Gelukkig was ter afsluiting van deze hete dag het stof voldoende aanleiding deze weg te spoelen! En zodoende vierden wij met z'n allen toch nog een beetje de eerste mei!
Toch wel de enige echte??
Reisverslag Polen 1986
Re: Reisverslag Polen 1986
Toch wel de enige echte??
Re: Reisverslag Polen 1986
admin schreef:Wel werd geadviseerd de koeien op stal te zetten en van bevriende artsen hoorde we dat kinderen en zwangere vrouwen Plyn Lugola (Lugol's iodine) te drinken kregen.
Toen was ik nog maar een kleine jongen, maar ik weet het nog goed. We hadden in nederland net de koeien buiten gedaan, kregen we enkele dagen later te horen dat ze weer naar binnen moesten. Tegenwoordig met die ligboxenstallen is het 'deurtje open' of 'deurtje dicht', maar toen hadden we nog twee grupstallen (de zgn. winterstal en de melkschuur) met elk 60 plaatsen. Dat was pas
om alles weer op z'n plek te krijgen in die winterstal.Mijn vrouw, toen nog maar een klein kindje, moest ook van dat spul drinken. Smakelijk was het niet.
1 mei was toen een warme en zonnige dag, volgens iemand uit de stad met wie ik ooit gesproken had. Hij lag net als vele anderen lekker te zonnen in de volkstuin, niet wetende dat ze zo lekker werden blootgesteld aan de straling.
Een buurvrouw van mij hier in polen was zwanger in die tijd. Helaas is het een ongelukkig kind geworden. Ondanks dat de doktoren volhielden van niet, zij zijn er van overtuigd dat het kwam door die ramp.
Re: Reisverslag Polen 1986
Die communistische tijd was voor de mensen die eraan onderworpen warren echt geen leuke tijd. Als je denkt van wel ga dan maar eens de film Dass leben der anderen bekijken. Communisme brengt alleen maar armoede corruptie en ondedrukking voort. bron:kees.
Re: Reisverslag Polen 1986
ron schreef:admin schreef:Wel werd geadviseerd de koeien op stal te zetten en van bevriende artsen hoorde we dat kinderen en zwangere vrouwen Plyn Lugola (Lugol's iodine) te drinken kregen.
Toen was ik nog maar een kleine jongen, maar ik weet het nog goed. We hadden in nederland net de koeien buiten gedaan, kregen we enkele dagen later te horen dat ze weer naar binnen moesten. Tegenwoordig met die ligboxenstallen is het 'deurtje open' of 'deurtje dicht', maar toen hadden we nog twee grupstallen (de zgn. winterstal en de melkschuur) met elk 60 plaatsen. Dat was pas
Mijn vrouw, toen nog maar een klein kindje, moest ook van dat spul drinken. Smakelijk was het niet.
1 mei was toen een warme en zonnige dag, volgens iemand uit de stad met wie ik ooit gesproken had. Hij lag net als vele anderen lekker te zonnen in de volkstuin, niet wetende dat ze zo lekker werden blootgesteld aan de straling.
Een buurvrouw van mij hier in polen was zwanger in die tijd. Helaas is het een ongelukkig kind geworden. Ondanks dat de doktoren volhielden van niet, zij zijn er van overtuigd dat het kwam door die ramp.
Ik kan het mij wel herinneren, langzaam druppelen de berichten binnen. En voor je het wist moesten de koeien op stal, gezaaid gras worden verbrand en spinazie uit den boze.
De wolk radioactiviteit is toen ook over Polen gegaan. Jaren later bleken naast de wegen in Zweden de radioactiviteit ionstuitbarend hoog te zijn.
Re: Reisverslag Polen 1986
Hierbij het 5e en laatse deel van de reis: zie ook http://www.dumpyourphoto.com/album/view/1265
De laatste dag van mijn vakantie zal niet zo bijzonder geweest zijn omdat ik me deze helemaal niet kan herinneren. Oké toegegeven, dat zou natuurlijk ook door de drank kunnen komen...
