Verhalen van Ome Willem

Al uw reisverhalen, fotoverslagen die niets met Polen te maken hebben, maar die u wel graag wil delen, mogen hier geplaatst worden
Gebruikersavatar
Wilhelmus Johannes
Berichten: 2833
Lid geworden op: di aug 30, 2011 7:21 pm

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door Wilhelmus Johannes » di aug 28, 2012 8:03 am

Code: Selecteer alles

Van Halle an der Saale naar Nederland is betrekkelijk saai, vooral het traject Kassel-Dortmund,


Even een vraagje aan Ome Willem,waarom rijdt U van Halle via Kassel - Dortmund - Oberhausen naar Nederland,is dat korter dan via Magdeburg - Hannover - Osnabruck?

kees
Berichten: 536
Lid geworden op: ma nov 21, 2011 5:57 pm

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door kees » di aug 28, 2012 4:56 pm

Via Dortmund is het verkeer veel drukker en meer werk aan de weg. geef mij maar de hannover osnabruck route.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 01, 2012 10:38 am

Precies, nagenoeg precies, op de dag af bijna, Februari 1969 was het toen ik hem kocht, bij Concerto in de Utrechtse straat, voor één gulden vijftig, tweedehands natuurlijk en dezelfde avond en enkele dagen daarna draaide ik hem, alsnog, grijs.

Veel te vroeg, eigenlijk, op pad, op de rijbaan, in het donker kroop ik met de zware lading bij Martigny de Alpen op, zo'n dertig kilometer tot boven aan de tunnel; onderweg leek alles te slapen, alleen de zon werkte aan het morgenlicht dat halverwege de klim langzaam de duisternis verdreef.

Onder leiding van Carl Böhm als ik mij goed herinner, een plaat, een elpee met wat krassen, maar wat kon mij dat schelen: ik kon hem nog niet en trots keerde ik huiswaarts

Het ritueel, douane, stempetje, tolbriefje, andere douane, stempetje, moppertje, en toen weer naar beneden; er leek geen twijfel mogelijk, vandaag een lekkere zonnige dag. Bij Aosta op weg naar Torino, ook wel bekend als Turijn.

Toch vond ik lang niet alles mooi, en eigenlijk alleen maar het menuet, het derde deel en binnen enkele dagen, uren reeds, kon ik elke noot, onderscheidde nagenoeg elk instrument in het stuk en vlak daarna vertrok ik naar Afrika, Zuid-Afrika.

Bij Torino had ik twee adressen te leveren, waarvan één bij bandenfabriek Pirelli aan de noordkant, de ander weer net ten zuiden van de stad, de grote stad met zijn vele kilometers aan galarijen, de geboortestad van autoontwerper Vincenzo Lancia, de stad waar Nietszche zich in krankzinnigheid stortte en waar Bosco en Balla ter wereld kwamen.

Zuid-Afrika, met overal entrees, bankjes, toiletten en terrastafeltjes met het opschrift "net vir blankies" of "net vir swartmens", waar een politiek van gescheiden ontwikkeling tot in alle details van de samenleving (tja, wat betekend dan eigenlijk samenleving) was doorgevoerd, maar ja, ik was nog zo jong, wist ik veel, begreep ik veel, ik had nog niet eens mijn rijbewijs. Kunt u het zich voorstellen, ik zonder?

Nadat ik de twee gelost had, vertrok ik naar de derde klant, ik wist het, een behoorlijk eind rijden, Bolzano-Vicentino, niet ver van Venetië, dus aan de andere kant van de vlakte, dat werd dus karren en onderwijl sloeg ik aan het rekenen: nee, dat werd vandaag niets meer, dus kreeg ik alle tijd voor een nevenplan, bij Alessandria hield ik halt, Alessandria, een stad waar ik velen keren voorbij kwam, maar nooit werkelijk "van binnen" zag, ik ging op zoek naar haar hart.

Inmiddels, tegen verwachting in, betrok het met grijs, eerst licht, maar naarmate de dag vorderde voegde het steeds meer naar donkergrijs; de wolken bleven tegen gindse bergen hangen, het stroopte op, als dat geen donderen wordt.

Rondgereden, ja, dat heb ik daar wel: Kaapstad, Bloemfontijn, Durban, dwars door het amper gestichte Transkei, Pretoria, de Krugerwildtuin, Nelspruit, Leidenburg, Amersfoort, Middelburg, sommige stukken liftend, maar de meeste kilometers opgevouwen op de achterbank van een kever en terwijl het ding voortrolde klonk zonder ophouden dat derde deel door mijn hoofd; dat derde. Nee, daar had ik geen later uitgevonden walkman voor nodig.

Toevalligerwijs kwam ik langs het "Citadel", een prachtig, wel wat verwaarloosd, gebouwencomplex, maar wel zeer bijzonder om te zien, het bleek gebouwd te zijn rond 1500, juist in de tijd dat de stad van eigenaar had gewisseld; zo ging dat in die tijd. Alessandria, genoemd, nee, NIET naar Alexander de Grote wat vaak fout wordt beweerd, maar naar Paus Alexander de Derde, was tot ca 1500 in Spaanse handen, daarna een speelbal tussen Savoye en Genova.

Later in de maand, en begin maart, liftte ik nog verder Afrika in, Zuid-Rhodesië, Nyassaland dat net Malawi ging heten en al die tijd die melodie, piekfijn passend bij het voorgaan, steeds weer de perfect juiste cadans, dát derde deel en er is geen enkel muziekstuk waar zo volkomen het voortreizen in opgaat.

Natuurlijk, de hoge toren, de toren die je van veraf ziet als je Alessandria voorbij snort, daar kwam ik ook even langs, maar toen weer door, Piacenza, en dan richting Brescia en onderwijl duwde ik de CD de speler in, een CD met natuurlijk dat derde deel er op: ik kan het wel blijven horen, het bleek afgestemd te zijn op het motorgeluid, het soneerde met het ritme van de zuigerslag.

Ook tegen de Alpen dreven onafzienbare wolkenvelden, het kroop maar op, traag werd het dikker en ook werd het benauwd: er zit onweer in de lucht en het wachten is wanneer het los gaat breken.

Jaren later stuitte ik er op, op de Oostenrijkse dirigent die dat derde deel zo fenomenaal liet uitvoeren, de muzikanten lieten onder zijn leiding de noten zweven, één keer trad hij op in het Concertgebouw van Amsterdam, en juist toen de zevende, het derde deel, Carlos Kleiber die als geen ander "zijn" muziek kon vertolken.

Inmiddels is het donker geworden en luister alweer naar dat derde deel, ben ik weer voor even verslaafd aan dat deel, het deel dat voertuigen haast zonder brandstof doet voorrazen, dat deel van de zevende, van Beethoven: de andere drie delen mogen van mijn part geschrapt worden.

Aldus schreef Ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 01, 2012 10:39 am

Waar waren ze gebleven?
Bij het opstaan zag ik er niet één meer; de lucht was wolkenschoon en onweer of regen kwam niet langs die nacht, zes uur, het dagen was begonnen.

In de loop der tijd zijn er zeven overgebleven, en zelfs die zeven zijn onderling weer verweven terwijl allen veel samen doen om kosten te besparen.

Als eerste kwam ik aan, in Bolzano Vicentino, ik was er ook zo weer weg en omdat ik onderweg tussen Verona en Vicenza wegwerkzaamheden aan de andere kant had waargenomen die wel tot file moesten leiden, verliet ik, zonder tegenzin, al snel de snelweg om via de ss 247 eerst naar Montagnana te rijden, een traject dat ik volgens mij nooit eerder reed en waar ik opeens aangenaam werd verrast.

Het zijn Volvo, Renault, MAN, Mercedes, DAF, Scania en Iveco, één uit Frankrijk, Nederland en Italië en twee uit Duitsland en Zweden, en dus onderling weer verweven: zo is Renault min of meer eigendom wan Volvo, maar heeft Renault op haar beurt weer twintig % aandelen in Volvo.

Verrast doordat ik langs een prachtige stadsmuur kwam, dat overkomt je hier wel meer, vaak zelfs, nietsvermoedend snor je rond en dan opeens en onverwachts een eeuwenoud uitziend stadje; de weg liep een kilometer lang langs een deel van de prachtig gemetselde stadswal.

