Mijn winterreis afgelopen januari.
Tussen half december en half januari reden er nooit treinen en in die tussentijd werd er nauwelijks voor voedsel gezorgd.
Alles was wit en gelukkig zag je het nauwelijks, de eerste paar uur, want toen was het nog donker, maar tussen Dortmund en Kassel, na het krieken, was het goed te zien. Nergens meer een sneeuwvrije plek.
Pal naar het oosten, net als toen die treinen, ging de reis en ik dacht na over die absurde situatie en vergeleek.
Inmiddels ging het sneeuwen en er waren slechts twee sporen waar ik nog over kon rijden. Na Kassel klaarde het wat op en al gauw reed ik de weg van Eisenach naar Erfurt.
Vandaar over Naumburg, de plaats en omgeving waar Nietszche na de dood van zijn vader enkele jaren met zijn moeder woonde, naar Schleisz en rond half twee even boven Hof de eerste klant dit jaar er uit en om een uur of vier kon ik nummer twee bij Plauen er uit krijgen en toen weer verder, nog steeds pal naar het oosten.
Nee, helemaal tot Oswiecim, daar waar destijds de treinen heen gingen, kom ik deze reis niet, maar wel betrekkelijk dichtbij.
Terwijl er geen treinen reden omdat in de kerken de geboorte van de joodse Jeshua werd gevierd en vereerd werd als de Heer der Werelden, werden intussen al zijn volksgenoten vermoord, per dag 6.000, waarvan 2.000 kinderen.
Hoeveel waarheid kan een mens verdragen?
En in de tijd dat de treinen niet reden, kreeg het "sonderncommando" nauwelijks meer te eten.
In een interview van Serge Landsman vertelt een overlevende van dat commando dat ze, min of meer, een zucht van verlichting slaakten als de treinen, de treinen naar de hel, weer aankwamen, want dat betekende weer meer water en voedsel voor dat sonderncommando dat de afschuwelijke opdracht had de lijken van hun volksgenoten te verbranden.
Intussen overpeins ik de ongeriefelijke reis die ze maakten en waar ze uit eigen zak ook een retour voor moesten kopen, want de trein moest uiteraard ook terug.
Wie de feiten nuchter onder ogen ziet kan niet anders dan een deel niet accepteren of, zoals Nietzsche in Turijn deed, zich storten in krankzinnigheid, want zoveel waarheid is niet te verdragen. Door niemand niet.
De gedachten aan de treinen van weleer, samen met het naargeestige weer, maken mij somber, erg somber. Net in de periode dat de treinen niet reden, reis ik oostwaarts, met het vrachttoestel en dit alles komt me merkwaardig over.
De rij-omstandigheden zijn slecht, de wegen regelmatig glad en alles wit en koud. Maar ik klaag niet. Over kou al helemaal niet, want, in tegenstelling tot destijds de "reizigers" van die treinen, beschik ik over een kachel.
Het enige wat ik kan doen, wat ik doe, is symbolisch van aard, meer niet, maar ik kan ook niet meer.
Vandaag eet ik niet. Net als die stakkers in die treinen naar de hel.
Aldus schreef ome Willem.
(willemdeschaker.blogspot.com).
Poolse verhalen van Ome Willem
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
de sneeuw.
De januarireis.
4 januari 2011.
Sneeuw, wit, de hele dag.
De ene keer ploeteren door de bruine suiker, dan weer dwars tegen vallende sneeuw in en op provinciale wegen was de sneeuw dermate vastgereden dat het de kwaliteit van mangaanstaal ver te boven gaat, zo keihard en zwart ligt dat er dan bij. Op sommige plekken was er in het geheel niets weggehaald zodat daar door de rulle sneeuw werd gereden.
Ja, het was natuurlijk weer aardedonker bij vertrek zodat ik net bij de opkomst van de deels verduisterde zon Polen bij Gorlitz-Zgorzelec binnenreed.
Nadat ik eerst voor een paar dagen een vignet haalde reed ik verder, verder, steeds naar het oosten en het eerste half uur alleen maar vallende sneeuw terwijl de weg steeds meer met dat spul werd bedekt, tot Bolaslawiac, toen brak zelfs de zon door en die heeft zich kunnen handhaven tot een uur of drie.
Na ruim een uurtje passeerde ik de geboortestad van Zacharias Baer, die zijn naam verlatijnde tot Ursinus, want dat stond kennelijk zo interessant, en ook de vermaarde Duitse verzetsman en theoloog Bonnhoefer alsmede de fameuze dirigent Otto Klempener werden hier geboren, hier, te Wroclaw, maar dan met een streepje door de l, dus dat is dan een oe. Héél vroeger heette de stad Preslau en weer later Breslau en het was hier overwegend Duits.
Maar op het einde van de tweede wereldoorlog werd de stad volkomen aan flarden geschoten en alle mooie gebouwen vernietigd. Na de oorlog werd de stad op een andere wijze geteisterd, en wel door de afschuwelijke op sovjet-leest geschoeide nieuwbouw. Niets in de stad mocht nog aan "duits" denken en tot 1990 (!!) was het in deze stad zelfs verboden in het openbaar de Duitse taal te bezigen.
Een honderd kilometer na Wroclaw kwam ik aan bij het losadres, een patat-fabriek werkelijk tussen de besneeuwde knollevelden, nog geen 100 kilometer voor Oswiecim en een weg die onder normale omstandigheden al moeilijk begaanbaar was maar nu overvol lag met sneeuw en ijs was voerde naar de bestemming.
Rond twee uur ging ik weer op weg naar de tweede en laatste klant en daarvoor reed ik een stuk terug, daarna dwars door Worclaw en vervolgens via Rawiz, Leszno en Smigiel naar Koscian. Morgen nog 50 kilometer, lossen, en dan ben ik leeg en een teruglaadadres heb ik reeds.
Als alles goed gaat, dan weer een stukje terug, maar dan moet het niet al te hard gaan sneeuwen.
Aldus schreef ome Willem.
4 januari 2011.
Sneeuw, wit, de hele dag.
De ene keer ploeteren door de bruine suiker, dan weer dwars tegen vallende sneeuw in en op provinciale wegen was de sneeuw dermate vastgereden dat het de kwaliteit van mangaanstaal ver te boven gaat, zo keihard en zwart ligt dat er dan bij. Op sommige plekken was er in het geheel niets weggehaald zodat daar door de rulle sneeuw werd gereden.
Ja, het was natuurlijk weer aardedonker bij vertrek zodat ik net bij de opkomst van de deels verduisterde zon Polen bij Gorlitz-Zgorzelec binnenreed.
Nadat ik eerst voor een paar dagen een vignet haalde reed ik verder, verder, steeds naar het oosten en het eerste half uur alleen maar vallende sneeuw terwijl de weg steeds meer met dat spul werd bedekt, tot Bolaslawiac, toen brak zelfs de zon door en die heeft zich kunnen handhaven tot een uur of drie.
Na ruim een uurtje passeerde ik de geboortestad van Zacharias Baer, die zijn naam verlatijnde tot Ursinus, want dat stond kennelijk zo interessant, en ook de vermaarde Duitse verzetsman en theoloog Bonnhoefer alsmede de fameuze dirigent Otto Klempener werden hier geboren, hier, te Wroclaw, maar dan met een streepje door de l, dus dat is dan een oe. Héél vroeger heette de stad Preslau en weer later Breslau en het was hier overwegend Duits.
Maar op het einde van de tweede wereldoorlog werd de stad volkomen aan flarden geschoten en alle mooie gebouwen vernietigd. Na de oorlog werd de stad op een andere wijze geteisterd, en wel door de afschuwelijke op sovjet-leest geschoeide nieuwbouw. Niets in de stad mocht nog aan "duits" denken en tot 1990 (!!) was het in deze stad zelfs verboden in het openbaar de Duitse taal te bezigen.
