Dit is deel 2 van een serie reportages van deze reis. Er zullen uiteindelijk 5 reportages verschijnen.
Deel 1 is hier te vinden: viewtopic.php?f=4&t=476
Deel 1 is geëindigd in de Hongaarse stad Debrecen. In dit deel staat Roemenië centraal. Dit deel en de volgende delen bevatten geen foto's meer van Polen. Op verzoek van de eigenaar/beheerder van dit forum plaats ik wel de volledige reeks.
Dit deel is erg groot, doordat er ontzettend veel te zien is in Roemenië. In deze reportage zal ik bij een aantal stationnetjes wat uitgebreider stil staan, juist omdat dit in reportages over Roemenië van anderen niet gebeurt. Niet zo vreemd, je kunt niet zomaar uitstappen en het duurt soms lang voordat er weer een trein komt. Maar aangezien ik een fiets mee had, ben ik op allerlei afgelegen plekken geweest.
Dag 7: Reis Debrecen (Hongarije) - Oradea (Roemenië)
Na een nachtje slapen in Debrecen is het tijd om te beginnen aan de reis naar Oradea.
Er valt nogal wat te kiezen:
- Grensovergang Nyírábrány, in Roemenië nog een stuk met de trein
- Grensovergang Létavértes, in Roemenië nog een stuk met de trein
- Grensovergang Biharkeresztes/Bors, Oradea op fietsafstand
Grensovergang Biharkeresztes/Bors betekent dat ik eerst een paar uur met de trein moet reizen naar Biharkeresztes. Vervolgens met de fiets naar Oradea via een zeer drukke grensovergang over een zeer drukke weg. Niet zo aantrekkelijk. De andere twee opties houden in dat ik met de trein een stuk door Roemenië moet reizen. Officieel kan de fiets niet mee, dus is het afwachten hoe het afloopt. Vanaf Săcueni rijden echter ook private treinen waarin de fiets wel mee kan. Dat ligt vlakbij Létavértes. De spoorlijn naar Létavértes is echter enige tijd geleden gesloten. Ik kies toch voor Nyírábrány. Dit betekent dat ik aangewezen ben op CFR treinen, afwachten wat er gebeurt..
Station Debrecen. Gebouw is een mooie afspiegeling van de stad, vol met naoorlogse betonblokken.
Stationshal.
De eerste trein waar de fiets mee mag vertrekt 's middags pas. Gelukkig is het prachtig weer, wel erg warm. Ik besluit de 30km lange spoorlijn Debrecen - Nyírábrány met de fiets te volgen.
Langs de spoorlijn ligt een handvol kleine stations die ik uiteraard bezoek. Dit is station Nagycsere. Stil en afgelegen.
Het kleine gebouwtje heeft een buiten-loket, wat volgens mij inmiddels niet meer gebruikt wordt.
Station Haláp. Hier in Oost-Hongarije is een paard en wagen geen zeldzaam verschijnsel. Hetzelfde geldt voor onverharde wegen, ook in dorpen.
Het dorp Vámospércs is met bijna 6000 inwoners de grootste plaats tussen Debrecen en Nyírábrány. De tijd lijkt er wel stil te staan. Voornamelijk zandweggetjes.
Het speeltuintje ziet er wel erg modern uit.
En dat betekent hier vaak maar één ding: Betaald door de EU.
Verder door Vámospércs, richting station.
Station Vámospércs.
Met loket. Gezien het aantal inwoners niet zo vreemd, maar er is verder helemaal niemand. Treinen komen elke 2 uren.
Ik kom gelijktijdig met de trein in Nyírábrány aan. Uiteindelijk niet nodig gehad. Op het nevenlijntje rijden deze kleine treintjes, naast een aantal grotere treinen door verder rijden naar Roemenië.
Een doodsaai gerenoveerd station, uiteraard gefinancierd door de EU. Vlaggen van zowel EU, de spoorwegen en Hongarije.