Inmiddels was de zon aardig opgeklommen, het werd warm vandaag, een klaterblauwe lucht en ik reed verder, de weg langs stadjes waar honderden meubelmakers hun nering hebben, Nogara, Sanguinetto, Cerea en Legnago en in het laatste stadje werd ook Antonio Salieri, componist en tijdgenoot van Mozart en Beethoven, geboren; ook hij vertoefde lange tijd in Wenen, stierf er ook.

Roest En Narigheid Achtervolgen U Lange Tijd, dat is de betekenis van de afkorting Renault, dat is wel bekend, en daarnaast wordt MAN als een tweede "B"-merk beschouwt. Ik weet het niet, want daarin heb ik mij weinig verdiept, veel collega's echter kikken op bepaalde typen, kiezen hun werkgever er voor uit.

Na Mantova reed ik via de N 420 richting Parma en alweer, op het stuk land wat geklemt zit tussen de Po en de Oglio, werd ik verrast door een ruim vijfhonderd jaar oude stadsmuur, volledig in tact, Sabbioneta en juist bij de ingang was een horecagelegenheid met ruime parkeergelegenheid, ook voor trucks, dus nam ik even gelegenheid, tot cappuccino en een kijkje in het stadje.

Nee, mij maakt het niet zo veel uit waarmee ik stuur: toevallig rijdt mijn werkgever met Daf, een merk dat samen met de twee Zweedse merken doorgaat voor de top drie, maar velen maken zich drukker om het merk wat ze rijden dan het salaris wat ze verdienen, dat laat het gedrag wel zien. Bij "truckers"-festivals komen duizenden chauffeurs, bij een bijeenkomt over toekomst en salaris slechts enkele tientallen.

Even na de middag ging de laatste klant in de buurt van Parma er uit en het terugladen zou ik vandaag niet meer redden, en dus snorde ik eerst naar Fidenza, nam even de tijd om het eeuwenoude stadje te bezoeken, een zeer fraai stadje, zo bleek, met een DOM uit de eerste eeuwen van onze jaartelling, DOM, één van de eerste afkortingswoorden dat voor Dominus Omnius Magnificus staat hetgeen, overgezet zijnde, aan de Allerhoogste God betekend wat op haar beurt weer suggereert dat er, naarst de Allerhoogste, een minder hoge god danwel goden bestaan.

Inmiddels was het warm, nee, snikheet geworden, het tikte de veertig graden aan en na ruim anderhalf uur kwam ik terug bij de auto; warmte, ik houd er wel van.

Industrial VEhicel COmpagnie is de afkorting van Iveco en dat weer een samenvoeging is van diverse merken, onder meer van de Spaanse Pegaso en waar de hoofdaandeelhouder Fiat is wat weer staat voor Fabrico Italiano Automobilo Torino en het hoeft geen nadere uitleg dat de fabriek in Turijn staat: het is een truck met vaak te "kleine" ramen voor grote mensen, een truck met vaak een erg donker, doofmakend, geluid, de enige truck waar ik niet erg blij mee zou zijn.

Aan het einde van de dag kwam ik weer langs de eeuwenoude stad Piacenza, gesticht, nog voor de jaartelling al Placenta, door de Romeinen en men vermoed zelfs dat daarvoor nog Etrusken woonden, eigenlijk ook een stad waar ik het hart niet van ken, ondanks dat ik er zeer vaak langs kwam, Piacenza, geboortestad van, nu we het toch over voertuigen hebben, Guiseppe Merosi, de ontwerper van de mooiste Alfa Romeo's en later, op het einde van zijn leven, ontwierp hij mede de Iso Rivolta, één van 's-werelds topmodellen.

Na Piacenza nog het langdradige vervelende stuk snelweg langs Voghera en Broni naar Tortona, maar daarna er, gelukkig, weer af, op weg naar Canelli. Ondertussen betrok in het westen de lucht, prachtige wolkenformaties trokken langs een dalende zon voorbij, alsof ik ginds een eilandenkust zag: vanachter de Ligurische Alpen leek uit zee water te worden opgezogen met de bedoeling de streek rond Canelli en Nizza te besproeien.

Van Doons Aanhangwagen Fabriek staat voor DAF, dat weten wel, de naam die Henk Wijngaard inspireerde tot het schrijven en zingen van "Daftrucks", en Volvo, ooit begonnen als kogellagerfabriek, is het latijn voor "ik rol" (of; rol ik?) wat natuurlijk in de eerste plaats voor de koggellager gold, maar nu ook voor de voertuigen: ze rollen maar door; vraag daar Jan maar naar.

Alleen de naam van het Zweedse merk Scania, een merk dat vermoedelijk de meest fervente Fans heeft, is mij niet duidelijk, nota bene het merk dat ook in ons land, Zwolle, wordt gemaakt, de naam ervan: waar komt die toch vandaan? Scania, toch wel een erg tot de verbeelding sprekend merk: wie kent niet de Scania-Vabis (Vabis was, als ik het goed heb, een fietsenfabriek en werd reeds rond 1905 of daaromstreeks door Scania gekocht), er zijn diverse liedjes op gemaakt Misschien dat de echte "fan"s en deskundigen als Ben van 't Hul of Gerrit Spijkerboer de oplossing weten?

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 01, 2012 10:40 am

't Was sterk afgekoeld. De wolken gaven de nacht hun gave prijs, deelden overvloedig uit en alles rook fris en groen.

Rook groen ja, want kleuren ruik je, ook kleuren, en zeker als het groen betreft, bladgroen. Tussen de buien door even een "dolce" opgehaald: die kun je hier krijgen met abrikozenjam, framboos, "créma"- een soort pudding-, chocolade of eentje zonder iets er in.

Om acht uur ging het "spel" op de wagen, anders gezegt, de lading in de kar en om negen uur vertrok ik: de temperatuur was meer dan gehalveerd, alles leek weer groener te worden, een heerlijke regen daalde als een verrukkelijke zegen over de akkers, de wijnvelden, over de mais.

De mais, de dag ervoor louter dor en geel, nu, na één nacht de bladen weer omzoomd met groene randen, en rond Vercelli lagen de rijstvelden er prachtig saffraangeel bij terwijl de regen gestaag bleef aanhouden.

Trouwens, ik zag Italië eigenlijk nooit zo groen als dit jaar, want meestal, zo rond eind augustus, is overal het gras geel verdord, regent het veel langer niet, ziet het er allemaal veel droger uit, maar dit jaar is toch wel anders: nooit zag ik het zo lang zo fris en groen.

Rond de middag reed ik het Aostadal binnen en na Quincinetto begon het vreselijk te spoken, enorme slagregens tijsderden de voorruit en er stak een stormachtige wind op; rondom kwamen de slapende bergen weer tot leven, overal gulpde en stortte het water met groot genoegen uit de wanden naar benêe, bomen zwiepten angstaanjagend heen en weer, de demonen leken uit de fles.

Maar net vóór Aosta hielden ze zich stil, alsof er Iemand "koest" geroepen had, tegen de storm, tegen de wind die op dat bevel braaf gehoorzaamd hadden; een hogere macht had ze tot bedaren gebracht en niet veel later, nadat ik gestopt was voor een document (voor transit door Zwitserland) klom ik de bergen weer in.

De bergen stonden er opeens, verlost van het stormdemoon, uitgerust en vredig bij terwijl zilverkleurige wolken in velerlij formaties langs de hoge hellingen ze prachtig versierden, als dure halskettingen rond de nek van een statige dame, alsof ze op weg waren voor een diner met hun geliefde; het ene collier nog mooier dan het andere.

Zakken, naarmate ik steeg, zakte de temperatuur, zelfs onder de tien en aan gene zijnde van de bernadinobergkam was het niet anders; ook daar een prachtig grijspallet van wolken en ook, toen ik langs het Lac Léman snorde en aan de westzijde het wolkendek wat afnam en meer zonlicht doorliet, liet de bovennatuur zich van zijn mooiste kanten zien.

