luxeuil les Bains de eerste pauze.
In de tijd, dat men nog ongelijk was, lijkt de behoefte aan democratie afwezig, integendeel, de ongelijke mens voelde zich kennelijk prima bij de alom aanwezige ongelijkheid, ja, had zelfs een verheffende werking op de ongelijke mens, met name op diegenen, die onderaan de ladder stonden.
Voort ging ik, kabbelend, want de tijd drong niet, van Vesoul naar Besançon, de plek waar het wolkendek ophield en vanaf Lons en daarna Bourg en Bresse en Lyon verder de hele dag een aangename zon die zo hier en daar nog wat verlate sneeuwresten wegsmolt.
Maar voorwaar, het moest zo nodig, vrijheid, gelijkheid en broederschap en terwijl vrijheid en broederschap wat kan worden genuanceerd, is dat met gelijkheid niet mogelijk en daar zit een groot probleem. Immers een beetje vrijheid of bijna vrijheid kan als vrijheid ervaren worden. Datzelfde geldt voor broederschap, maar met gelijkheid valt niet te nuanceren, gelijk is gelijk, een beetje gelijk is meteen ongelijk en daarmee is de overgeroemde leus der verlichting eigenlijk niets meer dan een luciferiaanse verlichting, een nep-, een kunstverlichting, over de grenzen van het onware. Bij aankomst in Saint Quentin du Fallavier, waar ik morgenvroeg zou lossen, bleek men, omdat het erg rustig was, genegen het voertuig meteen te lossen, zodat ik om vier uur alweer terug kon rijden, op naar mijn eerste teruglaadadres, vlak bij Macon, maar omdat ik dat vandaag toch niet zou laden, het voertuig neergezet bij een bevriende wijnboer, Chateau Cambon waar ik in alle rust kan staan, maar niet voordat ik eerst een paar kilometer had gefietst, want het rijwiel is dit keer ook weer mee.
Misschien ga ik te snel, te diep wellicht, maar de gelijkheid heeft geleid tot het aan de macht komen van zijns gelijken, zoals de kranten lezende industriëlen en de croissant etende intellectuelen die geen enkele glans van ongelijkheid meer bezitten en daardoor ontstond de behoefte aan democratie en socialisme, want de hedendaagse werkgever verheft niet, maar vertrapt, trapt naar beneden, buit uit.
De nederige mens is tot alle werk bereid, maar hij stelt onherroepelijk zijn voorwaarden. Merkwaardig dat de onderwerping aan feodale vorsten nooit zo pijnlijk werd ervaren als onderwerping aan de speculerende bonus-werkgevers die de welstand van zijn werknemers totaal onverschillig laat. Zij ontberen elke glans.
In het donker fiets ik onder een boeiende sterrenhemel terug naar de truck die tussen de wijngaarden staat opgesteld, een kleine bries laat zich voelen. Heb ik nog een doel? Een stad, een dorp, een haven waarheen mijn ziel, mijn zeil zich richt? Een goede bries, een goede wind?
Enkel wie weet, waarheen hij gaat, weet ook, welke wind hem goed en gunstig is.
Aldus schreef ome Willem.
De stad door, Luxemburg, vóór zessen, dat liep gesmeerd en pas na Nancy werd het licht, vervolgde de weg, Epinal, zoals ik zo vaak doe, en vlak bij Luxeuil les Bains de eerste pauze.
In de tijd, dat men nog ongelijk was, lijkt de behoefte aan democratie afwezig, integendeel, de ongelijke mens voelde zich kennelijk prima bij de alom aanwezige ongelijkheid, ja, had zelfs een verheffende werking op de ongelijke mens, met name op diegenen, die onderaan de ladder stonden.
Voort ging ik, kabbelend, want de tijd drong niet, van Vesoul naar Besançon, de plek waar het wolkendek ophield en vanaf Lons en daarna Bourg en Bresse en Lyon verder de hele dag een aangename zon die zo hier en daar nog wat verlate sneeuwresten wegsmolt.
Maar voorwaar, het moest zo nodig, vrijheid, gelijkheid en broederschap en terwijl vrijheid en broederschap wat kan worden genuanceerd, is dat met gelijkheid niet mogelijk en daar zit een groot probleem. Immers een beetje vrijheid of bijna vrijheid kan als vrijheid ervaren worden. Datzelfde geldt voor broederschap, maar met gelijkheid valt niet te nuanceren, gelijk is gelijk, een beetje gelijk is meteen ongelijk en daarmee is de overgeroemde leus der verlichting eigenlijk niets meer dan een luciferiaanse verlichting, een nep-, een kunstverlichting, over de grenzen van het onware. Bij aankomst in Saint Quentin du Fallavier, waar ik morgenvroeg zou lossen, bleek men, omdat het erg rustig was, genegen het voertuig meteen te lossen, zodat ik om vier uur alweer terug kon rijden, op naar mijn eerste teruglaadadres, vlak bij Macon, maar omdat ik dat vandaag toch niet zou laden, het voertuig neergezet bij een bevriende wijnboer, Chateau Cambon waar ik in alle rust kan staan, maar niet voordat ik eerst een paar kilometer had gefietst, want het rijwiel is dit keer ook weer mee.