In ieder geval vertrok ik op 2 mei 1986 tezamen met mijn vriend uit Lublin én een pakketje voor mijn Poolse maat die in Nederland was achtergebleven in mijn autotje richting Poolse grens waar we diep in de nacht aankwamen. Na wat gehannes over de baard die mijn vriend had laten staan waardoor de foto in zijn paspoort niet meer correspondeerde met de werkelijkheid konden we, nadat een kapper niet voorhanden bleek, toch doorrijden. Ditmaal geen nerveus gedoe op de Transit strasse en ook leek het er een beetje op dat die kant van de autobahn in een iets betere conditie verkeerde. Kon ook allemaal verbeelding zijn natuurlijk... maar goed. Ditmaal werden we bij het passeren bij Helmstedt-Marienborn aan alle kanten door grensbeambten bekeken en besnuffeld. Er werd zelfs met spiegels onder de auto gekeken. Natuurlijk mochten we ook even langs de man met de Geigerteller en hier kneep ik em toch wel even een beetje. Stel dat?.... Oké de vader van mijn vriend had voor vertrek het autotje nog gewassen maar het had onderweg ook geregend. Was er sprake van straling? En zo ja hoeveel dan? Wij wisten van niks namelijk. Nou ja, officieel dan niet zo veel. Maar toch... Om een lang verhaal kort te houden... We mochten doorrijden en de rit voerde ons vervolgens langs een aantal verschillende wacht en controleposten als het ware kris kras over een grote asfaltvlakte waar de route met pionnen stond aangegeven. Hier en daar onderbroken door een soort van een (mobiele?) uitkijktoren. Na in totaal een klein uurtje waren we er doorheen. Een rit dwars door het ijzeren gordijn. Appeltje eitje als je de benodigde papieren had... dat dan weer wel.
De reis verder terug naar huis verliep voorspoedig. Er was nog wel wat gedoe met het pakketje dat ik voor mijn Poolse maat had meegenomen en in Duitsland had moeten achterlaten maar zo'n anderhalve week later was ook die op de plaats van bestemming aangekomen.
Eind goed, al goed dus en zodoende konden we op onze gemak meedoen met de hysterie rondom de kernramp in Rusland. De informatieverstrekking hierover in Nederland bleek namelijk al net zo beroerd te zijn als dat wij in Polen hadden ervaren concludeerden wij onder het genot van een borrel!
Epiloog
Dit jaar reisde ik net zoals 25 jaar geleden op bijna hetzelfde moment naar Polen. Pasen viel dit jaar zoals je vast wel is opgevallen nogal laat en het kán natuurlijk toeval zijn, maar... het weer daar was werkelijk schit-te-rend! En net zoals toen was er ook nu sprake van veel-te-veel feesten en veel-te-veel eten. Daarbij is het dit jaar ook nog eens het jubileumjaar ter herinnering van de kernramp bij Tsjernobyl en ook was net een andere (kern)ramp ergens in Japan geboren. Man, man.. dubbel boffen dus, je zou zowat gaan denken dat er sprake is van een complot! Oh ja en voordat ik het vergeet, er was ook nog wat koels te drinken...
Mijn lief was een weekje eerder per vliegtuig vertrokken en dit gaf mij de gelegenheid per auto een aantal plekken van toen nog eens te bezoeken. Enigszins gedwongen want ergens bij Fürstenwalde, zo’n vaag en onbekend stadje ergens in de voormalige DDR, had een ongeval de snelweg voor uren afgesloten en nam de afhandeling hiervan kennelijk nogal wat tijd in beslag. Natuurlijk wist ik wel dat daar iets aan de hand was... Immers, er werd namelijk al op informatieborden van de Berliner Ring aangegeven dat er beter naar een andere grensovergang met Polen kon worden uitgeweken. Maar ja,... eigenwijs hé?
Trouwens, die E-30 in Duitsland, want zo adresseren we deze route, is vandaag de dag grotendeels driebaans. En ook in Polen bestaat het grootste deel van de reis uit zoeven over een autosnelweg. Betaald weliswaar maar dat mag de pret niet drukken en zeker niet de mijne want de rest van het traject zal snel volgen. Ze bouwen daar dat het een lieve lust is en dat is typisch iets wat die lui daar goed kunnen. Het stikt hier in Nederland immers ook van de Poolse bouwvakkers,.. toch? Oké, toegegeven op die plekken sta je dan wel weer ouderwets uren in de file...
