Poolse verhalen van Ome Willem

Al uw reisverhalen, fotoverslagen m.b.t. Polen mogen hier geplaatst worden
admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di nov 22, 2011 5:25 pm

Het is altijd even doorbijten, zo, die eerste dag, werkelijk, de avond tegemoet en niet alleen vanwege de voorbije vrije week.

Toch viel het wel mee, niet in de laatste plaats omdat het vandaag, aan mijn kant, rustig, soms zelfs stil was, zo stil, dat ik bij wijle dacht een reis in het verleden te reizen, maar de brede zesbaanssnelweg voorkwam dat ik dieper in een heerlijke droom weg zonk.

In het donker langs Hengelo en tegenverkeer van heb ik jouw daar. Pas na Osnabrück werd het licht terwijl ik, om de file bij Bad Oeyenhausen te ontlopen, even daarvoor het voertuig aan de kant zette en een hazenslaapje deed.

Als een statige kanonskogel zoefde ik langs Hannover, Magdeburg en Berlijn en niet lang daarna kwam ik aan bij de oosterburen van onze oosterburen. Reeds vielen lange schaduwen over de wegen, de nòg stillere wegen, teken dat de avond aanstonds was, al gauw een uur vroeger dan vanwaar ik vanmorgen vertrok. Toen ik, op weg naar Zielona Gòra, door Krosno Odrzańskie kwam van de schemering al ver gevorderd en kwam de damp al van de Odra af. Hoe verder naar het oosten, hoe killer en kouder, hoewel vandaag de zon zich overdadig liet zien.

Alweer in het donker kwam ik aan in het stadje Sulechòw, een dertig kilometer vóór het merkwaardige stoomlocomatievenkerkhof van Wolsztyn, en daar zette ik de boel op de rem.

Het begin van een, als ik goed heb geteld, zesde Poolse reis dit jaar is een feit.

Echter het bericht verliet dit keer niet meteen de telefoon. Bleef het haken ik de vrieskoude? Te dik wolkendek? Of stond ik op een te ver verlaten plek waardoor ik niet kon zenden?

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di nov 22, 2011 5:30 pm

Afbeelding
In nevelen, bij Krosno Odrzanska


Aldus fotografeerde ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » wo nov 23, 2011 5:06 pm

Je ruikt het bijna niet meer, maar toch. Zo hier en daar bespeur ik nog de oude, vertrouwde reuk.

Het was nog aardedonker toen ik vertrok en alleen een flinterdunne maanschil hing aan de koude vrieshemel; door de koude nevel zag ik nauwelijks sterren en het was ruim onder nul. De zwarte locomotieven in Wolsztyn waren, omgeven door evenzo zwarte duister, nu natuurlijk niet te zien en niet veel later kwam ik aan, net op het moment dat het duister langzaam door het ochtendgloren werd overwonnen, bij de eerste klant deze week, in Rakoniewiçe waar ik de eerste paar paletten achter liet.

Zodra je achter het "gordijn" kwam, rook je het al, zelfs in de zomer, maar vooral in de winter: je eten, je koffie, de kleding, de straten, echt, overal hing de geur en zelfs de wodka smaakte er naar.

Via Grodzisk-Wielkopolski reed ik langs bevroren velden waar de vorst de laag op de landerijen liggende gewassen eigenaardig wit deed kleuren, het bleef fris, net onder nul en de zon scheen weldadig en alzo kwam ik rond negenen aan in Poznań waar ik nog eens twee adressen weg bracht, maar daarna stevende ik verder, naar het oosten, nog meer de avond tegemoet. Onderweg, rond de middag, even bij een goed uitziende smulschuur op de rem getrapt waarna ik binnen van een eenvoudig doch uiterst knoflookrijk gerecht genoot.

Iets in mij doet mij een fascinatie opbrengen voor dit land, ook iets treurigs, een onbestemd verlangen om alles over dit land te weten, de absurde geschiedenis, een wanhopig zoeken naar een tijd, naar een toen wat er toch niet meer is, hier, in de kilte, terwijl ik helemaal niet van kou houd, een ambivalente huivering maakt zich van mij meester.

Iedereen stookte het hier, én in de "DDR", maar ook in Tsjechoslowakije, het produkt van de dagbouw en hele bergen zijn er voor afgegraven, de bruinkool die de typische "oostblokgeur" veroorzaakte.

Bij de laatste klant vandaag, die in Wartkowice, waar ik al een paar keer eerder ben geweest, duurde het bijna een uur voordat ik kon vertrekken terwijl de dag reeds tanende was, half vier, en een langdurige schemer volgde.

Hoe oostelijker, hoe vroeger donker en hoe noordelijker, hoe langer de schemer duurt, en in de avondschemer kwam ik in de avondspits de stad Łódź binnen terwijl ik deze in het donkerduister weer aan de zuidkant verliet.

