Reizen met de auto tussen Nederland en Polen net na de val v

[Plievo]

Reizen met de auto tussen Nederland en Polen net na de val van “de muur”

Al sinds de jaren ’80 kom ik in Poznan, in die periode kwam ik soms met de auto en soms met de trein.
In dit bericht benoem ik enkele belevenissen in willekeurige volgorde m.b.t. de autoreizen die ik maakte net na de val van de ‘Berlijnse muur’.

Het 1e verhaal
Vreemd om stapvoets door voormalige BDR - DDR te reizen en niet te worden aangehouden door de douane voor pascontrole. Doordat ik in die periode in ploegendienst werkte kwam ik op de meest gekke tijden over de grenzen heen. Nu kwam ik diep in de nacht aan bij de Poolse grens. Ik kon direct doorrijden tot aan het grenskantoorhokje waar een stevig gebouwde vrouwelijke douanier zat met het raampje open. Als braaf burger stopte ik natuurlijk en gaf braaf mijn paspoort af, niet dus. De vrouwelijke douanier keek mij aan, armen gekruist en zei: zamknięte. Ik dacht “dat heb ik niet goed gehoord” en ondernam nogmaals een poging om het paspoort af te geven. Wederom zei de dame “zamknięte”. Hoezo gesloten? Dacht ik bij mij zelf. Ik deed of ik gek was en begon van Duits te spreken, maar meer dan zamknięte kwam er niet uit. Ik gaf gas en reed door met de gedacht “als het niet goed is komen ze mij wel achterna”. Nooit meer iets van vernomen.

Het 2e verhaal
Getrouwd, in december in het jaar na de val van de muur. Doordat mijn vrouw nog een paar maanden moest studeren en ik er was gebleven tot voorbij Sylwester reed ik in de kou weer terug naar de Poolse grens, de auto vol met cadeau`s van de familie bedenkend hoe ik alles de grens over zou kunnen krijgen. Aankomend bij de grens bleek er geen files te zijn, sterker nog ik was de enige auto aldaar. Ik stop bij het grenswachtkantoor en wil mijn paspoort afgeven voor controle. De grenswacht wenkte naar mij, ik dacht wat vreemd en stapte uit. Maar nee, ik moest omlopen en bij hem in het hokje komen. Zo gezegd, zo gedaan, ik loop om doe de deur open en verbaas mij over de binnenkant. De binnenkant was oud, hout aan het rotten, onder het raampje voor de pascontrole was een plankje en daaronder een oude radiator waar een paar stukje vlees oplagen (bleek door de douanier zelf gemaakt te zijn). De douanier zat op een houten krukje. Was het mijn tuinhuis geweest, dan was het allang in de fik gestoken. De douanier pakte een Hollands tientje uit zijn portemonnee en vroeg of ik wilde wisselen voor een ander Hollands tientje, de zijne was een beetje ingescheurd en hij kon er niets mee. Tientjes omgeruild, ik kreeg direct een stempel in mijn paspoort en …. Een stukje vlees. Ik reed weer door, zwaaide nog naar de douanier en toen hij uit beeld was deed ik het raam open en gooide het vlees weg, niet te eten.

Het 3e verhaal
Nu weet ik niet zeker meer of dit voorval net voor of net na de val van de muur heeft afgespeeld, ik dacht er net na en daarom beschrijf ik het hier.
Terugrijdend uit Polen naar Nederland had ik weer eens de kofferbak vol met spullen van mijn vrouw die ze al bij elkaar gespaard had voor ons nieuwe huis. Zo ook wat donzen dekbedden en kussen als ook kristal. Nu dacht ik zo “hoe krijg ik het kristal onbeschadigd in Nederland, de wegen waren vooral in voormalig DDR nou niet geweldig. Ineens had ik een ingeving. Ik had een hele grote sporttas bij mij en legde daar een donzen kussen in, daarboven op verspreidde ik de stukken kristal en daarop weer een donzen kussen. Heel mooi kon de rits nog net dicht, gelukkig, goed idee vond ik. Toen ik bij de Pools – Duitse grens aankwam moest ik de kofferbak openen, de kofferbak lag natuurlijk helemaal vol met spullen. Wat doet die douanier, controleert hij net de tas met de donzen kussen en kristel. Hij maakt de rits open en kijkt tegen de roze kleur aan van het dons, verbaasd zich, bedenkt wat te doen, voelt met 2 handen in de kussen op iets wat er niet hoort, doet de rits dicht en ik mag verder. Ik rij stomverbaasd door en snap niet wat er is gebeurt. Verderop parkeer ik de auto aan de kant, open de kofferbank en de ritssluiting van de tas. Ik voel in de donzen kussen en ….. voel het kristal niet. Ik vraag mij af waar het kristal is gebleven en trek in één beweging de kussen uit de tas, en ja hoor, het kristal lag nog keurig op zijn plaats. Ik leg de kussen weer terug, voel weer eens en … voel het kristal nog steeds niet. Het dons heeft meer dan uitstekend zijn taak uitgevoerd en ik rij met een glimlach op mijn lippen naar Nederland.

