De lol van overstappen (van Alphen aan den Rijn naar Krakau)

Al uw reisverhalen, fotoverslagen m.b.t. Polen mogen hier geplaatst worden
Plaats reactie
Lech
Berichten: 4933
Lid geworden op: vr aug 19, 2011 12:30 pm

De lol van overstappen (van Alphen aan den Rijn naar Krakau)

Bericht door Lech » vr okt 18, 2019 5:04 am

De lol van overstappen (van Alphen aan den Rijn naar Krakau)
Afbeelding
Station Wroclaw Glowny, het belangrijkste station van de Poolse stad. © Shutterstoc


ReisreportageInterrailen, in 1972 bedacht om jongeren te verleiden Europa te verkennen, werd een gigantisch succes. Bijna vijftig jaar later is de Interrailpas opnieuw in trek. En je hoeft er echt geen 18 voor te zijn, ondervond Sanne van der Kolk (43), die deze zomer met haar twee tieners op de trein stapte.

Beginpunt: station Alphen aan den Rijn. Eindpunt: station Krakau in Polen. Tussendoor verkennen we Berlijn, Poznan, Wroclaw, Katowice en Krakau. Per trein, want wij zijn ‘op interrail’. Met wij bedoel ik mezelf en mijn kinderen Kiki (16) en Boris (12). ‘Ga je interrailen? Maar dat is toch voor 18-jarigen?’ ‘Bestaat dat nog, dat is toch van vroeger?’ Ik hoor deze opmerkingen vaak. Het mag duidelijk zijn: interrailen kan nog steeds. Het is bovendien niet meer gebonden aan leeftijd en er is een levendige interrailcommunity.

Zo bestaat er een Facebookgroep waarin interrailers elkaar helpen. Hoe kom je van Mostar naar Kotor? Of van Malmö naar München? Moet je reserveren voor de trein naar Zagreb en welke trajecten in Zwitserland zijn adembenemend mooi? Ook reizigers met prangende vragen (‘Help! Mijn reis is gecanceld en nu mis ik de Eurostar naar Londen, hoe kan ik de reservering wijzigen?’) kunnen rekenen op steun (‘Je mag de volgende pakken zonder opnieuw te boeken’). Je kunt er vrienden maken (‘Wie heeft er zin in een biertje vanavond in Bratislava?’) en tips uitwisselen (‘Waar kan ik lekker eten in Ljubljana?’).
Afbeelding

Zelf stel ik ook een vraag: ‘Ik wil naar Oost-Europa, maar doe liefst niet alleen steden aan, waar moet ik naartoe?’ Hoe je in grote steden komt, is makkelijk te zien op sites van de diverse spoorwegen die in het Engels te raadplegen zijn. Maar hoe ik kan achterhalen welk station in een bos ligt waar je óók kunt overnachten, is mij een raadsel. Acht tips komen er binnen. Keszthely in Hongarije bijvoorbeeld, en Héviz, waar je kunt zwemmen in een vulkanische krater met warm water en waterlelies. Of het Roemeense Sibiu - een prachtige omgeving, zegt ene Simon. Ze vallen af vanwege de afstand. Het wordt Polen.

We maken er een wat luxere interrailtrip van. De langste rit, naar Berlijn, upgraden we voor 12 euro per kaartje naar eerste klas en de terugreis leggen we af per vliegtuig. Twee uur vliegen wint het van bijna 24 uur non-stop reizen per trein. Niet alleen vanwege de prijs (vliegen is goedkoper, dat was vijftig jaar geleden andersom), en ik schat in dat mijn zoon niet de charme inziet van midden in de nacht overstappen, uren wachten op stations en leven op pinda’s en koekkruimels.