De reis ging verder, via Piotrków-Trybunalski, de stad die door de Nazi's, nadat ze Polen hadden bezet, als eerste geheel "Judenrein" werd gemaakt. Niet één heeft de deportatie overleefd. Nadat het oosten bij de Europese Unie kwam, is men, noodgedwongen, overgegaan op andere brandstof om de huizen te verwarmen, omdat de bruinkool een -te- hoog zwavelgehalte en ook een hoog kooldioxide-gehalte heeft en het diengevolge niet meer werd toegestaan voor huishoudelijk gebruik.

Bij Piotrków-Trybunalski sloeg ik weer af naar het oosten, de weg naar Radom en Kielce op. Laatst genoemde stad roept bij menigeen ook weer tragische gedachten en weerstand op, want in Kielce is niet alleen berucht omdat daar een tijd lang de Nazi's er een vernietigingskamp op na hielden, maar ook vanwege de in 1946 spontaan ontstane Pogrom waarbij nog eens ruim 40 holocaustoverlevenden werden gedood. Nog in dezelfde maand vertrokken ruim 10.000 overlevenden Polen omdat ze zich er niet meer veilig voelden. (Overigens werden de aanstichters uiteindelijk berecht en werden er ook een groot deel ter dood veroordeeld).

Bij Sulejów splitst zich de weg en daar sloeg ik links af, richting Radom, en nog voor Opoczno hield ik het weer voor gezien, trok de gordijnen dicht en zette de kachel op elf. Buiten is het koud en ongezellig. Wat doe ik hier toch!

Toch wel, hier tegenover, ik was er net binnen, een wat verlopen haphok, wordt nog -illegaal?- bruinkool gestookt en meteen ruik ik weer de oude stinklucht, de lucht van weleer, zoiets als de lucht, de verleden lucht uit grootmoeders kast.

Het overtreft bijna het aroma van de door mij meegedragen knoflook.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » wo nov 23, 2011 5:13 pm

Afbeelding
Poznan

Aldus fotografeerde ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » do nov 24, 2011 9:14 pm

Afbeelding

Vrieskoude




Afbeelding

Breekt langzaam door de morgennevelen

Aldus fotografeerde ome Willem

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » do nov 24, 2011 9:16 pm

Vlak na Kepno vond ik een laatste rustplaats, voor vanavond dan, maar wel het resultaat van ruim een uur zoeken, de dag, die begon in schemer, nevel en vrieskou, op weg naar de stad die keer op keer kampioen van de Europese Unie is wat betreft het hoge percentage werklozen en natuurlijk hoef ik u niet te vertellen dat die stad Radom heet.

Regelmatig staken fluisterende nevels de weg over, alsof ze aan mij vroegen: "wat die JIJ hier?", iets, dat ik mij gisteren ook al af vroeg. Vannacht trouwens was ik even wakker. Even, even maar, dacht ik dat er naast de auto bruine beren in de berm graasden, maar voordat ik de zotheid van deze gedachte zelf door had, sliep ik al weer.

Het laat mij maar niet los, de omgeving waar ik rij. Steeds denk ik aan die vervlogen, absurde, tijd terug, een tijd die ik alleen uit boeken ken, een tijd voor mijn tijd.

De omgeving kreeg steeds meer weg van een steppe en het werd hier en daar wat geglooid met steeds minder behuizing.

Via Zwolen en Puławy kwam ik reeds in het begin van de morgen aan bij een stad waarvan het oude centrum prachtig op een heuvel ligt, de stad waar de eerste verliezende finalist van het wereldkampioen schaken het levenslicht zag.

In de stad woonden Joden, héél veel Joden, meer dan de helft van de bevolking, bijna 70 procent.

Mochten er onverhoopt nu nog vragen bij u zijn omtrent welke stad ik het nu heb en over wie het hier gaat, dan blijkt hier wel uit een algemene ontwikkeling beneden het aanvaardbaar maatschappelijk minimum niveau, want wie zijn klassiekers maar enigszins kent, weet dan meteen dat Johann Zuckertort, geboren in Lublin, nakomeling van ene rebbe Ezechiël Curciertort, een tijd lang als beste schaker ter wereld gold, maar na een eerste, echte, kampioensmatch, (waar hij nota bene met 4-1 voor kwam te staan, maar door een onverklaarbare ineenstorting de match met 5-10 verloor) zag hij dat die eerste titel naar Wilhelm Steinitz ging.

Niet ver hier vandaan ligt Bełzec, precies op de grens van het oude Duitsland en het bezette Polen en de Nazi's verkozen die plek voor een kamp omdat er dan vanuit Silecië en vanuit Polen Joden naartoe konden worden vervoerd en er geen gedoe ontstond met douane en zo, want burologen bleven het. Een ander deel verdwenen naar het nabijgelegen Madjanec.

Na mijn laatste klant in Lublin er uit gegooid te hebben, toog ik als een haas via Chełm naar Dorohusk waar ik de grens met de Oekraïne passeerde en net rond de middag kwam ik aan en Kowel.

Alle Joodse burgers uit Lublin overleefden het, op slechts twee na, niet en kwamen om in de twee kampen.