Het effect van de stralen, tegen de wolkenonderkant, via via tegen de berghellingen aan de overkant, en dát effect weer op het enorme stille watervlak deed mij in een van de sprookjes van de gebroeders Grimm belanden: het kleurenpallet, achter mij, geheimzinnig dreigend grijs, vóór mij kleurenpracht die dat grijze trachtte te overwinnen en daartussen allerlei schakeringen die een strijd deden vermoeden terwijl ik vanaf grote hoogte, vanaf een dure tribuneplaats, al rijdend toeschouwer was; wie zegt toch dat ik een saai beroep heb?

Later op de avond bereikte ik nog Lure, ik las nog wat meeltjes na en kreeg antwoord op mijn Scaniavraag. Dom, want achteraf wist ik het ook, had ooit het verband weten te leggen tussen de zuidelijke Zweedse provincie Skane en het vrachtwagenmerk, want daar blijkt de naam- in het latijn- vanaf te zijn geleid.

Spoedig vatte ik de slaap, een vreemde droom, een cowboy met een enorme hoed die een grote fles whisky naar binnen werkte terwijl door de opgelopen kogelgaten de net genoten inhoud in strakke straaltjes op de houten saloonvloer stroomden terwijl buiten zijn appelgroene
Scania bij de voerbak stond met een prachtige zilvergrijze halsketting rond de voorruit; droomgedachten rolden op en in elkaar over en zo genoot ik, al slapend, nog even na.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 01, 2012 10:42 am

Wilhelmus Johannes schreef:

Code: Selecteer alles

Van Halle an der Saale naar Nederland is betrekkelijk saai, vooral het traject Kassel-Dortmund,


Even een vraagje aan Ome Willem,waarom rijdt U van Halle via Kassel - Dortmund - Oberhausen naar Nederland,is dat korter dan via Magdeburg - Hannover - Osnabruck?

goeden dag. Las twee keer de vraag op het forum. Echter ik kan niet inloggen. Ook een nieuw wachtwoord gaf geen uitkomt

Antwoord op de vragen:

Als kk over Osnabruck rijdt, krijg ik vanzelf het probleem bij Bad Oyenhaussen. Daarnaast is er een vervelend stuk: Magdeburg-Hannover, driebaans, inhaalverbod enz enz. Ook erg druk

Het stuk Halle Kassel heeft voorkeur omdat

1: het eerste deel voor trucks goed loopt, rustig.

2; dit keer zat ik er met Schkopau ook dicht bij

3: ik onderbreek het om via Heiligenstadt naar Kassel te snorren, en later doe ik bij Werl hetzelfde (sla er af en rijd naar de snelweg 2).

Bovendien kom ik bij Arnhem NL binnen en zit ik, wat mijn huis betreft, meteen goed.

Via Osnabruck kom ik ook Noordelijker uit.

En dan: via Osnabruck staan vaak ook meer controles en die zorden zomaar voor een uur oponthoud.

Vandaar. Maar dat neemt niet weg dat ik op zeker moment wel eens via osnabruck zou kunnen gaan rijden.

En dan: gevoelsmatig loopt de weg over Hannover met een bocht een stuk noordelijker dan "nodig"
Ik rijdt daar nogal eens Hildesheim (of Gottingen)-hameln, snijdt een behoorlijk stuk af.


Vr gr Willem de Schaker

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 08, 2012 8:53 am

Afgelopen vrijdag meende ik reeds de eerste signalen waar te nemen, de signalen van de nazomer, de eerste nazomer na de tijdskanteling begin dit jaar, de kanteling die slechts weinigen, zoniet enkelingen, hebben opgemerkt, vrijdag, toen ik van Lure naar huis reed, door Luxemburg, en later, dwars door de Ardennen, dit keer langs Vielsalm, Trois-Pont en Stavelot, door regenweer dat de ardennentakken flink deed door- en overhangen en die daardoor de oplegger regelmatig tegen de bovenkant aantikte.

Op de gezichten lees ik steeds meer apathie op de overlevende mens, zoals vanmorgen waar ik aan het lossen was, en ook later, in Gouda, waar ik een lading afgekeurde huishoudelijke goederen voor het veem meekreeg, de nieuwe tijd, het overleven, heeft zo zijn gevolgen, het fatalisme draait in een herre om ons heen.

Dra zal het onzinnige lawaai weer ronken, de bladblazerherrie de oren weer tergen, dat zijn de nieuwe najaarsgeluiden: alles, elk perkje, stoepje, straatje moet gebladblaast worden, door lui met oorbeschermers en rode of gele signaalhesjes; het zal je beroep maar wezen.
Vooralsnog zag ik lange lanen, stil en vredig, omzoomd door lange, hoge peppels die reeds blad lieten vallen, blad dat schilderachtig onderaan de stammen lag en de grens tussen het zwarte asfalt en de aarden grond deed vervagen.

Nadat ik de lading in het veem had ondergebracht en ik de lading voor de komende reis in de kar had zitten, vertrok ik, eerst nog langs Moerdijk voor nog een extra kistje, en daarna via Eindhoven naar het oosten.

Na zessen reed ik bij Remunj Duitsland in, Remunj, de Limburgse naam voor Roermond en door een beginnende nazomer snorde ik langs Koblenz naar Frankfurt; ruim drie kwartier zocht ik naar een sta-plek, maar alle parkeerplekken waren overvol, overigens een bekend probleem in het land van Angela M. Uiteindelijk vond ik bij Asschaffenburg ergens een plekje, enkele kilometers van de snelweg af. Maar het is natuurlijk wel krankjorem dat er enerzijds een regelgeving is die een uiterste rij-tijd bepaald en anderszijds voor vrachtwagen regelmatig geen parkeerplek te vinden is.

En nu maar hopen dat niet een al te enthousiaste plantsoenist mij mogenvroeg met de bladblazer wakker bromt.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 08, 2012 8:54 am

Ze zijn er zeker nog, maar worden allengs schaars, wegen waarop oude tijden herleven, waar nog maar weinig anders werd en waar verkeer slechts terloops wordt waargenomen, je ruikt er het verleden, de bermen ademen Trabant- en Skodageluiden.

Vanaf de Beierse grens ging de reis weer verder, via Lohr en Karlstadt, nu zonder "umleitung", over de hoge bult waaromheen de Main zich krult, 't zijn echte wegen, smaakvol ingericht, tot aan Schweinfurt waar de kleurloze snelweg weer begint, de snelweg naar Beireuth, de trouwe lezer kent inmiddels de route wel; de zon gaf haar warmte terwijl de weinige wolken steeds ijler werden, verdwenen in een geheimzinnig niets, verdwenen in het hemelse blauw; via Marktredwitz kwam ik aan in het land van de Vlatva, de Moldau, van het smaakvolle bier.

Helaas, de weg Cheb - Karlovy Vary is nu in zijn geheel geofferd aan het steeds meer oprukkende snelwegdemon, plaatsen als Kynšperk en Sokolov ziet men nauwelijks meer, de asfaltnimpf laat ze geheel links liggen en van Sokolov bleef alleen de socialistische sky-line over: snelwegen, tasten die de goede smaak niet aan?

Maar dan rechts af, de weg naar Plzeň, dát is er nog één, nog gevrijwaard van de moderne wegenbouw, tachtig kilometer lang en het begint met een stevige klim, langs een stuwmeer, door een dicht woud, een woud vol van inzicht, ik reed de weg als een film, een oude opname waarin alleen de schaarse voertuigen in moderne waren overgetekend: zo was het hier, toen, overal, de hoofdwegen met soms helling op een naastgelegen kruipstrook, zo nu en dan een tegenligger; het leek wel of het jaren her was, een flauwe heimwee overviel mij, verleden en vervlogen tijden waren even mijn tijdgenoten, na Toužim volgde een lange weg langs eindeloze graanvelden, velden van uitzicht en die vol lagen met -moderne- stro-rollen, velden waar eens. Eens hele families op aan het werk waren, waar honderden schoven stonden, handgebonden, en hier en daar een kar met paard.

Schoven, korenschoven, kent de jeugd die nog wel, zijn die niet net zo onbekend geworden als de grammofoon, de dia-projector of de draaischijf van de oude foon?

Net voor Plzeň sloeg ik af naar Město Touškov en niet lang daarna loste ik een grote kist in Křimice: daarna had ik nog een paar uren rijtijd over, de reis ging verder, dwars door de prachtige eeuwenoude bierstad, daarna weer over eenzelfde route als een paar weken terug: Nepomuk-Písek en in Blatná bleef ik even om er wat rond te neuzen en kwam tot de ontdekking dat er in dit kleine stadje weinig te beleven was.