Misschien ga ik te snel, te diep wellicht, maar de gelijkheid heeft geleid tot het aan de macht komen van zijns gelijken, zoals de kranten lezende industriëlen en de croissant etende intellectuelen die geen enkele glans van ongelijkheid meer bezitten en daardoor ontstond de behoefte aan democratie en socialisme, want de hedendaagse werkgever verheft niet, maar vertrapt, trapt naar beneden, buit uit.
De nederige mens is tot alle werk bereid, maar hij stelt onherroepelijk zijn voorwaarden. Merkwaardig dat de onderwerping aan feodale vorsten nooit zo pijnlijk werd ervaren als onderwerping aan de speculerende bonus-werkgevers die de welstand van zijn werknemers totaal onverschillig laat. Zij ontberen elke glans.
In het donker fiets ik onder een boeiende sterrenhemel terug naar de truck die tussen de wijngaarden staat opgesteld, een kleine bries laat zich voelen. Heb ik nog een doel? Een stad, een dorp, een haven waarheen mijn ziel, mijn zeil zich richt? Een goede bries, een goede wind?
Enkel wie weet, waarheen hij gaat, weet ook, welke wind hem goed en gunstig is.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Het is de avond die mij weer vragen stelt en antwoorden zoek ik in wouden van inzicht, kijk, zoek, achter de gedachten van anderen die anderen voor mij reeds gedacht hebben.
Vanmorgen bij het krieken op pad, op zoek naar een adres in een gebied vol kleine kronkelwegen, de heuvels en dalen van de Beaujelais, op zoek naar Vauxrenard waar ik één paletje ophaalde en daarna over de Col de Fontmarin naar Ouroux, waarna ik naar de weg Macon-Moulins snelde.
Door de gelijkheidspredikers verdween alle eerbied, alle luister, de zo geroemde objectieve eerlijkheid is niets anders dan vernietiging van alle verhevenheid. Dat openbaart zich verder in de banaliteit van het alles. Alles moet worden aangeroerd, bespot en veracht, alles van wat nog enige moraal heeft en de massa lalt en lacht, maar het is de lach van wanhoop. Verschrikkelijk!
Via, wederom, Digoin kwam ik nog voor de middag aan in Decize waar ik een stevige vracht oppikte en ik rond twaalf uur vertrok, richting huis, via La Machine naar Clamency. De zon scheen verrukkelijk over de bruin met grijs gekleurde heuvels en weiden, enkele dunne schapenwolkjes sierden de lucht, zo nu en dan vloog een arend of en valk vanwege het naderende vrachtwagengeluid op en in een klein meertje van de Morvan zag ik zowaar een paar spierwitte reigers.
Zelfs de democratie heeft zijn ondemocratische, ongelijke, trekken, want elke partij streeft naar het meer, liefst naar de meerderheid waardoor zij ondemocratisch verder kan. De mens, geen enkel mens, is immers gelijk.
Langs Auxerre, dan richting Troyes waarna ik via kleine wegen naar Vertus snorde en net daarboven, in Mesnil, een laatste klantje voor vandaag, tijd om een rustplek op de snorren en niet ver er vandaan vond ik één.
De eerbied is vergaan, schrikkelijk, men ziet de waarde van wat is geschied niet meer, van ouders en voorouders, die liever als seniel dan als wijs worden aangemerkt, daarentegen vereert men de jonge spo(r)theld, de vulgaire filmactrice en al ander jong grut als ware zij goden, onfeilbaren, terwijl het vaak minne schrikkels blijken, maar onbewust laat men haar eigen gelijkheidsbeginselen varen, de wijheid vergaan.
Morgen nog een laatste adres, hier niet ver vandaan, en dan weer huiswaarts; de week was niet al te zwaar.
Met al onze gelijkheid zijn we scheep gegaan in een uiterst wankel en lucratief vaartuig, we hebben alle ongelijkheid achter ons verbrand, vernietigd, de wind was ons goed gezind, het oppervlak lijkt rimpelloos, maar de tocht voert naar het niets, het einde van alle gelijk.
Ach, gij mens, gij arme mens, die zich stoot aan de tralies van het eindeloze gelijk, want hij zal met weemoed ervaren: er is geen terugkeer meer mogelijk, alle ongelijk werd vernietigd.
Het blijkt de schrik van alle dag, er is niets meer, dat verheft.
Aldus schreef ome Willem.
Vanmorgen bij het krieken op pad, op zoek naar een adres in een gebied vol kleine kronkelwegen, de heuvels en dalen van de Beaujelais, op zoek naar Vauxrenard waar ik één paletje ophaalde en daarna over de Col de Fontmarin naar Ouroux, waarna ik naar de weg Macon-Moulins snelde.
Door de gelijkheidspredikers verdween alle eerbied, alle luister, de zo geroemde objectieve eerlijkheid is niets anders dan vernietiging van alle verhevenheid. Dat openbaart zich verder in de banaliteit van het alles. Alles moet worden aangeroerd, bespot en veracht, alles van wat nog enige moraal heeft en de massa lalt en lacht, maar het is de lach van wanhoop. Verschrikkelijk!