Tot mijn verbazing en tegen alle verwachting in zaten de zes paletten die ik er zou laden er in mum van tijd in en kon ik nog met daglicht derwaards keren, weg uit dit boevenland, want langs de wegen stonden regelmatig ongure sujetten, gekleed in dikke jassen metvan die zwarte bondmutsen, net de beren waarvan ik droomde.

Trouwens, vermoedelijk speelden Zuckertort en Steinitz om de eerste wereldtitel ooit, want pas later zijn andere sporten zich met wereldtitels gaan bezig houden. Schakers blijken hier dus trendsetters te zijn geweest.

Eerst zou ik nog verder gaan, naar het noorden, naar Belarus, beter bekend als Wit-Rusland, maar doordat het niet eenvoudig bleek met de geladen handel de grens tussen de twee staten te passeren, zag het thuisfront daar maar van af.

Toch kon ik het niet laten om even, net voor de grens, in Lubon, te stoppen omdat ik op de heenweg had gezien dat er een grote markt gaande was, maar na een half uurtje hield ik het voor gezien.

De grens verliep soepeltjes, beter als al die geladen wagens die de Oekraïne in willen en wat dat betreft had ik aardig geluk leeg binnen te zijn gekomen. De terugweg ging weer langs de geboortestad van Zuckertort. Ooit speelde ik met een team tegen een tiental van een schaakvereniging die zich in zijn naam aan deze schaker had verbonden, een club, reeds opgericht rond het WK van die twee, dus rond 1860, maar of deze club, uit Amstelveen, nog bestaat? Zuckertort werd niet oud, nog geen vijftig, ver voordat de Duitsers zijn Lublin annexeerden.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » vr nov 25, 2011 5:41 pm

En jawel, hoor, mijn schrijven van gisteren heeft nogal wat verontwaardigde reacties voortgebracht die meestal in schaaktermen werden geuit, zoals een collega van mij die vond dat ik niet zo hoog van de toren moest blazen en iemand anders brieste of ik soms over een wit of zwart paard was heengetild.

Niettegenstaande dat vertrok ik vanmorgen in alle vroegte en stilte, richting Wrocław, waar het een beetje mis ging. Wát er mis ging, weet ik niet, maar ik zal een bord hebben gemist waardoor ik in ontij pardoes de stad in reed waar inmiddels, sinds de rondweg klaar is, de wegbewijzering "verhangen" is en ik verdwaalt met mijn veertigtonner door de straten van de grote stad doolde.

Zo kwam ik opeens uit bij de oude, prachtig mooie hangbrug midden in het centrum, reed langdurig door dure winkelstraten van de wakkerwordende stad om uiteindelijk rond half zeven mijn dwaaltocht te beëindigen toen ik op gevoel de zuidkant van de stad weer bereikte en daar een stuk snelweg richting Duitsland nam, tot aan de afslag Bolesławiec om via de oude weg naar Gorlitz te snorren, de weg, die, na het gereed komen van de neven liggende snelweg, nu lekker rustig is geworden.

Weer een ander vroeg of ik soms dacht dat ik de koningin was en meende dat de rode loper voor mij uitgerold werd, jawel, en met zoveel ophef over dat ene schrijven voelde ik mij natuurlijk de koning te rijk.

De ontwikkelingen in Polen gaan hard, héél hard; een heel web van snelwegen is in ontwikkeling, wellicht noodzakelijk, maar of het er mooier op wordt? Jammer ook, dat men in het land weinig oog heeft voor het eigene, de eigen Poolse producten, en men én masse overgaat op het consumeren van "westerse" poducten. En de producten, merken, die het goed doen, zoals het fruitsapmerk Timbark, valt dan al snel ten prooi aan en in handen van westerse multinationals, overigens iets, wat in heel het oude "oosten" plaats vindt.

Al snel reed ik de grens over waarna van mij het uiterste werd gevraagd: het rijden van ruim driehonderd kilometer aaneengesloten snelweg, want bij Erfurt kon ik nog wat paletten bijladen, hetgeen geschiedde, maar nog is de koek niet op. Recht naar het Noorden, te Klötze, vlak bij Wolfsburg, ligt nog een deelvracht te wachten die ik morgen ga laden, mits onvoorziene omstandigheden, maar dat betekend wel manoeuvreren over heerlijke bundeswegen langs de voormalige Duitse deelgrens, Nordhausen, Halberstadt en zo verder.

Daarna natuurlijk weer naar huis en dan eindigt weer deze enerverende "Poolse" reis, een reis waar ik nog menigmaal aan zal terug denken.

