Dit is deel 3 van een serie reportages van deze reis. Er zullen uiteindelijk 5 reportages verschijnen.
Vorige delen:
Deel 1: viewtopic.php?f=4&t=476
Deel 2: viewtopic.php?f=4&t=519
Deel 2 is geëindigd met een aantal dagen in de Roemeense stad Oradea. In dit deel reis ik verder naar de Roemeense stad Arad om vervolgens de reis voort te zetten naar Servié.
Dag 11: Reis Oradea (Roemenië) - Arad (Roemenië)
Vandaag gaat de reis naar Arad. Gelukkig ook naar een ander hotel, gezien de overlast. Vanwege het meenemen van de fiets reis ik met private treinen. Die rijden rechter niet op het gehele traject.
Private treinen rijden tussen Oradea en Ciumeghiu Hm en verderop tussen Nadab en Arad. Het traject tussen Ciumeghiu Hm en Nadab, ongeveer 30km, moet ik dus fietsen. Mocht het nou slecht weer zijn dan kan ik altijd proberen om de fiets in een rechtstreekse CFR-trein te krijgen. Maar dat is niet nodig. Het is weer een prachtige dag.
Op het station staat een voormalige Franse trein te wachten, ditmaal nog voorzien van SNCF logo's.
De trein rijdt zoals zo vaak met de deuren open. Dit is de bagageruimte.
Station Ciumeghiu Hm. Dit is niet het gehele station. Naast dit vervallen gebouw staat namelijk een stationsgebouw dat gewoon in gebruik is. Aan foto's maken kom ik echter niet toe. Er komt een politieagent (of douane) aangelopen die mijn legitimatie wil zien. Hij gaat het gebouw in en blijft wel een kwartier weg. Ik raak uiteraard geïrriteerd, want dit is helemaal geen grensstation dus wat deze beambte hier doet is mij een raadsel. Een fotootje maken is volgens mij sinds Roemenië ook meedoet met de EU ook niet meer een verdachte handeling, zeker niet ergens in the middle of nowhere. Ik ben overigens niet 100% zeker of het nou een politieagent of een douane-beambte betreft, ik vermoed douane. De grens met Hongarije ligt 3 km verderop maar daar loopt het spoor niet naar toe. De man komt terug, geeft mijn paspoort terug. Hij spreekt amper Engels. Ik vraag "What's the problem". Hij antwoordt "No no no problem". Ik rij weg en zie dat hij mij blijkt nakijken. Uiteraard geen foto's gemaakt.
Ik ga wel gewoon langs alle stations die ik onderweg tegenkom. Geen agenten of douane meer gezien. Dit is station Chisineu Cris.
Perron.
Keurig netjes gebouw. Het dorp is ook opvallend netjes, zelfs fietspaden. De enige fietspaden die ik buiten de grote steden heb gezien.
Een spoorwegovergang vlakbij station Nadab.
De afstand is geen probleem, maar vooraf maakte ik mij wel zorgen om de drukke weg. Dat blijkt mee te vallen. Wel zijn er elke 5km wegwerkzaamheden, één rijstrook beschikbaar en een stoplicht. Bedelende Roma bij de rij stilstaande auto's. Ik kan er meestal wel langs komen, maar een begaanbare berm is in Roemenië ook niet vanzelfsprekend.
Station Nadab. Aangezien ik nog genoeg tijd over heb, ga ik verder.
Station Simand Hm. Vanaf de straatzijde ziet het er niet bepaald uit als een station.
Leuk stationnetje waar ik op de trein ga wachten.
Close-up van kantoor stationschef.
Wachtruimte en gesloten loket.
Perron.
Even later komt de trein (ze rijden in Roemenië meestal prima op tijd) en kom ik aan in Arad.
In Arad word ik helaas ook niet vrolijk van het hotel. De kamers hebben geen ramen aan een buitenmuur, dus geen direct daglicht. De kamers zitten aan een gallerij in een grote ruimte. Onderaan komt wat daglicht door de buitendeur. Doordat er echter veel mensen over de gallerij komen die zo je kamer in kijken, is er geen andere optie dan de gordijnen gesloten houden. Daarnaast is het ook nog erg rumoerig, de kamer naast mij is een groepskamer (dus feest).
Ik ben het zat. Ik verander mijn reisplan. Oorspronkelijk plan is hier 4 nachten verblijven. Ik kan de helft annuleren en doe dat ook. Gelukkig werkt internet prima en verander ik mijn andere boekingen: Servië twee dagen eerder, in Hongarijë een dag langer blijven en ook Bratislava krijgt er een dagje bij. Daardoor blijft het laatste stukje van de reis ongewijzigd.