Even terug naar dat oponthoud op dat stuk autosnelweg bij Fürstenwalde, ik besloot te proberen via een andere route de Pools grens te bereiken en stopte om de weg te vragen bij een benzinestation in dat plaatsje. Dankzij Google maps denk ik dat het 'autohaus Kuchenbecker' was alwaar een uiterst vriendelijke pompbediende moeite deed mij in zijn allerbeste Engels de weg te wijzen. Na de aanschaf van een Duitse wegenkaart van de omgeving, een bockworst en een koffie besloot ik het advies van de beste man te volgen en kon zodoende bijna direct mijn weg vervolgen!
Toch vreemd dat, ondanks dat ik deze snelweg decennia lang heb bereden, ik van het leven er naast eigenlijk helemaal niets weet realiseerde ik me. Natuurlijk, in de DDR tijd mocht je de snelweg niet af en na de Wende was onze grootste zorg altijd zo snel mogelijk door te kunnen karren. Een reis naar onze eindbestemming nam destijd namelijk minimaal 18 uur in beslag als je geluk had maar meestal was dat wel een uurtje meer. De laatste jaren echter ging het redelijk snel. De snelste rit was 12 uur maar nu ze druk aan het bouwen zijn geslagen kun je daar zomaar weer een uurtje of twee bij optellen. Straks gaat als alles klaar is natuurlijk het weer lekker vlot maar anno 2011 bedenk ik me dat ik al die markante punten in het landschap, de (Poolse) dorpjes en gehuchten waar ik destijds zo vaak doorheen reed – verdomd als het niet het waar is – best wel een beetje mis... Nu effe niet net zoals een kijkbuislezertje via mijn contactpagina onlangs deed gaan lopen zemelen dat dit een "kut site" is en dat ik een loser ben die "maar op de WC kleinburgerlijk moet gaan lopen doen" want er zijn op dat traject gewoon teveel plekken die op de één of ander manier en zonder dat ik je kan aangeven waarom, een onvergetelijke indruk op mij hebben gemaakt.
Capisce amigo?..
In ieder geval, na een autorit van zo'n dikke 14 uur kwam ik diep in de nacht in Nowy Dwor Mazowiecki aan. Vervolgens verstreken net zoals 25 jaar hiervoor de dagen sneller dan me lief waren. En reisde ik voordat ik het alweer goed en wel doorhad weer terug naar Nederland. Dit jaar weliswaar een paar dagen eerder dan destijds maar weer met net zoals toen een pakketje aan boord.
Mijn jongste Poolse nichtje namelijk wilde ook eens Koninginnedag in Nederland vieren, je weet wel die dag waarop jezelf ongeneerd vol kunt laten lopen en ongekend idioot kan lopen doen, en reisde omdat zij zo snel geen vliegticket kon krijgen met mijn lief en mij mee terug. Dat vieren van die dag deed ze (natuurlijk) wel met vrienden en vriendinnen en dus mooi zonder ouwe zeikerds zoals mijn lief en ik. Want ja, die lopen toch alleen maar te zemelen over allerlei ouwe shit van vroeghur. Zoals bijvoorbeeld over het monument dat de voormalige grensovergang Helmstedt-Marienborn nu is. En ook vervelen zij de jeugd met allerlei sterke verhalen over paspoortcontroles, visa en spiegels onder je auto en zo.... Oh ja en dat drank meer kapot maakt dan je lief is... Nee kom op zeg, zij heeft haar eigen wereld!
"We zijn inmiddels zo ver afgedwaald van een maatschappij gebaseerd op natuurrechten en zelfredzaamheid dat de oplossingen voor de huidige problemen nog complexer worden dan de problemen zelf. En altijd geldt, hoe meer contradicties, dure woorden en vage regelingen, hoe beter de elite er zelf van kan profiteren."
Reaguurder Zacharias op Vrijspreker.nl En wat dan over mijn wereld vraag je me?...