Even na de oude brug over het meer van Olrik vond ik bijtijds een rustplaats, bij een oude motorrest, eentje uit de ooittijd en in de avonduren denk ik na, na over smaak en voorkeur, over míjn smaak en voorkeur, de voorsmaak naar de reisweg zonder middenberm en apartheidsstroken.

De jeugd, straks, kent die zulke wegen dan nog wel?

Over smaak, zo spreekt het woord, valt niet te twisten, maar over smaak en voorkeur wordt een mensenleven lang strijd geleverd en twist gevoerd.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 08, 2012 8:54 am

Onder een kleurloze hemel vertrok ik weer, kleurloos, omdat het, naast donker, ook bewolkt bleek te zijn, want geen hemellicht was zichtbaar; de eerste grote stad waar ik langs kwam was Tábor en op weg naar Soběslav begon het langzaam te dagen zodat ik meer en meer van de omgeving zag.

Ook het verkeer kwam op gang, allengs werd het ook drukker, totdat ik afsloeg, de 23 op naar Jindřichuv Hradec; opeens was het weer doodstil, een weg met nauwelijks verkeer en tot aan Brno nog hele stukken op oude breedte, soms zelfs nog smaller.

Oude breedte, doorgaande wegen waren in de meeste landen 20 tot 50 centimeter smaller dan dat doorgaande wegen nu zijn, vooral in Frankrijk viel dat op: je wende er aan, maar vrachtvoertuigen scheerden pal langs elkaar heen, tussen de spiegels zat nauwelijks dertig centimeter en die tijd staat mij nog helder voor ogen. Inmiddels zijn de meeste trajecten aangepast, ook hier in Tsjechië, maar nog niet het traject naar Brno.

Een prachtig traject overigens, door oude steden als Telč en Třebíč, Náměšť nad Oslavou en Rosice door een golvend landschap waarbij de reiziger van Bohemen in Moravië belandt, de preciese grens weet ik niet en in Slavkov u Brna was er tijd voor een korte pauze.

Jawel, weer datzelfde Slavkov, Austerlitz, ik nam een kijkje in het oude stadje, van de slag er om was niets meer te merken, in tegendeel, er ging een vredige rust van uit.

Trouwens, wie beseft wat zich in deze streken heeft afgespeeld en nu, onder een een doorbrekende zomerzon de vredige rust ervaart, kan zich nauwelijks voorstellen dat er een tijd is geweest dat men elkaar zich hier naar het leven stond.

Inmiddels werd het zonnig, prachtig nazomerweer en in een melancholische stemming snorde ik een laatste bergkam over op weg naar het losadres en in een luttel uur was ik weer in Otrokovice, en weer in een half uurtje stond ik daar leeg op straat; het was nog vroeg en via Přerov kwam ik aan on Olomouc (spreek uit; Olomoetz, de "c" spreekt men in Tsjechië uit als tz), langs de ring vond ik een parkeerplaats en tijd voor een bliksembezoek.

Olomouc ligt in de moravische vlakte terwijl op afstand aan de noord en oostkant zich de bergen van de Oderské Vrchy aftekenen wat de stad een bijzondere uitstraling geeft, het centrum staat vol met oud moois, een enorm groot plein geplaveid met enorme keiën, dat moet toch een werk geweest zijn het zo te bestraten: ik werd al moe bij de gedachte slechts enkelen te moeten leggen.

Van en naar het centrum maakte ik gebruik van een prachtig aangelegd park, vol met bijzonder mooie bomen, een soort Amsterdams Vondelpark, maar dan wel iets anders, maar ook met veel fietsverkeer, trouwens, de fiets is hier aardig in opmars.

Na een dik uur vertrok ik weer, via Moholnice over een Moravische bergketen naar Moravská Třebová, langzamerhand kwam ik weer terug in de Bohemen en in het stroomgebied van de Elbe die in het noordelijker gelegen Reuzengebergte ontspringt.

Via Litomyšl en Vysoké Mýto belandde ik in Hradec Králové, (spreek uit: Gradetz Kralòvee, de h is hier een g) dat, overgezet, koninginnenkasteel betekend, een oude stad, ook weer in een vlakte en waar de Orlice in de Labe stroomt, de Labe ja, de Elbe dus: aldaar bracht ik de nacht, die nu bijna ten einde is, door. In de avonduren had ik tijd om ook hier wat rond te neuzen, het oude gedeelte ligt op een geringe hoogte, ook hier weer een groot plein, ik knipte lustig foto's, kwam onder de indruk van de sfeer, van de smaakvol aangelegde plantsoenen, langs de Labe stonden schitterende oude eiken, zo reus, die moesten wel van voor de oorlog zijn, ik kwam langs de plek waar de Olice in de Labe verdwijnt.

Opeens hoorde ik bekende klanken, ze galmden over de rivier en zocht vanwaar ze kwamen, het was één van de laatste symfonieën van Mozart, 36 naar ik meende; in de verte voer een scheepje, het deed bijna venetiaans aan en het had muzikanten aan boord die er lustig op los speelden terwijl het ligt plaats maakte voor de avondschemer; natuurlijk bleef ik staan totdat het was uitgespeeld, daarna keerde ik terug naar het bejaarde Dafje.

Een bijzonder sfeer, deze nazomer, Slavkoc, Olomouc en Hradec Králové bezoeken op één dag is niet iedereen gegeven, het viel me op.
Het viel me op dat ik klaarblijkelijk de enige was, de enige Nederlander, meer nog, in geen van de drie steden nam ik een "buitenlands" kenteken waar. Ze bleken totaal toeristenloos.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » za sep 08, 2012 8:55 am

20 stuks had ik er nodig, maar waar haal je die zo snel vandaan? Rond zes uur vertrok ik, ergens ver weg,vanachter de Tmavy Gory, kwam het licht tevoorschijn, traag, héél traag.

Ječín was de eerste plaats waar ik langs kwam, inmiddels zoekend waar ik ze kon kopen, want ik had ze nodig voor de terugvracht, maar hoe ik ook speurde, ik zag er niet één, ik sloeg af, de weg op naar Mladá Boleslav en aldaar vond ik ze, 20 stuks, "euro"-paletten bij een pallethandelaar, ik was tevreden, want nu kon ik met een gerust hart de retourlading ophalen: het was niet ver meer, bij Melník de Labe over en dan meteen links af door de prachtige riviervallei, Roudnice, Doksany en vlak daarna Hrdly: rond tien uur reed ik met de lading weer weg.

En omdat ik nog "ruimte" in de kar had, vond het thuisfront er nog lading bij, in Falkenstrein bij Auerbach, ik zocht op de kaart de juiste weg uit, koos voor Most, Chomutov en Karlovy Vary, een prachtige weg met schitterende vergezichten en een tiental kilometers kronkelend langs de Ohře.
Maar daarna werd het spannend, ik wist dat het vroeger niet kon, maar sinds de verdwenen grenzen? Ik waagde het erop, want het scheelde veel, erg veel, ik snorde naar Dolni Nivy en via Jindřichivice kwam ik Kraslice, een stadje waar van oudsher koperen blaasinstrumenten worden vervaardigd en vlak voor het centrum, dus vlak voor de "grens" stond het eerste bord, het bord verboden voor 3 1/2 ton; ik deed of ik het niet zag, sloop langzaam door het centrum en niet lang daarna kwam ik kennelijk ongezien aan in Klingenthal, ik had illegaal Duitsland bereikt, niemand die mij zag, ik ging maar snel door.

Er volgde lange, lange wegen, nog steeds reed ik illegaal onder hoge naaldbomen door, de streek was boeiend en na een uurtje was ik bij de tweede klant, ééntje die wel heel vlot was, want binnen een half uurtje kon ik weer verder.

Via Schleisz kwam ik op de autobahn, langs Weimar, de stad waar 122 jaar geleden Nietszche overleed, en Jena, waar 101 jaar geleden wijlen "onze" Benno werd geboren en einigde de snelwegtocht in Bachstad Erfurt, volgde daarna de weg naar Bad Langensalza en Mülhausen, toen was de tijd weer op.