Straatzijde station Nyírábrány. Op een steenworp afstand van de grens.
Grensovergang. Het is zeer rustig. Tot mijn verbazing slechts één controle, volgens de beambte is deze van beide landen samen.
Een paar minuten later sta ik in Roemenië. De beste weg die ik in Roemenië heb gezien gaat rechtstreeks naar Valea lui Mihai, het dichtstbijzijnde treinstation.
Tijdens de ca. 10 km fietsen kom ik niemand tegen.
Valea lui Mihai is een wat grotere plaats, ca. 10.000 inwoners. Er loopt één asfaltweg doorheen, verder allemaal zand. Helaas heb ik geen foto's gemaakt.
het station is moeilijk te vinden. De TomTom-kaarten voldoen niet in Roemenië.
Uiteindelijk kom ik bij het station. Er hangt een bord met treintijden. Ook komt er net een trein binnen rijden met bestemming Oradea. Een moderne trein (Desiro) waar de fiets prima in kan. Toch ben ik enigszins verbaasd, want volgens het bord vertrekt de trein pas over 70 minuten, terwijl ik mensen massaal zie instappen. Ik zet mijn fiets en spullen in de trein, maar ik moet wel een kaartje kopen. Ik probeer te vragen hoe laat de trein gaat. Ik kan wel een kaartje kopen, maar als ondertussen de trein gaat rijden met mijn spullen er in heb ik een groot probleem. Ik kan het probleem niet duidelijk maken. Op een gegeven moment duikt er een man op, en die geeft aan dat we naar het loket moeten. Hij spreekt een paar woorden Engels.
Terwijl we het gebouw inlopen, vraag ik of de trein ondertussen niet gaat rijden. Antwoordt hij: "No, I am the driver of the trein". Hij kocht een kaartje, ik legde geld neer, en vervolgens nam hij plaats in de cabine en reed de trein weg. In de trein krijg ik ook in de gaten waarom die trein zo onverwacht vroeg is vertrokken: Ik ben van tijdzone gewisseld, en daardoor is het ineens een uur later. Ik was in de veronderstelling dat de tijdzone grens veel oostelijker ligt.
Een bijzondere rit, wat een sfeer overal. Een aantal keren een tussenstop van 10 minuten, waarbij zowel machinist als conducteur gingen roken. Fiets kon tegen betaling van ca. 1 euro aan de conducteur mee. Deze foto is tijdens zo'n tussenstop gemaakt.
Tot nu toe leuke indruk van Roemenië. Wel moeilijk, een station vinden bijvoorbeeld. Geen kaart en de ligging is allerminst logisch. Wel relaxte sfeer.
Helaas is het hotel minder relaxed. Kilometers vóór aankomst hoor ik harde muziek. Dat bleek bij het hotel te zijn, onder de kamers! In de kamer is het net een disco. Ik vraag wanneer het stopt. Het hotelpersoneel blijkt uitstekend Engels te spraken. 22.00u is het antwoord. Ook vraag ik of dit iedere dag gebeurt. Nee, alleen vandaag.
Ik ga de stad in. Een Italiaans restaurant gevonden waar ik voor nog geen 5 euro een royale pizza inclusief drankjes neem. Om 23.00u weer bij het hotel terug, de muziek blijkt tot 1.00u 's nachts door te gaan. Gelukkig is het daarna ook echt rustig.
Dag 8: Verblijf Oradea
Eerst maar eens verhaal halen bij het hotel. De muziek zou echt niet meer gebeuren. Dit soort acties zijn namelijk niet handig als ik een keer echt vroeg weg wil gaan.
Ik begin deze eerste dag met het verkennen van Oradea en boodschappen doen. Ik probeer een kaart te vinden, aangezien nog geen 20% van de wegen in Roemenië op de TomTom staat. Uiteindelijk een kaart gevonden, stations staan er niet op en schaal 1:400.000 is niet zo handig maar beter kom ik ze niet tegen. Het zal dus veel zoeken worden.