Na 25 jaar Polen bezocht te hebben per trein met eindeloze controles in Berlijn en aan de Poolse grens, met zwaar overbeladen auto's of in Tupolev en Ilyushin vliegtuigen met stoelen zonder gordel en soms zelfs gordels zonder stoelen... Na 25 jaar dit land te hebben ervaren kan ik niet anders dan concluderen dat het mijne niets meer is van wat het ooit was. Zodra je de Nederlandse grens passeert raakt het je weer vol op de voortandjes. Want hebben wij hier nu wel behoefte aan kilometers spitsstrook die om de één of andere vage reden toch altijd gesloten zijn? Aan een overheid die van alles wil controleren maar niet thuis geeft als je ze echt nodig hebt? Is dit land niet verworden tot über kneuterland? Een lutserclub waarvan bestuurders bij het minste of geringste de verantwoording bij een ander leggen in de wetenschap dat zij hun handen (dan) hebben schoongewassen? Nee kijkbuislezertjes, wij verdommen het in dit land om orde op zaken te stellen niet omdat het niet kán.. maar omdat we het niet zouden 'moeten willen'. Yeah right,... bang dat er dan weer iemand beledigd is omdat we dan weer te weining respect zouden hebben getoond, zeker? Welkom in het land waar allerlei achtelijke en fascistoïde ideologieën heel 'respectvol' 'religie' worden genoemd. En waar een dochter van een (buitenlandse) oorlogsmisdadiger rustig kan verkondigen dat zoiets als 'de Nederlander' niet bestaat!
Tja beste kijkbuislezertjes, rijdend op die vermogenskostende vijfbaans autosnelweg. Je weet wel die met die snelheidslimiet van 100 kilometer per uur, weet je het!.. Nee niet dat ik... (je voelt hem wel aankomen zeker?) maar wel dat ik weer terug ben in het land van 'hygienisch schoon'!
Mocht je jezelf afvragen wat er terecht gekomen is van dat pakketje van 25 jaar geleden: haar oudste zoon studeert, iets fokking ingewikkelds, en is onlangs getrouwd met zijn lief uit de Oekraïne.
De laatste dag van mijn vakantie zal niet zo bijzonder geweest zijn omdat ik me deze helemaal niet kan herinneren. Oké toegegeven, dat zou natuurlijk ook door de drank kunnen komen...
In ieder geval vertrok ik op 2 mei 1986 tezamen met mijn vriend uit Lublin én een pakketje voor mijn Poolse maat die in Nederland was achtergebleven in mijn autotje richting Poolse grens waar we diep in de nacht aankwamen. Na wat gehannes over de baard die mijn vriend had laten staan waardoor de foto in zijn paspoort niet meer correspondeerde met de werkelijkheid konden we, nadat een kapper niet voorhanden bleek, toch doorrijden. Ditmaal geen nerveus gedoe op de Transit strasse en ook leek het er een beetje op dat die kant van de autobahn in een iets betere conditie verkeerde. Kon ook allemaal verbeelding zijn natuurlijk... maar goed. Ditmaal werden we bij het passeren bij Helmstedt-Marienborn aan alle kanten door grensbeambten bekeken en besnuffeld. Er werd zelfs met spiegels onder de auto gekeken. Natuurlijk mochten we ook even langs de man met de Geigerteller en hier kneep ik em toch wel even een beetje. Stel dat?.... Oké de vader van mijn vriend had voor vertrek het autotje nog gewassen maar het had onderweg ook geregend. Was er sprake van straling? En zo ja hoeveel dan? Wij wisten van niks namelijk. Nou ja, officieel dan niet zo veel. Maar toch... Om een lang verhaal kort te houden... We mochten doorrijden en de rit voerde ons vervolgens langs een aantal verschillende wacht en controleposten als het ware kris kras over een grote asfaltvlakte waar de route met pionnen stond aangegeven. Hier en daar onderbroken door een soort van een (mobiele?) uitkijktoren. Na in totaal een klein uurtje waren we er doorheen. Een rit dwars door het ijzeren gordijn. Appeltje eitje als je de benodigde papieren had... dat dan weer wel.
De reis verder terug naar huis verliep voorspoedig. Er was nog wel wat gedoe met het pakketje dat ik voor mijn Poolse maat had meegenomen en in Duitsland had moeten achterlaten maar zo'n anderhalve week later was ook die op de plaats van bestemming aangekomen.
