De sneeuw kraakt als watten onder mijn voeten. En het is koud. Heel koud. Ik zie het wolkje van mijn ademhaling en de stof van mijn met dons gevulde jas kraakt. Ik loop in een stille wereld, alsof de natuur de adem inhoud.
Als je het schrijft zoals je het zegt zijn we in het Biesjkadie Nationaal Park.
Lees verder op https://www.reiskrantreporter.nl/report ... bieszczady