Dag 12: Verblijf Arad
Ik heb nog één volle dag in Arad. Ik besluit om richting Sinnicolau Mare te fietsen. Vermoedelijk is de weg niet druk, ligt vlakbij de spoorlijn en bij een natuurgebied.
In een buitenwijk van Arad ligt dit station.
Voorkant van het station met tramhalte. Rechts van het stationsgebouw is een klein wit hokje te zien (deels achter een paal). Daar zit een loket in voor de private treinen!
De weg blijkt inderdaad niet druk. Ik kom door dit soort dorpjes.
En uiteraard ook dit soort wegen.
Halte Felnac. De meest vervallen halte die ik ben tegengekomen in Roemenië. Het is een grote ruïne. Zelfs het perron is amper herkenbaar. Alleen het naambord is nog heel. Er stoppen nog wel treinen.
Net als ik wat foto's neem, komt er een trein. Er stapt een groepje Roma uit, een paar jongeren en een paar kinderen. Eén van die kinderen, ik vermoede een jongetje van een jaar of 10, zegt "Gimme your money". Ik zeg "Nope, you have to work to get money". De grote jongens reageren wat geïrriteerd en ik maak me wijselijk uit de voeten. Ik heb een hekel aan dit soort tuig en vind het schokkend dat kinderen van hun ouders mee krijgen dat bedelen de norm is (ook de vorige dag al langs de weg).
Even later nog even bij het station langs te gaan om ook deze foto te maken. Dit zijn dus de overblijfselen van een stationsgebouw.
Het dorp Felnac ligt een eindje verderop en is ook niet om vrolijk van te worden.
De weg tussen Felnac en Sinpetru German. Heel rustig en de eerste weg waar het in Roemenië leuk fietsen is.
Het station van Sinpetru German heeft een gebouw dat identiek is aan Felnac. Leuk zo is te zien hoe Felnac ooit was. Ook dit is een verlaten halte, maar het gebouw wordt bewoond en de wachtruimte is nog open.
Straatzijde station Sinpetru German.
Station Secusigiu.
Prachtig station!
Wachtzaal. Handgeschreven treintijden aan de muur.
Het perron van station Secusigiu.
Ik heb niet zo veel tijd meer voordat de laatste trein komt. Ik zal op station Periam de trein nemen. Er is nog wel genoeg tijd om nog even door te fietsen naar het volgende dorp, Sânpetru Mare.
Daar neem ik een aantal foto's van het dorp, zoals bovenstaande foto's. Overigens is dit de situatie in alle kleine dorpen die ik heb gezien tijdens de reis.
Deze bus komt mij bekend voor.
Nog een straat.
Veel borden die aangeven dat je in een bepaalde gemeente bent zien er zo uit. Met vlaggen van zowel de EU als Roemenië er in verwerkt.
Ik ga terug naar Periam. Omdat het de laatste trein is wacht ik liever op een bemand station waar de trein wat langer stil staat. Straatzijde station Periam.
Bij station Periam komen twee spoorlijnen samen waardoor het station iets belangrijker is dan de anderen.
Perron station Periam. Het einde van een zeer geslaagde dag.
Dag 13: Reis Arad - Subotica (Servië)
Tijd om Roemenië vroegtijdig te verlaten. Bij het ontbijt is het hotelpersoneel onvriendelijk en werkt niet mee, ondanks dat ik duidelijk aangeef dat ik maar een kwartier de tijd heb voordat ik weg moet om de trein te halen. Kan er ook nog wel bij.
Gelukkig ben ik op tijd om een private trein naar Nădlac te nemen. Nădlac ligt vlakbij de grens met Hongarije. Er is een middel-grote grensovergang. De lijn Oradea - Nădlac is een nevenlijntje met uitsluitend private treinen. Bijna alle stations zijn onbemand en gesloten.
Aangekomen op station Nădlac zie ik duane staan. In dezelfde kleding als de man die ik twee dagen eerder tegen ben gekomen. Aan de auto die er staat zie ik dat het duane is. Ik vind het wederom vreemd dat er duane is. De grensovergang ligt 3 km verderop en het spoor loopt niet verder.
Ik stap uit de trein en loop gelijk langs het stationsgebouw naar de weg.