Via, wederom, Digoin kwam ik nog voor de middag aan in Decize waar ik een stevige vracht oppikte en ik rond twaalf uur vertrok, richting huis, via La Machine naar Clamency. De zon scheen verrukkelijk over de bruin met grijs gekleurde heuvels en weiden, enkele dunne schapenwolkjes sierden de lucht, zo nu en dan vloog een arend of en valk vanwege het naderende vrachtwagengeluid op en in een klein meertje van de Morvan zag ik zowaar een paar spierwitte reigers.
Zelfs de democratie heeft zijn ondemocratische, ongelijke, trekken, want elke partij streeft naar het meer, liefst naar de meerderheid waardoor zij ondemocratisch verder kan. De mens, geen enkel mens, is immers gelijk.
Langs Auxerre, dan richting Troyes waarna ik via kleine wegen naar Vertus snorde en net daarboven, in Mesnil, een laatste klantje voor vandaag, tijd om een rustplek op de snorren en niet ver er vandaan vond ik één.
De eerbied is vergaan, schrikkelijk, men ziet de waarde van wat is geschied niet meer, van ouders en voorouders, die liever als seniel dan als wijs worden aangemerkt, daarentegen vereert men de jonge spo(r)theld, de vulgaire filmactrice en al ander jong grut als ware zij goden, onfeilbaren, terwijl het vaak minne schrikkels blijken, maar onbewust laat men haar eigen gelijkheidsbeginselen varen, de wijheid vergaan.
Morgen nog een laatste adres, hier niet ver vandaan, en dan weer huiswaarts; de week was niet al te zwaar.
Met al onze gelijkheid zijn we scheep gegaan in een uiterst wankel en lucratief vaartuig, we hebben alle ongelijkheid achter ons verbrand, vernietigd, de wind was ons goed gezind, het oppervlak lijkt rimpelloos, maar de tocht voert naar het niets, het einde van alle gelijk.
Ach, gij mens, gij arme mens, die zich stoot aan de tralies van het eindeloze gelijk, want hij zal met weemoed ervaren: er is geen terugkeer meer mogelijk, alle ongelijk werd vernietigd.
Het blijkt de schrik van alle dag, er is niets meer, dat verheft.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Het valt steeds meer op, althans mij, vooral in de franse dorpjes en kleine stadjes waar ik met zekere regelmaat door rijd, zeker de laatste paar maanden en wellicht een voorbode van wat ook ons in Nederland te wachten staat.
Gisteren nog even geladen, midden in Epernay, het centrum van, vooral, de champagnehandel; onder de stad bevinden zich tientallen kilometers aan onderaardse kelders waar dit, wat mij betreft veel te dure (en onsmakelijke), goedje ligt opgeslagen.
Het is het plotselinge vertrek van kleine bakkertjes, neringdoenden in de horeca en andere kleine handelaren met als gevolg een straatbeeld met veel lege winkelpandjes en leegstaande café's waar alleen een uithangbord herinnert aan, vaak nog maar kortgeleden, bedrijvigheid.
Via Reims, Rethel en Rocroi bereikte ik België na eerst nog wat boodschappen te hebben gedaan bij een vestiging van de Carrefour, één van de meest grote, wellicht de grootste, supermarktketen van Europa, en ook daar zag ik het.
Niet alleen, dat een deel van de eveneens in de vestiging voorkomende kleine winkeltjes leeg stond, maar ook dat de winkelkarretjes van de kopers bij de keten beduidend minder vol zijn dan voorheen.
Er is dus wel degelijlk iets aan de hand, er broeit wat.
Couvin, Brussel, Boom en Antwerpen, en daarna naar huis, het liep allemaal voorspoedig, om vanmorgen vroeg mij te begeven naar Zeewolde voor een eerste klant, waarna nog wat rommelwerk ik vanmiddag of vanavond wel vroeg thuis zal zijn.
Zoals geschreven: er broeit wat, overal tekorten in gecreëerde bizarre oneerlijke speelvelden op het gebied van arbeid, Poolse, Hongaarse, Roemeense en andere -voormalige Oostblok- werknemers, met uitbuitloon uitgespeeld tegen Nederlandse werknemers waardoor de zo vermaarde Hollandse tollerantie op het spel wordt gezet.
Neem daarbij in acht de talloze persoonlijke drama's van, bijvoorbeeld, de Franse bakkersgezinnen, die het na jaren niet meer redden en de vele ontslagen van de oudere, dus kansloze, werknemers tegenover het gelal van de Europese regeringsleiders die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor deze lijdensweg door verregaand wanbeleid -terwijl hun eigen -financiele- zaakjes natuurlijk ruim in orde zijn- en we mogen ons dan gerust afvragen of die hele unie wel zo'n goed idee was.
Vanuit zeewolde in de spits naar Amsterdam, zonder file, zonder enige vertraging, want leegstaande winkeltjes behoeven niet te worden bevoorraad.
Het heeft toch ook zo zijn voordelen, zo'n crisis.
Aldus schreef ome Willem.
Gisteren nog even geladen, midden in Epernay, het centrum van, vooral, de champagnehandel; onder de stad bevinden zich tientallen kilometers aan onderaardse kelders waar dit, wat mij betreft veel te dure (en onsmakelijke), goedje ligt opgeslagen.