Met welke woorden moet ik het omschrijven? De karakteristieke dorpen, de natuur die nergens zo natuur is als in Oost-Polen. Maar onbeschrijfelijk, werkelijk onbeschrijfelijk is de lichtval, hier in wintertijd, van de zon, oogverblindend, en, ik probeer toch maar, zij legt een doffe glans over het landschap, aan de horizon lijkt het overdag nacht, op het water liggen gniffelnevels op de loer die er als trollen op dansen, het gras, de akkers, in de morgen wit, maar in de loop van de dag blijkt het ijs verdampt. De bovenlucht diep blauw tot zwart en kijkend over de uitgestrekte velden naar de einder met de zon tegen blijkt onmogelijk. Zo ongeveer, maar de juiste woorden vind ik niet. Zijn er niet, denk ik.

En daartussen oneindig veel eindeloze wegen, kronkelend door het land, het land waarin eigenlijk geen snelwegen passen, net als Frankrijk, trouwens, wat daardoor ook foeilelijk werd.

Als ik iets zou willen stoppen, indien ik kon, was het aanleggen van snelwegen, met name hier in het oosten, ja, weg met de snelweg, weg er mee! Stop de snelweg! Maar ja, in mijn eentje begin ik niets tegen de opmars van de snelweg.

Helaas. Want ik ben immers slechts een kleine pion op het grote schaakspel.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » vr nov 25, 2011 5:46 pm

Afbeelding
Één van de laatste dorpjes voor Zgorzelec


Afbeelding
Verkeer

Aldus fotografeerde ome Willem

pietje Bell
Berichten: 516
Lid geworden op: do okt 13, 2011 8:52 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door pietje Bell » za nov 26, 2011 11:29 am

Ja Zgorzelec,daar kon je vroeger naar de douane,ergens in het centrum,een soort hof,alleen niet van eden.
Wat ik mij herrinner,een plek waar je in moest en je wagen in het rond moest gooien.En dan uitstappen,met je enkels in de bagger moest staan,en dan door die slijk naar de douane kon lopen.Wat een bende.En Wroclaw was toen der tijd ook een probleem,met al die kleine viadukten van 3,10 of iets hoger.
Heb daar wat aan het prutsen geweest om die stad uit tekomen,om op de oude 4 terecht tekomen.Deze was toen eerst een stukje tweebaans,en toen enkelbaans,ze waren de nieuwe baan toen nog aan het afwerken.
En zo lekker de hele nacht aansluiten,om smorgens op dat vieze douane plekje tekomen.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » do feb 02, 2012 6:23 pm

Seizoenen, vaak komen bij het aanbreken er van herinneringen boven, in seizoenen woont geschiedenis, maar aan seizoenen herken je ook wat gaat komen, ze vertellen toekomst, zijn profetisch, maar wat is het verschil?

Ruim vijftien onder nul en ik liep naar de voordeur van de haphut waar ik gisteravond nog las dat ze nu om vijf uur open zouden zijn, maar helaas, een tegenvaller, tegen zessen bleek de deur nog toe, dus vertrok ik maar zonder opfris en koffie.

Zo ook deze winter die tal van herinneringen in mij wakker maakte, van een jaar terug, van jaren terug, maar soms ook herinneringen waar ik niet bij was, die van horen zeggen, of die komen van voorbij de oever, van de overkant, van het schimmige onbestemde waardoor het licht en de kleuren opeens anders worden.

Langs Česka Skalice, de ijsvlake van Rozkoš en even later vond ik wat, net voor de Poolse grens, in Náchod terwijl het als maar kouder werd. Na een goed kwartier overschreed ik de grens, en hoewel de zon steeg, daalde en daalde de temperatuur en zo snorde ik van het Reuzengebergte door naar de Adelaarsbergen, Kudowa Zdrój, slingerend door naar Kłodzko en vandaar een pasje over waardoor ik aankwam in Złoty Stok, dat vroeger zoiets als Reichenberg heeft geheten, want waar ik door reed was het Slesien van weleer.

Aan de oude huizen kon je zien, dat het hier ooit "duits" was. Niet lang daarna reed ik tussen twee bevroren meren door, kwam door Ormuchów en niet lang daarna te Nysa.

Onderweg, het was, zeker na Kłodzko, eenzaam stil en ik waande me in een andere wereld, in een wereld die het midden hield tussen een ver verleden en ééntje van een elders. De vrieskou perste nog een laatste restje vocht uit de lucht dat soms als stuifsneeuw tegen de voorruit kwam, woest stromende beekjes stonden stil, ze leken opeens te profeteren, ze vertelden van de toekomst. Ook zij waren door de vorst bevangen, allen ondergingen een metamorfose van wild stromend water naar onbeweeglijk ijs, ze profeteren het einde van onze gouden eeuw.

Vol droefenis keek ik naar het visioen van de naderende ondergang, de winter vertelt, van toen, van straks.

Tussen Nysa en Opole kwam ik door een klein dorpje waar ik de lucht van bruinkool rook en meteen kwamen weer gedachten boven, niet één, niet twee, maar tientallen tegelijk en voordat ik ze kon rangschikken had ik ze al gedacht.

Na Nysa werd het drukker en ik kwam weer bij zinnen, toerde weer door de werkelijkheid van alle dag, een schat van weemoedige herinneringen achter mij latende, herinneringen die mij de toekomst lieten zien.