Een honderd kilometer na Wroclaw kwam ik aan bij het losadres, een patat-fabriek werkelijk tussen de besneeuwde knollevelden, nog geen 100 kilometer voor Oswiecim en een weg die onder normale omstandigheden al moeilijk begaanbaar was maar nu overvol lag met sneeuw en ijs was voerde naar de bestemming.
Rond twee uur ging ik weer op weg naar de tweede en laatste klant en daarvoor reed ik een stuk terug, daarna dwars door Worclaw en vervolgens via Rawiz, Leszno en Smigiel naar Koscian. Morgen nog 50 kilometer, lossen, en dan ben ik leeg en een teruglaadadres heb ik reeds.
Als alles goed gaat, dan weer een stukje terug, maar dan moet het niet al te hard gaan sneeuwen.
Aldus schreef ome Willem.
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
de onvoorspelbaarheid.
De januari-reis, 5 januari 2011.
Dat het weer moeilijk te voorspellen valt, wisten we al, maar er is nog iets anders wat nog minder voorspelbaar is, zo zelfs, dat niemand het meer echt weer en indien ik daar zo meteen wat dieper op in ga, gelooft u uw ogen niet, maar desalniettemin echt waar, maar ja, wat is nu eigenlijk echt waar.
Immer, de meest vaste waarheden worden tegenwoordig in twijfel getrokken en het ironische daarvan is dat men voortdurend in twijfel trekt van wat men bevestigd en daarom accepteert men kennelijk dat het leven is opgebouwd uit momenten die elkaar tegenspreken.
Dat daarbij de verkeersveiligheid ernstig in gevaar komt, lijkt ook weer niemand te beseffen!!
Voor dat ik deze week vertrok informeerde ik de status van zes januari in Duitsland en Polen en iedereen waarvan ik mag veronderstellen het te weten garandeerde mij dat er, in ieder geval, in beide landen géén (totaal absurd en overbodig) rijverbod voor vrachtwagens geldt voor zes januari, zoals dat wel, onder meer, in Italië het geval is.
Vanmorgen vertrokken bij zeer lage temperatuur en om zeven uur stond ik bij de laatste klant te Poznan voor de deur. Een aardige meneer pakte reeds om half acht de spullen van mij aan en zodoende vertok ik naar het teruglaadadres te Nowi Sol, een ruime twee uur gaans.
Om elf uur had ik het gevonden en de lading bestond uit paarden. Paarden, varkens en konijnen, allen van pastic, maar wel op ware grote nagemaakt.
Alles moest er met de hand in, een stuk of zes polen sjorden aan de handel en na anderhalf uur zaten er vast tien paarden in.
Toen hadden ze honger, honger als een paard, vermoed ik, en werd een half uur gepauzeerd, maar daarna toog men weer aan de arbeid en uiteindelijk bleek de handel er niet in te passen zodat ik twee paarden moest laten staan. Om drie uur zat de boel er in en toen ontving ik een bericht dat het de regering in Polen het vandaag heeft behaagd om zes januari vast te stellen als een nationale feestdag en dat er een rijverbod geldt vanaf vijf januari, vandaag dus, 18.00 uur!!
Wat deze burologen, die dergelijke onzin verzinnen, kennelijk niet beseffen, is, dat iedereen met een truck dan zo snel mogelijk het land uit wil rijden of thuis wil zijn en juist die groep die het net wel, net niet zouden kunnen halen, geneigd is extra risico te nemen om toch maar op tijd te zijn! Lekker verkeersveilig allemaal!
En in die groep zat ook ik deze keer, maar ik moest eerst nog mijn documenten hebben en ja, u raad het al, die waren uiteraard nog niet klaar. Voor vier a-viertjes heb je toch meer dan vier uur nodig. Of niet dan?
Toen ik de kantoormeneer wees op het feit dat ik voor een bepaalde tijd het "land" uit moest zijn, kreeg ik natuurlijk weer het opwekkende antwoord dat dat niet zijn, maar mijn probleem was. Aardige mensen, die daar op kantoor, met de hersenen van een tuinkabouter.
Welaan, na een tijdje toch nog weg kunnen kachelen, eerst naar Zielona Gora, u weet wel, het oude Grünberg, en daarna de lange weg op naar Duitsland.
Daarvoor had ik twee mogelijkheden: over Gubin en dan via Dresden verder, of over Stubice, en dan via Berlijk en ik koos voor het laatste, dus reed ik door de Oder over bij Krosno-Odranskie, een leuk stadje met nog een mooie brug vol klinknagels, en daarna reed ik even over zessen bij Frankfurt weer de Oder over.
Vermoedelijk toch nog een foute keus, vermoedelijk, omdat, na later bleek, juist in de deelstaat Saksen, volgens de één wel, en de ander niet, een rijverbod vanwege de zesde januari, geldt.
(Had ik over Dresden gegaan, zou ik reeds in Thuringen zijn).
Eigenlijk, om zeker te zijn, zou ik een half uurtje verder gereden moeten hebben, maar rij- en werktijd lieten dat niet meer toe, zodat ik thans, een half uurtje voor de deelstaatgrens, niet eens weet of ik morgen wel mag rijden.
Morgen start ik gewoon de brik en vertrek. We zien wel waar dit schip strandt.
Maar ja, u gelooft dit vast allemaal niet meer. Wedden dat u denkt dat ik raaskal?
Aldus schreef ome Willem.
willemdeschaker.blogspot.com
Dat het weer moeilijk te voorspellen valt, wisten we al, maar er is nog iets anders wat nog minder voorspelbaar is, zo zelfs, dat niemand het meer echt weer en indien ik daar zo meteen wat dieper op in ga, gelooft u uw ogen niet, maar desalniettemin echt waar, maar ja, wat is nu eigenlijk echt waar.
Immer, de meest vaste waarheden worden tegenwoordig in twijfel getrokken en het ironische daarvan is dat men voortdurend in twijfel trekt van wat men bevestigd en daarom accepteert men kennelijk dat het leven is opgebouwd uit momenten die elkaar tegenspreken.
Dat daarbij de verkeersveiligheid ernstig in gevaar komt, lijkt ook weer niemand te beseffen!!
Voor dat ik deze week vertrok informeerde ik de status van zes januari in Duitsland en Polen en iedereen waarvan ik mag veronderstellen het te weten garandeerde mij dat er, in ieder geval, in beide landen géén (totaal absurd en overbodig) rijverbod voor vrachtwagens geldt voor zes januari, zoals dat wel, onder meer, in Italië het geval is.
Vanmorgen vertrokken bij zeer lage temperatuur en om zeven uur stond ik bij de laatste klant te Poznan voor de deur. Een aardige meneer pakte reeds om half acht de spullen van mij aan en zodoende vertok ik naar het teruglaadadres te Nowi Sol, een ruime twee uur gaans.
Om elf uur had ik het gevonden en de lading bestond uit paarden. Paarden, varkens en konijnen, allen van pastic, maar wel op ware grote nagemaakt.
Alles moest er met de hand in, een stuk of zes polen sjorden aan de handel en na anderhalf uur zaten er vast tien paarden in.
Toen hadden ze honger, honger als een paard, vermoed ik, en werd een half uur gepauzeerd, maar daarna toog men weer aan de arbeid en uiteindelijk bleek de handel er niet in te passen zodat ik twee paarden moest laten staan. Om drie uur zat de boel er in en toen ontving ik een bericht dat het de regering in Polen het vandaag heeft behaagd om zes januari vast te stellen als een nationale feestdag en dat er een rijverbod geldt vanaf vijf januari, vandaag dus, 18.00 uur!!
Wat deze burologen, die dergelijke onzin verzinnen, kennelijk niet beseffen, is, dat iedereen met een truck dan zo snel mogelijk het land uit wil rijden of thuis wil zijn en juist die groep die het net wel, net niet zouden kunnen halen, geneigd is extra risico te nemen om toch maar op tijd te zijn! Lekker verkeersveilig allemaal!