Eind goed, al goed dus en zodoende konden we op onze gemak meedoen met de hysterie rondom de kernramp in Rusland. De informatieverstrekking hierover in Nederland bleek namelijk al net zo beroerd te zijn als dat wij in Polen hadden ervaren concludeerden wij onder het genot van een borrel!
Epiloog
Dit jaar reisde ik net zoals 25 jaar geleden op bijna hetzelfde moment naar Polen. Pasen viel dit jaar zoals je vast wel is opgevallen nogal laat en het kán natuurlijk toeval zijn, maar... het weer daar was werkelijk schit-te-rend! En net zoals toen was er ook nu sprake van veel-te-veel feesten en veel-te-veel eten. Daarbij is het dit jaar ook nog eens het jubileumjaar ter herinnering van de kernramp bij Tsjernobyl en ook was net een andere (kern)ramp ergens in Japan geboren. Man, man.. dubbel boffen dus, je zou zowat gaan denken dat er sprake is van een complot! Oh ja en voordat ik het vergeet, er was ook nog wat koels te drinken...
Mijn lief was een weekje eerder per vliegtuig vertrokken en dit gaf mij de gelegenheid per auto een aantal plekken van toen nog eens te bezoeken. Enigszins gedwongen want ergens bij Fürstenwalde, zo’n vaag en onbekend stadje ergens in de voormalige DDR, had een ongeval de snelweg voor uren afgesloten en nam de afhandeling hiervan kennelijk nogal wat tijd in beslag. Natuurlijk wist ik wel dat daar iets aan de hand was... Immers, er werd namelijk al op informatieborden van de Berliner Ring aangegeven dat er beter naar een andere grensovergang met Polen kon worden uitgeweken. Maar ja,... eigenwijs hé?
Trouwens, die E-30 in Duitsland, want zo adresseren we deze route, is vandaag de dag grotendeels driebaans. En ook in Polen bestaat het grootste deel van de reis uit zoeven over een autosnelweg. Betaald weliswaar maar dat mag de pret niet drukken en zeker niet de mijne want de rest van het traject zal snel volgen. Ze bouwen daar dat het een lieve lust is en dat is typisch iets wat die lui daar goed kunnen. Het stikt hier in Nederland immers ook van de Poolse bouwvakkers,.. toch? Oké, toegegeven op die plekken sta je dan wel weer ouderwets uren in de file...
Even terug naar dat oponthoud op dat stuk autosnelweg bij Fürstenwalde, ik besloot te proberen via een andere route de Pools grens te bereiken en stopte om de weg te vragen bij een benzinestation in dat plaatsje. Dankzij Google maps denk ik dat het 'autohaus Kuchenbecker' was alwaar een uiterst vriendelijke pompbediende moeite deed mij in zijn allerbeste Engels de weg te wijzen. Na de aanschaf van een Duitse wegenkaart van de omgeving, een bockworst en een koffie besloot ik het advies van de beste man te volgen en kon zodoende bijna direct mijn weg vervolgen!
Toch vreemd dat, ondanks dat ik deze snelweg decennia lang heb bereden, ik van het leven er naast eigenlijk helemaal niets weet realiseerde ik me. Natuurlijk, in de DDR tijd mocht je de snelweg niet af en na de Wende was onze grootste zorg altijd zo snel mogelijk door te kunnen karren. Een reis naar onze eindbestemming nam destijd namelijk minimaal 18 uur in beslag als je geluk had maar meestal was dat wel een uurtje meer. De laatste jaren echter ging het redelijk snel. De snelste rit was 12 uur maar nu ze druk aan het bouwen zijn geslagen kun je daar zomaar weer een uurtje of twee bij optellen. Straks gaat als alles klaar is natuurlijk het weer lekker vlot maar anno 2011 bedenk ik me dat ik al die markante punten in het landschap, de (Poolse) dorpjes en gehuchten waar ik destijds zo vaak doorheen reed – verdomd als het niet het waar is – best wel een beetje mis... Nu effe niet net zoals een kijkbuislezertje via mijn contactpagina onlangs deed gaan lopen zemelen dat dit een "kut site" is en dat ik een loser ben die "maar op de WC kleinburgerlijk moet gaan lopen doen" want er zijn op dat traject gewoon teveel plekken die op de één of ander manier en zonder dat ik je kan aangeven waarom, een onvergetelijke indruk op mij hebben gemaakt.