Niet lang daarna lossen in Chorula, even buiten Opole en vandaar koers gezet naar het westen om een terugvracht te gaan laden. Wrocław voorbij en over Środa Śląska via Lubin naar Polkowice, daar, bij een klein fabriekje, werd de kar weer volgestouwd.

Het is de geschiedenis van de toekomst, de goeden jaren zijn immers voorbij, voorgoed voorbij en een ieder die de profetie van het verleden heeft herkent ziet, weet, dat het schavot betreden wordt.

Een goed uur reed ik verder, gepasioneerd door al het moois wat ik, met name, in de ochtond zag, geschokt door het visioen van de winter, hier, langs de oever van een stroperig stromende Odra. Wordt ook zij, gelijk de Europese economie, geheel tot staan gebracht?

Geschiedenis is immers profetie van het verleden, en andersom.

Nog een week of zes, en het is weer lente.

Aldus schreef ome Willem.

Kees1221
Berichten: 84
Lid geworden op: wo okt 12, 2011 10:50 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door Kees1221 » do feb 02, 2012 6:43 pm

Wederom het zoveelste mooie verhaal van Ome Willem, pareltjes 7qq

Thomasz
Berichten: 155
Lid geworden op: ma aug 22, 2011 1:39 pm

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door Thomasz » do feb 02, 2012 7:15 pm

Zeker weten Kees,

Hij zou het in boekvorm uit kunnen geven zo makkelijk als hij schrijft, maar hij heeft veel tijd over om dit aan ons te vertellen.
Thomasz

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » vr feb 03, 2012 6:05 am

"Ja, ik had het al gezien op de navi dat er file zou staan" "Nou, daar zijn we dan mooi klaar mee" "Weet jij geen alternatief?" "Nee, ginds is een afslag maar ik heb al een jaar geen kaarten meer" "nee, ik heb ze nog wel, maar die liggen onder het bed, maar ja, niks aan te doen". "Ja, we worden toch per uur betaald" "Welja, als het lang duurt blijf ik wel bij Frans op de Bult staan" "Ach ja, dan pakken we ook nog de nachtvergoeding mee".

Vanmorgen om half zes werd ik wakker, versteend van de kou want de kachel was er mee opgehouden. Meteen probeerde ik hem weer op te starten, enkele keren, maar tevergeefs en daarom startte ik snel de motor, zag snel dat het om min 23 ging, schoot bibberend en klappertandend de kleren in en probeerde de gordijnen open te trekken die tegen de voorruit waren vastgevroren, een heuse, dikke ijsrand liep van links tot rechts aan de onderkant van de voorruit; de zijruiten waren nog erger.

Snel ging ik er van door, de luchtdroger tegen de voorruit aan en snel op weg. Binnen enkele minuten kwam ik bij Krosno Odrzańskie een langzaam stromende Oder over die vol lag met ontelbare ijsschotsen die zij als een oneindige schuldenlast met zich meetorste, de schuldencrisis als traag stromende visuele metafoor; vandaag heeft ook de rivier geprofeteerd.

Na een half uur rijden werd het eindelijk warm en in besloot, niet ver voor de grens, even bij een grote truckstop halt te houden en toen ik parkeerde zag ik dat ik naast twee voertuigen stond met op de oplegger cyrillische letters. Bij het uitstappen zag ik, dat in de enorme vrieskoude, naast de twee trucks vier nors kijkende kerels staan waarvan drie met een enorme borstelsnor en allen met een dikke bontmuts op het hoofd en verder waren deze gekleed in trainingsbroek annex pyjama en ééntje zelfs nog, met dit weer, op badslippers.

Tussen hen in een brandende primus waarop water werd verwarmd, water voor de koffie en thee en onderwijl spraken ze met elkaar in vloeiend cyrillisch; de inhoud van het gesprek kon ik echter niet volgen, had er, vanwege de kou, ook niet echt zin in en stoof naar de truckstop, naar binnen, naar de warmte, waar de koffie gereed stond. Van achter het raam sloeg ik acht op de vier in de ijzige kou staande moejieken om de primus heen, afwisselend warme adem blazend in de handen, soms wat stampend met de voeten, wellicht hadden díe de vrieskou van achter de Oeral tot hier gebracht?

Bij terugkomst stonden de Siberen er nog steeds, buiten, bij minus twintig, en ook bij hen was de koffie gereed gekomen terwijl een nog steeds cyrillische woordenvloed door de ijzige koude klonk en tussen de opleggers weerkaatste en vervolgens vervloog over de ijzige velden, maar ik ging er weer vandoor.

Vanaf Krosno Odrzańskie kon ik, zonder al te veel tegenslag, binnen tien uur thuis zijn, afzien, dat wel, bijna louter Autobahn, zonder een goed alternatief.