En in die groep zat ook ik deze keer, maar ik moest eerst nog mijn documenten hebben en ja, u raad het al, die waren uiteraard nog niet klaar. Voor vier a-viertjes heb je toch meer dan vier uur nodig. Of niet dan?
Toen ik de kantoormeneer wees op het feit dat ik voor een bepaalde tijd het "land" uit moest zijn, kreeg ik natuurlijk weer het opwekkende antwoord dat dat niet zijn, maar mijn probleem was. Aardige mensen, die daar op kantoor, met de hersenen van een tuinkabouter.
Welaan, na een tijdje toch nog weg kunnen kachelen, eerst naar Zielona Gora, u weet wel, het oude Grünberg, en daarna de lange weg op naar Duitsland.
Daarvoor had ik twee mogelijkheden: over Gubin en dan via Dresden verder, of over Stubice, en dan via Berlijk en ik koos voor het laatste, dus reed ik door de Oder over bij Krosno-Odranskie, een leuk stadje met nog een mooie brug vol klinknagels, en daarna reed ik even over zessen bij Frankfurt weer de Oder over.
Vermoedelijk toch nog een foute keus, vermoedelijk, omdat, na later bleek, juist in de deelstaat Saksen, volgens de één wel, en de ander niet, een rijverbod vanwege de zesde januari, geldt.
(Had ik over Dresden gegaan, zou ik reeds in Thuringen zijn).
Eigenlijk, om zeker te zijn, zou ik een half uurtje verder gereden moeten hebben, maar rij- en werktijd lieten dat niet meer toe, zodat ik thans, een half uurtje voor de deelstaatgrens, niet eens weet of ik morgen wel mag rijden.
Morgen start ik gewoon de brik en vertrek. We zien wel waar dit schip strandt.
Maar ja, u gelooft dit vast allemaal niet meer. Wedden dat u denkt dat ik raaskal?
Aldus schreef ome Willem.
willemdeschaker.blogspot.com
Re: de onvoorspelbaarheid.
Mooi verhaal, leuk zoals je de bureaucratie beschrijft.
Re: Hoeveel waarhied???
Hoi Willem,
Mooi verhaal, leuk geschreven, heb je er toevallig ook foto`s bij?
Groet,
Plievo
Mooi verhaal, leuk geschreven, heb je er toevallig ook foto`s bij?
Groet,
Plievo
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Ik ben vóór. Eindelijk, ik ben ook eens vóór!! Vanmorgen vond ik een zwalkende mist op mijn weg terwijl ik ondertussen naar radio vijf luisterde dat glashelder bij mij binnenkwam. Daar vernam ik van dat referendum, en ik ben vóór. Nog steeds.
De eerste twee klanten zaten nog in het voormalige Duitsland, in het oude Silezie, de eerste in het oude Lignitz dat na 1945 Lignica en later Legnica ging heten en waar een enorm Sovjetleger werd gehuisvest dat ongeveer één derde van de stadsoppervlakte bedroeg.
De klant was er snel uit, zodat ik al weer vroeg op pad was naar het zuid-oosten, naar Opole, het vroegere Oppeln waar ik aan de oostkant van de daar stromende Odra (Oder) de tweede klant afleverde.
Via Kluczbork, het oude Kreuzburg, reed ik naar Wieluń, het eerste echte Poolse stadje dat in het graafschap Łódzkie ligt, een stadje met een vreselijke historie.
Nadat de Nazi's in 1939 een met Duitse soldaten in Poolse uniformen te Gliwice een aanval op een radiostation hadden gefingeerd om een aanleiding voor oorlog te hebben, voerden ze niet lang daarna een lafhartig bombardement uit op dit even over de grens gelegen stadje waar twee keer zoveel doden vielen als de aanval, later, op Rotterdam. Nee, daar hielden ze destijds geen referenda over....
Kijk, als je eerst de boel financieel in de soep laat lopen, en er zijn anderen die je financieel uit het slob willen helpen, dan accepteer je dat niet zomaar. Daar stemmen we eerst over, en gelijk hebben że, die Grieken, niet voor niets de bakermat van het drama.
Na Wieluń volgde Sieradz en vlak daarna kwam ik voor een spoorviaduct van 3.60 uit, te laag dus voor mijn truck die vier meter doorrijhoogte nodig heeft, zodat ik eerst de richting van Zdunska Wola op reed en via een boerenlandweg alsnog aan de andere kant van de spoorbrug terecht kwam. Na een uurtje volgde de laatste kant voor vandaag, te Wartkowice en toen ik die er uit had, hield ik er nog eentje over voor morgen, zodat ik na nog een uurtje rijden in Gostynin, dat alweer in Mazourië ligt, een graashok vond voor wat bonensoep en ander voedsel uit een Poolse keuken, voedsel met nogal wat onuitsprekelijke namen waarmee ik de lezer niet lastig zal vallen.
Hoe oostelijke ik vandaag kwam, hoe kouder het werd, en nu vriest het reeds een weinig. De zon scheen aangenaam, de lucht deed weer vreemd aan, de lucht, waar op sommige plekken een bruinkoolgeur aan zat. Ietwat geheimzinnig was het zicht over de vlakten, een soort stilte voor de storm, een warmte voor een strenge vorst. Hier, midden in Polen, ben je nog maar een paar uur rijden verwijderd van de Oekraïne en je kunt de russen op een haar na ruiken.
Tussen de middag, nog voordat ik een pinautomaat vond, probeerde ik hier nog met de euro te betalen, maar men wilde die stuiptrekkende dingen al niet eens meer hebben. De Złoty is, zoals de naam al zegt, weer goud waard! (Złty is geel, złoty is goud-(stukken)).
Maar een referendum moet er komen, óók in Nederland, juist in Nederland! Een referendum of wij al die poen wel in die bodemloze Griekse tragedie willen pompen en onderwijl voedselbanken accepteren!
Kom op, Rutte, kom op met dat referendum!! Een referendum alstublieft, voordat we, net als destijds met die euro, het allemaal weer door de strot geduwd krijgen!
Of laten we ons weer in het (eur)ootje nemen?
Ik zag, en zie: een złoty trok een lange neus naar de euro.
Aldus schreef ome Willem.
De eerste twee klanten zaten nog in het voormalige Duitsland, in het oude Silezie, de eerste in het oude Lignitz dat na 1945 Lignica en later Legnica ging heten en waar een enorm Sovjetleger werd gehuisvest dat ongeveer één derde van de stadsoppervlakte bedroeg.
De klant was er snel uit, zodat ik al weer vroeg op pad was naar het zuid-oosten, naar Opole, het vroegere Oppeln waar ik aan de oostkant van de daar stromende Odra (Oder) de tweede klant afleverde.
Via Kluczbork, het oude Kreuzburg, reed ik naar Wieluń, het eerste echte Poolse stadje dat in het graafschap Łódzkie ligt, een stadje met een vreselijke historie.
Nadat de Nazi's in 1939 een met Duitse soldaten in Poolse uniformen te Gliwice een aanval op een radiostation hadden gefingeerd om een aanleiding voor oorlog te hebben, voerden ze niet lang daarna een lafhartig bombardement uit op dit even over de grens gelegen stadje waar twee keer zoveel doden vielen als de aanval, later, op Rotterdam. Nee, daar hielden ze destijds geen referenda over....
Kijk, als je eerst de boel financieel in de soep laat lopen, en er zijn anderen die je financieel uit het slob willen helpen, dan accepteer je dat niet zomaar. Daar stemmen we eerst over, en gelijk hebben że, die Grieken, niet voor niets de bakermat van het drama.