Om Oradea uit te komen en de zeer drukke E-wegen te vermijden ga ik een bedrijventerrein op. Dit is de enige keer dat ik mij echt onveilig voel tijdens deze reis. In Nederland heb je verloederde bedrijventerreinen, maar dit spant de kroon! Onvoorstelbaar, een verschrikkelijke plek. Het is zondag, dus alles is dicht er is niemand. Wel overal honden, en geen kleintjes.
Gelukkig heb ik dit meegenomen:
http://www.dazer.nl/index.html
Het is een apparaatje om honden te verjagen met ultrasoon geluid. Speciaal aangeschaft voor Roemenië. Het blijkt uitstekend te werken. Hoe wilder de hond, hoe effectiever het apparaat.
Uiteindelijk kom ik bij het spoor, en een stukje spoor lopen kom ik bij station Episcopia Bihor. Ook hier huist een agressieve hond die gelukkig gemakkelijk op afstand te houden is.
Straatzijde station Episcopia Bihor. Een troosteloze plek. Na nog een klein uurtje ploeteren over grind- en zandweggetjes kom ik eindelijk het industrie-gebied uit en wordt de omgeving landelijker.
Station Biharia.
In Oost-Europa is het gebruikelijk om aan de straatzijde van kleine stations weinig aandacht te besteden. Als er nog een ingang zit, is deze zelden open. In Roemenië bestaat de straatzijde meestal uit schuttingen en heel veel struiken.
Perron.
Close-up voorkant. Op bijna alle bemande stations (stationschef) hangt de Roemeense vlag uit.
Wachtruimte. Haal, vervallen, zonder onderhoud. De situatie op bijna alle kleine stations.
Loket oud en gesloten.
De meeste overwegen zijn onbewaakt. Bewaakte overwegen worden handmatig bediend.
Halte Rosiori Bihor Hm.
Stationsgebouwtje compleet vervallen. Veel kleine stationnetjes die compleet zijn verlaten, zijn helemaal vervallen. Geen deuren, geen ramen, geen houtwerk. Alleen nog een casco.
Ik ga weer verder. Voornamelijk over dit soort weggetjes.
Kaal landschap met onbewaakte spoorwegovergang.
Station Diosig.
Station Diosig.
Foto vanaf het perron richting dorp. Zicht op de huizen wordt belemmerd door een mix van verwilderd groen, palen en draden. Ook dit kom je overal in Roemenië tegen.
Close-up van de voorkant.
Loket, echter volkomen onduidelijk of deze nog gebruikt wordt. De stationschef dook ineens op en begon een heel verhaal op te hangen over vergunningen voor fotografie. Gelukkig was ik net klaar met de foto's, dus ik kon het kort houden.
Straatzijde statio Diosig.
Halte Cadia hc. Hier wacht ik op de laatste private trein naar Oradea, waarvan ik zeker weet dat de fiets mee kan. Het blijkt een oude Franse trein te zijn. In de trein hangt nog een poster uit 1996 over abonnementen van TER-SNCF.
Niet geheel onverwacht was het weer volop feest beneden in het hotel, maar het hield wel iets eerder op.
Dag 9: Verblijf Oradea
Ik besluit om te gaan fietsen in een wat bergachtiger gebied bij de spoorlijn richting Cluj Napoca.
Fietsend vanaf het hotel kom ik aan in Osorhei, een plaats met een kleine 6000 inwoners.
Het station. Hier wacht ik op de private trein om in een wat meer bergachtige omgeving te komen.
Op het station kom ik deze straathond tegen. Roemenië heeft een straathonden-probleem. Op veel stations verblijft een aantal van die honden. Ze zijn van niemand. De meeste straathonden doen geen kwaad, en dat geldt ook voor deze.
Ik stap weer uit in Bradca.
Een mooi gebied.