In zes uur brengt de internationale trein ons van Zwolle naar Berlijn. Een vakantierit zonder files, overvolle benzinestations en krappe beenruimte. We spelen een kaartspelletje en lezen wat, en je kunt elk moment naar de wc of een kopje thee halen. Wat relaxed! Dat de kleine coupé voor meer dan de helft is gevuld met ‘ons soort vakantiegangers’ blijkt als de conducteur om de kaarten vraagt. Twee stellen van middelbare leeftijd, een vrouw alleen pakken hun interrailmapjes. De alleen-reizende vrouw komen we later tegen op Facebook, als ik een foto plaats van ons vertrek (‘Wat leuk, ik zat bij jullie in de trein’). Zij stapt uit in Hannover, wij in Berlijn, waar we twee nachten blijven.

Polen wacht. De eerste bestemming is Poznan, een treinrit van ruim drie uur. Waar je in Nederland zo de trein in kunt stappen, moet je in het buitenland vaak een stoel reserveren. Dat betekent: bij aankomst op het station in de rij voor het loket. We komen terecht in een afgesloten coupé voor zes personen, en delen die met een Nederlandse moeder en zoon, die een vakantiehuisje vlak over de grens hebben geboekt. Een vriendelijke Poolse man in uniform klopt op onze glazen deur en vraagt of we thee willen. ,,Gratis, het is gratis’’, zegt hij. Als we later water halen in de restauratiecoupé, zien we dampende borden met bleke aardappels en rundvlees onder een dikke saus. Die slaan we vriendelijk af.

Vertraging
Afbeelding
Poznan Glowny © Shutterstock
Afbeelding
Wroclaw Glowny © Shutterstock
Afbeelding
Station Wroclaw is van binnen én buiten fraai, met houten loketten en kleurige muren.

Poznan Glówny, centraal station. Bij een informatiepunt vragen we, voor we naar ons hostel gaan, hoe laat de volgende dag de trein naar Wroclaw vertrekt. De stationsmedewerker print alle vertrektijden, inclusief perron en aankomsttijden. ,,Don’t forget to book your seats’’, adviseert hij, en glimlacht. ,,It’s a free service.’’ Zo vriendelijk is zijn collega de volgende dag niet, als we gebogen voor haar loket staan, een glazen raampje voorzien van microfoon. De stoelen regelt ze zwijgend. Als ik vraag naar het perron, snauwt ze ‘Spoor 5’. We zijn ruim op tijd voor onze tweeënhalf uur durende rit. Eerst vertrekt een andere trein op ‘ons’ spoor. Als die weg is, blijft het stationsbord zwart. En als de trein hoort te arriveren, blijft het spoor leeg. Uit de speakers klinkt continu onverstaanbare Poolse informatie. Ook de Poolse reizigers turen, drentelen en kijken onrustig op hun telefoon.

,,Zeventig minuten vertraging’’, weet een vrouw in het Engels te vertellen. Alle tijd om een broodje te smeren, puzzelboekjes komen uit de tas. Ik zoek met Boris tevergeefs het grote station af naar een toilet, Kiki blijft op het perron. Prettig voelt dat niet, om op te splitsen. ,,Mam, ik belde je!’’ zegt Kiki als we herenigd zijn. ,,Waarom nam je niet op? Er kwam een trein aan.’’

Ineens begint iedereen te rennen, het perron af. Verbluft hobbelen we achter de massa aan, bij spoor 3 dromt iedereen weer de trap op. Met de koffers nog half open en de boeken in onze handen springen we in de trein. ,,Wroclaw?’’ vraag ik aan een vrouw. Ze knikt. De peuter die ze bij zich heeft, hangt niet veel later achterstevoren over de treinstoel en krijst, haar moeder trekt het rolgordijn naar beneden. Ik duw het terug, we wisselen boze blikken uit. Kan dat kind ophouden? Met gekke bekken trekken leid ik haar af. Right. De volgende twee uur zit ze - met snottebel - op mijn schoot. Mijn kinderen lachen, haar moeder stopt me koekjes toe.