Capisce amigo?..
In ieder geval, na een autorit van zo'n dikke 14 uur kwam ik diep in de nacht in Nowy Dwor Mazowiecki aan. Vervolgens verstreken net zoals 25 jaar hiervoor de dagen sneller dan me lief waren. En reisde ik voordat ik het alweer goed en wel doorhad weer terug naar Nederland. Dit jaar weliswaar een paar dagen eerder dan destijds maar weer met net zoals toen een pakketje aan boord.
Mijn jongste Poolse nichtje namelijk wilde ook eens Koninginnedag in Nederland vieren, je weet wel die dag waarop jezelf ongeneerd vol kunt laten lopen en ongekend idioot kan lopen doen, en reisde omdat zij zo snel geen vliegticket kon krijgen met mijn lief en mij mee terug. Dat vieren van die dag deed ze (natuurlijk) wel met vrienden en vriendinnen en dus mooi zonder ouwe zeikerds zoals mijn lief en ik. Want ja, die lopen toch alleen maar te zemelen over allerlei ouwe shit van vroeghur. Zoals bijvoorbeeld over het monument dat de voormalige grensovergang Helmstedt-Marienborn nu is. En ook vervelen zij de jeugd met allerlei sterke verhalen over paspoortcontroles, visa en spiegels onder je auto en zo.... Oh ja en dat drank meer kapot maakt dan je lief is... Nee kom op zeg, zij heeft haar eigen wereld!
"We zijn inmiddels zo ver afgedwaald van een maatschappij gebaseerd op natuurrechten en zelfredzaamheid dat de oplossingen voor de huidige problemen nog complexer worden dan de problemen zelf. En altijd geldt, hoe meer contradicties, dure woorden en vage regelingen, hoe beter de elite er zelf van kan profiteren."
Reaguurder Zacharias op Vrijspreker.nl En wat dan over mijn wereld vraag je me?...
Na 25 jaar Polen bezocht te hebben per trein met eindeloze controles in Berlijn en aan de Poolse grens, met zwaar overbeladen auto's of in Tupolev en Ilyushin vliegtuigen met stoelen zonder gordel en soms zelfs gordels zonder stoelen... Na 25 jaar dit land te hebben ervaren kan ik niet anders dan concluderen dat het mijne niets meer is van wat het ooit was. Zodra je de Nederlandse grens passeert raakt het je weer vol op de voortandjes. Want hebben wij hier nu wel behoefte aan kilometers spitsstrook die om de één of andere vage reden toch altijd gesloten zijn? Aan een overheid die van alles wil controleren maar niet thuis geeft als je ze echt nodig hebt? Is dit land niet verworden tot über kneuterland? Een lutserclub waarvan bestuurders bij het minste of geringste de verantwoording bij een ander leggen in de wetenschap dat zij hun handen (dan) hebben schoongewassen? Nee kijkbuislezertjes, wij verdommen het in dit land om orde op zaken te stellen niet omdat het niet kán.. maar omdat we het niet zouden 'moeten willen'. Yeah right,... bang dat er dan weer iemand beledigd is omdat we dan weer te weining respect zouden hebben getoond, zeker? Welkom in het land waar allerlei achtelijke en fascistoïde ideologieën heel 'respectvol' 'religie' worden genoemd. En waar een dochter van een (buitenlandse) oorlogsmisdadiger rustig kan verkondigen dat zoiets als 'de Nederlander' niet bestaat!
Tja beste kijkbuislezertjes, rijdend op die vermogenskostende vijfbaans autosnelweg. Je weet wel die met die snelheidslimiet van 100 kilometer per uur, weet je het!.. Nee niet dat ik... (je voelt hem wel aankomen zeker?) maar wel dat ik weer terug ben in het land van 'hygienisch schoon'!
Mocht je jezelf afvragen wat er terecht gekomen is van dat pakketje van 25 jaar geleden: haar oudste zoon studeert, iets fokking ingewikkelds, en is onlangs getrouwd met zijn lief uit de Oekraïne.