Het is het plotselinge vertrek van kleine bakkertjes, neringdoenden in de horeca en andere kleine handelaren met als gevolg een straatbeeld met veel lege winkelpandjes en leegstaande café's waar alleen een uithangbord herinnert aan, vaak nog maar kortgeleden, bedrijvigheid.
Via Reims, Rethel en Rocroi bereikte ik België na eerst nog wat boodschappen te hebben gedaan bij een vestiging van de Carrefour, één van de meest grote, wellicht de grootste, supermarktketen van Europa, en ook daar zag ik het.
Niet alleen, dat een deel van de eveneens in de vestiging voorkomende kleine winkeltjes leeg stond, maar ook dat de winkelkarretjes van de kopers bij de keten beduidend minder vol zijn dan voorheen.
Er is dus wel degelijlk iets aan de hand, er broeit wat.
Couvin, Brussel, Boom en Antwerpen, en daarna naar huis, het liep allemaal voorspoedig, om vanmorgen vroeg mij te begeven naar Zeewolde voor een eerste klant, waarna nog wat rommelwerk ik vanmiddag of vanavond wel vroeg thuis zal zijn.
Zoals geschreven: er broeit wat, overal tekorten in gecreëerde bizarre oneerlijke speelvelden op het gebied van arbeid, Poolse, Hongaarse, Roemeense en andere -voormalige Oostblok- werknemers, met uitbuitloon uitgespeeld tegen Nederlandse werknemers waardoor de zo vermaarde Hollandse tollerantie op het spel wordt gezet.
Neem daarbij in acht de talloze persoonlijke drama's van, bijvoorbeeld, de Franse bakkersgezinnen, die het na jaren niet meer redden en de vele ontslagen van de oudere, dus kansloze, werknemers tegenover het gelal van de Europese regeringsleiders die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor deze lijdensweg door verregaand wanbeleid -terwijl hun eigen -financiele- zaakjes natuurlijk ruim in orde zijn- en we mogen ons dan gerust afvragen of die hele unie wel zo'n goed idee was.
Vanuit zeewolde in de spits naar Amsterdam, zonder file, zonder enige vertraging, want leegstaande winkeltjes behoeven niet te worden bevoorraad.
Het heeft toch ook zo zijn voordelen, zo'n crisis.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Vrijdag had ik hele spul nog gewogen, 39.990 kilo totaal, dus dan kun je zonder problemen het land door waar je negen van de tien keer gewogen wordt en niet meer dan veertig ton mag wegen, Oostenrijk, en vandaag weer heengespoed.
En vandaag passeerde ik reeds zeven landsgrenzen om uiteindelijk, vlak voor de Arlberg, in Oostenrijk, een overnachtplek te vinden. Dit keer een kleine variatie in de -door mij gebruikelijke- route ingebouwd, want na Haslach reed ik dit keer over en langs de Gutach en Triberg door het Zwarte Woud waardoor je iets zuidelijker op de snelweg Stuttgart-Singen uit komt.
Bewolkt, regen, onstruimig weer vandaag, kil onstuimig zelfs, met naar het oosten toe steeds beter weer en vandaar dat ik dit keer de Brenner verkies boven de route die ik liever rijd, de Simplon, maar daar zou het, volgens de geraadpleegde weerkaarten, morgen gaan sneeuwen, dus dan dit keer maar even mijden.
Ja, en uit de vorengaande omschrijving leidt de lezer thans af dat deze week koers gezet wordt naar Italië, natuurlijk een juiste conclusie en wellicht heb ik deze week het voorrecht boven menig lezer van dit bericht het zichtbare voorjaar tegemoet te reizen. Wellicht is ze daar reeds begonnen!
Het naderende voorjaar, het is gelijk een passagierschip dat na een wekenlange reis de haven nadert: de haven is, verstopt achter de horizon, volstrekt niet zichtbaar, maar op het schip wordt het onrustig: mensen pakken de boel vast bijeen, sommigen nemen reeds afscheid van elkaar, er heerst euforie en verlangen naar een spoedige aankomst. Zo ook de lente; we voelen dat het komt, hier en daar een zichtbaar teken met sneeuwklokjes en Krokussen, maar verder blijven de takken nog grijsgrauw en zonder blad. Morgen, misschien morgen al ontdek ik de eerste signalen van een welriekend voorjaar.
Een onstuimige warmte maakt zich van mij meester.
Aldus schreef ome Willem.
En vandaag passeerde ik reeds zeven landsgrenzen om uiteindelijk, vlak voor de Arlberg, in Oostenrijk, een overnachtplek te vinden. Dit keer een kleine variatie in de -door mij gebruikelijke- route ingebouwd, want na Haslach reed ik dit keer over en langs de Gutach en Triberg door het Zwarte Woud waardoor je iets zuidelijker op de snelweg Stuttgart-Singen uit komt.
Bewolkt, regen, onstruimig weer vandaag, kil onstuimig zelfs, met naar het oosten toe steeds beter weer en vandaar dat ik dit keer de Brenner verkies boven de route die ik liever rijd, de Simplon, maar daar zou het, volgens de geraadpleegde weerkaarten, morgen gaan sneeuwen, dus dan dit keer maar even mijden.