De hal van station Wroclaw is sierlijk, met houten loketten en vele bogen. Ook hier krijgen we op verzoek de treintijden mee, voor ons vertrek twee dagen later naar Katowice. Als we na twee heerlijke dagen in de stad terug zijn, sluiten we aan in een lange rij. Een Pools gezin probeert voor te dringen, we houden ze tegen met onze rolkoffers. Vriendelijk vragen we de vrouw achter loket 8 om drie stoelen op ons traject. ,,Vol’’, zegt ze en kijkt ons vragend aan. ,,Een uurtje later dan?’’ Zwijgend drukt ze op enter, de printer spuugt drie tickets uit.

Vanuit de trein zien we oude Oost-Europese fabrieken met torens, trappen, wachthuisjes en silo’s. Eromheen liggen dorpen met (soms verlaten) arbeidersflats, voorzien van nummers. Tussendoor lege watertorens, van donker staal of baksteen, roestige auto’s en wegen die ineens ophouden. Een enkele lantaarnpaal is geknakt, de snoeren hangen er nog aan. ,,Prachtig’’, roep ik de hele tijd. De kinderen horen me nauwelijks, de ijzeren wielen knarsen over het spoor en het geluid dendert door de open ramen naar binnen.

Overwoekerd
Afbeelding
Katowice is een stad vol vergane glorie. © Sanne van der Kolk

Ook in Katowice staan eentonige gebouwen en grote standbeelden. De kleur van donker banksteen en zwartgeblakerd beton overheerst, langs onze looproute ligt een overwoekerde parkeerplaats met verlaten loketten, de lampjes van de slagbomen knipperen kennelijk al jaren. In torentjes hangen oude omroepsystemen, overal vind je winkeltjes waar stekkers en snoertjes tussen grafsteenversierselen worden verkocht.

Ons hostel blijkt dicht, maar na een telefoontje gaat de deur open. De eigenaar neemt ons zwijgend mee door dikke ijzeren deuren naar een lege gang, bij elke stap springt er een volgende lamp aan. ,,Oké?’’ vraagt hij als we een kleine zaal binnenstappen. In het midden van het plafond hangt één lamp, in elke hoek een bed, meters bij elkaar vandaan. ,,Oké’’, klinken onze stemmen bijna echoënd, maar de man is al weg. Voor slechts 20 euro slapen we er, waarschijnlijk omdat er maar weinig toeristen zijn die de pracht van vergane glorie kunnen waarderen.

Voor de laatste rit, naar Krakau, checken we geen treintijden. We moeten drie uur op het station wachten: verkeerd gegokt. Van onze koffers maken we een tafel en spelen spelletjes. Om 15 uur stappen we in een stoptrein. Onderweg rekenen we uit dat we in slechts zeven keer overstappen en in elf dagen helemaal naar het zuiden van Polen zijn gereisd.



https://www.ad.nl/reizen/de-lol-van-ove ... ~ae5c467f/

Plievo
Berichten: 2945
Lid geworden op: do aug 18, 2011 8:19 pm

Re: De lol van overstappen (van Alphen aan den Rijn naar Kra

Bericht door Plievo » vr okt 18, 2019 10:47 am

In de 80 er jaren nam ik regelmatig de trein naar Polen. De trein begon in Hoek van Holland en eindige in Moskou.
Ik stapte rond 21.30h in Hengelo in de trein en de volgende middag rond 1700h was ik in Poznan.

Midden in de nacht stond de trein boven de Berlijnse muur stil en word door de DDR douane van top tot teen doorzocht. Dit kon zo 2 uur duren. Om de haverklap kon je weer opstaan, koffer open maken, vragen beantwoorden.

In Polen net over de grens ging de trein meerdere malen heen en weer, het onderstel werd geschikt gemaakt voor de spoorbreedte in Polen.

Tegenwoordig pak ik meestal trein Emmen Eindoven en dan het vliegtuig naar Poznan. Veel meer ontspannen dan met de auto, vaak ook sneller dan met de auto of trein en zeker stuk goedkoper.
Als je lid bent van Wizzair, krijg je extra korting op vliegtickets.

Plaats reactie