We zullen zien: de lading uit Falkensteig zou morgen voor 12 uur in Nijverdal moeten worden afgeleverd. We gaan eens zien, hoever we komen.

En intussen weet ik wat het is om illegaal te zijn.

Aldus schreef ome Willem.

kees
Berichten: 536
Lid geworden op: ma nov 21, 2011 5:57 pm

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door kees » ma sep 10, 2012 5:05 pm

Ik kwam in 1996 voor het eerst in Tsjechie en heb de afslag naar Karlovyvary 3 keer gemist, zo on duidelijk was dat aangegeven. met vertrek vaaf het kuurhotel viel het bij die brug ook niet mee om op de goede autobaan te komen. En wat een graauwe stofzooi was het in bijv. Pilzen. Hoe het nu is weet ik niet, naa enkele dagen in praag zijn wij toen snel naar Polen gereden met het voornemen voortaan meteen naar polen te gaan. vr.gr. kees.

Przyrodnik
Berichten: 799
Lid geworden op: do aug 18, 2011 4:43 pm

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door Przyrodnik » ma sep 10, 2012 7:36 pm

Kees, ik las eerst dat je in 1968 voor het eerst in Tsjechie kwam, ik denk dat het in 1996 heel wat minder stoffig was als in de jaren '60 ;) Ben een keer in Plzn geweest, 2005, ben toen door de stad gereden en niet over de snelweg, was op doorreis. Door de stad, om even een blik op te vangen van de stad, en het scheelt een paar kilometers. Zou wel eens willen weten hoe het leven er in 1968 was..................................

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di sep 11, 2012 7:55 am

Dat ging van een betrekkelijk leien dakje, er zat nauwelijks iets tegen.  Natuurlijk, wil je nog een beetje op tijd komen, dan zul je vroeg moeten vertrekken, en alzo snorde ik in het aardedonker uit Mülhausen weg: het was trouwens koud, de nacht, en het bleef ook tot ver in de morgen koud.

Open lucht dus, halve maan en een enorme sterrenpracht, maar ik had al mijn aandacht op de weg nodig: via Heiligenstadt kwam ik op de snelweg Halle-Göttingen en de dag daagde reeds. De avond er voor had ik de keus reeds gemaakt; het was aardig om over de snelweg, via Hannover naar Osnabrück, en zeker gevoelsmatig leek het me onjuist, dus reed ik bij Göttingen de weg af en koerste rechtstreeks naar het noordwesten, dat leek mij toch beter dan de snelomweg; Uslar, en langs het prachtige Holzminden, langs de oever van de geheimzinnig Weser die zich als een waterslang door het Duitse land slingerde.

Rivieren, bestudeer de kaart; ze zien er uit als de aderen op een oude vrouwenhand, ze lijken op de hoofdnerven van een willekeurig boomblad, ze zijn de levensaderen het land, zo ook deze Weser waar ik langs reed.

Verder ging het, langs de geboorteplaats van de baron van Münchhausen, de Baron die rond 1740 in het Russische leger diende en daar de meest sterke verhalen over wist te vertellen en daarom ook wel de leugenbaron werd genoemd.

Één van die verhalen was, dat hij, om het Turkse leger te bespioneren, op een afgeschoten kanonskogel sprong en net voor hij bij dat leger aankwam en de informatie in zich had opgenomen, oversprong op een door de Turken afgeschoten kogel waarna hij weer veilig achter de eigen linies terugkeerde.

Dat dit de stad Bodenwerder is, behoeft natuurlijk niet eens vermeld te worden, want dat wist u reeds, maar daarna volgde Hameln, een stadje waar ooit een rattenvanger langs is geweest.

Niet lang daarna, bij de snelweg Hannover-Osnabrück, verliet ik de Weseroever en ging de snelweg op, langs Bad Oeienhausen, op weg naar de Nederlandse grens waar ik nog net voor elf uur aan kwam. 

Nu was Nijverdal niet ver meer, sterker nog, ik veroorloofde mij een bezoekje bij een chocoladefabrikant te Almelo, de firma Hellema die ik al jaren ken en waar ik van tijd tot tijd even langs ga om er een partij van de allerlekkerste chocolade in te slaan; tegen betaling uiteraard.

Net na twaalven kam ik aan in Nijverdal, iets te laat, maar nog ruim op tijd om te lossen; men begon er meteen aan en rond een uur of één kon ik weer verder.  Het werd daarna de week af maken.

Tsjechische lading er uit, andere er weer in en toen naar huis.  Wat laat, maar goed, wel binnen de tijd.

Aldus schreef ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di sep 11, 2012 7:57 am

Brandbaar gas ontbrandt niet zonder zuurstof, dat is een gegeven, een natuurkundig gegeven; trouwens, niets brandt zonder zuurstof.

Groen, overal groen, zo verliet in vanmorgen Nederland en ik vroeg me af: hoe zal ik het terugzien, want rond deze tijd gedraagt de natuur zich soms grillig, kan in één keer omslaan; het seizoen kan in enkele dagen kantelen en de huidige nazomer vervangen door onstuimig herfstweer.

Op weg, met het, eveneens, groene Dafje, tegenwoordig zonder tegenstrubbelen, al meer dan een miljoen kilometer achter de grill, we worden steeds onafscheidelijker en kunnen bijkans niet meer zonder elkaar, ook deze week weer samen.

Het eerste deel lijkt een herhaling van zetten, want twee weken terug snorden we over hetzelfde traject: Maastricht, Luik, over de snelweg langs de opmerkelijke namen Mabompré en Hoeffalize, na Bastenaken via Martelange naar Arlon, langs de Luxemburgse grens en longwy naar Metz waarna het even afzien was tot aan de weg naar Epinal.

Toch ontbrand gas niet zomaar met zuurstof, want daar zijn voorwaarden voor; er dient een bepaalde verhouding te zijn, of in ieder geval een minimale hoeveelheid zuurstof.

Vanaf Epinal wordt de streek steeds mooier, stiller en aangenamer, hoe vaak ik het ook rijd, het lijkt nooit te vervelen. Zeker niet met mijn oude trouwe Dafje waar ik een steeds diepere verhouding mee krijg.

Het weer was geweldig en overal nazomerbloei, gele en witte Ganzerikken, steeds donkerder blad, vanaf Lure is de route uiterst lommerrijk, afgewisseld met diepgroene weiden, weiden waar, via koeien, één van de lekkerste kazen af komt, de Comté en Franse Gruyere.

Hoeveel procent zuurstof er nodig is hangt van het gas af: daarnaast moet men zich realiseren dat lucht niet hetzelfde is als zuurstof; afgerond is lucht 80 procent stikstof en 20 procent zuurstof. Slechts een twee á drie procent zijn overige gassen, waarvan 0,04 procent kooldioxide (CO2).

Op het einde de hoogte in, de hoogvlakte van Pontarlier op, na een uurtje Zwitserland weer in, wolken trokken steeds meer de open lucht dicht, ik kwam weer langs het grote Lac, langs een snelstromende Rhône, hoog boven mij werd het steeds bedompter, het was steeds benauwder weer aan het worden, de zon verbleektte alvorens ze achter de bergen van de Mont Blanc uit zicht verdween.

Een brandende kaars staat in een kamer en er is een gaslek; steeds meer gas stroomt de kamer binnen, niets gebeurt, alles is rustig

Ach, mijn Dafje, hoe lang nog! Wie zal het eerst met pensioen gaan? Samen, tegelijkertijd, dat is onze wens, maar of die wens ook in vervulling gaat moeten we samen nog maar even afwachten; ik aai het achterwiel en geef een klopje op de achterkant van de kabien en ik bedenk hoe vaak ik al met hem boven de 2000 meter ben geweest: met hem reed ik enkele keren de Grimsel, de Furka, enkele keren de Bernina, diverse keren de Julier en Majola, de Nufenen, vele keren de Simplon, diverse Pyreneeënpassen, de Resia, de Süsten, de Mont Genêvre en Mont Chenis en nog veel meer!

Totdat er zoveel gas de ruimte binnenstroomt en de juiste verhouding voor "verbranding" wordt bereikt: een drama is het gevolg, een enorme explosie volgt, alles is verloren. Maar zover is het nog niet. Nóg niet.