Na Wieluń volgde Sieradz en vlak daarna kwam ik voor een spoorviaduct van 3.60 uit, te laag dus voor mijn truck die vier meter doorrijhoogte nodig heeft, zodat ik eerst de richting van Zdunska Wola op reed en via een boerenlandweg alsnog aan de andere kant van de spoorbrug terecht kwam. Na een uurtje volgde de laatste kant voor vandaag, te Wartkowice en toen ik die er uit had, hield ik er nog eentje over voor morgen, zodat ik na nog een uurtje rijden in Gostynin, dat alweer in Mazourië ligt, een graashok vond voor wat bonensoep en ander voedsel uit een Poolse keuken, voedsel met nogal wat onuitsprekelijke namen waarmee ik de lezer niet lastig zal vallen.
Hoe oostelijke ik vandaag kwam, hoe kouder het werd, en nu vriest het reeds een weinig. De zon scheen aangenaam, de lucht deed weer vreemd aan, de lucht, waar op sommige plekken een bruinkoolgeur aan zat. Ietwat geheimzinnig was het zicht over de vlakten, een soort stilte voor de storm, een warmte voor een strenge vorst. Hier, midden in Polen, ben je nog maar een paar uur rijden verwijderd van de Oekraïne en je kunt de russen op een haar na ruiken.
Tussen de middag, nog voordat ik een pinautomaat vond, probeerde ik hier nog met de euro te betalen, maar men wilde die stuiptrekkende dingen al niet eens meer hebben. De Złoty is, zoals de naam al zegt, weer goud waard! (Złty is geel, złoty is goud-(stukken)).
Maar een referendum moet er komen, óók in Nederland, juist in Nederland! Een referendum of wij al die poen wel in die bodemloze Griekse tragedie willen pompen en onderwijl voedselbanken accepteren!
Kom op, Rutte, kom op met dat referendum!! Een referendum alstublieft, voordat we, net als destijds met die euro, het allemaal weer door de strot geduwd krijgen!
Of laten we ons weer in het (eur)ootje nemen?
Ik zag, en zie: een złoty trok een lange neus naar de euro.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Foto`s gemaakt door ome Willem in Polen gisteren
-
Wilhelmus Johannes
- Berichten: 2833
- Lid geworden op: di aug 30, 2011 7:21 pm
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Ik zie niets.
Bedankt voor de opmerking, ik zag ze blijkbaar als enige, inmiddels aangepast.
Admin
Beantwoord door admin op 02-11-2011
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Het was mistig en grijs, vanmorgen, de lucht, alles, zo grijs als mijn baard en onder die conditie reed ik de brug over de Wisła over en reed Płock binnen, het stadje dat tijdens de Duitse bezetting door die lui Schröttersburg werd genoemd en de stad waar een enorme raffinaderij van het Poolse Orlen gezeteld is.
En ergens tussen de terreinen van Orlen, zat het laatste afleveradres dat ik erg snel had afgeleverd, ondanks de mist waardoor het slecht zoeken was. Daarna langs de noordkant van de Wisła gegaan waarbij ik langs enorme koolakkers en andere groentenakkers kwam, benevens een gebied met zeer veel fruitbomen, hier meestal appels.
In Dobrzyn nad Wisła keek ik links de straatjes die naar de rivier lopen in waardoor ik nog net een glimp van het water op kon vangen. Het bleef maar fris vandaag, nauwelijks zes graden, ook toen de zon zich af en toe door de mist wist heen te prangen, en ook, toen ik via de stuwdam over de Wisła en langs Włocławek richting Poznań snorde. Tussen Kruszwica en Strzelno kwam de zon er echt even goed door terwijl ik in Trzemeszno even halt hield voor een warme chocolademelk.
Na Gniezno werd het al wat schimmiger, een bijna-mist, tezamen met de zonnestralen, deed de in herfsttooi van de aan de wegkant aanwezige berkebomen paradijselijk oplichten, als ware ze met hun witte stammen van een andere of vroeger wereld.
Na Pniewy, toen ik opstoomde naar Świebodzin, kwamen in grote vaart enorme nevelwolken, als grimmige bosgeesten, aansnellen die de zon deden verduisteren. Zo nu en dan zag je nog een grote donkerrode bol, gelijkend op een reuzenmandarijn, maar toen die achter de aarde was gevallen en het helemaal duister werd, kon ik de wegstrepen nauwelijks meer zien, wat duidde op een weersgrens.
Die grens liep, inderdaad, bijna gelijk met de landsgrens, want daar bleken de bosgeesten niet meer rond te dolen en direct liep te temperatuur flink op en passeerde zelfs de elf graden.
Rond zessen en zonder nevel kwam ik het land van onze oosterburen binnen, passeerde Berlijn en niet lang daarna was het gebeurt met de rij-tijd en zocht ik een voertuigstal op, een grote parkeerplaats met een Aral-pomp. Boven mij sterren, en een bleke halfwas maan. Vaal, en misschien een beetje baardgrijs.
Aldus schreef ome Willem.
En ergens tussen de terreinen van Orlen, zat het laatste afleveradres dat ik erg snel had afgeleverd, ondanks de mist waardoor het slecht zoeken was. Daarna langs de noordkant van de Wisła gegaan waarbij ik langs enorme koolakkers en andere groentenakkers kwam, benevens een gebied met zeer veel fruitbomen, hier meestal appels.
In Dobrzyn nad Wisła keek ik links de straatjes die naar de rivier lopen in waardoor ik nog net een glimp van het water op kon vangen. Het bleef maar fris vandaag, nauwelijks zes graden, ook toen de zon zich af en toe door de mist wist heen te prangen, en ook, toen ik via de stuwdam over de Wisła en langs Włocławek richting Poznań snorde. Tussen Kruszwica en Strzelno kwam de zon er echt even goed door terwijl ik in Trzemeszno even halt hield voor een warme chocolademelk.
Na Gniezno werd het al wat schimmiger, een bijna-mist, tezamen met de zonnestralen, deed de in herfsttooi van de aan de wegkant aanwezige berkebomen paradijselijk oplichten, als ware ze met hun witte stammen van een andere of vroeger wereld.
Na Pniewy, toen ik opstoomde naar Świebodzin, kwamen in grote vaart enorme nevelwolken, als grimmige bosgeesten, aansnellen die de zon deden verduisteren. Zo nu en dan zag je nog een grote donkerrode bol, gelijkend op een reuzenmandarijn, maar toen die achter de aarde was gevallen en het helemaal duister werd, kon ik de wegstrepen nauwelijks meer zien, wat duidde op een weersgrens.
Die grens liep, inderdaad, bijna gelijk met de landsgrens, want daar bleken de bosgeesten niet meer rond te dolen en direct liep te temperatuur flink op en passeerde zelfs de elf graden.
Rond zessen en zonder nevel kwam ik het land van onze oosterburen binnen, passeerde Berlijn en niet lang daarna was het gebeurt met de rij-tijd en zocht ik een voertuigstal op, een grote parkeerplaats met een Aral-pomp. Boven mij sterren, en een bleke halfwas maan. Vaal, en misschien een beetje baardgrijs.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Nee, ik kan u gerust stellen. Het is niet meteen waaraan u wellicht denkt en ik ben niet door de hermandad meegenomen noch verblijf ik in één of andere nor.
Rond de middag hoorde ik dat er wat geladen moest worden in Deventer, net op het moment dat ik vanaf Berlijn Nederland weer binnenreed, maar bij het laadadres aangekomen bleek ik niet de enige te zijn en sta nu al een poos in de rij, hetgeen nog wel even gaat duren. Daarna nog naar Amsterdam en zo wordt het toch nog een latertje vandaag.
Intussen denk ik terug aan de afgelopen reis door het Poolse land en tracht voor mijzelf onder worden te brengen waarom dat land mij zo boeit.