Bij de geboortestad van de filosoof Leibnitz, Hannover, reed ik pardoes een file in en zette de "bak" aan, wellicht dat ik wat informatie kon opvangen en zonder te vragen hoorde ik het gesprek aan waarmee ik begon. Hoofdschuddend pakte ik de altijd naast mij liggende kaart en keek waartoe de volgende afslag leidde en zag tot mijn verbazing dat het eenvoudig was om om de file, die twaalf kilometer zou zijn, heen te rijden en tot meerdere verbazing bleek ik zowat de enige te zijn die de afslag nam.

Binnen nog geen vijftien minuten zat ik weer op de grote weg, nu aan gene zijde van de twaalf kilometer en snorde over een betrekkelijke verkeersluwe Autobahn voort, naar huis. Het cyrillische gesprek tussen de Siberen, al verstond ik het niet, zal ik niet ligt meer vergeten, het gesprek in de file, het gesprek over de "bak", vergeet ik maar snel.

Het schaamrood staat mij op de kaken. Gelukkig draag ik een baard.

Aldus schreef ome Willem.

kees
Berichten: 536
Lid geworden op: ma nov 21, 2011 5:57 pm

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door kees » vr feb 03, 2012 7:13 pm

Cyrillisch alfabet en het russische alfabet is niet hetzelfde. Hetzelfde gelt voor het cyrillisch praten, dat spraken ze niet, ze spraken russisch. Leuk om dit verhaal wat extra cachet te geven, maar het is onjuist. Het cyrillisch is meer het griekse alfabet. Het russische is uiteraard afkomstig van het griekse, maar heeft in de loop van de eeuwen een eigen ontwikkeling doorgemaakt. Ik begin te geloven dat Ome Willem,met alle respect, iets dilettantisme in zich heeft.

Kees1221
Berichten: 84
Lid geworden op: wo okt 12, 2011 10:50 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door Kees1221 » vr feb 03, 2012 8:20 pm

De verhalen van ome Willem zijn als een goed boek, te snel uitgelezen zz2

Willemdeschaker
Berichten: 13
Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door Willemdeschaker » vr feb 03, 2012 10:16 pm

kees schreef:Cyrillisch alfabet en het russische alfabet is niet hetzelfde. Hetzelfde gelt voor het cyrillisch praten, dat spraken ze niet, ze spraken russisch. Leuk om dit verhaal wat extra cachet te geven, maar het is onjuist. Het cyrillisch is meer het griekse alfabet. Het russische is uiteraard afkomstig van het Griekse, maar heeft in de loop van de eeuwen een eigen ontwikkeling doorgemaakt. Ik begin te geloven dat Ome Willem,met alle respect, iets dilettantisme in zich heeft.


Ga ik opzoeken. Maar ik weet niet beter of Bulgaars en Russisch worden met cyrillische letters geschreven (evenals Servisch en nog een paar anderen). Als die heren "cyrillisch" spreken, bedoel ik natuurlijk dat ze Russisch praten, maart zie dan voor ogen hoe de cyrillische letters de monden van die heren verlaten.

Het Griekse Alfabet is anders, en gewoon bekend onder "Grieks"

Tot zover mijn -voorlopige- bevindingen..

Ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di feb 07, 2012 4:42 pm

Foto`s van Ome Willem



Afbeelding
net voor Opole, als je van Nysa komt. Zoiets als Nadlino of zo, net voor de autobaan.



Afbeelding
Nys


Afbeelding
onderweg van Zloty stok naar Nysa


Afbeelding
ergens in het reuzengebergte, op weg naar zloty stok



Afbeelding
Aankost zloty stok, leuke naam, toch

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » di feb 07, 2012 5:03 pm

Het is Si uit Berië die als een grimmige Octopus zijn naargeestige tentakels verlengend heeft uitgestrekt over grote delen van Europa en het madeliefje dat ik half januari nog zo liefdevol zag bloeien zal er wel niet tegen bestand zijn geweest.

Wat zien we eigenlijk van letters? Van woorden die gedrukt staan op een vel wit papier? Wit papier dat lijkt op de mij omringende sneeuwvlakten?

Na de Poolse diepvriesreis afgelopen week, vrijdag nog in Zeeland gelost, in Moerdijk wat spullen opgehaald en tijdens hevige sneeuwval via Amsterdam naar huis gegaan waar zaterdag een vlaag van totale verstandsverbijstering zich meester van mij maakte wat er toe heeft geleid dat ik als een soort van busvulling beb mee gereisd naar het ski-oord Winterberg waarbij we een route reden waar ik vanmorgen ook weer langs kwam. Ter ondervanging en genezing van de plotseling opgekomen verstandsverbijstering had ik een schaakbord bij me en terwijl velen het nodig vonden in de kou bij herhaling een berg af te glijden kon ik bij de open haard van café Clemens in alle rust enkele openingen diepgaand bestuderen.

Letters, woorden, wat zien we werkelijk? En wat zien we niet? Zoals de sneeuw op de vlakten het grootste deel van de op zich zichtbare werkelijkheid toedekt, zo dekt het wit om de letters, het wit om de woorden vaak datgene toe waar de letters op doelen.