Station Suncuius, één van de mooiste kleine stations die ik heb gezien in Roemenië.
Station Suncuius perron, in prachtig landschap.
Naast het stationsgebouw staat deze waterput, geen zeldzaam verschijnsel hier.
op station Vadu Crisului wacht ik op de laatste private trein terug naar Oradea. Vadu Crisului ligt in spoorkilometers dichtbij Bradca, maar de route over de weg door de bergen is aanzienlijk langer.
Dag 10: Verblijf Oradea
Ik ga met de trein van Oradea naar Cluj Napoca. De spoorlijn staat bekend als erg fraai. Bovendien wil ik een oude P-trein (langzame stoptrein) van CFR (staats spoorbedrijf) proberen, het schijnt nog wat een communistische manier van reizen te zijn. Helaas rijdt er ook veel nieuwe materieel dus het is afwachten.
Ik heb mazzel: Er staat 's ochtends vroeg een stokoude trein te wachten.
Met enige moeite de fiets naar binnen gekregen.
Coupé.
De trein vertrekt. Fiets blijkt geen probleem tegen betaling van ongerekend een paar euro.
Tussenstop station Oradea Est.
Nu volgt een serie foto's van het prachtige traject genomen vanuit de trein. Deze foto's behoeven weinig toelichting..
Station Bulz.
Station Ciucea.
Een schitterend traject! Wat een sfeer overal. Ook in de trein, allemaal mensen uit de omgeving.
Op station Aghires staat de trein 10 minuten stil.
Trein met fiets. Hoge instap.
De trein tijdens de tussenstop.
Goederenwagons op station Aghires.
Aankomst in Cluj Napoca.
Voorkant station Cluj Napoca. De grote stations zijn - uiteraard met geld van de EU - helemaal opgeknapt. Geen enkele sfeer meer. Daarom ook weinig aandacht in de reportage voor de station Oradea en Cluj Napoca.
Ik ga met de fiets verder, en blijf in de buurt van het spoor. Om aan het eind van de dag bij een station de trein naar Oradea te nemen.
Op deze afgelegen plek krijg ik te maken met een roedel van 4 agressieve honden. Aan hun houding is duidelijk niet om vriendjes te maken. Ze reageren gelukkig goed op de dazzer. Voorzichtig komen ze weer te voorschijn, op gepaste afstand. Ik heb zelfs deze foto kunnen maken, de vierde is nog achter het gebouw.
Klassieke beveiliging.
De fietstocht wordt onderbroken doordat ik gerommel hoor. De lucht wordt donker. Deze foto is richting Cluj Napoca gemaakt. In de verte nog blauw. Toch kies ik er niet voor om terug te fietsen maar om op te trein te wachten. Een goede keuze, want 10 minuten later wordt het overal donker. Na een klein uur komt de trein, enige optie op dat moment is terug naar Cluj Napoca. Ondertussen is het station veranderd in een modderpoel. Ik ren vanuit het gebouw naar de trein, gelukkig een moderne trein met lage instap. Het is een kwartiertje rijden naar Cluj Napoca. Ik krijg een donderpreek van een conducteur over de fiets, ondanks de moderne trein. Het is allemaal heel erg verboden en zo maar ik hoef geen cent te betalen. In Cluj Napoca neem ik een R-trein terug. Ook een moderne trein. Vreemd, de snellere treinen zijn minstens 2x zo duur als de langzame P-treinen, maar rijden wel met sober materieel. Hoewel de treinen vrij nieuw zijn, heb ik geen enkele trein gezien zonder kapot raam.
Na aankomst in het hotel wordt het tijd om in te pakken. De volgende dag reis ik naar Arad, hopende op een beter hotel. Ik heb gemengde gevoelens bij Roemenië. Mooie landschappen, maar de nostalgie wordt ruimschoots overschaduwd door de troosteloze sfeer in de dorpen. Hiermee eindigt deel 2.