Dit keer ben ik niet de enige reiziger. Van een afstandje zie ik dat de man een willekeurige reiziger er uit pikt (ook iemand met fiets) en controleert. Daarna zie ik de auto wegrijden en maak ik nog wat foto's.
De trein staat er nog.
Ik nader de grensovergang. Allemaal geldwisselkantoren. Ook veel straatventers.
De grensovergang.
Hier ben ik niet de enige. Ik fiets langs de rij auto's en ben nog geen minuut later in Hongarije.
Op een steenworp afstand ligt station Nagylak. Ik ben van plan om via de Hongaarse stad Szeged naar Subotica te gaan. Normaal gesproken is dat vanaf dit station niet mogelijk. De trein rijdt namelijk niet tot aan het hoofdstation van Szeged vanwege de Tisza, een rivier. Er is geen spoorbrug. Eindpunt is station Újszeged, in een deel van Szeged dat aan de oostelijke kant van de Tisza ligt. Het grootste deel van de stad ligt aan de westelijke kant. Daar komen ook alle andere spoorlijnen. Met de fiets is dat natuurlijk geen probleem.
Station Nagylak. Helemaal verlaten.
In de trein koop ik een kaartje. Het is erg rustig. Alle tussenstations op één na zijn verlaten en onbemand. Vrij uitzonderlijk in Hongarije waar zeer veel stationsgebouwen hun oorspronkelijke functie nog wel hebben. Dit is dus echt een nevenlijntje.
Station Újszeged is geweldig, het meest authentieke station dat ik tegen ben gekomen in Hongarije.
Loketruimte.
Wachtruimte.
Het treintje waarmee ik ben gekomen. In het gedeelte links zit de motor, het gedeelte rechts is alleen een wagon. Terwijl ik foto's nam, hebben ze razend snel het motor-rijtuig afgekoppeld en naar de andere kant gerangeerd en weer aangekoppeld. Zodat de trein de andere kant weer op kan.
Voorkant station Újszeged.
De brug over de Tisza, een zijrivier van de Donau.
Vanaf het hoofdstation van Szeged rijdt dagelijks een handjevol treinen naar Röszke vlakbij de grens. Een rit van ca. 12 km. Er zijn geen tussenstations. Een paar treinen rijdt door naar Servië. Ik besluit om rechtstreeks door te fietsen naar Röszke. Dit is het station.
Perron. Het ziet er verlaten uit. Loket is enkele jaren geleden gesloten, maar de ruimte is nog wel toegankelijk. Achter het loket zie ik de stationschef in een stoel liggen slapen. Voorlopig komen hier geen treinen.
De weg naar de grens. Ook verlaten.
Op de foto is het niet goed te zien, maar op het bord is de grensovergang die ik wil nemen afgeplakt.
Er zijn twee naast elkaar gelegen grensovergangen: Eentje aan de snelweg en eentje aan een klein weggetje voor verkeer dat niet op de snelweg hoort. Ik op de borden dat de grensovergang niet toegankelijk is.. Hoewel deze op de TomTom en ook Google Maps nog wel wordt aangegeven..
Inderdaad de grensovergang is gesloten. De geldwisselkantoortjes langs de weg zijn leeg. Alles is verlaten. Echter geen doorgangen.
Ik ga zoeken naar een alternatief. Via een zandweggetje aan de andere kant van de snelweg nabij de grens gekomen, maar steeds hekken of ondoordringbaar struikgewas. Een paar keer informeren en steeds is het antwoord: De snelweg. Ook bij het pompstation aan de snelweg krijg ik deze reacties.
Dus dan maar over de snelweg. De grensovergang ligt een paar km van de laatste afrit. Gelukkig rijdt het verkeer daar al langzaam vanwege de wachtrijen bij de grensovergang.
Grensovergang. Alleen bereikbaar over de snelweg, overal staan hekken en er blijkt inderdaad geen enkel alternatief te zijn.
Dit is de Hongaarse duane. Verwacht gezeik want het is echt wel overduidelijk dat ik over de snelweg moet zijn gekomen, maar ze reageren alsof het heel normaal is. Ook wordt geaccepteerd dat ik langs de lange rij auto's fiets, al is er wel een Duitser die er wat minder enthousiast op reageert en met zijn auto voor mij de weg probeert te blokkeren. Dat mislukt natuurlijk want een fiets komt overal tussendoor. De controle neemt echter amper tijd in beslag in mijn geval dus die Duitser zal door mij geen vertraging hebben.