Ja, en uit de vorengaande omschrijving leidt de lezer thans af dat deze week koers gezet wordt naar Italië, natuurlijk een juiste conclusie en wellicht heb ik deze week het voorrecht boven menig lezer van dit bericht het zichtbare voorjaar tegemoet te reizen. Wellicht is ze daar reeds begonnen!
Het naderende voorjaar, het is gelijk een passagierschip dat na een wekenlange reis de haven nadert: de haven is, verstopt achter de horizon, volstrekt niet zichtbaar, maar op het schip wordt het onrustig: mensen pakken de boel vast bijeen, sommigen nemen reeds afscheid van elkaar, er heerst euforie en verlangen naar een spoedige aankomst. Zo ook de lente; we voelen dat het komt, hier en daar een zichtbaar teken met sneeuwklokjes en Krokussen, maar verder blijven de takken nog grijsgrauw en zonder blad. Morgen, misschien morgen al ontdek ik de eerste signalen van een welriekend voorjaar.
Een onstuimige warmte maakt zich van mij meester.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Na een koude nacht alweer in het donkere duister met het voertuig op pad, vandaag staan er immers twee bergruggen op het programma, dus even stevig doorgaan, doorrollen met het Dafje.
Eerst de Arlberg, er zat sneeuw in de lucht en de pekelwagens waren alweer flink aan het strooien, voor mij het sein proberen de buien voor te blijven, het wolkendek was alweer behoorlijk.
Na de Arlbergdoorgang vóór mij een open plek tussen de besneeuwde toppen waar de zon doorheen brak die daardoor de hellingen en toppen met duizend kleuren wit bescheen wat een afschuwelijk mooi gezicht is en waar je alleen maar zwijgend naar kan kijken, zo majestueus is dan het vergezicht.
Na een besneeuwde Brenner reed ik Italië binnen en op dat moment realiseerde ik mij dat ik nog niet op de helft was, nog niet de helft had afgelegd naar mijn eindbestemming dat dus nog mijlenver weg moest zijn.
Een lange afdaling volgde, dan een stuk snelweg waar over een afstand van ruim 200 kilometer een inhaalverbod voor vrachtverkeer werd ingesteld, voorheen ook een route waar enorm veel Nederlands vrachtverkeer over kwam maar waar ik nu nauwelijks nog een landgenoot tegenkom, want een groot deel is inmiddels overgenomen door voornamelijk "oostblok"-collega's; met name Hongaren, Polen, Slowaken en Roemenen.
Tot Trento deed ik mee, maar toen sloeg ik de snelweg af, tussen de enorme vrachtwagenrij uit, en snorde de Valsugana in, een lange vallei die naar Bassana da Grappa loopt waarna je via Cittadella naar Padova kunt rijden, het laatste stuk een beetje druk en door een hele rits van kleine dorpjes heen. Inmiddels deed de zon goed van zich spreken, een zeer aangename temperatuur en zowaar, halverwege zag ik plotseling een eerste echte lenteteken, een paar bloeiende Forsytia's, prachtig geel.
Na Padova langs Codevigo waar jarenlang een tuincentrum zat waarvan ik de eigenaar goed gekend heb, Minorello Gino en waar ik in 1970 of 1971 samen mee op een Franse tuinderij vlak bij Nice gewerkt heb, in Cagnes sur Mêr om precies te zijn, maar toen ik er een paar jaar geleden weer eens langs kwam, bleek hij net een paar maanden daarvoor plotseling te zijn overleden. Vandaag kom ik er weer langs, en ik zie dat zijn tuincentrum er ook niet meer is. Zijn huis, wat niet ver van de doorgaande weg stond, lijkt onbewoond, verlaten, en lijkt op een bouwval, terwijl van het bedrijf alleen nog de contouren enigszins te herkennen zijn. Alle kassen blijken te zijn verwijderd en droef kijk ik naar de plek waar ik vaak even een glaasje met hem dronk, en in de linker spiegel zie ik langzaam de plek uit het zicht verdwijnen.
Al snel kwam ik langs Choiggia, reed verder langs de Adriatische zee, een lange, lange weg, naar Ravenna en onderweg betrok de lucht, steeds meer en meer en ook zette een aanlandse wind zich in beweging. De zon zette zijn wolkenmasker op, verdwenen was ze, haar ware gezicht verborgen.
Cesena, een stad met een enorme fruit op-en overslagbedrijven, eigenlijk hét fruitcentrum van Italië, werd gepasseerd en al spoedig reed ik met veertig ton kruipend de flanken van de besneeuwde Apenijnen op terwijl de regen begon te stromen en het zicht ietwat beneveld werd door laaghangende mistflarden en ik al kruipend over smalle bruggen en een reeks van tunneltjes Toscana binnenreed en net voor de grens met Umbrië, in Sansepolcro, het voor vandaag voor gezien hield.
Op een grote parkeerplaats kon ik mijn voertuig goed kwijt, tussen een hele rij Italianen en Oostblokcollegae en ik speur de zuiderhemel af waar de bewolking alweer lijkt af te nemen.
Nog even pak ik de kaart er bij, zoek de plaatsen waar ik heen moet deze week: vooral de laatste is nog ver weg.