Polen, het land met zo'n ontzettende geschiedenis, waar vele jaren zoveel gruwlijkheden hebben plaatsgevonden (en niet alleen in de NAZI-tijd), waar je, bij wijze van spreken, overal op de velden en in de bossen, zodra je een schop in de grond steekt, op een massagraf stuit. Al dat bloed van de in de loop de jaren ontelbare slachtoffers roept vanuit de aarde en misschien is dat ongehoorde roepen wel wat voor een zekere troosteloosheid zorgt. En daarnaast de as van zovelen die niet in graven verdwenen, maar als afval werden verbrand.
Gisteren was het Allerzielen (wie kent dat nog?), altijd de dag na Allerheiligen, en dan gedenkt men in roomse kringen de doden wat goed te zien was. De vele dodenakkers, waar dierbaren werden begraven, gezaaid wellicht, stonden dan ook vol met grote bossen bloemen en rond de hoven liepen ouderen, vaak ineengedoken oude dametjes, soms, ja vaak, ontluisterd door de ouderdom.
Toen ik een moment voor een verkeerslicht bij zo'n dodenakker moest wachten, sloeg ik een wat krom oud vrouwtje gade met een eucalyptusuiterlijk die ook met bloemen de poort door ging en stelde me even het leven van die twee voor. Allebei hun jeugd doorgebracht kort voor de oorlog, elkaar ontmoet op de huwbare leeftijd, hij, een krachtige Stanislas of Wladimir, zij een oogverblindende Złata, toen getrouwd, gewerkt, feest gevierd, gedanst, verdriet gehad, gerouwd, en dan, na vele jaren, kwam daar een einde aan en bleef zij alleen over. En als ze dan de bloemen op het graf van haar geliefde neerlegt, kun je zelf wel bedenken wat er dan allemaal voor herinneringen door dat mensje heengaan. Maar in Polen voel je ook de bijzondere plaats van dit land, de buffer die het is tussen oost en west. De brug tussen het geheimzinnige Rusland en het bruisende westen, waar de handelaren van oudsher samen komen.
Dat alles heeft de volksaard naarstig beïnvloed, het zit in de genen, de kleinhandel, de nijverheid op de vierkante meter, de ondernemingslust, de zwoegende boerenstand, altijd zichzelf, tegen wil en dank, kunnen redden en daarnaast de sjofelheid, de alkoholverslaving die de droefheid camoufleert. Een tijd lang, ten tijde van het gordijn, heeft men die volksaard willen stroomlijnen langs wegen die onpools waren, maar de Polen hebben juist in die tijd zich meesters getoond in het omzeilen van allerlei opgelegde wetgeving en was daardoor het meest vrije land achter het gordijn.
Inmiddels zijn we weer jaren verder en het land ontpopt zich langzaam en zeker, op weg om een economische grootmacht te worden. De grens tussen oost en west, ze hebben te vaak met zich laten sollen, het volk werd van west naar oost, en later weer van oost naar west gesleept. Geen wonder dat je dan aan de wodka raakt.
Maar het ziet er naar uit dat men dát juk thans van zich heeft afgeschud. De Polen laten zich niet meer boeien.
Aldus schreef ome Willem.
Rond de middag hoorde ik dat er wat geladen moest worden in Deventer, net op het moment dat ik vanaf Berlijn Nederland weer binnenreed, maar bij het laadadres aangekomen bleek ik niet de enige te zijn en sta nu al een poos in de rij, hetgeen nog wel even gaat duren. Daarna nog naar Amsterdam en zo wordt het toch nog een latertje vandaag.
Intussen denk ik terug aan de afgelopen reis door het Poolse land en tracht voor mijzelf onder worden te brengen waarom dat land mij zo boeit.
Polen, het land met zo'n ontzettende geschiedenis, waar vele jaren zoveel gruwlijkheden hebben plaatsgevonden (en niet alleen in de NAZI-tijd), waar je, bij wijze van spreken, overal op de velden en in de bossen, zodra je een schop in de grond steekt, op een massagraf stuit. Al dat bloed van de in de loop de jaren ontelbare slachtoffers roept vanuit de aarde en misschien is dat ongehoorde roepen wel wat voor een zekere troosteloosheid zorgt. En daarnaast de as van zovelen die niet in graven verdwenen, maar als afval werden verbrand.
Gisteren was het Allerzielen (wie kent dat nog?), altijd de dag na Allerheiligen, en dan gedenkt men in roomse kringen de doden wat goed te zien was. De vele dodenakkers, waar dierbaren werden begraven, gezaaid wellicht, stonden dan ook vol met grote bossen bloemen en rond de hoven liepen ouderen, vaak ineengedoken oude dametjes, soms, ja vaak, ontluisterd door de ouderdom.
Toen ik een moment voor een verkeerslicht bij zo'n dodenakker moest wachten, sloeg ik een wat krom oud vrouwtje gade met een eucalyptusuiterlijk die ook met bloemen de poort door ging en stelde me even het leven van die twee voor. Allebei hun jeugd doorgebracht kort voor de oorlog, elkaar ontmoet op de huwbare leeftijd, hij, een krachtige Stanislas of Wladimir, zij een oogverblindende Złata, toen getrouwd, gewerkt, feest gevierd, gedanst, verdriet gehad, gerouwd, en dan, na vele jaren, kwam daar een einde aan en bleef zij alleen over. En als ze dan de bloemen op het graf van haar geliefde neerlegt, kun je zelf wel bedenken wat er dan allemaal voor herinneringen door dat mensje heengaan. Maar in Polen voel je ook de bijzondere plaats van dit land, de buffer die het is tussen oost en west. De brug tussen het geheimzinnige Rusland en het bruisende westen, waar de handelaren van oudsher samen komen.
Dat alles heeft de volksaard naarstig beïnvloed, het zit in de genen, de kleinhandel, de nijverheid op de vierkante meter, de ondernemingslust, de zwoegende boerenstand, altijd zichzelf, tegen wil en dank, kunnen redden en daarnaast de sjofelheid, de alkoholverslaving die de droefheid camoufleert. Een tijd lang, ten tijde van het gordijn, heeft men die volksaard willen stroomlijnen langs wegen die onpools waren, maar de Polen hebben juist in die tijd zich meesters getoond in het omzeilen van allerlei opgelegde wetgeving en was daardoor het meest vrije land achter het gordijn.
Inmiddels zijn we weer jaren verder en het land ontpopt zich langzaam en zeker, op weg om een economische grootmacht te worden. De grens tussen oost en west, ze hebben te vaak met zich laten sollen, het volk werd van west naar oost, en later weer van oost naar west gesleept. Geen wonder dat je dan aan de wodka raakt.
Maar het ziet er naar uit dat men dát juk thans van zich heeft afgeschud. De Polen laten zich niet meer boeien.
Aldus schreef ome Willem.
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
't is een land van veel opportuniteit. Een collega vertelde mij gisteren dat hij een documentaire had gezien waarin men vertelde dat er een bepaald percentage Polen in korte tijd heel rijk was geworden. En dat verwondert mij niet. 't is een land waar nog veel gaten in de markt op te vullen zijn. Als ik gewoon al het voorbeeld van mijn hotel (Akira) in Wroclaw neem: het hotel lag in een verpoverde buurt (het is nu weliswaar prima opgeknapt en perfect in orde), maar dat wil dus zeggen dat het de uitbater niet veel gekost heeft om dat hotel op te starten, terwijl hij er met de vernieuwde interesse voor Wroclaw waarschijnlijk wél veel uithaalt! En zo bestaan er waarschijnlijk véél mogelijkheden in Polen! Als ik nu een Belgische of een Nederlandse Pool (met geld dus) zou zijn, dan zou ik eens goed nadenken over wat soort goudmijn ik eventueel kan oprichten in Polen...