Er is ook een Servisch deel. Deze foto is genomen vanuit het stukje "niemandsland" tussen de grensposten. Ook de Servische controle is kort. De Servische is wel verbaast dat Subotica mijn bestemming is. Ik heb maar geantwoord dat ik in Horgoš op de trein stap. Ik vraag mij af of iedereen daar weet dat je op de fiets honderden kilometers op een dag kan afleggen als het moet.
Ik ben eindelijk in Servië. Toch 1,5 uur kwijt geweest aan het gedoe met zoeken naar een grensovergang. Gelukkig ligt ligt op korte afstand aan viaduct.
Dit is op het viaduct.. (de huizen van het dorp Horgoš zijn al te zien).
...en dit is gelijk daarna. Een zandweg. Die zal ik in Servië nog veel tegen komen.
Station Horgoš.
Met vlag en stationsnaam in zowel Latijns als Cyrillisch schrift.
Loketten.
Ik besluit om ook het laatste stuk van 30 km naar Subotica te fietsen.
Helaas zijn niet alle station zoals Horgoš. Dit is station Bački Vinogradi. Gebouw is gesloten.
Uiteindelijk kom ik aan in Subotica. De ontvangst bij het hotel is wat vreemd. Het meisje is erg onvriendelijk, kortaf en wil mijn ID hebben zolang ik niet de rekening heb betaald. Het hotel is geweldig. 4-sterren, nog geen 30 euro per nacht. Prachtige kamers. Vreemd genoeg slechts enkele gasten. Misschien dat die 30 euro per nacht voor Servische begrippen toch wel heel veel geld is. Alles is goed aan het hotel.
Ik ga nog een kijkje nemen op het station. Gelijk komt er een man van de spoorwegen naar mij toe. Er zijn ook nog een paar loketten open, ondanks dat het station verder verlaten is en er amper nog treinen komen. Hij blijkt prima Engels te spreken en vraagt wat ik doe. Ik leg hem uit dat ik naar Belgrado wil maar twijfel of ik de fiets wel mee kan nemen. Het zou vervelend zijn als ik in de problemen kom bij de terugreis.. Ik weet alleen maar dat in Servië het soms gedoogd wordt. De vriendelijke man legt uit dat het er van af hangt bij welk team de conducteur hoort: De conducteurs van Subotica vinden het goed, maar conducteurs in Novi Sad hebben afgesproken om het niet toe te staan. Op treinen naar Belgrado komen conducteurs uit beide steden voor, maar de kans is groter dat je een conducteur uit Subotica treft. Met deze informatie ga ik terug naar het hotel.
Dag 14: Verblijf Subotica, dag naar Belgrado
Ik besluit om toch maar zonder fiets te gaan. Ik ga lopend naar het station. Kaartjes zijn zeer goedkoop, omgerekend ongeveer EUR 5,50 voor een rit die ongeveer 4 uren duurt. Ik neem de trein van 7:20 al, ik wil de heenreis graag een stoptrein om veel te kunnen zien onderweg.
Landschap vanuit de trein. In de trein spreek ik een mevrouw die goed Engels kan en in veel landen is geweest. Ze vindt dat Nederland Servië dankbaar moet zijn omdat ze in het verleden de Turken hebben tegen gehouden en daarmee Europa hebben beschermd tegen de islam. Verder is ze nog enthousiaster over de EU dan de grootste eurofielen die ik ooit heb gezien.
De trein blijkt niet verder te gaan dan Novi-Beograd. De mevrouw vertelt dat ik vanaf daar wel een trein kan pakken naar het centrum. Ook kunnen volgens haar fietsen gewoon mee. Maar meestal is ze met de auto. Dat blijkt later ook wel, want er rijdt helemaal geen trein naar het centrum.
Uiteindelijk heeft de trein er ook veel langer over gedaan. In Servië rijdt namelijk geen enkele trein op tijd.
Statio Novi-Beograd.
Ik pak een trein naar een station waar het woord Centrum in voor komt, maar ik kom terecht in een bouwput. Er is niemand. Trappen lopen gewoon dood. Loketten zien er splinter nieuw uit maar zijn onbemand. Er blijkt nog te worden gebouwd aan het station. Met enige moeite vind ik een uitgang. Na een stuk lopen door de hitte kom ik bij een benzinestation om drinken te kopen en de weg te vragen. Mij wordt uitgelegd dat ik onder een aantal drukke wegen door moet om in het centrum te komen. Een andere klant biedt mij een lift aan in zijn luxe auto. Hij spreekt ook goed Engels. Heeft een vrije dag en is op weg naar zijn jacht om met vrienden te gaan varen. Duidelijk iemand die tot het rijkere deel van Servië behoort, maar ook ontzettend aardig. Hij zet mij vlakbij het hoofdstation af.