Het 4e verhaal
De grens, altijd lastig, vooral als ik terug reed. Wat ik deed was de spullen die de douanier absoluut niet mochten ontdekken direct vooraan in de kofferbak leggen. Mijn ervaring was inmiddels dat ze altijd één van de achterste tassen wilden inspecteren. Alleen nu kreeg ik bij het vertrek nog een paar flessen wodka mee die ik onnadenkend snel in de kofferbak in een tas stopte. Bij de grens aangekomen controleerde een douanier de kofferbak, trekt ergens achterin een tas open en ziet pontificaal een paar flessen wodka rechtovereind staan. Hij lacht, geeft een stempel in mijn pas en ik mocht verder.

Het 5e verhaal
Reizen door voormalig DDR begon een hachelijk avontuur te worden. Denk de situatie eens in, de wegen zijn vooral tussen Berlijn en de Poolse grens nog steeds slecht en de burgers die daar een auto hadden reden in een Trabi of een Wartburg. Echter de voormalige BRD-ers reden in Volkswagen, Mercedes, etc rond wat de voormalig DDR-burgers weer jaloers maakte. Op een gegeven moment rijd ik voorbij Berlijn en zie voor mij een Trabi rijden. Vlak voordat ik de Trabi wil inhalen gaat hij ineens naar links, met een snelle handeling ga ik nog net rechts om hem heen. De ritten die ik dat jaar heb gemaakt heb ik regelmatig een auto op deze manier rechts gepasseerd. Iedere keer als ik een Trabi of een Wartburg voor mij had keek ik heel goed uit of de chauffeur op het laatste moment misschien toch ineens naar links zou schieten. Ik hoorde dat deze chauffeurs hoopten dat je er van achter op zou rijden en dat hun auto dan total los zou zijn en misschien wel een nieuwe Volkswagen of zo terug zouden krijgen. Waarvoor zet je jouw leven toch in de schaal?

[Houtstoker]

In die tijden werden Duitsers vaak strenger gecontroleerd als Nederlanders, Engelsen of Belgen. Duitsers konden immers makkelijk even in Polen goedkoop inkopen, maar niet alles mocht invoerrechtenvrij Duitsland in. Zo heb ik ooit een meningsverschil tussen een Duitser en een Duitse douanebeambte gehoord over het aantal vrij mee te nemen Wodka liters. Ze waren met 4 personen in de auto (man vrouw 2 kleine kinders) en mochten dus de wodka die ze hadden vrij van invoerrechten meenemen.

De man werd daarna door de erlangs staande politieagent bekeurd voor het geven van alcohol aan minderjarigen, met de mededeling dat de accijns betalen goedkoper zou zijn geweest

[Plievo]

In die tijden werden Duitsers vaak strenger gecontroleerd als Nederlanders, Engelsen of Belgen. Duitsers konden immers makkelijk even in Polen goedkoop inkopen, maar niet alles mocht invoerrechtenvrij Duitsland in. Zo heb ik ooit een meningsverschil tussen een Duitser en een Duitse douanebeambte gehoord over het aantal vrij mee te nemen Wodka liters. Ze waren met 4 personen in de auto (man vrouw 2 kleine kinders) en mochten dus de wodka die ze hadden vrij van invoerrechten meenemen.

De man werd daarna door de erlangs staande politieagent bekeurd voor het geven van alcohol aan minderjarigen, met de mededeling dat de accijns betalen goedkoper zou zijn geweest

Geweldig staaltje van recht


Fransen waren ook altijd de l*l bij de Duitse douane. Ooit een keer gezien dat een Fransoos voor de 3e keer zijn auto helemaal leeg moest halen en alles uitstallen op een paar tafels in 2 uur tijd (tja, toen waren er nog eens wachttijden).