Mooi Europa: http://jorg.skynetblogs.be
-
Przyrodnik
- Berichten: 799
- Lid geworden op: do aug 18, 2011 4:43 pm
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Georgino
Polen als het nieuwe VS. Maar de VS is dood, lang leve de VS. Het zijn moeilijke kwesties. Polen was recentelijk het enige land in de Europese Unie met economische groei. Dat er dus kansen zouden kunnen liggen is nog wel aannemelijk.
Polen als het nieuwe VS. Maar de VS is dood, lang leve de VS. Het zijn moeilijke kwesties. Polen was recentelijk het enige land in de Europese Unie met economische groei. Dat er dus kansen zouden kunnen liggen is nog wel aannemelijk.
-
pietje Bell
- Berichten: 516
- Lid geworden op: do okt 13, 2011 8:52 am
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Alleen jammer dat de werkeloosheid er nog hoog is,en als werkelijk al de polen die in het buitenland werken[en de euro''s binnen helpen stromen]in polen aan het werk moesten,dan was de werkeloosheid nog groter.De meeste grote ondernemingen[familie bedrijven]werden al met kapitaal van familie in de V.S. groot gemaakt en gesteund,of met handel en wandel vanuit de V.S,is altijd makelijk[goedkope rekeningen maken,scheelt invoerrechten].
Er zijn inderdaad gaten in de markt die opgevuld kunnen worden,en dit lukt ook wel met doorzettings vermogen,en contacten op de juiste plaats.,Mijn kameraad is ook zo begonnen.En is wel gekozen tot zakenman van het jaar 2010 in Polen,was een groot feest vorig jaar okt.Heb er goed vertoeft.
Er zijn inderdaad gaten in de markt die opgevuld kunnen worden,en dit lukt ook wel met doorzettings vermogen,en contacten op de juiste plaats.,Mijn kameraad is ook zo begonnen.En is wel gekozen tot zakenman van het jaar 2010 in Polen,was een groot feest vorig jaar okt.Heb er goed vertoeft.
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
De knoppen.
De knoppen, 1 november 2011.
Leipzig was er snel uit vandaag, en daarna had ik de tijd aan mijzelf, maar toch wilde ik wel voor het donker stil komen te staan.
Daar Polen vandaag voor ons gesloten is, besloot ik zo dicht mogelijk bij de grens te gaan staan. Langs Dresden, dat prachtig tussen de heuvels aan de Elbe ligt, ooit het Parijs van het oosten, maar aan het einde van de tweede wereldoorlog door de geallieerden volledig in puin gebombardeerd. Hoewel, na de DDR-tijd heeft men al aardig wat in oude luister weten te herstellen.
Dan via Bautzen, de stad die bekend is geworden om zijn beruchte stasi-gevangenis, en daarna naar het drielandenpunt, bij Zittau en dan door het prachtige Ertsgebergte, langs Liberec naar Trutnov en dan nog een stuk naar boven, tot net onder de Poolse grens, zodat ik morgen via het oude Landeshut in Silezien, nu Kamienna Gora geheten, en Jawor, naar de eerste Poolse klant zal gaan.
De herfstkleuren in de bergen, de bomen, zijn weer adembenemend. Onderweg ben ik er nog even op uit geweest, wat rondgelopen, een poosje door het bos gedoold. De kleurenpracht, de geur, de droge lucht en de aangename zon stemden mij wat tragisch, maar zeker niet somber. De turfgeur, samen met het bladgeritsel brachten mijn in vervoering naar een vroeger, maar wel een vroeger dat ik mij voorstelde, want zoals hier de herfstbladeren op de grond met rust worden gelaten, zo zal dat ooit wel in Nederland geweest zijn. Waar vindt je bij ons in de herfst nog een bos zonder herriemakende bladbazers?
Onder het geluid van een immense stilte hoor ik vogelgeluiden, krassende kraaien, naar ik meen. De herfst, hoe mooi hier ook, stemt toch ook weer droef, want binnen korte tijd zal al dat moois zijn vedwenen, afgestorven.
Tijdens de herfst versterft de natuur, verglijdt ze in een verleden, en neemt in haar kielzog het afgelopen voorjaar en zomer mee. Zoiets als: het is weer voorbij.
Als ik terugloop naar het Dafje, zie ik struikgewas waar ik tussen het bruine loof reeds jonggeformeerde knoppen zie zitten, knoppen voor straks, het voorjaar.
Zoiets stemt mijn gemoed weer tragisch opgewekt, een soort zoete pijn, want die prille knoppen...
Ik haal diep adem en snuif mijn longen vol met humusgeurende lucht en als ik vanuit mijn naar de grond starende blik even de bomen in kijk, zie ik in de verte een eekhoorn langs een boomstam vluchten.
Als je goed kijkt, voelt je het, hoor je het aan de wind, aan de symfonie van de zacht ruisende boomtakken, maar vooral die jonge knoppen.
Het houdt een belofte in.
Aldus schreef ome Willem.
Leipzig was er snel uit vandaag, en daarna had ik de tijd aan mijzelf, maar toch wilde ik wel voor het donker stil komen te staan.
Daar Polen vandaag voor ons gesloten is, besloot ik zo dicht mogelijk bij de grens te gaan staan. Langs Dresden, dat prachtig tussen de heuvels aan de Elbe ligt, ooit het Parijs van het oosten, maar aan het einde van de tweede wereldoorlog door de geallieerden volledig in puin gebombardeerd. Hoewel, na de DDR-tijd heeft men al aardig wat in oude luister weten te herstellen.
Dan via Bautzen, de stad die bekend is geworden om zijn beruchte stasi-gevangenis, en daarna naar het drielandenpunt, bij Zittau en dan door het prachtige Ertsgebergte, langs Liberec naar Trutnov en dan nog een stuk naar boven, tot net onder de Poolse grens, zodat ik morgen via het oude Landeshut in Silezien, nu Kamienna Gora geheten, en Jawor, naar de eerste Poolse klant zal gaan.
De herfstkleuren in de bergen, de bomen, zijn weer adembenemend. Onderweg ben ik er nog even op uit geweest, wat rondgelopen, een poosje door het bos gedoold. De kleurenpracht, de geur, de droge lucht en de aangename zon stemden mij wat tragisch, maar zeker niet somber. De turfgeur, samen met het bladgeritsel brachten mijn in vervoering naar een vroeger, maar wel een vroeger dat ik mij voorstelde, want zoals hier de herfstbladeren op de grond met rust worden gelaten, zo zal dat ooit wel in Nederland geweest zijn. Waar vindt je bij ons in de herfst nog een bos zonder herriemakende bladbazers?
Onder het geluid van een immense stilte hoor ik vogelgeluiden, krassende kraaien, naar ik meen. De herfst, hoe mooi hier ook, stemt toch ook weer droef, want binnen korte tijd zal al dat moois zijn vedwenen, afgestorven.
Tijdens de herfst versterft de natuur, verglijdt ze in een verleden, en neemt in haar kielzog het afgelopen voorjaar en zomer mee. Zoiets als: het is weer voorbij.
Als ik terugloop naar het Dafje, zie ik struikgewas waar ik tussen het bruine loof reeds jonggeformeerde knoppen zie zitten, knoppen voor straks, het voorjaar.
Zoiets stemt mijn gemoed weer tragisch opgewekt, een soort zoete pijn, want die prille knoppen...
Ik haal diep adem en snuif mijn longen vol met humusgeurende lucht en als ik vanuit mijn naar de grond starende blik even de bomen in kijk, zie ik in de verte een eekhoorn langs een boomstam vluchten.
Als je goed kijkt, voelt je het, hoor je het aan de wind, aan de symfonie van de zacht ruisende boomtakken, maar vooral die jonge knoppen.
Het houdt een belofte in.
Aldus schreef ome Willem.
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
Het oosten.
April 2011.