Lopend en met de tram heb ik wat rondgekeken in Belgrado. Het niet hebben van een fiets is een groot gemis en ik besluit om dit nooit weer zo te doen. Met de tram kom ik weer bij station Novi Beograd.
De trein heeft vertraging. In Novi Sad moet ik overstappen. De trein is vrij vol. De conducteur vertelt iets wat ik niet versta. Een stel Turkse mannen die tegenover mij zit spreken wel Engels en dienen als tolk. De conducteur zegt dat er voor de overstap heel weinig tijd is vanwege de vertaging, maar dat ik het beste met die man mee kan lopen om op tijd het juiste perron te vinden.
Bij aankomst in Novi Sad maak ik mij geen zorgen: Want ik verwacht dat de trein naar Subotica ook vertraging heeft. En dat blijkt zo te zijn.
Dag 15: Verblijf Subotica
Ik ga er op uit met de fiets. Eerst met de trein een stuk naar het zuiden, richting Belgrado. En dan terug fietsen. Geen risico om in de problemen te komen, want ik ben niet meer afhankelijk van de trein om terug te keren.
Station Subotica.
Interieur station Subotica. Een enorm gebouw, Subotica is ook een grote stad, maar er komen maar weinig treinen.
Op verschillende Servische stations zijn deze geweldige borden te vinden.
Perron. Wachten moet achter het hek. Een perronopzichter doet het hekje open als er een trein komt. Het is erg druk vanwege de vele vertragingen. Ik ben een kwartier te laat, maar de trein die ik wil nemen nog veel meer te laat.
De trein. Geen ruimte voor fietsen, dus zet ik deze aan het uiteinde.
Foto vanuit de trein. Helaas wat onscherp. In Servië worden veel bewaakte spoorwegovergangen op deze manier bediend.
Ik ga tot aan station Mali Iðoš Staj.
Station Bačka Topola. Deze stad heeft bijna 40.000 inwoners, maar desondanks geen groot station.
Perron.
Station Bačka Topola.
Station Žednik. Dit station heb ik tijdens de rit naar Belgrado al vanuit de trein gezien. Ik wil dit station graag bezoeken omdat het bijzonder fraai is.
Gelegen bij twee kleine dorpjes, maar toch niet kleiner dan station Bačka Topola.
Perron. Met fabriek die in de ruime omtrek te zien is.
Mooi gebouw.
Stationsnaam in zowel Latijns als Cyrillisch schrift. Ik verwachtte vooral Cyrillisch te treffen, maar bijna overal waar ik ben geweest is ook het Latijnse schrift te vinden.
Interieur station Žednik.
Vervallen halte.
Ik fiets voornamelijk over dit soort weggetjes. Asfaltwegen liggen ver van het spoor en zijn druk. Langs maisvelden liggen veel van dit soort paden. Deze foto is niet ver van Subotica genomen, waar ik ruim voor donker aan kom. Voor nog geen 7 Euro eet ik uitgebreid in een hip restaurant. Ook een verrassing: Subotica is qua uitgaan de meest hippe stad die ik ooit heb gezien. Echt geweldig! En toch heel relaxed, rustig, leuke sfeer, nergens politie te zien en ook nergens gezeik. Jammer dat het zo enorm ver weg ligt, anders zou ik er zeker met een groep vrienden gaan stappen.
Hiermee komt een eind aan deel 3.
In het volgende deel de reis naar en door Hongarije.
Servië is fiets-onvriendelijk, het landschap ten noorden van Belgrado tamelijk saai, maar verder geweldig! Opvallend is de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen.
De vriendelijkheid die ik in Roemenië miste, kwam ik weer tegen in Hongarije en Servië. Ik wilde echt Roemenië zo snel mogelijk uit Roemenië weg. Maar dat is een gevoel, ik heb geen 'klik' met dat land zoals ik dat wel met bijvoorbeeld Luxemburg en Polen heb. Bijna niet voor te stellen bij het (opnieuw) zien van de indrukwekkende foto's. Roemenië is bijzonder maar heb ik ook als onvriendelijk en onbetrouwbaar ervaren, met uitzondering van een paar aardige mensen die ik heb getroffen. Dat de Serviërs zo leuk zijn, althans de mensen die ik tegen ben gekomen, had ik nooit verwacht.
