Het is oudejaarsavond en we zijn in het Poolse stadje Zakopane. Ik knipper met mijn ogen en we zitten plots in 2016. Ik doe mijn oordopjes uit, hoor een kakofonie van vuurwerk. Ik brom tegen Jeroen dat ze stiller moeten zijn met dat vuurwerk. Jeroen antwoordt dat het lijkt alsof de Derde Wereldoorlog is uitgebarsten met al dat lawaai. “Misschien is dit het moment waarop we elkaar gelukkig nieuwjaar moeten wensen?“, probeert hij. Ik mompel iets in de trant van “belachelijk“, doe mijn oordopjes weer in en draai me om. Jeroen doet al lachend hetzelfde en voor we het weten vallen we weer in slaap. Zakopane feest uitbundig verder zonder ons.
Ochtendstond…
We hebben het beiden lastig met de schijnbare sociale verplichting om op nieuwjaar de spectaculairste feestjes te vieren, maar eigenlijk is dat niet de voornaamste reden waarom we 2016 al slapend vieren. Eigenlijk is het allemaal de schuld van de Polen. De Polen zijn niet alleen erg fanatiek in drinken en feesten, maar zijn ook erg bedreven wandelaars. Gelukkig blijkt de meerderheid niet in staat te zijn om vroeg op pad te gaan (ik kan het causaal verband met alcohol & feesten alleen maar vermoeden).
Er zit voor ons niets anders op dan vroeg op pad te gaan, willen we in alle rust en stilte van de uitzichten op de top genieten. We hebben net een geweldige tocht naar Morskie Oko in de benen, dus slapen vormt alles behalve een probleem voor ons. Volledig uitgerust gaan we nog voor de eerste zonsopgang van het nieuwe jaar op pad. We hebben nog één dag om te genieten van het machtige Poolse Tatragebergte. De laatste stomdronken Polen proberen tevergeefs hun bed te vinden. Overal zien we champagneflessen, restanten van vuurwerk en van wild feestgedruis. Je moet het de Polen maar nageven dat ze zelfs bij -15°C een feestje kunnen bouwen. Zonder een flinke dosis alcohol lijkt het ons onbegonnen werk.
Wandelen bij Poolse temperaturen
Jeroen en ik renden het eerste halfuur bijna in een poging om enigszins warm te blijven. We wandelden naar het startpunt van de hike richting Sarnia Skala. We zijn zo vroeg dat er geen teken van leven te bespeuren is in de huisjes waar je normaal gezien inkom moet betalen. We hebben geen idee wat we mogen verwachten van deze hike. We stellen ons al tevreden met het idee dat we buiten zijn en op onze laatste reisdag nog van de Poolse natuur kunnen genieten.
Aan foto’s maken komen we amper toe, want 10 seconden zonder handschoenen zorgen ervoor dat je handen onbeweegbare ijspegels worden. Na een halfuurtje stappen, gaat het pad plots stijl omhoog. We zetten de eerste dag van 2016 al puffend in, maar beiden vinden we dat prima, want dat is zowat de enige manier om je lichaamstemperatuur op een aanvaardbaar peil te houden.
Sarnia Skala: parel van het Tatragebergte
Het stijgende pad gaat eindeloos door, maar door de dichte begroeiing is van een mooi uitzicht geen sprake. Jeroen, die zoals altijd honderden meters voorop loopt, stopt plots bij een een bord met richtingaanwijzers. We hebben niet zoveel tijd meer aangezien de bus naar Krakau op ons wacht.
Jeroen stelt voor om terug te draaien omdat we niet weten of verder wandelen ons nog mooie zichten zou opleveren. Zoals altijd wil ik van geen ophouden weten. Jeroen zwicht voor mijn smeekbedes om toch verder te wandelen richting “Sarnia Skala”. Ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen, maar het moest maar eens een prachtig uitzicht opleveren,…
We wandelen verder en doen flink wat hoogtemeters. Mijn knie doet al dagen pijn, maar aangezien ik weet dat dit onze laatste hike is, verbijt ik de pijn en probeer ervoor te zorgen dat Jeroen niet al te ver uit mijn zicht geraakt. Naar het einde toe, ligt er meer en meer ijs op het pad. Dat zorgt voor bange momenten, want het risico op wegschuiven is erg groot.
Plots hoor ik Jeroen roepen: “wauw, dit is echt zot. Kom snel!!” Ik
hoe snel ik tot bij hem moet geraken. Het laatste stuk bestaat uit een klim op rotsen. Ik val in al mijn haast maar liefst twee keer op mijn pijnlijke knie, maar voel de pijn amper door de adrenaline. Jeroen is namelijk niet zo heel snel onder de indruk… dus als hij dat dan toch eens is… dan moet het wel écht de moeite zijn.
2016 goed ingezet
Ik raak eindelijk helemaal tot boven en ben samen met Jeroen sprakeloos. Dit zicht is werkelijk fenomenaal!! Gedurende heel de wandeling kwamen we nooit boven de bomenlijn uit, waardoor we helemaal niet konden vermoeden dat dit prachtige zicht op ons lag te wachten. Ik loop van rotspunt tot rotspunt, want in tegenstelling tot Jeroen is hoogtevrees mij volledig vreemd. Aan elke kant van de bergtop wacht een nieuw adembenemend zicht op mij. Ik krijg er geen genoeg van. In de weidse omgeving is er geen levende ziel te bekennen. Het gevoel van vrijheid en intens geluk dat ons op dat moment overvalt, is amper te beschrijven. 2016 kon niet veelbelovender beginnen.
We zijn zo uitgelaten dat we de hele weg naar beneden rennen, we springen van rots tot rots, schuiven over het ijs alsof de duivel ons op de hielen zit. Jeroen vliegt nog sneller over de rotsen en wacht op tijd en stond en kijkt hoe ook ik behendig van rots tot rots spring. We hebben de hele berg voor ons alleen en ik hou me dus ook niet in om hem tientallen keren toe te roepen: Wat een geluk hé?! Jeroen lacht telkens en zegt ja. Wat een geluk. Dat ene zinnetje zal je me alleen maar op reis horen zeggen. Nu pas mogen we elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen.
http://www.wanderersblues.be/hiken-in-h ... nia-skala/