Aldus schreef ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » do sep 13, 2012 6:07 am

Niet altijd was hij even braaf, want er is een tijd geweest dat hij erg knorrig was, wel een jaar lang; blijkbaar dwaalde hij even in het post-cyclaire tijdperk rond terwijl ook het herstellingsoord geen raad meer met hem wist: rond die tijd werd hij bij diverse gastgezinnen ondergebracht.

Een schil, meer was ze niet, afnemend, vannacht zal ze nog geringer schijnen als de wolken het toelaten; toen ik vertrok wel, helder, samen met vele sterren en aan beide zijden hoge bergen, bij Martigny links de hoek om, de Valais in waar echter wolken werden opgestuwd waardoor de kleine maan, mede door het dagen, geheel uit zicht verdween.

Geld is opgeslagen arbeid en wordt ongelijk verdeeld, zeker als met het afzet tegen de gedane inspanning terwijl het daardoor een bron van ergernis kan worden, wordt eigenlijk, altijd maar weer, we lijden maar al te snel aan geldziekte.

Het was rond de zevenhonderd en duizend kilometer dat het helemaal mis met hem ging en een wekelijkse gang naar zijn recuperatieoord moest worden gemaakt; het scheelde niet veel, of ik had hem verstoten, maar dat is gelukkig verleden tijd: echte Dafdoktoren zorgden ervoor dat de truck weer zo ging rijden waardoor ik weer met hem door één tunnel kon, twee en meerdere passen nam , we begonnen met een schone lei.

En hoe! Vandaag lagen twee trajecten buitencategorie in het verschiet, vanmorgen de eerste, na Visp en Brig snorde het Dafje probleemloos met de zware vracht de Simplon op, de Simplon waar al ruim honder jaar een enorme adelaar argwanend in de gaten houdt wie daar toch naar boven komt kruipen.

Met noeste arbeid wordt geld gespaard, gespaard, vaak voor later, en met hard werken wordt de arbeid omgezet in kapitaal, vergaard kapitaal; na de Tweede Wereldoorlog deed ons totaal leeggeroofde land zijn uiterste best en door spaarzin en soberheid vergaarde men, héél veel, meer dan de buren.

Nog in de morgen kwam ik door het enige duitssprekende deel ten zuiden van de Zwitserse Alpen, de dorpjes Simplon en Gondo, aldaar reed ik Italië binnen en al spoedig zag ik links van mij Dommodossola liggen; ik spoedde mij verder. De wolken waren inmiddels tegen en om de bergtoppen blijven hangen terwijl in de dalen de zon intens de omgeving verwarmde.

En toen vonden we het in Groningen, aardgas, héél veel aardgas en dat betekende, naast al het gespaarde, ook weer geld; wederom met noeste arbeid werd het gas naar boven gepompt, het was lekker goedkoop, maar: de particulier moest er, naar verhouding, fiks voor betalen. In tegenstelling tot de export, want omdat er inmiddels een begin was van een "Europese Unie", toen nog bekend onder de E.E.G., moest men uit solidairiteit de opbrengst verdelen: het werd verpatst voor een habbekrats, net boven de kostprijs, voornamelijk naar frankrijk en Italië, de twee "armste" regio's van de zes.

Even boven Milaan, in Monza was mijn eerste losadres. Monza, waar een prachtige "duomo" staat en waar men de kroon van Constantijn de Grote wordt bewaard en waarvan men zegt dat daar een ijzeren spijker waarmee Christus werd gekruisigd in verwerkt werd, de stad ook van het "circuit", van de non van, maar ook de stad waar men voorheen naar de douane ging, de douane in Concorezzo, vele tientallen keren maakte ik hier "vrij".

("Vrij" maken betekent: buitenlandse goederen administratief binnenlands maken)

Indirect, mede met die aardgasbaten kon Italië zijn snelwegen bouwen, frankrijk zijn "route nationals" en later ook de autoroute: het relatief te vele vloeide vanuit Nederland naar elders terwijl, rond de jaren zeventig, de hoogconjunctuur in ons land zijn duizenden versloeg.

Na Monza wachtte een volgende klant op mij en het was maar de vraag of ik die binnen de wettelijke rijtijd wel zou halen; een adres in het nogal on-italiaans klinkende Cles, dus reed ik vanaf Bergamo het Camonicadal in om via Lòvere naar het noordoosten te karren, steeds langs en over de Oglio, tussen enorme hoge bergen door, op weg naar Edolo.

De "unie" werd groter, zeker in de jaren negentig, en, zoals altijd, waar een pot met -spaar-geld staat, vindt je kapers op de kust en Nederland had die pot. Aan kapers geen gebrek, er verdween, er verdween enorm veel poen in de Europese afgrond, zoveel, dat het ten koste ging van onze zorg, infrastructuur, onderwijs en nog meer maarschappelijk nuttige zaken; we verarmden, zienderogen en de burger moest steeds meer bijlappen.

Na Edolo begon het goed te stijgen en onder het opsnuiven van heerlijke nazomergeuren scheurde het vitale Dafje naar boven, langs de oprit naar de Mortirolo, bekend van de Giro, en langs Ponte di Legno waar eveneens de toegang is tot een moordende Alpenpas, de ruim 2600 meter hoge Passo di Gavia en vandaar de stevige klim naar de oude grens tussen Italië en het voormalige Oostenrijk-Hongarijë, naar de Passo del Tonale.

En toen werden we, nu tien jaar geleden, ook nog eens extra geflest toen tegen een véél te lage koers de gulden voor de euro werd ingewisseld en waardoor de Nederlander in één dag voor miljarden werd bestolen, bestolen onder het mom van "solidariteit".

Vanaf de passo naar beneden, eerst langzaam op de motorrem, steeds lager en lager, langs en door prachtige dorpjes voorzien van veel bloeiende bloemen, vaak in rode en rose kleuren, soms met geel: boven in de hoge luchten werd het steeds beklemmender, de nevels kregen de heldere lucht meer en meer in hun greep, er is vermoedelijk zwaar weer op til: aan het einde van de dag bereikte ik de bestemming, Cles, de plaats waar ik de nacht door breng.

Opgeslagen arbeid ontbrand niet makkelijk, daarvoor is een bepaalde hoeveelheid armoede voor nodig: poen lekt weg, steeds meer en meer, vooral uit ons land en "Europa" eist sinds kort ook onze pensioenpot op en op een zeker moment blijkt er zoveel poen te zijn weggelekt dat door armoede de zaak explodeert waardoor de hele arbeidsopslag verloren gaat.

Maar zover is het nog niet. Nóg niet.

Aldus schreef ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » do sep 13, 2012 6:10 am

Verona was ik al voorbij toen in het oosten de zon zich roodgesluierd door de wolken trachtte te prangen, tevergeefs, in de spiegels zag ik de zwartgrijze regenwolken vanaf de hoge Alpen de Po-vlakte binnendrijven; ik bleef ze nog net voor en uiteindelijk klom de koperen bol hoog genoeg om vanachter het wolkendek uit te komen; ik was toen reeds halverwege Mantova en Parma. Vanuit de wijdse akkers hielden een paar reigers het voor gezien, toen ik langs reed wiekten ze op, stegen hoog de lucht in om, vermoedelijk, zich te laten afglijden naar Afrika om daar de winter door te brengen.

Vandaag verkiezingen in eigen land, een dag dat ik onwillekeurig moet denken aan de verhalen van Carlo Lorenzini, er werd en wordt immers veel gejokt, gesust, overdreven en gemanupaleerd. "Gaat u maar rustig slapen" schijnt Minister-President Colijn voor de radio te hebben gesproken op de avond van de negende mei 1940 terwijl enkele uren later de Duitse inval plaats vond.