Nee, het is eigenlijk nog niet eerder voorgekomen om tien uur lang pal naar het oosten te rijden. En dan ook nog allemaal vrijwel vlak, want er zijn alleen een klimmetje na Bad-Oeynhaussen en wat kleintjes even na Helmstedt, benevens ook ruim 600 kilometer zesbaans wat dan ongeveer 12.000.000 vierkante kilometers asfalt oplevert. Afzien dus, voor mij althans. Even voor de Poolse grens houdt het zesbaansgedeelte op en na de grens blijkt de grote weg, gelukkig, nog lang niet klaar te zijn.
Dus nog steeds door de dorpjes Torzym en Wilkowo en alleen rond Swiebodzin loopt nu een moderne rondweg. Landgenoten zijn hier niet meer te bespeuren, maar ik kom overwegend Letten, Litouwers, Esten, Wit-Russen, Oekraïens en natuurlijk Polen tegen, ook hier op de parkeerplaats te Miedzichowo wat net na de grens van wojwoscha (graafschap) Lubunska, in wojwoscha Wielskopolska (wat graafschap Groot Polen betekend) ligt.
En morgen, morgen nog verder, pal oostwaarts, richting Warszawa dat aan de Wisla ligt en daarom door de Duitsers en Nederlanders Warsch-au genoemd wordt.
En deze keer ga ik eens proberen drie dagen in dit land te verblijven zonder een kielbassa te verorberen, maar vraag me af of ik dat kan volhouden.
Aldus schreef ome Willem.
---
Nee, het is eigenlijk nog niet eerder voorgekomen om tien uur lang pal naar het oosten te rijden. En dan ook nog allemaal vrijwel vlak, want er zijn alleen een klimmetje na Bad-Oeynhaussen en wat kleintjes even na Helmstedt, benevens ook ruim 600 kilometer zesbaans wat dan ongeveer 12.000.000 vierkante kilometers asfalt oplevert. Afzien dus, voor mij althans. Even voor de Poolse grens houdt het zesbaansgedeelte op en na de grens blijkt de grote weg, gelukkig, nog lang niet klaar te zijn.
Dus nog steeds door de dorpjes Torzym en Wilkowo en alleen rond Swiebodzin loopt nu een moderne rondweg. Landgenoten zijn hier niet meer te bespeuren, maar ik kom overwegend Letten, Litouwers, Esten, Wit-Russen, Oekraïens en natuurlijk Polen tegen, ook hier op de parkeerplaats te Miedzichowo wat net na de grens van wojwoscha (graafschap) Lubunska, in wojwoscha Wielskopolska (wat graafschap Groot Polen betekend) ligt.
En morgen, morgen nog verder, pal oostwaarts, richting Warszawa dat aan de Wisla ligt en daarom door de Duitsers en Nederlanders Warsch-au genoemd wordt.
En deze keer ga ik eens proberen drie dagen in dit land te verblijven zonder een kielbassa te verorberen, maar vraag me af of ik dat kan volhouden.
Aldus schreef ome Willem.
---
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
Iława.
Iława, april 2011.
Al eerder heb ik het geschreven en het heeft me aardig wat moeite gekost om die letter, de letter Ł, uit het toetsenbord op te roepen en het is deze letter, uitgesproken als een "oe", die heel veel hier in dit land, Polen, voorkomt.
Zo vertrok ik vanmorgen uit Miedzichowo op weg naar Kutno, het eerste losadres. Bij vertrek stond er een bijna volle maan in het westen en langzaam daagde het, voor mij, in het oosten.
De horizon kleurde prachtig rood en een overvliegend vliegtuig trok een karmozijnrode streep over de strakke kobaltblauwe lucht en om mij heen het enorme, stille en wijdse Poolse landschap, dan weer bossen, maar ook veel onafzienbare aardappelvelden.
Poznan, Wrzesnia, Konin, Koło, Kłodawa en na een dikke drie uur rijden kwam ik aan in Kutno waar ik rap van de lading af kwam. Zo verging het mij ook bij het tweede losadres, een kilometer of 50 naar het zuiden, via Łeczyca naar Wartkowice, een uiterst armoedig ogend boerengehuchtje met daartussen plotseling een hypermoderne fabriek, een sigarettenfabriek naar bleek en ik bracht daar twintigduizend kilo aluminium binnenverpakking.
Vandaar recht naar het noorden en al snel kwam ik op de weg Łodz- (dus spreek uit woeoedz)Gdansk, het voormalige Danzig. Al snel reed ik het graafschap Kujawsko-Pomorski (Koerjavië-Pommeren) binnen en net voor de rivier de Wisla, in Włocławek, eerst even geboodschapt en een uurtje gefietst wat mij in de gelegenheid stelde het stadje nader te bezien, maar het bleek echt niet de moeite waard te zijn.
Allerlei sjofele winkeltjes, ongeschilderde huisjes, griebusachtige straatjes, een oud, groot plein stammend uit de "socio"-tijd met daarop een gedenkteken dat niemand meer iets zegt, maar het allerergste was toch wel dat foei-lelijke ultramoderne MCD-restaurant in aanbouw! Dus maar snel weer naar mijn wachtende DAFje gekoerst, motor gestart en weggereden, de Wisla over en door een glooiend landschap met veel akkerbouw passeerde ik Lipno, Rypin en Brodnica over een weg waar je, vanwege de beschadiging en slechte onderhoud, soms nauwelijks 40 kon rijden. Even na Nowi Miasto Lubawski links afgeslagen en zo kwam ik om half zes aan in Iława (dus Ioewaa).
Iława ligt weer in Warminsko-Mazurskie en het stadje zelf ligt aan één van de vele Mazurische meren en als je verder naar het oosten gaat wemelt het van de vennen en meertjes, een prachtig gebied, maar ook een gebied waar menig veldslag tussen de Duitsers en de Polen, en in 1914 tegen de Russen, geleverd werd.
In Iława zocht ik vast het laadadres op en nadat het gevonden was een parkeerplek voor de nacht opgesnord en vervolgens er met de fiets op uit geweest, langs het meer, dan het "centrum" in en zo ontdekte ik dat ook hier, net als bij mijn eerdere fietstocht vandaag, niets te beleven viel.
Maar zo reed ik vandaag wel even twee keer op de tweewieler in Polen rond.
Dat nemen ze me mooi niet meer af.
Aldus schreef ome Willem.
Al eerder heb ik het geschreven en het heeft me aardig wat moeite gekost om die letter, de letter Ł, uit het toetsenbord op te roepen en het is deze letter, uitgesproken als een "oe", die heel veel hier in dit land, Polen, voorkomt.
Zo vertrok ik vanmorgen uit Miedzichowo op weg naar Kutno, het eerste losadres. Bij vertrek stond er een bijna volle maan in het westen en langzaam daagde het, voor mij, in het oosten.
De horizon kleurde prachtig rood en een overvliegend vliegtuig trok een karmozijnrode streep over de strakke kobaltblauwe lucht en om mij heen het enorme, stille en wijdse Poolse landschap, dan weer bossen, maar ook veel onafzienbare aardappelvelden.
Poznan, Wrzesnia, Konin, Koło, Kłodawa en na een dikke drie uur rijden kwam ik aan in Kutno waar ik rap van de lading af kwam. Zo verging het mij ook bij het tweede losadres, een kilometer of 50 naar het zuiden, via Łeczyca naar Wartkowice, een uiterst armoedig ogend boerengehuchtje met daartussen plotseling een hypermoderne fabriek, een sigarettenfabriek naar bleek en ik bracht daar twintigduizend kilo aluminium binnenverpakking.
Vandaar recht naar het noorden en al snel kwam ik op de weg Łodz- (dus spreek uit woeoedz)Gdansk, het voormalige Danzig. Al snel reed ik het graafschap Kujawsko-Pomorski (Koerjavië-Pommeren) binnen en net voor de rivier de Wisla, in Włocławek, eerst even geboodschapt en een uurtje gefietst wat mij in de gelegenheid stelde het stadje nader te bezien, maar het bleek echt niet de moeite waard te zijn.