Inmiddels ben ik weer op weg, een nieuwe diepvriesrit, nu echter eenzelfde reis als een paar weken geleden, naar Otrokovice bij Zlín, maar deze keer rijd ik er anders heen, en, net als je bij een partij schaak wisselt van opening, zo wisselde ik vandaag ook de route, want allereerst reed ik via Töpen niet via Selb, maar dit keer via Oelsnitz en Bad Bramberg naar Tsjechië en na bestudering van de weerkaarten koos ik deze keer een route over Noord-Tsjechië omdat de verwachtte sneeuwval vermoedelijk morgen in de wat zuidelijke kant lijkt te zitten. Zodoende kwam ik vandaag, na tien rij-uren, ongeveer twintig kilometer na Karlovy Vary, de weg naar Praag op, uit.

Wie alleen de bovenkant van een ingesneeuwde boerenkar ziet, of alleen de steel van een schop danwel alleen de helft van een hele deur ziet, kijkt in gedachte ook onder de sneeuwlaag, heeft de hele kar, de hele deur en de hele schep in gedachten.

Zo leest de oplettende lezer. De oplettende lezer ziet wat onder het wit naast de woorden geschreven staat, ziet in gedachten de rest van het in zwart gedrukte woord.

Dat geldt uiteraard ook voor deze woorden.

Of, juister, voor de witte sneeuwlaag om deze woorden heen.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » do mei 03, 2012 3:31 pm

Vannacht, ik was vreselijk moe, ging er vroeg in, ik was onrustig, werd steeds wakker, een onbestemd gevoel maakte zich van mij meester, maar ik sukkelde weer in slaap.

Al om vier uur op pad, de weg op naar Karlovy Vary, aan het noord-oosten werd het reeds schimmig licht. Niet lang daarna snorde ik richting Plzeň en over de hele afstand kwam ik niemand, maar dan ook geen enkele auto, tegen. In de dalen hing soms hardnekkige mist, over de weg dansten witte asfaltelfjes. Hier, in dit land, hebben ze in tegenstelling tot het "westen", nog een andere kanteling in de tijd meegemaakt, begin negentiger jaren, maar weten de mensen dat hier wel?

Weer ouderwets de weg op naar Nepomuk, en even na Písek stopte ik voor een versnapering, maar toen ging het weer verder, Tábor kwam in zicht, ik zag het liggen achter groen met geel bekleedde weiden, de zon prangde door, de mist loste op.

Via Jindřichuv Hradec bracht ik variatie in de route en over Telč en Třebíč bereikte ik Brno, juist daar ontving ik de droeve mare, de mare dat mijn collega was overleden en onwillekeurig dacht ik aan mijn wakker worden, de onrustige nacht, die dingen zijn geen louter toeval.

Maar velen weten niet meer en zeker door de opkomst van de techniek weet de mens steeds minder totdat zij een door domheid voortgedreven kliermassa is verworden. Als kind kon, en ik ken ze nog steeds, de telefoonnummers, je onthield dat gewoon, maar nu? Wie kent het telefoonnummer van die ander nog? Eerst "wisten" we dat gewoon, maar nu? We kennen ons eigen nummer vaak niet eens.

Peinzend ging ik verder, kwam door een dorpje waar langs de doorgaande weg een markt was, honderden mensen, en ik er tussendoor met de kar. Ik las de gezichten, de jongeren weten zeker niet, de ouderen lijken het te zijn vergeten; wie weet er nog iets van vóór?? Ze liepen af en aan, door elkaar, en gingen verder met overleven.

De wegen echter, kilometers zijn ze nog als voorheen, met hier en daar een kleine modificatie, langs de bermen honderden bebloesemde appelbomen, er is vaak weinig verschil als toen, toen ik hier ten tijde van het gordijn kwam, alleen de auto's walmen minder.

Vergeten doen we snel, onze doden, de tijden en de kantelingen daarin, áls die laatsten al worden opgemerkt.

Piekeren, niets dan piekeren vandaag, de droeve mare, de zinderende natuur, de prachtige wolken, het was warm, heet, snikheet zelfs, de raadsels van het leven en het einde daarvan.

Slavkov u Brna en toen een klein pasje over en bij de afdaling een uitzicht over het immense dal van de Morava en tegen de achtergrond bergen, bergen waarachter Slovenië begint; even na Uherské Hradiště bleef ik staan, het liep immers al tegen éénen.

Met zoveel zaken gebeurt het, het weten kalft meer en meer af en het weten beperkt zich louter tot een zoeken, zoeken op google, maar dat is natuurlijk geen echt weten, maar een surogaatweten! Met de fiets trok ik er op uit, zowaar over een behoorlijke fietsroute, in de smoorhitte kwam ik na ruim twee uur aan in Vesilí nad Moravou, een eerste stadje in de provincie Jihomoravský (Jih staat voor zuid, Zuid-Moravië dus) een stadje waar ik jaren terug even was en ik zocht naar een zekere ijssalon die ik niet vond en na een half uurtje vertrok ik weer naar het oude trouwe Dafje die in Babice op mij wachtte.