Voordat de gordijnen dichtgaan blik ik naar buiten en zie geen sterren en maan. Zon, maan en sterren, vandaag, gemaskeerd doorWolken, hun ware gezicht was vandaag en is vannacht niet te zien.
Net volwassenen.
Aldus schreef ome Willem.
Eerst de Arlberg, er zat sneeuw in de lucht en de pekelwagens waren alweer flink aan het strooien, voor mij het sein proberen de buien voor te blijven, het wolkendek was alweer behoorlijk.
Na de Arlbergdoorgang vóór mij een open plek tussen de besneeuwde toppen waar de zon doorheen brak die daardoor de hellingen en toppen met duizend kleuren wit bescheen wat een afschuwelijk mooi gezicht is en waar je alleen maar zwijgend naar kan kijken, zo majestueus is dan het vergezicht.
Na een besneeuwde Brenner reed ik Italië binnen en op dat moment realiseerde ik mij dat ik nog niet op de helft was, nog niet de helft had afgelegd naar mijn eindbestemming dat dus nog mijlenver weg moest zijn.
Een lange afdaling volgde, dan een stuk snelweg waar over een afstand van ruim 200 kilometer een inhaalverbod voor vrachtverkeer werd ingesteld, voorheen ook een route waar enorm veel Nederlands vrachtverkeer over kwam maar waar ik nu nauwelijks nog een landgenoot tegenkom, want een groot deel is inmiddels overgenomen door voornamelijk "oostblok"-collega's; met name Hongaren, Polen, Slowaken en Roemenen.
Tot Trento deed ik mee, maar toen sloeg ik de snelweg af, tussen de enorme vrachtwagenrij uit, en snorde de Valsugana in, een lange vallei die naar Bassana da Grappa loopt waarna je via Cittadella naar Padova kunt rijden, het laatste stuk een beetje druk en door een hele rits van kleine dorpjes heen. Inmiddels deed de zon goed van zich spreken, een zeer aangename temperatuur en zowaar, halverwege zag ik plotseling een eerste echte lenteteken, een paar bloeiende Forsytia's, prachtig geel.
Na Padova langs Codevigo waar jarenlang een tuincentrum zat waarvan ik de eigenaar goed gekend heb, Minorello Gino en waar ik in 1970 of 1971 samen mee op een Franse tuinderij vlak bij Nice gewerkt heb, in Cagnes sur Mêr om precies te zijn, maar toen ik er een paar jaar geleden weer eens langs kwam, bleek hij net een paar maanden daarvoor plotseling te zijn overleden. Vandaag kom ik er weer langs, en ik zie dat zijn tuincentrum er ook niet meer is. Zijn huis, wat niet ver van de doorgaande weg stond, lijkt onbewoond, verlaten, en lijkt op een bouwval, terwijl van het bedrijf alleen nog de contouren enigszins te herkennen zijn. Alle kassen blijken te zijn verwijderd en droef kijk ik naar de plek waar ik vaak even een glaasje met hem dronk, en in de linker spiegel zie ik langzaam de plek uit het zicht verdwijnen.
Al snel kwam ik langs Choiggia, reed verder langs de Adriatische zee, een lange, lange weg, naar Ravenna en onderweg betrok de lucht, steeds meer en meer en ook zette een aanlandse wind zich in beweging. De zon zette zijn wolkenmasker op, verdwenen was ze, haar ware gezicht verborgen.
Cesena, een stad met een enorme fruit op-en overslagbedrijven, eigenlijk hét fruitcentrum van Italië, werd gepasseerd en al spoedig reed ik met veertig ton kruipend de flanken van de besneeuwde Apenijnen op terwijl de regen begon te stromen en het zicht ietwat beneveld werd door laaghangende mistflarden en ik al kruipend over smalle bruggen en een reeks van tunneltjes Toscana binnenreed en net voor de grens met Umbrië, in Sansepolcro, het voor vandaag voor gezien hield.
Op een grote parkeerplaats kon ik mijn voertuig goed kwijt, tussen een hele rij Italianen en Oostblokcollegae en ik speur de zuiderhemel af waar de bewolking alweer lijkt af te nemen.
Nog even pak ik de kaart er bij, zoek de plaatsen waar ik heen moet deze week: vooral de laatste is nog ver weg.
Voordat de gordijnen dichtgaan blik ik naar buiten en zie geen sterren en maan. Zon, maan en sterren, vandaag, gemaskeerd doorWolken, hun ware gezicht was vandaag en is vannacht niet te zien.
Net volwassenen.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Verhalen van Ome Willem
Onderweg, tijdens een korte pauze, zag ik ze spelen, kinderen, jonge kinderen, vier, vijf jaar misschien, als open boeken, hoewel: zelfs bij hen begin je soms de eerste contouren te zien.