Parma, even daarbuiten, de klant was er ook hier spoedig uit waarna ik verder reed en terwijl achter mij de regenwolken langzaam maar zeker de hele vlakte bedekten reed ik zelf bij Fornovo nog met prachtig zonnig weer de Ligurische Alpen in, de oude weg naar La Spezia die kronkelend meteen naar de toppen voert en waarmee men zich een adembenemend uitzicht verwerft over de achterliggende vlakte. Het begon te waaien, hard, en op de toppen aangekomen zag ik dat vóór mij zich eveneens buien ontwikkelden. Over de bergkammen kropen inktzwarte duitsterkoppen, alsof ze mij moesten hebben: ik was omsingeld door de regendemonen maar tot Ponttremolli, waar ik toch maar even de snelweg op dook, bleef het droog, maar daarna braken de wolken, een enorme slagregen, de heuvels van de Ciqueterra en de marmerbergen van Carrara waren daardoor in nevels gehuld, niet lang, want bij Massa werd het alweer een stuk beter, dreven nog slechts flarden langs en toen ik ter hoogte van Pisa langs het dal van de Arno snorde brak de zon alweer wat door.

Aandachtig blikte ik het Arnodal in, want dáár, even voorbij Lucca, werd hij geboren, Carlo lorenzini, schreef zijn verhalen, de verhalen van dat ventje, dat ventje gemaakt van kersenhout dat vervolgens de wereld veroverde: Pinocchio, en er is zelfs in Collodi (bij Lucca) een pinocchiopark. Carlo lorenzini schreef zijn verhalen onder de pseudoniem Carlo Collodi rond 1890. Wat is het toch dat ik bij verkiezingen steeds aan dat ventje moet denken.
Wie de recente geschiedenis kent herinnert het zich ongetwijfeld; het vallen van de muur en het optrekken van het gordijn had niemand voorzien: enkele weken voor de dubieuze terechtstelling van Chauchesku waren westerse regeringsleiders nog bij hem op bezoek: zouden ze het echt niet geweten hebben? Hoe zouden ze er uitgezien hebben als ze de neus van Pinocchio hadden?

De laatste klant is nog ver, ver weg; Italië is lang, erg lang; ik reed via Livorno verder, hield pauze in Vada, verpoosde een wijle op het strand waar ik afgelopen zomer was en droeve blijdschap overviel mij: de eigenaardige ervaring, lege, verlaten stranden en de strandtent die mij enkele maanden geleden nog een poot trachtte uit te draaien bleek gesloten: "eindelijk gerechtigheid", mompelde ik nog. Mijn ogen blikten over de watervlakte en in gedachten zag ik aan de overzijde, in Spanje, mijn collega Jan (met een rode zwemboek an) staan: ik schreeuwde hem even toe, maar wist dat zelfs mijn stem te kort zou schieten, temeer daar de wind landinwaarts stond.

Daarna ging het weer verder, goedmoeds, onder een halfbewolkte lucht, passeerde Grosseto en ik overdacht wat ik daar bij de zee zo voelde, droeve blijdschap, is dat niet zoiets als heimwee? Met constante snelheid rolde ik voort, tot net voor het schiereiland wat lange tijd als koninklijk vakantieeiland heeft gediend, Monte Argentario met Porto Ércole en Orbetello, daar, in Albina, bleef ik staan voor de nacht.

Voor de argeloze burger komen ingrijpende omwentelingen totaal onverwachts en een onverwachtse omwenteling is aanstaande: nagenoeg al het Europese vermogen is immers verdampt, gesmolten, verdwenen, daar doet een nieuwe Eurodruk niets aan af, integendeel juist! De verkiezingen achter de rug en de omwenteling voor de deur: het zal een schok, een reuzeschok teweeg brengen die nog lang zal nagalmen.

Maar zover is het nog niet. Nóg niet.

Aldus schreef ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » ma sep 17, 2012 6:22 am

"Vroeger, als er een kogel aankwam, kon je er nog voor bukken" sprak ooit mijn opa die geboren werd in de eervorige eeuw, 1880, en ik heb hem nog goed gekend; hij was altijd gewoon enigszins gechargeerde uitdrukkingen te gebruiken.

De Via Aurelia lag er donker en stil bij, rechts van mij keek ik in het nog meer donker, de Tyrrheense zee, zo reed ik Orbetello voorbij, zo halverwege, zoals men dat noemt, de "laars", voor
Civitávecchia eerst nog langs Tarquinia; nog voor de ochtendspits bereikte ik de Roomse Tangenziale waarna ik naar het zuiden afsloeg, richting Napoli.

Er zat wel iets in wat grootva' zei, want hij wilde er mee uitdrukken hoe, na eeuwen "handwerk", oorlog voeren vanaf 1900 een geperfectioneerde en -vooral- technische bezigheid werd: het eerst werd dat zichtbaar in de ontzaggelijke gruwelen van de Eerste Wereldoorlog die overigens zijn einde vond door het onverwachts uitbreken van de Spaanse Griep waardoor, per slot van "rekening", meer mensen stierven dan door vier jaar oorlogsgeweld.

Slecht weer, bijna onophoudelijk regen, de zijdelingse bergtoppen waren niet te zien, de "Sonne" scheen niet "über die Capri" vandaag, bij Cassina verliet ik de snelweg en even na San Vittorio di Lazio reed ik Campania binnen, dat, overgezet uit het latijn zijnde, zoiets als het goede of schone land betekend. (Lazio komt van Latium, wat aanduiding is voor Latijnen, bakermat van alle Romaanse talen) Vandaar volgde ik de "oude" weg, totdat ik links de Via Teleso op kon, een mooie, lange rechte weg met aan weerskanten prachtige bergen waarna je na een slordige zestig kilometers in Benevento uitkomt.

Slechts 21 jaar later begon met de Tweede Wereldoorlog wederom de tijd van de verschrikking, ondanks dat er na die eerste hele groepen mensen reeds met een gebroken geweertje rond liepen: "nooit meer oorlog" was immers de leus, maar wat een vergissing, het kwam toch, uiteindelijk eindigend met enkele vreselijke "bommen" op een paar Japanse steden.

Wie Italië kent, weet het, weet dat de "laars" lang is, eindeloos lijkend en vandaag was ik slechts nauwelijk op de helft: in Avellino bracht ik mijn laatste spullen die ik mee had, rond een uur of twee was de kar weer leeg terwijl de regen allengs minder werd: in het westen brak de zon zelfs wat door en zo snorde ik een klein stukje terug, weer naar Benevento alwaar ik het spul aan de rand van de stad parkeerde.

Hoe nu verder? Verzuchting alom: dít nooit weer en met de oorlogsverschrikkingen op het netvlies bouwde men, geheel idealistisch, aan Europese samenwerking en de eerste stappen die werden gezet wierpen reeds snel de vruchten af, althans, in West-Europa. Het oosten zat nog lange tijd verscholen achter een ijzer, ondoordringbaar, gordijn.

Benevento, prachtig, niet te groot, ik bezocht het op Japanse wijze, net an een uurtje, bewonderde de "boog" van Trajanus die met Arelius en Hadrianus tot één van de "fatsoenlijke" keizers wordt gerekend en vanf de stadsheuvel verlustigde ik mij aan het prachtige uitzicht. Daarna keerde ik weer terug naar het wachtende Dafje.

Inmiddels kregen de financiële organen binnen het Europa een "vrije" rol en uiteindelijk namen zij de macht over, manipuleerde met eerste levensbehoeften door, onder meer, huizenprijzen tot ireële waarden op de drijven en inmiddels kwam ook het "oosten" er bij waardoor arbeiders als handelswaar werden verkwanseld; een enorme discrepantie werd zichtbaar, veel verdienen door zo goedkoop als maar kan het werk te laten verrichten terwijl er op een enorme manier met geld en goederen werd gegogeld.

In de middag rolde ik nog een stukje terug, weer langs de vulkaanvormige bergen die nu beter te zien waren dan in de morgen, Roma kwam ik zicht, net ervoor ging ik er oostwaarts langs, bleef er staan, vlak bij een goed bekend staande knabbelhut, genietend van de geuren die door de vele regen vanuit het groen en de grond opborrelden.

De mammonmacht, ze heeft alles in haar greep, 't is een duivelslist!
Voorheen werd getracht met laarzengestamp en excessief oorlogsgeweld de macht te verwerven, maar toen ingezien werd dat die poging een heilloze weg was, sloeg men af, een andere weg in, de weg van de mammonslist en met financiële en economische middelen wordt de macht gegrepen, probeert dat althans, maar het zal daardoor tot machteloze machten komen, een eng schavot waar we onze financiele zelfexecutie verrichten.