Doodmoe, vermoeide benen, maar voldaan, ik kreeg hoofdpijn en toen ik naar de lucht keek zag ik dat hoog boven zich grimmigheid ging formeren. Wellicht onweder vannacht?

Wie weet er nog de weg? Welke chauffeur weet nog? Niemand meer toch? Bijna niemand meer? Hoe wist men vroeger toch de weg, wist overal te komen zonder enig technisch snufje, wist welke route goed en welke slecht liep, wist van het te lage viaduct op de weg, wat wist men toch veel! Maar nu?
Thans lijkt nagenoeg alle weten gewist.

Aldus schreef ome Willem.

admin
Site Admin
Berichten: 503
Lid geworden op: do aug 18, 2011 11:56 am

Re: Poolse verhalen van Ome Willem

Bericht door admin » vr mei 04, 2012 6:09 am

De weg slingerde zich door allerlei kleine dorpjes, Skawina, Borek, Jaskowice, Kossowa, Połwies, Zator, Preciszów en toen reed
ik de oude industriestad binnen met gebouwen van ver, ver voor de oorlog '39-'45, hier stopte ik even, voorheen stopte hier menig transport.

Lossen had, zo te zien, wel eerder gekund, want toen ik voor zeven uur bij het losadres in Otrokovice aan kwam, was men al volop aan het werk, maar niettegenstaande dat was ik best tevreden toen ik ruim voor achten de poort weer uit reed, op weg naar de volgende
klant, ruim 200 kilometer verder op, Olomouc, Sternberk en toen de Moravische vlakte uit, de gelijkgenoemde bergen in, en oh, wat had ik daar weer een uitzicht!

Door de uitlopers van de Tatra, van Bruntál naar Krnov waar ik de grens over wilde naar Głubczyce en dat kon alleen door een verbodsbord voor vrachtverkeer te negeren; het moest maar voor een keer, en via Głogówek kwam ik nog ver voor de middag aan bij de tweede
klant in Krapkowice.
De transporten kwamen vrijwel dagelijks, het ridicule is dat het spoor naar het tweede deel pas aan het einde van de oorlog (1944) werd aangelegd: voordien werd de weg, na een uitputtende treinreis van soms dagen, te voet afgelegd.

Inmiddels bleek dat er geen terugvracht in Polen was te vinden, en inmiddels werd ook duidelijk hoe dat kwam: omdat het morgen een vrije dag is waaraan weer een "rijverbod" voor vrachtverkeer is aan gekoppeld: 1 en 3 mei, wie verzint zoiets!

Zeven maanden gemiddeld werden ze te werk gesteld, áls ze al werden tewerk gesteld werden, soms op de fabrieken, in de oude gebouwen waar ik langs reed, maar dan waren ze ook "op", zo had het misdadig systeem uitgerekend.

Krakow, daar zat nog een laatste losadres, en daarna moest ik maken dat ik weer het land uit kwam om niet een dag extra stil te komen staan, de klant zat tegen het centrum aan, Ulice Sliczna, en de afnemer was maar wat blij met de grote kist die ik kwam brengen.
Veel te kort en snel ging ik de mooie stad, de stad van koning Krak en Casimir de Grote, Krakow, weer uit en kwam zo over weg "44", in mijn spiegels verdween de Wawel, langzaam uit beeld, ik volgde de slingerweg.
Rond vieren kwam ik aan, Oświęcim, en eigenlijk gebeurde het er een beetje er buiten, Brzezinka, door de Duitsers Birkenau genoemd, het was er druk en er stonden veel, te veel bussen.

Links het "vrouwenlager", rechts de barakken van de mannen, daarachter een enorm terrein met korte, stenen schoorsteentjes, het enige wat van de houtbarakken is blijven staan, het prikkeldraad, zou dat nog "origineel" zijn, of wellicht in de loop der jaren
hier en daar vervangen?
Voor de vierde keer dat ik er was, Auschwitz, tussen de rivieren Soła en Wisła, toen, ver weg van de "bewoonde" wereld, een siddering ging weer door mij heen, maar wat een toeristen, het stoorde mij eigenlijk, het hoorde er stil, muis en muis stil te zijn!

Hier, in het centrum van het Christendom, gebeurde het, werden de zonen en dochters van Abraham afgeslacht, en hier, juist hier stierf het Christendom, hier ging het roemloos ten onder, schuldig aan de meest ondenkbare gruwel.

Even later ging ik voort, via Czèchowice-Dziedzice en Bielsko-Biała naar Cieszyn, pal aan de grens met Tsjechië waar ik een plek voor het Dafje vond.
Onderweg luisterde ik naar muziek van de schoonvader van Richard Wagner, een beroemd geworden Poolse componist, ja, ook de klanken van de Hunnenslacht klonken door de stuurhut.

Aldus schreef ome Willem.

---

 

Plaats reactie