Nog steeds fris was het, maar de zon brak al snel door, zij het een bleek zonnetje, toen ik van Sanepolcro naar Umbertide reed en aldaar af sloeg om over een prachtig slingerende bergweg via Gubbio naar mijn eerste klant, in Fossato di Vico te karren en juist bij openingstijd, om acht uur, stond ik daar voor de deur, mooier kon eigenlijk niet. Tijdens het opgroeien weeft de mens zijn masker, zijn masker om niet te worden herkent en als materiaal wordt meer kwaad dan goed gebruikt, totdat vrijwel niemand meer ziet wat er achter het masker schuil gaat en zo leeft de moderne mens, vermomd, als een onbekende voor de ander. Na een half uurtje was de handel er uit, en meteen torde ik door, langs Gualdo Tadino via Foligno en Spoleto naar Terni, nog steeds niet onverdienstelijk zonnig, maar aan de einder ontwaarde ik de eerste wolkenpartijën hoewel die nog wel erg ver weg leken. Vooral links van mij werd ik immer vergezeld door besneeuwde Apen
ijnen, een bijzonder schouwspel, bergen, verhult onder een sneeuwlaag.
Onbekend, met een masker in de wereld, maakt, dat iedereen voor iedereen een onbekende blijft, men denkt elkaar goed te kennen, maar het kennen van de ander betreft alleen zijn masker. Het masker kent het masker, meer niet, dus men kent hetgeen niet is, want het masker is wat niet is. Hoogstens een graag willen worden, maar vaak ook dat niet eens.
Vanuit Terni volgde ik de weg naar Rieti, meteen eerst een enorme klim de bergen weer in om daarna te komen in een liefelijke vallei, een vallei waar het een beetje voorjaar was, bloeiende mimosa, witte prunusbomen en zowaar de eerste bladspruiten bij wat loofbomen, ik meen linden. Hier, ja hier was het voorjaar begonnen, maar even verder niet meer.
Soms, ja soms, worden mensen ontmaskerd, de ware aard wordt blootgelegd, een boosdoener, moordenaar, verkrachter, een overvaller en ze worden meteen en masse door de massa veroordeeld, "vermoord" en uitgekotst, de Jorams van de Sloots, de "pedo"-paters en andere geontmaskerden, maar...
Net op tijd zag ik het, de weg van Rieti naar Avezzano, want ik zou eerst via L' Aquila gaan, maar de weg via Fiamignano leek sneller en beter, dwars over, weer, een prachtige bergrug, met steeds meer sneeuw om mij heen, iets, dat hier niet erg gebruikelijk is. Bovendien werd het steeds kouder, nauwelijks vijf graden, ook al tamelijk ongebruikelijk hier, in Lazio, maar de zon brak toch weer wat meer door.
Eigenlijk wel erg aanmatigend, dat veroordelen van mensen wiens masker werd afgerukt, want wie eerlijk is tegenover zichzelf weet welk kwaad er achter zijn eigen masker schuil gaat, maar wij wanen ons veilig achter ons eigen geweven en gekoesterd masker dat niet werd afgerukt.
Vanaf Valle del Salto nam ik even een klein stukje snelweg, tot aan Sulmona, maar daar begon ik hem toch wel een beetje te knijpen, want de weg vandaar naar het zuiden voert over een paar toppen van 1100 meter, het was koud en boven de bergen hingen dikke zwartgrijze wolken. Zou ik dan hier, in Abruzzo, door sneeuwval worden gehinderd? Dat kon toch niet waar zijn! Nee, misschien niet, uw masker verbergt wellicht niet zulk een groot kwaad, maar niettemin, desalniettemin, het masker is er en dat zou een reden moeten zijn de ver- en oordelen in ieder geval te matigen en wellicht te beperken tot het kwaad zelf. Niet de mens, maar afstand te nemen van de euveldaden van die mens.
De weg van Sulmona naar Isernia voert al snel naar grote hoogten, na enkele tientallen kilometers reed ik over de Altopasso di Cinquemiglia en tot Roccoraso tussen enorme sneeuwvelden door, witte velden die pas na Forli del Sannio, waar de weg kilometers lang daalt, zijn verdwenen. Nog voor drieën kwam ik aan in Isernia en sloeg af richting Campobasso en de streek waar ik door reed is het domein van de mafia, maar ook die lui gaan schuil achter maskers, want van de vele mensen die ik hier zag, herkende ik als zodanig niet één als mafiosi.
Trouwens, de hele streek, het hele land hier staat bol van geschiedenis en historie, van oorlogen en veldslagen, zoals de laatste veldslag van Pyrrhus die rond Benevento plaats vond en waarvan hijzelf zij dat, indien ook deze slag werd gewonnen, hij verloren had en sindsdien gaat een onevenredig lange strijd die, ten koste van een te veel, gewonnen wordt door als een Pyrrhusoverwinning.
Een kaarsrecht lang stuk weg voert naar de stad met de naam Benevento dat "mooie wind" betekend, maar vanmiddag waait er een bijna snijdende, uit de bergen afkomstige, koude ijswind, dus zo bene is het vandaag niet. Onderweg denk ik na over de maskarade, en over kinderen die ik zag en die -nog- geen masker droegen, nog geen in het verborgene een masker hadden geweven.
Worden als een kind, het masker af, het lijkt een onmenselijk zware opdracht.
Aldus schreef ome Willem.