Op het stalen cabinedak tikt het weer, de regen is teruggekomen, ik geniet altijd van regen, het ruikt dan ook zo lekker en alles ziet dan weer fris. De regen houd aan, hier, 't wordt vannacht weer echt een regenlaars.

Aldus schreef ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » ma sep 17, 2012 7:19 am

De man met witte pet kwam weer naar buiten uit het kleine, met blauwe tegeltjes versierde kotje, in zijn hand een net uitgeschreven vel papier; handmatig opende hij de slagboom, we mochten verder. Tussen pa en moe zat ik, op de voorbank van de bolle Mercedes 180D, de andere kinderen op de achterbank en het zal Novara geweest zijn, 1957, want we kwamen uit Vairano, recht tegenover Lugano en gingen een dagje naar Milaan.

Lang hebben ze er nog gestaan, die blauw betegelde huisjes waar je voor een rit over de snelweg eerst moest betalen aan een in perfect zittend geuniformeerde wegwachter, alles handmatig, tot aan de slagboom toe.

Maar ze zijn weg, allemaal, en in de linkerspiegel ontwaarde ik een zoetrode bol nadat eerst vóór en rondom mij alles geheimzinnig paars tot dieprood kleurde: de zon kwam vanachter de Adriatica weer tevoorschijn terwijl ik pal naar 't westen reed waarbij bij het passeren van een viaduct de zon steeds achter het brugdeel verdween en zodoende bleefde ik de opkomst enkele keren achtereen.

Ze had gewonnen, de zon, de enorme wolkenlegers waren uiteengeslagen, gevlucht en verschanst in de Apenijnen waar ik gisteren nog doortrok, waar ik eerst, na Rome en Orte, langs de eeuwenoude stad Todi kwam, en langs Duerte, bekend om het prachtige aardewerk, door de vallei naar Umbertide met aan weerskanten grote tabaksplantages, het regende enorm en in de bovenluchten leek zich een onheilspellend gevecht af te spelen, en stormen, stórmen!

Nadat de grens tussen Umbrië en Emilia Romagna was gepasseerd bleek de doorgaande weg afgesloten: een aardverschuiving had de weg dusdanig aangetast dat ze niet meer berijdbaar werd geacht zodat er via een prachtig soort geitenpad de route werd vervolgd, dertig kilometer slingeren door woest en onguur weer, de Apenijnen kunnen wreed zijn, een wreed zijn waar ik van genoot.

Na ruim een uur kwam ik bij Cesena de bergen uit, het begon te klaren, de zon, ze verdreef het wolkgeweld, en niet zomaar; geheel!
Reeds bij Ravenna was er nauwelijks meer een wolk te zien, het werd warm, achtentwintig rond de middag en nadat ik te Alfonsine, een boerengehucht tussen Ravenna en Ferrara, nog wat lading in de kar kreeg, besloot ik het daarna even van te nemen en bekeek de omgeving waarbij ik onder de indruk kwam van de diversiteit aan flora dat er in de omgeving groeide. Opnieuw onder de indruk, steeds weer.

In de namiddag reed ik verder, haalde de stad Brescia nog en nam daarbij meteen de kans even het centrum van de stad te bezoeken, maar aangezien daar een soort "muziek"-gala begon waarbij een overgedecibelde herrie ten (on)gehore werd gebracht, vluchtte ik met gezwinde spoed er weer weg, de oren nog lang natuitend.

Inmiddels sla ik af, noordwestelijk, Ivrea, Quincinetto, en het zal nog wel even voortgaan vandaag; de reis in nog lang niet ten einde.
Bij het opgaan van de zon ontwaakten ook links van mij de bergen, de enorme bergen die een afscheiding vormen tussen Italië en de rest van de wereld; net aan de andere kant woont een vreemd volkje dat vanaf 1550 al geen oorlog meer heeft gevoerd.

Geen wolk meer te zien. Alles is schoongeveegd, helblauw om mij heen, en ik, ik kachel maar door, door tunnels, door bergen, over rivieren, eindeloos.

Aldus schreef ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » ma sep 17, 2012 7:24 am

Afbeelding
Brescia

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di sep 25, 2012 5:46 am

Tot aan Chalon sur Saône kwam ik nog, de stad waar meneer Niepce (spreek uit: Njepse) als uitvinder werd geboren en getogen, ja, zelfs rond 1820 de eerste foto, na een belichtingstijd van meer dan acht uur, op een metalen plaat wist vast te leggen en bij het eerste bezoek liep ik dan ook pardoes het plein op waar zijn standbeeld zich bevond en nam er een foto van, daarbij bedenkend dat hij toch in de verste verte niet had kunnen bevroeden hoe dat tegenwoordig, 200 jaar later, met een digitale camera plaats vindt.

De mens spreekt veelvuldig over zijn of haar mening, en in termen; ik ben het er wel danwel niet mee eens, men deelt meningen of deelt de mening van anderen niet, zoveel mensen zoveel meningen, lijkt wel.

Vroeg in de morgen weer vertrokken, op weg via de prachtige doorgaande weg over Avallon naar Auxerre, karmozijnen kleuren bij opkomende zon, prachtige mistwolken in de dalen, steeds meer gevallen blad, het najaar loert en wacht af totdat het zijn kans kan grijpen de zomer voor goed dit jaar te verjagen.

Maar een mening is altijd bezijden de waarheid, een mening klopt niet, klopt nooit, het is een indirect bewijs dat elke waarheid, zoals Nietzsche schreef, een vergissing is, maar hoe krachtiger de mening, hoe fataler de vergissing.

De mistflaren werden minder na gelang de dageraad vorderde, rond de middag kwam ik, net onder Parijs, in het desolate oord Bondoufle, bij het losadres, aan, voor de "docs" stond niemand, er zou wel snel gelost worden, dacht ik, maar wat een vergissing. Ondanks het feit dat er niets te doen was, bleef de lading in de kar omdat de handel op dinsdag stond. Niet lossen dus, dus uitgewerkt, en zo verliet ik het (niet)losoord en ging op weg naar een veilige overnachtingsplek, Rungis, de "markthallen" van parijs waar allerlei groeten, fruit, vlees en bloemen voor Parijs worden verhandeld.

Als zeven miljoen Parijzenaars gemiddeld één onsje kaas per week eten, heb je daar ongeveer vijf volle opleggers kaas per dag voor nodig, hetzelfde geldt natuurlijk voor vis, vlees, fruit en groente, dit om enigszins een idee te geven wat er dagelijks op zo'n markt om gaat.

Een mening is gebaseerd op onbewuste angst, op een meer niet, dan wel weten, vooral op een niet willen weten, een mening is blasphemie, ze zijn oorzaak van onmin, strijd en misverstand, meningen valen altijd; meningen zijn gemeen.

Rungis ligt niet ver van Parijs, alleen Villejuif ligt er nog tussen, dus bezocht ik, onverwachts, de metropool, snorde met de tweewieler bij Port d' Italy het centrum binnen en nadat ik over de Mont Parnasse en langs een dependance van de Sorbonne kwam kwam ik al snel aan bij het werk van ingenieur Eifel, de toren, die eigenlijk als brug zou gaan functioneren maar waar nooit iets van gekomen is.

Hoe klemmender de mening, hoe dwazer de mens. Een mening verondersteld een weten, maar slechts een weten tegenover een niet weten, een niet weten dat meer inhoud in zich heeft dan het summiere weten waarom de mening werd gebaseerd. Helaas: de meeste meningen worden als goden vereerd!

Natuurlijk, de Chaps d' Elysee moest ik ook even op en als een soort te laat binnenkomende tourrenner snorde ik van de Arc de Triumpfe naar het Place de la Concorde waarna ik weer de Seine overstak en terugtrapte naar het brave Dafje.

Wie wijs is en verstandig houd er geen mening op na, maar overziet, overziet hetgeen gebeurt en plaatst dat in het kader van de geschiedenis dat soms historie wordt, weet ook, hoeveel meningen, achteraf, door de loop en tijden heen, werden gelogenstraft. Indien de mens zich eens zou ontmenen, zou er meer onderling begrip onstaan.

Daar ben ik van overtuigd.

Aldus schreef ome Willem

Plaats reactie