Allerlei sjofele winkeltjes, ongeschilderde huisjes, griebusachtige straatjes, een oud, groot plein stammend uit de "socio"-tijd met daarop een gedenkteken dat niemand meer iets zegt, maar het allerergste was toch wel dat foei-lelijke ultramoderne MCD-restaurant in aanbouw! Dus maar snel weer naar mijn wachtende DAFje gekoerst, motor gestart en weggereden, de Wisla over en door een glooiend landschap met veel akkerbouw passeerde ik Lipno, Rypin en Brodnica over een weg waar je, vanwege de beschadiging en slechte onderhoud, soms nauwelijks 40 kon rijden. Even na Nowi Miasto Lubawski links afgeslagen en zo kwam ik om half zes aan in Iława (dus Ioewaa).
Iława ligt weer in Warminsko-Mazurskie en het stadje zelf ligt aan één van de vele Mazurische meren en als je verder naar het oosten gaat wemelt het van de vennen en meertjes, een prachtig gebied, maar ook een gebied waar menig veldslag tussen de Duitsers en de Polen, en in 1914 tegen de Russen, geleverd werd.
In Iława zocht ik vast het laadadres op en nadat het gevonden was een parkeerplek voor de nacht opgesnord en vervolgens er met de fiets op uit geweest, langs het meer, dan het "centrum" in en zo ontdekte ik dat ook hier, net als bij mijn eerdere fietstocht vandaag, niets te beleven viel.
Maar zo reed ik vandaag wel even twee keer op de tweewieler in Polen rond.
Dat nemen ze me mooi niet meer af.
Aldus schreef ome Willem.
-
Willemdeschaker
- Berichten: 13
- Lid geworden op: ma okt 03, 2011 7:54 pm
De Noordpool.
De noordpool. April 2011.
Ze zouden me om zeven uur gaan laden, zeiden ze de dag ervoor nog, maar toen ik aankwam hoorde ik al snel dat het wel acht uur werd.
Dus ik weer op de fiets het dorp in om een bakje koffie te scoren, maar hoe ik ook zocht, hier, in het noorden van Polen bleek alles nog dicht. Alleen de bakker bleek open, dus kon ik een volkoren bolletje op de kop tikken.
Zo goed als ik kon vroeg ik hier in het noorden aan een voorbij wandelende Pool (echt zo,n man hier uit het noorden, een raszuivere Mazurk), of hij soms iets wist, maar deze behulpzame meneer dacht diep na, maar wist niets. Wel hadden we even een aardig praatje: hij kon een weinig engels en ik een paar woorden pools.
Dus ik weer terug op de fiets en om acht uur begonnen ze, inderdaad, om half negen klaar, maar pas op over tienen ontving ik de vrachtpapieren. Dus werd het nog een hele reis, eerst naar Grudiadz en dan naar Chelmno, een klein berucht stadje aan de Wisła, berucht omdat hier de eerste slachtoffers van de holocaust vielen.
Vandaar naar Bydgoszcz, een stad waar een ware verzameling van voormalige communistische flatwoningen staat, dus snel er doorheen maar, en vervolgens naar Piła en Wałcz waarna een lange rechte stille weg mij bracht naar Gorzow Wielkopolska, het voormalige Landsberg an der Warte. Daarna was het niet ver meer naar de grens en nadat ik die bij Kostrzyn nad Odra gepasseerd was nog een uurtje doorgereden en net voor Berlijn maar eens gestopt. Het was me het dagje wel weer.
En in de avond denk ik terug, aan de enorme uitgestrekte wouden met bomen die er nog kaal bij stonden, maar waar de bodem bedekt was met fris gras en daartussen ontelbare witte margriet-achtige bloempjes wat in het zonnelicht een uitzonderlijk mooi gezicht was, aan de soms vreselijk slechte wegen waarbij je vreest alle schroeven van de DAF te verliezen benevens soms zeer gevaarlijke spoorvorming in het asfalt. En ik denk terug aan het gesprek van vanmorgen, u weet wel, dat praatje met de Noordpool.
Aldus schreef ome Willem.
Ze zouden me om zeven uur gaan laden, zeiden ze de dag ervoor nog, maar toen ik aankwam hoorde ik al snel dat het wel acht uur werd.
Dus ik weer op de fiets het dorp in om een bakje koffie te scoren, maar hoe ik ook zocht, hier, in het noorden van Polen bleek alles nog dicht. Alleen de bakker bleek open, dus kon ik een volkoren bolletje op de kop tikken.
Zo goed als ik kon vroeg ik hier in het noorden aan een voorbij wandelende Pool (echt zo,n man hier uit het noorden, een raszuivere Mazurk), of hij soms iets wist, maar deze behulpzame meneer dacht diep na, maar wist niets. Wel hadden we even een aardig praatje: hij kon een weinig engels en ik een paar woorden pools.
Dus ik weer terug op de fiets en om acht uur begonnen ze, inderdaad, om half negen klaar, maar pas op over tienen ontving ik de vrachtpapieren. Dus werd het nog een hele reis, eerst naar Grudiadz en dan naar Chelmno, een klein berucht stadje aan de Wisła, berucht omdat hier de eerste slachtoffers van de holocaust vielen.
Vandaar naar Bydgoszcz, een stad waar een ware verzameling van voormalige communistische flatwoningen staat, dus snel er doorheen maar, en vervolgens naar Piła en Wałcz waarna een lange rechte stille weg mij bracht naar Gorzow Wielkopolska, het voormalige Landsberg an der Warte. Daarna was het niet ver meer naar de grens en nadat ik die bij Kostrzyn nad Odra gepasseerd was nog een uurtje doorgereden en net voor Berlijn maar eens gestopt. Het was me het dagje wel weer.
En in de avond denk ik terug, aan de enorme uitgestrekte wouden met bomen die er nog kaal bij stonden, maar waar de bodem bedekt was met fris gras en daartussen ontelbare witte margriet-achtige bloempjes wat in het zonnelicht een uitzonderlijk mooi gezicht was, aan de soms vreselijk slechte wegen waarbij je vreest alle schroeven van de DAF te verliezen benevens soms zeer gevaarlijke spoorvorming in het asfalt. En ik denk terug aan het gesprek van vanmorgen, u weet wel, dat praatje met de Noordpool.
Aldus schreef ome Willem.
-
Wilhelmus Johannes
- Berichten: 2833
- Lid geworden op: di aug 30, 2011 7:21 pm
Re: Iława.
de letter Ł, uit het toetsenbord op te roepen en het is deze letter, uitgesproken als een "oe", die heel veel hier in dit land
Ik spreek die Ł altijd uit als een Engelse W,hoe moet je anders volgens jou Koło uitspreken?
Re: Poolse verhalen van Ome Willem
Maar dat van de werkloosheid is serieus aan het veranderen hoor. De bank waar ik voor werk, gaat een nieuwe vestiging oprichten in Krakow. Over vijf jaar zullen er iets van een vijfhonderd jobs naar daar verhuizen.
Mooi Europa: http://jorg.skynetblogs.be
-
pietje Bell
- Berichten: 516
- Lid geworden op: do okt 13, 2011 8:52 am
Re: Iława.
Willem dan rijd jij over de 15 naar brodnica.en als je daar de volgende keer weer langs komt,net [10 km]voor Nowe miasto aan je linkerhand woont mijn kamaraad.Je kan zijn reclame bord misschien wel zien Jan Pol.Hij spreekt goed nederlands,je kunt er zo op de koffie,geen probleem.
Het is daar nogal heuvelachtig met meertjes,en alles landbouw,met af en toe bos.
Het is daar nogal heuvelachtig met meertjes,en alles landbouw,met af en toe bos.