Nog steeds fris was het, maar de zon brak al snel door, zij het een bleek zonnetje, toen ik van Sanepolcro naar Umbertide reed en aldaar af sloeg om over een prachtig slingerende bergweg via Gubbio naar mijn eerste klant, in Fossato di Vico te karren en juist bij openingstijd, om acht uur, stond ik daar voor de deur, mooier kon eigenlijk niet. Tijdens het opgroeien weeft de mens zijn masker, zijn masker om niet te worden herkent en als materiaal wordt meer kwaad dan goed gebruikt, totdat vrijwel niemand meer ziet wat er achter het masker schuil gaat en zo leeft de moderne mens, vermomd, als een onbekende voor de ander. Na een half uurtje was de handel er uit, en meteen torde ik door, langs Gualdo Tadino via Foligno en Spoleto naar Terni, nog steeds niet onverdienstelijk zonnig, maar aan de einder ontwaarde ik de eerste wolkenpartijën hoewel die nog wel erg ver weg leken. Vooral links van mij werd ik immer vergezeld door besneeuwde Apen
ijnen, een bijzonder schouwspel, bergen, verhult onder een sneeuwlaag.
Onbekend, met een masker in de wereld, maakt, dat iedereen voor iedereen een onbekende blijft, men denkt elkaar goed te kennen, maar het kennen van de ander betreft alleen zijn masker. Het masker kent het masker, meer niet, dus men kent hetgeen niet is, want het masker is wat niet is. Hoogstens een graag willen worden, maar vaak ook dat niet eens.
Vanuit Terni volgde ik de weg naar Rieti, meteen eerst een enorme klim de bergen weer in om daarna te komen in een liefelijke vallei, een vallei waar het een beetje voorjaar was, bloeiende mimosa, witte prunusbomen en zowaar de eerste bladspruiten bij wat loofbomen, ik meen linden. Hier, ja hier was het voorjaar begonnen, maar even verder niet meer.
Soms, ja soms, worden mensen ontmaskerd, de ware aard wordt blootgelegd, een boosdoener, moordenaar, verkrachter, een overvaller en ze worden meteen en masse door de massa veroordeeld, "vermoord" en uitgekotst, de Jorams van de Sloots, de "pedo"-paters en andere geontmaskerden, maar...
Net op tijd zag ik het, de weg van Rieti naar Avezzano, want ik zou eerst via L' Aquila gaan, maar de weg via Fiamignano leek sneller en beter, dwars over, weer, een prachtige bergrug, met steeds meer sneeuw om mij heen, iets, dat hier niet erg gebruikelijk is. Bovendien werd het steeds kouder, nauwelijks vijf graden, ook al tamelijk ongebruikelijk hier, in Lazio, maar de zon brak toch weer wat meer door.
Eigenlijk wel erg aanmatigend, dat veroordelen van mensen wiens masker werd afgerukt, want wie eerlijk is tegenover zichzelf weet welk kwaad er achter zijn eigen masker schuil gaat, maar wij wanen ons veilig achter ons eigen geweven en gekoesterd masker dat niet werd afgerukt.
Vanaf Valle del Salto nam ik even een klein stukje snelweg, tot aan Sulmona, maar daar begon ik hem toch wel een beetje te knijpen, want de weg vandaar naar het zuiden voert over een paar toppen van 1100 meter, het was koud en boven de bergen hingen dikke zwartgrijze wolken. Zou ik dan hier, in Abruzzo, door sneeuwval worden gehinderd? Dat kon toch niet waar zijn! Nee, misschien niet, uw masker verbergt wellicht niet zulk een groot kwaad, maar niettemin, desalniettemin, het masker is er en dat zou een reden moeten zijn de ver- en oordelen in ieder geval te matigen en wellicht te beperken tot het kwaad zelf. Niet de mens, maar afstand te nemen van de euveldaden van die mens.
De weg van Sulmona naar Isernia voert al snel naar grote hoogten, na enkele tientallen kilometers reed ik over de Altopasso di Cinquemiglia en tot Roccoraso tussen enorme sneeuwvelden door, witte velden die pas na Forli del Sannio, waar de weg kilometers lang daalt, zijn verdwenen. Nog voor drieën kwam ik aan in Isernia en sloeg af richting Campobasso en de streek waar ik door reed is het domein van de mafia, maar ook die lui gaan schuil achter maskers, want van de vele mensen die ik hier zag, herkende ik als zodanig niet één als mafiosi.
Trouwens, de hele streek, het hele land hier staat bol van geschiedenis en historie, van oorlogen en veldslagen, zoals de laatste veldslag van Pyrrhus die rond Benevento plaats vond en waarvan hijzelf zij dat, indien ook deze slag werd gewonnen, hij verloren had en sindsdien gaat een onevenredig lange strijd die, ten koste van een te veel, gewonnen wordt door als een Pyrrhusoverwinning.
Een kaarsrecht lang stuk weg voert naar de stad met de naam Benevento dat "mooie wind" betekend, maar vanmiddag waait er een bijna snijdende, uit de bergen afkomstige, koude ijswind, dus zo bene is het vandaag niet. Onderweg denk ik na over de maskarade, en over kinderen die ik zag en die -nog- geen masker droegen, nog geen in het verborgene een masker hadden geweven.
Worden als een kind, het masker af, het lijkt een onmenselijk zware opdracht.
Aldus schreef ome Willem.